Semua Bab ก็บอกว่าไม่เอาบทบาทนักบุญหญิงไงล่ะ: Bab 41 - Bab 50

“อย่าทำหน้าเช่นนั้นเลย จะอย่างไรเราก็ดั้นด้นฝ่าฟันจนมาถึงที่หอคอยแล้ว..ข้าเชื่อมั่นว่าท่านเจ้าของหอคอยหากว่าเขาคิดจะทำอะไรกับท่านจานีคจริงๆแล้วละก็ เขาคงไม่มีทางให้สร้อยคอเส้นนี้กับเรามาหรอก..”ไมเนอร์กำลังปลอบใจน้องชายของเขาอยู่ ขณะที่มาไคก้มมองสร้อยคอในมือท่านเจ้าของหอคอยล่วงรู้ว่าเขาไม่มีพลังเวท แต่ไม่รู้ว่าไมเนอร์พอจะมีพลังเวทอยู่ และการเปิดแผนที่ในสร้อยนี่ต้องใช้พลังเวทอีกต่างหาก เขาอดสงสัยในการกระทำของเจ้าของหอคอยผู้นั้นไม่ได้เลยให้ตายสิมาไคเลือกที่จะเงียบแล้วยกแก้วน้ำชาขึ้นมาดื่ม เขาเองก็ไม่อยากจะพูดอะไรออกมาเพื่อทำให้ไมเนอร์ไม่สบายใจเหมือนกัน“จะอยู่ที่นั่นนานแค่ไหน ข้าหมายถึง..เจ้าจะอยู่ที่พระราชวังกับท่านจานีคนานแค่ไหนกัน”“ก็จนกว่างานวันชาติเริ่มต้น..ข้าอยากให้ท่านจานีครู้สึกสบายใจและปลอดภัย..สักระยะก็ยังดี”ไมเนอร์เบนสายตาออกไปมองที่ด้านนอกหน้าต่าง สิ่งที่มาไคคิดมันดี แต่น้องชายของเขาคงลืมคิดถึงเรื่องของเจ้าคนเอาแต่ใจอีธานไปชั่วขณะแต่อีธานคงไม่สร้างความอึดอัดให้กับท่านจานีคได้เท่ากับคาดินันแซลัสหรอก..ถึงแม้ว่าหมอนั่นจะเป็นองค์รัชทายาทแต่ก็เป็นองค์รัชทายาทที่พอจะเชื่อฟัง

ก่อนหน้านี้จานีคเคยได้ยินเรื่องราวขององค์รัชทายาทมาจากท่านมาไคบ้าง พระองค์คือองค์ชายเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่เกิดจากจักรพรรดินี ส่วนองค์ชายพระองค์อื่นๆ เกิดจากพระสนม หรือไม่ก็เป็นบุตรนอกสมรสขององค์จักรพรรดิ เนื่องจากองค์จักรพรรดิล้มป่วยในช่วงเวลาที่องค์รัชทายาทมีพระชันษาเพียงแค่สิบสี่เท่านั้น ทรงยังคงเป็นเด็กที่ไร้พิษสงและเรื่องการต่อสู้นับเป็นศูนย์ จานีคไม่รู้ว่ามีคำสัญญาอะไรระหว่างท่านมาไคและราชวงศ์ ทั้งท่านมาไคและท่านไมเนอร์จึงทุ่มเทสุดแรงกายและแรงใจเพื่อผลักดันให้องค์รัชทายาทขึ้นเป็นองค์จักรพรรดิ ท่ามกลางเหล่าองค์ชายองค์อื่นที่คอยจ้องมองบัลลังก์ทองนั้น“ทรงเอาแต่ใจนิดหน่อย แค่นิดหน่อยเท่านั้นครับ เนื่องจากยังทรงเป็นเด็กอายุสิบแปด จึงยังขาดวุฒิภาวะอะไรอีกหลายๆ อย่าง จักรพรรดินีทรงสิ้นพระชนม์ไปตั้งแต่องค์รัชทายาทยังไม่ทันได้สองขวบดี เพราะฉะนั้นในเรื่องมารยาทและการแสดงออกของพระองค์จึงดูเหมือนว่าพระองค์จะเอาแต่ใจไปสักหน่อย แต่..ภายใต้ความเอาแต่ใจและอารมณ์ร้ายนั้นพระองค์คือเด็กน้อยที่แสนอ่อนโยนครับ”..ท่านมาไคบอกว่าเขาเป็นเด็กน้อย บอกเล่าว่าองค์รัชทายาทยังคงเป็นเด็กแต่เขากลับตัวสูงมาก

