Semua Bab สตรีหม้ายนางนี้ข้าจะเกี้ยวเอง: Bab 31 - Bab 40

ยามนี้ทั่วทั้งวัดไป๋หวาต่างจุดคบไฟเพื่อให้แสงสว่างไปทั่วทั้งบริเวณ เหล่าภิกษุและสามเณรในวัดต่างพากันตื่นตระหนก เรื่องที่จางเหยียนเหว่ยเป็นเช่นนี้ย่อมไม่อาจให้คนนอกรับรู้ได้เป็นอันขาด ไป๋จินเซียงและไป๋เหมยเหม่ยจึงออกอุบายว่า พวกเขาเห็นโจรป่าบุกเข้ามาในวัดยามที่ทุกคนหลับ จึงช่วยกันไล่ตามมันไปจนได้รับบาดเจ็บเพราะนางหกล้ม แม้เรื่องนี้จะโกหกได้ไม่แนบเนียนเท่าใดนัก แต่ทว่าก็ไม่มีใครสงสัยเลยแม้แต่น้อยโชคดีที่แผลไม่ได้ลึกมากเท่าใดนัก ไป๋ฮูหยินสั่งให้เฉียวเหลียนช่วยทำความสะอาดและทำแผลให้ไป๋เหมยเหม่ย นางตกใจจนนอนไม่หลับ ไป๋จินเซียงต้องปลอบโยนมารดาอยู่นานกว่านางจะสงบใจลงเมื่อทุกอย่างสงบแล้ว ไป๋ฮูหยินจึงเข้าไปนอนพักตามเดิม อีกทั้งยังกำชับให้ไป๋เหมยเหม่ยเข้าพักโดยไวอีกด้วยแต่ทว่าไป๋เหมยเหม่ยกลับไม่ยอมไปที่ใด นางมองดูจางเหยียนเหว่ยที่เดินเข้ามาหานาง ยามนี้คนตรงหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่แล้ว เขาเดินมาทิ้งกายลงนั่งข้างๆ นาง ก่อนจะเอ่ย"ข้าขอโทษ"ไป๋เหมยเหม่ยจ้องมองจางเหยียนเหว่ยด้วยแววตาที่วูบไหว หากจะบอกว่านางไม่กลัวกับภาพตรงหน้าก็คงไม่ใช่ นางกลัวเหลือเกิน แต่ว่าหากนางแสดงออกว่ากลัวเขาออกไป เขา

ผ่านไปร่วมหลายวันก็เป็นวันที่นางจะต้องเข้าวังไปร่วมงานวันพระราชสมภพขององค์หญิงแล้ว แต่ว่านางตัดใจเผาทำลายเทียบเชิญที่จางหนิงหนิงเขียนให้ไม่ลง ทำให้จางเหยียนเหว่ยโมโห นางจึงโมโหเขากลับ ครานี้ทำเอาจางเหยียนเหว่ยต้องตามง้อนางอย่างร้อนใจการมาร่วมงานในครั้งนี้มีไป๋จินเซียงมาด้วย เมื่อรถม้าจอดที่ด้านหน้าประตูวังหลวงแล้ว นางก็พบกับจางเหยียนเหว่ยที่เพิ่งก้าวลงมาจากรถม้าเช่นเดียวกัน เขาเดินมายืนข้างกายนาง ก่อนจะหันไปเอ่ยกับทหารที่เฝ้าประตูวังหลวง"นางมากับข้า หากไม่อยากถูกถีบกระเด็นก็หลบไป"ไป๋เหมยเหม่ยถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง จางเหยียนเหว่ยดีทุกอย่าง แต่เสียอย่างเดียวชอบออกคำสั่งไปเสียหน่อย อีกทั้งยังดิบเถื่อนเสียด้วยแต่เพราะเขาหล่อนางจึงให้อภัยในนิสัยดุดันของเขาเมื่อไป๋เหมยเหม่ยเดินเข้ามาในงาน ก็พบว่ายามนี้มีเหล่าคุณหนูคุณชายที่กำลังจับกลุ่มสนทนากันอยู่ เมื่อเห็นว่านางเข้ามาก็มีสายตานับไม่ถ้วนที่มองมา ทั้งสายตาที่สงสัย สายตาที่ดูถูก ส่วนสายตาของเหล่าบุรุษก็มีทั้งแทะโลมและเหยียดหยาม ไป๋เหมยเหม่ยคร้านจะใส่ใจ นางชินชากับท่าทีของคนเหล่านี้ไปเสียแล้วเพราะไป๋จินเซียนต้องไปทักทายเหล่าสหายที่รู้จัก

