บทที่2

“หนูเหมือนน้าในตอนสมัยที่เป็นวัยรุ่น รุ่นเท่าหนูนี่ล่ะ น้าเองก็เคยผ่านความยากลำบากเหมือนกัน”

“จริงเหรอคะ แต่ดูคุณไม่เหมือนคนธรรมดาเลย ดูไปทางไฮโซมากกว่า” น้ำขิงมองสำรวจการแต่งตัวของคนข้างๆ อีกครั้ง เครื่องประดับหรูหราตกแต่งอยู่บนเรือนหญิงสาววัยกลางคนแค่เพียงนิด ก็สามารถทำให้หญิงสาวไฮโซคนนี้เปล่งประกายอ่อร่าเด็ดกว่าใครๆ ที่เดินอยู่ตลาดสักอีก

“หนูคิดว่าฉันเป็นไฮโซงั้นเหรอ” คุณหญิงทับทิมเอียงคอถามน้ำขิงอย่างทะเล้น

"ค่ะ หนูว่าหนูคงเดาไม่ผิดนะคะ” น้ำขิงพูดเชิงติดตลกพลางขำคิกคักออกจากปากเบาๆ

“ฮ่าฮ่า หนูนี่เป็นหมอดูที่แม่นมากเลยรู้ไหม งั้นหนูดูดวงให้น้าทีสิว่า น้าจะได้หนูมาเป็นลูกสะใภ้หรือเปล่า น้าอยากได้หนูมาเป็นลูกสะใภ้" คำพูดของคุณหญิงทับทิม ทำเอาเด็กสาวหุบยิ้มแล้วหยุดชะงักเดินทันที

“หืม มีอะไรรึเปล่า” เมื่อคุณหญิงทับทิมเห็นเด็กสาวหยุดเดิน เลยเกิดความสงสัยว่าตัวเองพูดอะไรผิดไปรึเปล่า เพราะสิ่งที่เธอพูดล้วนแต่เป็นความจริง ที่เธออยากได้น้ำขิงเป็นลูกสะใภ้ไม่ใช่เพราะความสงสาร

แต่เป็นความเอ็นดูและถูกชะตากับเด็กคนนี้มากซะจนอยากเอาเธอใส่กระเป๋าเอากลับบ้านไปด้วย แค่เธอเห็นปุ๊บแล้วใช่เลย แถมเด็กคนนี้ยังมีใบหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตาเดินได้

“หนูคงไม่เหมาะสมกับลูกชายของคุณน้าหรอกค่ะ” น้ำขิงตอบทับทิมเเค่ประโยคสั้นๆ ก่อนจะก้าวเท้าเดินต่อไปข้างหน้า คุณหญิงทับทิมคลี่ยิ้มพลางยักคิ้วขึ้น เมื่อได้ยินคำตอบของเด็กสาวที่พูดมาเมื่อครู่ เธอก็ยิ่งเอ็นดูเด็กคนนี้เข้าไปใหญ่

“นี่มันเป็นมนต์สะกดรึไง ทำไมฉันถึงหลงเด็กคนนี้ขนาดนี้ หิ้วลูกเขากลับไปบ้านเขาจะด่าฉันไหมนะ ” คุณหญิงทับทิมยืนบ่นพึมพำเบาๆแล้วหัวเราะ ก่อนเธอจะรีบสาวฝีเท้าเดินตามน้ำขิงอย่างรวดเร็ว

“เอ่อ..คุณน้าคะ เดี๋ยวน้ำขิงต้องขอตัวเอาชุดทำงานไปให้พี่สาวก่อน ขอบคุณนะคะที่ซื้อกระปุกออมสินน้องหมูให้หนู” น้ำขิงยกมือไหว้ก่อนฉีกปากยิ้มหวานให้กับคุณหญิงทับทิม

