Semua Bab Play me Harder, Billionaire: Bab 1 - Bab 7

Pangarap ko lang naman dati: mahalin, maging sapat, tapos magka-happy ending. 'Yung tipong mabubuhay ka sa cheesy na linya ng mga wattpad story—na kahit nasaktan ka, pipiliin ka pa rin. Kasi totoo ang love. Kasi kapag mahal mo, ipaglalaban mo. Kasi kapag sinaktan ka, hindi niya sadya.Pero hindi pala lahat ng sorry, sincere. Hindi lahat ng “ikaw lang” totoo.At hindi lahat ng pag-ibig, makatarungan.Sampung buwan kaming magkasama ni RJ. Buwan-buwan akong nagiging bulag, pipi, at bingi para lang hindi ako maiwan. Mahal ko siya. Pero sa huli, hindi pala ako sapat para tumigil siya sa pagiging gago.Nahuli ko siyang may kasamang iba—babaeng mas maputi, mas sexy, mas kaya siyang bilhan ng mamahaling relo. At hindi man lang siya nagtanggi. Sa halip, tiningnan lang niya ako nang diretso at sinabing: “Ikaw rin naman, mapapagod ka rin sa pagiging martyr.”Tangina. That broke something inside me.Nagsimula akong magbura ng chat threads, mag-archive ng memories. Pati sarili kong katawan, parang

8:56 p.m. Tahimik ang buong floor. Yung uri ng katahimikan na parang may tinatago. Wala nang ibang ilaw kundi ‘yung galing sa office ni Xander. I was holding the manila envelope close to my chest like it could protect me from whatever was waiting behind that door. Late na, pero tinawag pa rin ako ng assistant niya. “Mr. Blackwell needs these files. Urgent daw.” Urgent, huh? Or maybe he just liked watching me squirm. Huminga ako nang malalim at kumatok. “Sir?” “Come in.” His voice cut through the silence—rough, low, like whiskey poured over ice. Pagbukas ko ng pinto, halos hindi ako makahinga. He was there. Nakaupo sa couch, shirt half-unbuttoned, sleeves rolled up. A glass of amber liquid swirled in one hand, and the other rested casually on his knee. The city lights framed him from the window behind, casting him in gold and shadow. He didn’t look up agad. He just sipped his drink, slow and deliberate. “Delivering papers,” I said, placing the envelope sa coffee table. “Or ju

Tahimik sa penthouse ni Xander. Mas tahimik kaysa kahit anong lugar na napuntahan ko. Walang sounds kundi 'yung mahinang tik-tak ng relo at marahang hinga niya habang nakaupo sa couch, isang basong scotch sa kamay. Walang TV, walang music, walang kahit anong distraction. Just us, in this high-rise darkness, na parang nasa ibabaw kami ng buong mundo.And yet, I felt small. Stripped.Nasa harap ako ng isang lalaking alam kong hindi ko kayang kontrolin. And tonight, I knew—he wasn’t in the mood to talk.“Come here.” Mababaw ang boses niya, pero mabigat. Parang command. Parang hindi pwedeng hindi sundin.I walked to him, slow, like every step meant something. His eyes didn’t leave mine, not even when he set down his drink. And the second I reached him, he grabbed me by the waist and pulled me onto his lap—no words, no hesitation.He kissed me like he owned me.And I let him.Walang gentle sa halik niya. Parang gusto niyang alisin lahat ng resistance. His mouth was rough, demanding. His ha

Pagkababa ko mula sa ilalim ng mesa, ramdam ko pa rin ang panginginig sa tuhod ko. Hindi pa kami nakakalayo sa boardroom, pero ‘yung bigat ng titig ni Xander, para na akong hinuhubaran habang naglalakad.Tahimik siya habang nasa elevator kami. Ako rin. Wala kaming sinabi. Pero ang mga mata niya, hindi bumitaw. Para akong sinusunog sa bawat segundo.Pagdating namin sa private parking lot, he opened the passenger door for me. Mabilis ang kilos ko, takot na baka may makakita. Pero wala akong kakampi sa lakas niya.Pagpasok pa lang namin sa kotse, he slammed the door shut, locked it, and turned to me."Take off your panties."Nanlaki ang mata ko."Xander—""Now, Daphne."Walang pagdadalawang-isip na hinila ko pababa ang panty ko, nanginginig ang kamay. Binitiwan ko ito sa sahig ng kotse, habang nakatingin siya nang direkta sa akin.He leaned closer, voice low, almost dangerous."You want to play games in public, sweetheart?" His hand brushed the inside of my thigh. "Then be ready to lose.