หลังจากแยกกับเย่เพ่ยแล้ว นางก็มาพบกับจางเหยียนเหว่ยที่โรงน้ำชา ระยะนี้เขากับนางมักไปมาหาสู่กันแทบทุกวัน ในขณะที่กำลังกินอาหารอยู่นั้น ไป๋เหมยเหม่ยก็เอ่ยถามจางเหยียนเหว่ยในทันที"เหยียนเหยียน มีคนบอกกับข้าว่ายามอยู่ชายแดนท่านเคยบีบคออนุตายหรือ""แคกๆ"จางเหยียนเหว่ยที่ได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับสำลักออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยตอบ"ผู้ใดบอกเจ้า""ข้าได้ยินมา เป็นเรื่องจริงหรือไม่"จางเหยียนเหว่ยที่ได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยตอบ"เหลวไหล ข้าไม่เคยมีอนุ จะบีบคอนางได้เช่นไร ผู้คนก็เล่าลือกันไปเรื่อยเปื่อย เจ้าไม่ต้องไปใส่ใจ""อืม"“ข้าไม่บีบคอเจ้าหรอก แต่หากให้ข้าบีบอย่างอื่น...”“กินข้าวเถิด ข้าไม่อยากใช้ถ้วยข้าวทุบศีรษะท่านหรอกนะ”จางเหยียนเหว่ยส่งเสียงหัวเราะหึๆ ในลำคอด้วยความเจ้าเล่ห์ คนทั้งสองนั่งสนทนากันไปเรื่อยเปื่อย ก่อนที่จะมีองครักษ์ผู้หนึ่งเดินเข้ามากระซิบบางอย่างที่ข้างหูของจางเหยียนเหว่ย เขามีสีหน้าเย็นเยียบ ก่อนจะหันมาเอ่ยกับไป๋เหมยเหม่ย"เหมยเหม่ย ข้าต้องเข้าวังหลวง เจ้ากลับจวนไปก่อนเถิด"ไป๋เหมยเหม่ยที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบคว้าจับแขนของเขาเอาไว้ทันที ก่อนจะเอ่ย"

จวนตระกูลไป๋ยามนี้ไป๋เหมยเหม่ยกำลังนั่งอยู่ข้างจางเหยียนเหว่ย นางกำมือแน่นไม่รู้จะเอ่ยสิ่งใด ไป๋จินเซียงเล่นถีบประตูห้องโผล่เข้าไปในขณะที่เขาและนางกำลังพลอดรักกัน นางจึงไม่อาจแก้ตัวได้แม่ทัพใหญ่ไป๋จ้องมองจางเหยียนเหว่ยคราหนึ่ง แม้ในใจจะโกรธแต่ก็ไม่กล้าเอ่ยวาจาใด ทำได้เพียงหันไปกระซิบกับไป๋จินเซียงที่นั่งอยู่ข้างกัน"เจ้าแน่ใจนะว่าท่านอ๋องรังแกนาง ไม่ใช่นางไปฉุดท่านอ๋องหรอกนะ"เขาเอ่ยถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด มีหรือเขาจะไม่รู้นิสัยของบุตรสาวตน ไป๋เหมยเหม่ยหากอยากได้สิ่งใดย่อมต้องทำทุกวิถีทางจนได้มาครอบครอง เขาเกรงว่าครั้งนี้นางจะใช้อุบายหลอกจางเหยียนเหว่ยเสียมากกว่าไป๋จินเซียงที่ได้ยินเช่นนั้นก็แทบจะพ่นชาร้อนออกมาจากปาก เขาขมวดคิ้วพร้อมกับทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ย"ข้าก็ไม่แน่ใจขอรับ แต่ตอนที่ข้าเข้าไปก็เห็นอาเหยียนอยู่บน ส่วนเหมยเหม่ย เอ่อ นางนอนอยู่ข้างล่าง สองมือโอบรอบคอของอาเหยียนเอาไว้และส่งเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานเลยขอรับ"แม่ทัพใหญ่ไป๋ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจไม่น้อย ก่อนจะเอ่ย"เจ้ามองเห็นชัดหรือไม่ โอบลำคอแน่หรือ ไม่ใช่รัดคอหรอกนะ!!!"ไป๋จินเซียงที่ถูกบิดาตนเอ่ยถามเช่นนั้นก็เร

หากนับย้อนไปเมื่อเกือบสิบปีก่อน ยามนั้นเขายังเป็นองค์รัชทายาทแคว้นเซียว แคว้นเซียวนั้นแต่เดิมรุ่งเรืองและรักสงบ อีกทั้งยังเป็นพันธมิตรกับแคว้นไท่เหลียง ยามที่จางเหยียนเหว่ยมาทำสงครามรบกับแคว้นเยี่ยนนั้น เขาก็ได้พบกับสหายผู้นี้โดยบังเอิญ นับแต่นั้นคนทั้งสองก็สนิทสนมกันเรื่อยมา ชายแดนแคว้นเซียวและแคว้นไท่เหลียงอยู่ใกล้กัน ทำให้เขามาพบเจอกับจางเหยียนเหว่ยได้ทุกเมื่อ อีกทั้งบางครายังช่วยส่งทหารมาร่วมรบต่อต้านกบฏด้วยกันแต่ทว่าสถานการณ์กลับพลิกผัน สามปีก่อนชายแดนสงบ แต่ทว่าแคว้นเซียวกลับไม่เป็นเช่นนั้น เซียวหลิ่น น้องชายต่างมารดาลอบปลงพระชนม์เสด็จพ่อ และสังหารเสด็จแม่ของเขา ใช้กำลังคนไล่ล่าทำร้ายเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย เขาพ่ายแพ้เพราะไม่ได้เตรียมการรับมือ ท้ายที่สุดเซียวหลิ่นก็ขึ้นเป็นฮ่องเต้แคว้นเซียวพระองค์ใหม่ ความละโมบทำให้เซียวหลิ่นคิดก่อสงคราม สังหารผู้คนไปทั่ว แคว้นใดไม่ยอมศิโรราบก็บุกตีแคว้นนั้นจนราบคาบ ไฟสงครามคร่าชีวิตผู้คนไปมากมาย ในขณะที่เขาเองทำได้เพียงมองดูภาพนั้นอย่างโศกเศร้าโดยที่ไม่อาจทำสิ่งใดได้เขาหนีไปซ่อนตัวหลายต่อหลายแห่ง คนที่ภักดีล้วนตายเพราะปกป้องเขา ครั้นจะกลับไปหาจ