Semua Bab แพ้ทาง... LOST WAY : Bab 1 - Bab 8

“หนูเหมือนน้าในตอนสมัยที่เป็นวัยรุ่น รุ่นเท่าหนูนี่ล่ะ น้าเองก็เคยผ่านความยากลำบากเหมือนกัน”“จริงเหรอคะ แต่ดูคุณไม่เหมือนคนธรรมดาเลย ดูไปทางไฮโซมากกว่า” น้ำขิงมองสำรวจการแต่งตัวของคนข้างๆ อีกครั้ง เครื่องประดับหรูหราตกแต่งอยู่บนเรือนหญิงสาววัยกลางคนแค่เพียงนิด ก็สามารถทำให้หญิงสาวไฮโซคนนี้เปล่งประกายอ่อร่าเด็ดกว่าใครๆ ที่เดินอยู่ตลาดสักอีก“หนูคิดว่าฉันเป็นไฮโซงั้นเหรอ” คุณหญิงทับทิมเอียงคอถามน้ำขิงอย่างทะเล้น"ค่ะ หนูว่าหนูคงเดาไม่ผิดนะคะ” น้ำขิงพูดเชิงติดตลกพลางขำคิกคักออกจากปากเบาๆ“ฮ่าฮ่า หนูนี่เป็นหมอดูที่แม่นมากเลยรู้ไหม งั้นหนูดูดวงให้น้าทีสิว่า น้าจะได้หนูมาเป็นลูกสะใภ้หรือเปล่า น้าอยากได้หนูมาเป็นลูกสะใภ้" คำพูดของคุณหญิงทับทิม ทำเอาเด็กสาวหุบยิ้มแล้วหยุดชะงักเดินทันที“หืม มีอะไรรึเปล่า” เมื่อคุณหญิงทับทิมเห็นเด็กสาวหยุดเดิน เลยเกิดความสงสัยว่าตัวเองพูดอะไรผิดไปรึเปล่า เพราะสิ่งที่เธอพูดล้วนแต่เป็นความจริง ที่เธออยากได้น้ำขิงเป็นลูกสะใภ้ไม่ใช่เพราะความสงสารแต่เป็นความเอ็นดูและถูกชะตากับเด็กคนนี้มากซะจนอยากเอาเธอใส่กระเป๋าเอากลับบ้านไปด้วย แค่เธอเห็นปุ๊บแล้วใช่เลย แถมเด็กคน

เพียงเวลาไม่นานหลังที่เขาเดินออกมา เขาก็เริ่มมีอาการร้อนผ่าววูบวาบทั้งร่างกาย รู้สึกมีอะไรบางอย่างมากระตุ้นอารมณ์ความป่าเถื่อนให้มันตื่น และอยากจะปลดปล่อยกับใครสักคนที่ช่วยเขาได้..ตอนนี้ “ ฮึกฮือ~ปะ..ปล่อยหนูไปเถอะ อย่าทำอะไรหนูเลย ฮึก ฮือ~น หนูขอร้อง”ร่างบางยกมือที่สั่นเทาขึ้นพนมมือไหว้ขอร้องชายหนุ่มทั้งน้ำตา พร้อมส่งสายตาอ้อนวอน วิงวอนโปรดให้เขาเห็นใจแล้วยอมปล่อยเธอไปแต่ดูเหมือนมันจะไร้ประโยชน์..ต่อให้เธอกราบไหว้ขอร้องเขายังไง เขาก็ไม่เห็นใจหรือคิดจะสงสารเธอเลยสักนิด เขานิ่งเฉยเอาแต่มองหน้าน้ำขิงแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเอ่ยคำพูดที่ไร้สิ้นหวังต่อจากนี้"___" “ฉันคง...ปล่อยเธอไปไม่ได้จริงๆ" จบประโยคคำพูดของชายหนุ่ม กางเกงของน้ำขิงก็ถูกมือหนาของชายหนุ่มดึงออกจากสะโพกด้วยความรวดเร็ว ผ่านสายตาวิงวอนและเสียงสะอื้นพร้อมหยาดน้ำตาที่ไหลรินไม่ขาดสาย ถึงชายหนุ่มจะเห็นยังไง มันก็ไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะท้านสงสารหรือเห็นใจเธอเลยสักนิด “ฮึกกฮือ~ปะ ฮึกฮึก ปล่อยหนูไปเถอะ ฮึกกหนูยังเรียนอยู่ ได้โปรดอย่าทำหนูเลย ฮึกกฮือออฮืกก" "___" ไร้คำตอบจากชายหนุ่ม'ที่จะสนใจคำพูดขอร้องจากเธอ เขาคิดแค่ได้ปลดป

