Tous les chapitres de : Chapitre 41 - Chapitre 50

คำพูดของคุณธนกรที่ว่า "ผมมาเป็นพยานให้ภูผา" และคำยืนยันของภูผาว่าจะเปิดโปงความจริงทั้งหมด เพื่อพิสูจน์ว่าน้องไทม์เป็นลูกของใครกันแน่ ดังกระแทกเข้ามาในโสตประสาทของฉันราวกับค้อนปอนด์ ฉันยืนตัวแข็งทื่อ ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้แม้แต่น้อย พิมที่ยืนอยู่ข้าง ๆ น้องไทม์เองก็ดูตกใจไม่แพ้กัน ส่วนน้องไทม์ก็เริ่มส่งเสียงร้องไห้ด้วยความหวาดกลัวกับบรรยากาศตึงเครียดรอบตัว“พยานอะไร?” ฉันถามกลับไปด้วยน้ำเสียงกังวล“น้องไทม์เป็นลูกของคุณภูผาจริง ๆ” ธนกรบอกเสียงนิ่ง“ไม่จริง! คุณกำลังโกหก!” ฉันตะโกนสุดเสียง น้ำตาไหลอาบแก้ม “คุณธนกร คุณพูดอะไรออกไป!”คุณธนกรก้มหน้าหลบสายตาฉัน ใบหน้าของเขาซีดเผือดราวกับคนตาย มือของเขากำแน่น แสดงความเจ็บปวดและสำนึกผิดที่เห็นได้ชัด “ลินิน… ผมขอโทษ” เสียงของเขาแหบพร่า “แต่น้องไทม์ไม่ใช่ลูกของผม ผม... ผมเป็นหมัน ผมเองก็เพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้...”“พอแล้วธนกร” ภูผาขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่เต็มไปด้วยอำนาจ เขาหันมาจ้องมองฉันด้วยแววตาที่ว่างเปล่า ราวกับฉันเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารังเกียจที่สุดในโลก “เธอไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรทั้งนั้นลินิน เพราะฉันต้องการแค่ความจริง”“ความจริงอ

ฉันยืนอยู่หน้าประตูเหล็กบานใหญ่ของคฤหาสน์ภูผา ใจเต้นระรัวราวกับกลองศึก ความกลัวปะปนกับความมุ่งมั่นที่จะพาน้องไทม์กลับคืนมา มันตีรวนอยู่ในอก พิมยืนอยู่ข้าง ๆ ฉัน ใบหน้าของเธอยังคงซีดเผือดด้วยความตกใจจากเหตุการณ์ที่ร้านกาแฟ“พี่ลินินคะ... พี่จะเข้าไปจริงๆ เหรอคะ” พิมถามเสียงแผ่วฉันพยักหน้าอย่างเด็ดเดี่ยว “ฉันต้องเข้าไปพิม ฉันจะไม่มีวันยอมให้น้องไทม์ต้องไปอยู่ที่นั่นคนเดียว”ฉันกดกริ่ง ประตูเหล็กบานใหญ่เปิดออกช้า ๆ เผยให้เห็นชายฉกรรจ์ในชุดสูทสีดำสองคนยืนเฝ้าอยู่ ดวงตาคมกริบของพวกเขาจ้องมองมาที่เราอย่างเย็นชา“ฉันมาพบคุณภูผาค่ะ” ฉันบอกเสียงเรียบ พยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุดชายฉกรรจ์คนหนึ่งมองหน้าฉันด้วยแววตาประเมิน ก่อนจะพยักหน้าให้ฉันเดินเข้าไป พิมพยายามจะเดินตามฉันเข้ามาด้วย แต่ชายฉกรรจ์อีกคนก็ยกมือขึ้นขวางไว้“คุณเข้าไปไม่ได้ครับ” ชายฉกรรจ์บอกพิมด้วยน้ำเสียงที่ไม่อนุญาตให้โต้แย้ง“แต่ฉันจะไปกับพี่ลินินค่ะ” พิมแย้ง“พิม!” ฉันเรียกพิมให้หยุด ก่อนจะหันไปบอกเธอ “ไม่เป็นไรหรอกพิม กลับไปรอที่ห้องพักฉันก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง”พิมมองฉันด้วยความกังวล แต่เมื่อเห็นแววตาที่มุ่งมั่น

แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์น้ำแข็ง ฉันนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิมกับเมื่อคืน มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย ความคิดเรื่องข้อเสนอของภูผาวนเวียนอยู่ในหัวตลอดทั้งคืน ฉันรู้ว่าฉันไม่มีทางเลือกอื่น หากฉันต้องการอยู่กับน้องไทม์เสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยดังขึ้นที่หน้าประตู ภูผาเดินเข้ามาในห้อง ใบหน้าของเขาดูเรียบเฉยเหมือนเช่นเคย แต่แววตาของเขากลับมีความคาดหวังบางอย่างซ่อนอยู่“เธอตัดสินใจได้หรือยังลินิน” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา สูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี “ฉันตกลงค่ะ”ภูผาพยักหน้าเล็กน้อย แววตาของเขาไม่มีร่องรอยของความประหลาดใจ ราวกับเขารู้อยู่แล้วว่าฉันจะต้องตอบตกลง“ดีมาก” เขาพูดสั้น ๆ “ฉันจะให้เลขาจัดการเรื่องเอกสารการแต่งงานให้เร็วที่สุด และเธอก็ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่อย่างถาวร”“ฉันมีข้อแม้ค่ะ” ฉันพูดออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะเดินจากไปภูผาหันกลับมามองฉัน ใบหน้าของเขาฉายแววไม่พอใจเล็กน้อย “ข้อแม้อะไรอีก”“ฉันต้องการให้น้องไทม์ได้เจอกับคุณตาของเขา และฉันก็ต้องการที่จะดูแลคุณพ่อของฉันด้วย” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “และ

วันเวลาในคฤหาสน์ของภูผาดำเนินไปอย่างเชื่องช้าสำหรับฉัน ฉันพยายามปรับตัวให้เข้ากับบทบาทใหม่ ทั้งในฐานะภรรยาของภูผา และแม่ของน้องไทม์ที่ต้องอยู่ภายใต้กฎเกณฑ์ของเขา ทุกเช้าฉันจะลงมาทานอาหารเช้าพร้อมกับภูผา บรรยากาศยังคงเงียบงันเหมือนเดิม ไม่มีคำพูดใด ๆ เกินเลยจากความจำเป็นภูผาเป็นคนรักษาสัญญา เขาอนุญาตให้ฉันได้เจอกับน้องไทม์ทุกวัน และยังให้คนขับรถไปรับคุณพ่อของฉันมาเยี่ยมที่คฤหาสน์ด้วย ฉันรู้สึกขอบคุณเขาในเรื่องนี้ อย่างน้อยความสัมพันธ์ของฉันกับครอบครัวก็ยังคงเชื่อมโยงกันอยู่ฉันยังคงเลือกทำงานที่ร้านกาแฟที่อยู่ไม่ไกลจากคฤหาสน์ การได้ออกไปใช้ชีวิตข้างนอก ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนได้เป็นตัวของตัวเองบ้าง แม้จะเหนื่อยล้าจากการทำงาน แต่เมื่อได้กลับมาเห็นรอยยิ้มของน้องไทม์ ความเหนื่อยเหล่านั้นก็มลายหายไปแต่ถึงแม้ว่าภายนอกชีวิตของฉันจะดูเหมือนกลับมาเป็นปกติ แต่ลึก ๆ แล้วในใจฉันยังคงมีเงาของความเศร้าปกคลุมอยู่เสมอ ฉันไม่สามารถลืมเรื่องราวในอดีตได้เลย โดยเฉพาะเรื่องราวระหว่างฉันกับธนกร และความจริงที่ว่าน้องไทม์เป็นลูกของภูผาค่ำคืนหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุด ฉันเหลือบไปเห็นอัล

งานเลี้ยงการกุศลยังคงดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง ฉันยืนอยู่ข้างภูผา พยายามทำหน้าที่ภรรยาที่ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้ในใจจะยังคงรู้สึกเหมือนมีกำแพงที่มองไม่เห็นกั้นกลางระหว่างเรา แต่ฉันก็สังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงไปในตัวเขาขณะที่ภูผากำลังพูดคุยกับนักธุรกิจรายหนึ่ง ใบหน้าของเขาดูเคร่งขรึมและจริงจัง แต่ฉันก็เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและวิสัยทัศน์ เขาไม่ได้เป็นเพียงแค่ซีอีโอเลือดเย็นอย่างที่ฉันเคยคิด แต่เขากลับดูเป็นผู้นำที่มีความรับผิดชอบและทุ่มเทให้กับงานของเขาอย่างแท้จริงทันใดนั้น เสียงดนตรีบรรเลงเพลงช้า ๆ ขึ้น ภูผาหันมามองฉัน ดวงตาคมกริบของเขาฉายแววที่ไม่คุ้นเคย แววตาที่ดูอ่อนลงและมีความอ่อนโยนแฝงอยู่เล็กน้อย“เธออยากเต้นรำไหม” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนฉันประหลาดใจเล็กน้อยกับคำเชิญชวนของเขา ไม่คิดว่าภูผาจะเชิญฉันเต้นรำในงานแบบนี้ แต่ฉันก็พยักหน้าตอบรับไปอย่างช้า ๆภูผาจับมือฉันเบา ๆ ก่อนจะพาฉันเดินออกไปยังฟลอร์เต้นรำ แขนของเขาโอบรอบเอวฉันอย่างนุ่มนวล ฉันสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากร่างกายของเขาที่แผ่ซ่านเข้ามา แม้จะเป็นเพียงการสัมผัสที่ไม่ได้ตั้งใจ แต