บทที่1

ค่ำคืนแสงไฟหลากสีสันสวยงามตาในยามค่ำคืนของใจกลางเมืองใหญ่ ท้องถนนปกคลุมไปด้วยบรรยากาศที่จะแสนวุ่นวาย การกลับบ้านของใครหลายๆ คน ที่พึ่งเลิกจากทำงาน

(คืนนี่แกอย่าดื่มเยอะนะเดี๋ยวกลับไม่ไหว)

(รู้แล้วน่าา อย่าบ่นได้ไหม)

.... (คืนนี้ไปดื่มที่ร้านใหม่กัน)

เสียงเจี๊ยวจ๊าวกลุ่มหนุ่มสาววัยรุ่นนัดสังสรรค์ดื่มเที่ยวท่องราตรีตามคลับบาร์ที่ต่างๆ ของใครหลายคนชอบแวะนั่งดื่มเพื่อคลายเครียดและปลดปล่อยความรู้สึกเหนื่อยท้อแท้สิ้นหวังไปกับแก้วน้ำสีอำพันรสชาติบาดคอ ..ปึก!! (อ๊าา...เอามาอีกแก้วสิ)

ตลาดริมทางอีกหนึ่งสถานที่ยอดฮิตในยามค่ำคือของใครหลายคน ที่ต้องแวะเวียนหยิบจ่ายใช้สอยซื้ออาหารหวานคาวและของใช้มากมายหลากหลายชนิดที่ถูกนำมาวางขายตามลูกค้าต้องการใช้สอย...

“ป้าคะ กระปุกออมสินน้องหมูตัวนั้นเท่าไหร่คะ”

“ตัวนี้เหรอหนู 299จ๊ะ” เด็กสาวคลี่ยิ้มบางเมื่อได้ยินคำตอบจากแม่ค้าแล้วก้มดูเงินในกระเป๋าสตางค์ที่ตนถืออยู่ในมือ...เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อเห็นเงินอยู่ในกระเป๋ามีเพียงแค่สองร้อยกับเศษเหรียญอันน้อยนิด

“ป้าค่ะ ป้าช่วยลดราคาให้หนูได้ไหมคะ หนูมีแค่สองร้อยห้าสิบ ป้าช่วยลดให้หนูได้ไหมคะ”

“ไม่ได้หรอกหนู ป้าเองก็รับเขามาขายเหมือนกัน ถ้าป้าลดให้หนูมากขนาดนั้นป้าคงขาดทุนแย่ หรือหนูจะเอาตัวนี้ไหม อาจจะใบเล็กกว่าตัวนั้นราคาก็จะถูกกว่า ตัวนี้แค่199”

น้ำขิงมองกระปุกออมสินที่แม่ค้ายื่นมาให้เธอดู แล้วทำหน้ามุ่ยเหมือนขัดใจ เธอไม่อยากได้กระปุกใบเล็กแต่เธอต้องการกระปุกออมสินใบใหญ่ที่สามารถเก็บเงินค่าขนมที่เธอแบ่งเก็บไว้ใช้ในยามจำเป็นที่อยู่ในกล่องปิ๊บขนมใบเล็กๆ ได้หมดทุกบาท

“แต่หนูอยากได้ตัวนั้น มันตัวใหญ่พอเก็บเงินของหนูที่อยู่ในปิ๊บขนมได้หมดทุกบาท แต่ถ้าหนูซื้อน้องหมูตัวเล็ก หนูก็ต้องซื้อสองตัวซึ่งหนูก็มีเงินไม่พอที่จะซื้อสองตัวเหมือนกัน แต่ถ้าป้าสุดสวยไม่ลดให้หนู งั้นหนูขอติดเงินที่เหลือได้ไหมคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูเลิกเรียนแล้วเดี๋ยวหนูจะแวะเอามาให้ที่หลัง” น้ำขิงทำหน้าอ้อนสุดฤทธิ์เพื่อที่จะให้แม่ค้านั้นเห็นใจยอมลดราคาให้

“นี่นังหนูอย่าหาว่าป้าใจร้ายเลยนะ มันลดให้ไม่ได้จริงๆ อีกอย่างค่าที่มันก็แพง แล้ววันนี้ป้าเองก็ขายไม่ค่อยจะได้” แม่ค้าอธิบายเหตุผลให้เด็กสาวฟังด้วยสีหน้าบึ้งตึง เพราะตั้งแต่ช่วงบ่ายที่ตั้งร้านมาจนถึงมืดค่ำเธอขายได้ไม่ถึงสิบตัว แล้วมันก็ไม่คุ้มค่าเช่าที่ ที่เธอจ่ายไป

น้ำขิงยืนมองกระปุกออมสินหมูตัวนั้นแล้วถอนใจหายออกมาอย่างเซ็ง แล้วทำปากยุกยิกเดินออกจากร้าน

...หนูจ๊ะหนู!! หยุดก่อน

น้ำขิงหยุดแล้วหันกลับไปมองที่ร้านขายออมสินที่เธอพึ่งเดินออกมาเมื่อกี้ แล้วทำหน้าตาคิ้วขมวดสงสัยว่าใครเรียก

“อ่ะ ฉันซื้อให้เธอ” หญิงสาวไฮโซหน้าตาดีวัยกลางคนยื่นกระปุกออมสินหมูตัวใหญ่ให้น้ำขิง

น้ำขิงเกาหัวทำหน้างุนงง พลางปรายตามองหญิงสาวนึกสงสัยว่าคนที่ซื้อกระปุกออมสินให้เธอคือใคร แล้วทำไมต้องซื้อให้เธอทั้งๆ ที่ไม่รู้จักกัน