ณ..เวลา 01:30พั่บ~พั่บ“อ๊ะ~อ๊า ม ไม่ไหว อ๊ะอ๊ะ อ กรี๊ดด!! "ปึก!!“อ๊าาาส์” ผมเปล่งเสียงคำรามพร้อมกระแทกเอว ครั้งสุดท้ายก่อนแท่งร้อนจะกระตุกหลั่งน้ำกามเข้าในร่องเธอหมดทุกหยดทุกหยาดที่หลั่งออกไป เส้นผมที่เปียกชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ'ถูกเสยขึ้นด้วยมือหนาของผม'พร้อมกับลมหายใจที่พ่นออกจากปากเบาๆ“ หวังว่าเธออคงจะรู้จักกินยาคุม""___" “ถ้าเธอท้อง ฉันคงต้องคิดหน่อยว่านั้นใช่ลูกฉันรึเปล่า ไม่แน่เธออาจจะติดใจรสชาติของมันแล้วไปเอา.." ผมหยุดชะงักปากค้างพลางขมวดคิ้วยุ่งทันทีเมื่อตวัดสายตาขึ้นไปมองผู้หญิงที่ผมลากมาระบายอารมณ์ ตอนนี้ได้แน่นิ่งสลบเป็นผักเหี่ยวตายไปแล้ว"___" ผมหลับตาปรือพลางพ่นลมหายใจออกจากปากอีกครั้ง ถึงผมจะรู้สึกเบาตัวขึ้นมาบ้าง แต่แท่งร้อนของผมมันก็ยังเรียกร้องต้องต่ออีกสักยก หรืออาจจะหลายยกใครจะไปรู้ “อื้ม~” ผมเปล่งเสียงครางอยู่ในลำคอเบาๆเมื่อสะโพกของผมมันเริ่มขยับส่ายเอวขึ้นลงอีกครั้ง..และอีกครั้งจนกว่าฤทธิ์ยาในตัวผมจะหมด _______________เช้าวันใหม่ “อื้อ~" เปลือกตาที่ระบมจากการร้องไห้อย่างหนักหน่วง'มันทำให้ฉันรู้สึกหนักๆและปวดลูกตาเป็นอย่างมาก ฉันได้แต่สะลึมสะลือค่อยๆลืมตาข

“ฮึก ฮือ~ นายมันทุเรศ ฮึกเลว เลวที่สุดที่ฉันเคยรู้จักผู้ชายในบนโลกใบนี้ นายมันเป็นผู้ชายที่เฮงซวย ชาติชั่ว ชั่วที่สุด ฮึกฮือ~~~~""____" ผมจะเอายังไงกับเธอดีวะ แม่งร้องบีบน้ำตาอยู่นั่นล่ะ ร้องตั้งอยู่คอนโดจนตอนนี้ย้ายก้นมานั่งบนรถล่ะ แม่ง เธอก็ยังไม่หยุดร้องอีก แถมร้องไปด่าผมไปอีกต่างหาก ไอ้ที่เธอร้องจนน้ำตาหลั่งเป็นทะเลนี้ ผมก็ไม่รู้ว่าเธอเสียใจเรื่องที่ผมจิ้มซิงเธอ หรืออารมณ์เธอมันค้างอยู่กันแน่“ฮึก~ ฮือ~?” สั่งขี้มูกใส่เสื้อตัวเอง ผมเห็นแล้วต้องเบื่อนหน้าหนีอย่างไว คิดในใจกูเอาลงไปได้ยังไง วะ เห็นหน้าเธอตอนนี้ผมล่ะอยากจะอ้วก ทั้งน้ำตาทั้งขี้มูกไหลอยู่รวมกันหมด ....หยี๋!!! ขนลุกฉิบหาย“นี่เธอคิดจะหยุดร้องสักแป๊บจะได้ไหมวะ! "“ฮึก~ฮืออ~นายไม่เป็นฉัน นายไม่รู้หรอกว่าการที่เราเสีย สูญเสียของสำคัญไปมันเจ็บแค่ไหน รู้ไม่ว่ามันเจ็บ ฮึก~ฮือ~?" สั่งขี้มูกอีกรอบ“รู้ ฉันรู้ว่าเธอเจ็บ ครั้งแรกมันก็เจ็บกันธรรมดา "“รู้ว่าฉันเจ็บแล้วทำไมถึงทำฉันไม่เลิก! ฮึก~ฮืออ~น ฮึก นายน่ะ จับฉันกดฉันกัดฉัน..."“ดีแค่ไหนแล้วที่ฉันไม่หยิกหลี่เธอ ติดดีฉิบหาย" ผมพูดพร้อมเอาลิ้นเลียริมฝีปากล่าง พลางเหล่ตามองไปที่