“จ๊ะ น้าเองก็จะกลับเหมือนกัน อ่ะนี่นามบัตรของน้านะ มีอะไรให้น้าช่วยก็โทรมาเลยไม่ต้องเกรงใจ โทรมาบ่อยๆก็ได้น้าเหงา” คุณหญิงยื่นนามบัตรให้น้ำขิงก่อนจะก้าวขาถอยหลังสองสามก้าวแล้วโบกมือลาส่งยิ้มหวานให้น้ำขิงแล้วเดินไปที่รถคันหรูของตัวเอง

น้ำขิงยืนเกาหัวดูนามบัตรที่คุณหญิงให้เธอเมื่อกี้ ก่อนจะเก็บลงใส่กระเป๋าสตางค์ไว้อย่างดี แล้วเดินอุ้มกระปุกออมสินน้องหมูไปที่รถ

#ด้านคุณหญิงทับทิม

บนรถหรู

“ฮัลโหลทีรักวันนี้ฉันเจอว่าทีลูกสะใภ้ด้วยนะ”

[คุณหญิง คุณยังไม่เลิกจับคู่ให้ลูกอีกรึไง] ..หญิงสาวอดที่จะเม้าท์มอยให้ผู้เป็นสามีฟังไม่ได้ ถ้าเธอถูกใจสิ่งใดเธอจะตื่นเต้นเก็บอาการไม่อยู่

“แต่คราวนี้น้องว่า น้องเลือกคนไม่ผิด เด็กคนนี้ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ น้องมั่นใจแถมเด็กคนนั้นยังมีใบหน้าสะสวยน่ารักเหมือนกับตุ๊กตาเดินได้เลยนะ”ทับทิมพูดไปยิ้มไปเมื่อนึกถึงเด็กสาว

[ขนาดนั้นเชียว]

“เธอชื่อน้ำขิง อายุ17ปี”

[ห๊ะ!!! อายุ17 ให้ตายเถอะ คุณหญิงหวังว่าคุณคงไม่ฉุดลูกเขากลับมาบ้านด้วยหรอกนะ] ถ้าให้เดาตอนนี้คุณชายคงจะตบหน้าผากตัวเองหนักๆ อยู่หลายที ที่ภรรยาของเขา เล่นจะเอาเด็กวัยระอ่อนที่ยังไม่ถึง18ปี มาเป็นเมียลูกชายตัวเอง

“น้องไม่ใช่คนที่บังคับขืดใจใครนะคุณชาย แต่ถ้าหิ้วมาได้ก็ดีฮ่าๆ ว่าแต่เจ้าเวย์กับริต้ากลับบ้านยังคุณ พอดีวันนี้น้องแวะซื้อของโปรดลูกๆที่ตลาด”

[เจ้าเวย์ของคุณหญิงป่านนี้คงเมาคลานอยู่ผับของตาสิงห์แล้วล่ะ ส่วนยัยริต้ายังไม่โผล่หัวมาเลย]

“เฮ้ออ เมื่อไหร่จะได้ทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันสักที” คุณหญิงทับทิมบ่นพึมพำอย่างน้อยใจ ที่วันไหนวันไหนก็ไม่เจอน่าลูกๆ จะกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันก็น้อยนิด ซึ่งทำให้คุณหญิงแอบน้อยใจอยู่บ่อยครั้ง

[เอาน่า! ลูกกำลังอยู่วัยทำงานวัยเที่ยวต้องเข้าใจลูกหน่อย ว่าแต่คุณถึงไหนแล้ว]

“ตอนนี้น้องใกล้จะถึงบ้านแล้วค่ะ ทำไมเหรอ”

[เปล่า ผมแค่คิดถึงคุณ คิกๆ]

“บ้า!! คุณอ่ะพูดอะไรก็ไม่รู้ อายุเยอะแล้วนะยังจะมาปากหวานกันใส่อีก”

[รึอยากจะย้อนไปสิบสี่อีกครั้งล่ะคุณหญิง เดี๋ยวคืนนี้ผมจัดให้ได้นะ]

“บ้าบ้า คุณชายอ่ะ พูดแบบนี้น้องเขินนะงั้นแค่นี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวน้องขับรถก่อน”

[ครับ]