ตั้งแต่เกิดมาอีธานไม่เคยถูกปฏิบัติเช่นนี้มาก่อนเลย เขากำลังถูกสตรีผู้หนึ่งมองทะลุปรุโปร่งไปถึงด้านในของจิตใจแบบนี้ไม่ได้นะ นี่มันอันตรายมากเกินไป!!“หม่อมฉันก็ไม่มีเพคะ ไม่มีท่านแม่ที่คอยโอบกอดและเล่านิทานก่อนนอน..”ชีวิตของจานีคไม่มีแม่แถมพ่อของเธอก็ยังขายเธอให้กับวิหารอีก ส่วนชีวิตที่แท้จริงของฉัน พ่อกับแม่ของฉันแยกทางกัน..ต่างคนต่างไป ต่างคนต่างอยู่และการนำพาลูกสาวที่เกิดมาจากความผิดพลาดไปด้วยมันคือตัวถ่วงของชีวิตท่านทั้งสองฉันถูกทิ้งเอาไว้ที่ห้องเช่าเก่าๆ ตอนอายุสิบห้า พร้อมกับเงินในบัญชีสองหมื่นบาทนั่นคือเรื่องตลกร้ายที่สุดในชีวิตเลย ฉันมารู้ตัวว่าตัวเองถูกทิ้งก็ตอนที่กลับมาจากโรงเรียนแล้วไม่เห็นใคร เสื้อผ้าของพ่อและแม่หายไป ของใช้ที่มีค่าและมีราคาถูกขนย้ายไปจนหมด ไม่มีแม้กระทั่งหม้อหุงข้าวกับเด็กสาวที่ยังไม่ประสีประสา..โลกมันโหดร้ายมาทีเดียวกับชีวิตในวัยเด็กของตัวเองเพราะแบบนั้นฉันจึงเข้าใจองค์รัชทายาทนะ เขาไม่ได้ถูกทิ้งแต่แม่ตายจากและพ่อล้มป่วยอย่างหนัก มองไปทางไหนก็ไม่เห็นใครทั้งนั้น เห็นเพียงเงาสะท้อนใบหน้าของตัวเองผ่านทางกระจก แล้วยิ่งต้องมาพบเจอพวกบรรดาพี่ชายน้องชายที่กร

ฉันรู้..ฉันรู้ดีว่าในทุกความสัมพันธ์มันจะไม่ยั่งยืนอย่างแน่นอน เมื่อมันถูกเริ่มต้นด้วยการโกหก..จานีคลดสายตามองมือตัวเองที่กำลังถูไปมาเงียบๆ ..เธอหลงลืมไปชั่วขณะว่าในตอนนี้เธอกำลังอยู่ในเกม ท่านไมเนอร์และท่านมาไค ล้วนแล้วแต่เป็นหนึ่งในตัวละครของเกมนี้ทั้งนั้น ทว่าในใจมิได้คิดเช่นนั้น เธอมองว่าพวกเขาคือคนสำคัญ..คือเพื่อนคนแรกหรือแม้กระทั่งคือคนที่สามารถไว้ใจได้มากที่สุดในจักรวรรดิแห่งนี้และจานีคไม่คิดจะโกหกพวกเขาเลย ผลจะออกมาเป็นอย่างไรนั่นคือเรื่องของอนาคตแต่ตอนนี้เธอพ่นคำโกหกออกมาเพื่อหลอกลวงพวกเขาไม่ได้หรอก“เดิมทีที่ตรงนี้ควรจะเป็นของท่านพี่จามิกาค่ะ ข้าเป็นบุตรสาวคนรองที่ไม่มีอะไรโดดเด่นสักอย่างเดียว..”น้ำเสียงที่เริ่มเล่าออกมานั้นฟังคล้ายว่าผู้เล่ากำลังเจ็บปวด“ข้าไม่มีพลังศักดิ์สิทธิ์ค่ะ ในร่างกายนี้ไม่มีของอะไรแบบนั้นหรอก..ข้ามาที่นี่เพราะจะต้องมีใครสักคนมาที่นี่เพื่อทำหน้าที่ที่ท่านพ่อตกปากรับคำเอาไว้..”น้ำเสียงขมขื่นที่กำลังระบายความในใจพลอยให้มาไครู้สึกเจ็บปวดไปด้วย เขานั่งลงข้างๆ เธอก่อนจะจับมือของจานีคเอาไว้แน่น“ไม่มีใครโทษท่านเรื่องนั้นหรอกนะครับที่เราทั้งคู่เอ่ยถามมั

ความสัมพันธ์แม่ลูกของพวกเขา ทำให้จานีคอดยิ้มออกมาไม่ได้เลย ไม่บ่อยนักที่จะเห็นลูกชายสนิมกับแม่ขนาดนี้ แสดงว่าท่านแม่ของพวกเขาจะต้องใจดีมากแน่ๆ เลย“นี่คือท่านนักบุญหญิงจานีคครับ..”จานีคย่อตัวลงเพื่อทำความเคารพท่านหญิงเฮเลน มารดาของท่านไมเนอร์และท่านมาไค“..งดงามเช่นนี้นี่เอง ถึงทำให้มาไคไม่เคยเขียนจดหมายมาหาแม่สักครั้งเลย เพราะลูกต้องดูแลสตรีที่เปราะบางราวกับดอกไม้ล้ำค่าเช่นนี้..ยินดีที่ได้พบค่ะท่านนักบุญ ช่วงเวลาที่อยู่ที่นี่ท่านก็พักผ่อนให้สบายนะคะ”รอยยิ้มบนใบหน้าของท่านหญิงเฮเลนมันดูแปลกมากกว่าปกติ เพราะมันไม่ได้มาจากหัวใจรึเปล่านะ..มันถึงได้ทำให้เธอรู้สึกกดดันมากขนาดนี้“ขอบคุณที่เมตตาค่ะท่านหญิง..”มาไคยื่นมือไปจับมือของท่านจานีคเอาไว้ เขาส่งยิ้มให้เธอตลอดเวลา และรอยยิ้มนั่นมันเต็มไปด้วยความยินดีอย่างถึงที่สุด..ที่เธอได้ก้าวเข้ามาอยู่ในบ้านของเขา“....”จานีคเริ่มรู้สึกว่า หรือตัวปัญหาที่แท้จริงมันคือเธอกันนะ ทำไมเธอถึงไม่เคยพบเจอสถานที่ไหนที่อยู่ได้อย่างสบายใจสักที“แม่เตรียมอาหารที่ลูกชอบเอาไว้เยอะแยะเลย เดินทางมาเหนื่อยๆไปเปลี่ยนชุดกันก่อนสิ แล้วลงมาทานมื้อเย็นกันนะ”จานีคนั