“คุณน้าซื้อให้หนูเหรอ”

“ใช่จ้ะ”

“แต่หนูกับคุณน้าไม่รู้จักกัน ทำไมถึงซื้อของให้หนูล่ะคะ!” หญิงสาวไฮโซแค่นเสียงหัวเราะให้กับเด็กขี้สงสัย เธอเองก็แปลกใจเหมือนกันว่าทำไมถึงถูกชะตากับเด็กคนนี้ ทั้งๆ ที่ไม่เคยเห็นหน้าหรือพบเจอกันมาก่อน

“ฉันชื่อทับทิม แล้วหนูชื่ออะไร”

“หนูชื่อน้ำขิงค่ะ” น้ำขิงเอ่ยตอบพลางยิ้มหวานให้หญิงสาวไฮโซอย่างเป็นมิตร

“เดินคุยกันไหม” ถึงน้ำขิงจะอยู่ในความมึนงง แต่เธอก็ยอมเดินตามที่หญิงสาวไฮโซบอกอย่างว่าง่าย

“เด็กสมัยนี้น้อยคนนะ ที่จะซื้อกระปุกออมสินไปหยอดค่าขนม สมัยนี้สิ่งล่อตาล่อใจมันมีอยู่เยอะเงินที่พ่อแม่ให้ไปโรงเรียนไม่ค่อยจะเหลือไว้หยอดกระปุกเหมือนหนูหรอก”

“ลูกคุณน้าใช้เงินเก่งเหรอคะ "

“ไม่รู้สิ ตั้งแต่พวกเขามีหน้าที่การงานของเป็นตัวเอง เรื่องเงินน้าก็ไม่ค่อยยุ่งกับพวกเขาหรอก แต่พวกเขาก็ไม่เคยมาขอความช่วยเหลือเรื่องเงินจากน้านะ”

“แสดงว่าลูกๆ ของคุณน้าก็โตกันหมดแล้ว แล้วคุณน้ามีลูกกี่คนเหรอคะ”

“น้ามีลูกสองคนจ๊ะ หญิงหนึ่งผู้ชายหนึ่ง ผู้ชายเป็นลูกคนเล็กเขาเป็นหมอที่อยู่โรงพยาบาลฝั่งตรงโน้มที่ห่างจากตลาดไม่ไกลนัก” น้ำขิงมองตามหญิงสาวชี้นิ้วไปอีกฝั่งที่มีป้ายไฟชื่อโรงพยาบาลหน้าตึก

“ส่วนลูกสาวคนเล็กเขาเป็นนางแบบ แต่น้าไม่ค่อยชอบเท่าไหร่หรอกกับพวกวงการบันเทิง แต่ก็นะ มันห้ามความชอบกันไม่ได้ น้าเลยปล่อยให้เขาทำตามที่ชอบ” น้ำขิงเดินฟังทับทิมพูดอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ และปรายตามองเธอที่เล่าเรื่องของลูกๆ ของตัวเองอย่างภูมิใจ ที่แต่ละคนต่างมีหน้าที่การงานที่ดี

“แล้วหนูน้ำขิงอายุเท่าไหร่หรอกจ๊ะ”

“หนูอายุ17ค่ะ”

“แสดงว่าหนูก็เรียนอยู่ชั้นม.5”

“ใช่ค่ะ แต่หนูว่าจะพักเรียนสักปีเพราะอยากทำงานช่วยพี่สาวหาเงินรักษาแม่ เพราะแม่ของหนูป่วยเป็นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงแล้วก็โรคอื่นๆ ที่แทรกซ้อนมาอีก ลำพังแค่พี่สาวหนูหาเงินคนเดียวเลี้ยงทั้งครอบครัวคงไม่ไหว เพราะไหนจะค่าเทอมหนูค่ายาค่ารักษาแม่แล้วค่าใช้จ่ายอย่างอื่นอีก แถมบ้านหนูยังเป็นหนี้นอกระบบอีกด้วย ส่วนพ่อก็ต้องดูแลแม่ เพราะแม่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้”

น้ำขิงตัดพ้อความทุกข์ใจให้ทับทิมฟังอย่างอัดอั้นที่ไม่เคยระบายให้ใครฟังมาก่อน

“พี่อิงฟ้าของหนูเก่งมากๆ เลยนะ พี่สาวหนูเปรียบเสมือนซูปเปอร์เกิร์ลที่พลังแกร่งกล้าสามารถทำงานคนเดียวได้หลายๆ อย่างพร้อมกัน หนูน่ะ! อยากทำงานหาเงินเยอะๆ อยากเห็นพ่อกับแม่และพี่สาวของหนูอยู่สุขสบายเหมือนกับคนอื่นๆ ” รอยยิ้มสดใสปรากฎอยู่บนใบหน้าของเธอทุกครั้งเมื่อพูดถึงผู้เป็นพี่ที่เปรียบเสเมือนไอดอลในดวงใจ

ทับทิมที่ได้ฟังก็คลี่ยิ้มบางที่มุมปากสีแดงสวย เมื่อเธอนึกถึงชีวิตของตัวเองที่เคยรันทดมาก่อน เพราะก่อนที่เธอจะมีชีวิตที่สุขสบายมีเงินมีทองใช้ล้นฟ้าแบบนี้ เธอก็เคยลำบากเหมือนกับเด็กสาวคนนี้เหมือนกัน เธอดิ้นดนทำงานส่งตัวเองเรียนจนจบปริญญาได้ทำงานดีๆ และดันตัวเองให้อยู่ลำดับสูงเหมือนคนอื่นไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอ เพราะสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของเธอก็คือ เป้าหมายมีไว้พุ่งชน