Play me Harder, Billionaire

Pangarap ko lang naman dati: mahalin, maging sapat, tapos magka-happy ending. 'Yung tipong mabubuhay ka sa cheesy na linya ng mga w*****d story—na kahit nasaktan ka, pipiliin ka pa rin. Kasi totoo ang love. Kasi kapag mahal mo, ipaglalaban mo. Kasi kapag sinaktan ka, hindi niya sadya.

Pero hindi pala lahat ng sorry, sincere. Hindi lahat ng “ikaw lang” totoo.

At hindi lahat ng pag-ibig, makatarungan.

Sampung buwan kaming magkasama ni RJ. Buwan-buwan akong nagiging bulag, pipi, at bingi para lang hindi ako maiwan. Mahal ko siya. Pero sa huli, hindi pala ako sapat para tumigil siya sa pagiging gago.

Nahuli ko siyang may kasamang iba—babaeng mas maputi, mas sexy, mas kaya siyang bilhan ng mamahaling relo. At hindi man lang siya nagtanggi. Sa halip, tiningnan lang niya ako nang diretso at sinabing: “Ikaw rin naman, mapapagod ka rin sa pagiging martyr.”

Tangina. That broke something inside me.

Nagsimula akong magbura ng chat threads, mag-archive ng memories. Pati sarili kong katawan, parang gusto ko nang iwan. Pero hindi ako nagkulong. Hindi ako nagmakaawa.

I just decided.

From now on, no more love. No more waiting. No more begging.

Kung gusto lang nila ng katawan, edi 'yon na lang din ang ibibigay ko. Walang puso, walang damdamin. Just skin on skin, no strings, no pain. Gusto nilang maglaro? Sige. Pero this time, ako ang maglalatag ng rules.

Monday. 8:47 a.m. Naka-stiletto heels ako, maroon lipstick, at pekeng confidence habang naglalakad papunta sa Blackwell Corp. Para akong pupunta sa giyera. Suot ko pa 'yung blazer na binili ko sa ukay, mukhang sosyal kahit hindi.

Interview ko ngayon. Last chance ko na 'to. Tatlong buwan na akong walang trabaho. Pagod na ang katawan kong maghintay sa mga walang kasiguraduhang callback.

Ang secretary sa front desk ngumiti. “Miss Cruz? Mr. Blackwell will see you now.”

Mr. Xander Blackwell. CEO. Billionaire. Playboy. Cold-blooded.

Sobrang intimidating ng pangalan pa lang. Pero sabi nga nila, kung hindi mo papasukin ang impyerno, mananatili kang sunog sa bangungot.

Pagpasok ko sa office niya, unang bumungad sa akin ay ang lalaking nakatayo sa harap ng floor-to-ceiling window. Tall. Suited up in all black. Hindi ko makita agad ang mukha niya kasi nakatalikod siya, pero 'yung presence niya? Ramdam sa bawat sulok ng kwarto.

Tumalikod siya. Shit.

Sharp jawline. Hazel eyes na parang binubura ka sa isang tingin. At 'yung ngiti niya—hindi mabait. Hindi sweet. Ngiting parang alam niya kung saan masarap hawakan ang isang babae, at paano ito sirain nang hindi ginagamit ang salita.

"Sit," he said.

Umupo ako. Pilit kong pinanatiling steady ang boses ko habang sinasagot ang mga tanong niya tungkol sa past work experience. Pero habang nagsasalita ako, ramdam ko 'yung mga mata niya sa leeg ko. Parang sinusukat niya kung anong klaseng babae ako.

"You're too composed," he said all of a sudden.

"Excuse me?"

"That's not a compliment," he added, voice low and slow. "People who are too composed often break the loudest."

Hindi ako agad nakasagot. Tinagusan ako ng lamig at init sabay-sabay. Pero hindi ko siya binigay ng satisfaction ng takot. I straightened my back.

"Then maybe you need someone who knows how to break and rebuild."

Ngumiti siya. Half-smirk. Devilish. Parang siya 'yung tipo ng lalaking hindi nagsasabi ng “I love you,” pero marunong magpasarap sa pagitan ng hita mo.

“You’re hired,” he said. “Starting tomorrow. But let me make one thing clear—”

Tumayo siya. Lumapit. And for a split second, I stopped breathing.

“—I don’t tolerate mistakes,” he said, voice deep and dark. “Or distractions.”

Hindi ako umatras kahit gusto ko na sanang lamunin ng sahig. This man wasn’t just dangerous. He was destruction in a tailored suit.

“You think I’ll distract you?” tanong ko, soft pero diretso.

“Miss Cruz,” he said, eyes sliding down my lips, “you already are.”