All Chapters of มาเฟียเมียร้าย: Chapter 41 - Chapter 50

ตอนที่ 41. ปวดใจแผนถูกวางอย่างรัดกุมภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง พวกเขาเลือกตึกเก่าของสถาบันวิจัยกลางเมือง ที่เคยถูกใช้เป็นฐานทดสอบระบบปัญญาประดิษฐ์เมื่อหลายปีก่อน ที่แห่งนั้นถูกปิดตาย แต่ยังคงมีกล้องวงจรปิดและระบบควบคุมจากภายนอก ที่เคียวกับทีมดัดแปลงขึ้นมาใหม่หมดเพื่อแผนลวงในครั้งนี้ฮานะนั่งอยู่ในห้องโล่งแสงนวลอ่อน กล้องล่องหนจับภาพทุกอิริยาบถ เธอสวมชุดสีขาวสะอาดตา ผมยาวถูกมัดหลวม ๆ ข้างแก้มมีรอยจาง ๆ จากน้ำตาในฉากที่เพิ่งผ่านมาไม่นานเสียงสนทนาจากไมโครโฟนถูกออกอากาศจำลองไว้แล้ว บทพูดจากโซระ กับประโยคปฏิเสธจากฮานะที่ถูกบันทึกไว้และตัดต่ออย่างแนบเนียนให้เหมือนบทสนทนาจริง“พอเถอะโซระ…เราไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว”“ฉันขอโทษ แต่ฉันเลือกที่จะอยู่คนเดียว…โดยไม่มีเธอ”น้ำเสียงในไฟล์เย็นชา จนแม้แต่ฮานะที่ฟังอยู่ก็ยังรู้สึกหน่วงในอก ขณะที่เสียงนั้นถูกกระจายออกไปภายนอก ผ่านจุดกระจายสัญญาณในรัศมี 3 กิโลเมตร ตามที่โคจิโร่เคยบันทึกไว้ว่าเป็นช่วงระยะรับคลื่นของร่างโคลนเวลาผ่านไปทีละนาทีไม่มีใครพูดอะไรในห้องควบคุมที่เคียวนั่งอยู่โซระนั่งเงียบเช่นกัน เขามองหน้าจอที่จับภาพฮานะไว้ทุกองศา ดวงตาเข

ตอนที่43. เรื่องราวในอดีตมสายเงียบสงบ เสียงจานชามที่เพิ่งล้างเสร็จยังดังอยู่ไกล ๆ ข้างนอกหน้าต่างแสงแดดอ่อนสาดลงมาตกกระทบพรมที่ทุกคนกำลังนั่งรวมตัวกันฮานะนั่งไขว่ห้างอยู่ตรงโซฟา โซระนั่งพิงหมอนข้างบนพื้นพรม ส่วนเคียวเอนหลังพิงพนักโซฟาข้างหลังเธอ ส่วนเซียวเล่ห์นั่งตรงข้าม หน้าตาคมเข้มขมวดคิ้วนิด ๆ ก่อนจะถามขึ้น“ฉันยังสงสัยอยู่…ทำไมโคจิโร่ถึงเลือก ‘โซระ’ ให้กลายเป็นต้นแบบในการโคลนนิ่ง?”เสียงนั้นเรียบแต่แฝงความจริงจัง และนั่นก็ทำให้ทั้งสามคนที่นั่งอยู่เงียบลงทันทีฮานะหันไปมองโซระ โซระเงยหน้ามองเคียว และเคียวเองก็มองกลับไปอย่างเข้าใจ“มันเริ่มตั้งแต่เรายังเด็ก…” ฮานะเป็นคนเริ่มเล่า น้ำเสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด “ตอนนั้นฉันเป็นคุณหนูที่แท้จริง ทั้งเอาแต่ใจ ทั้งไม่เคยแตะฝุ่นแม้แต่นิด” เธอเบ้หน้าเล็กน้อยให้กับความทรงจำเก่า “แต่โซระ…โซระอยู่ข้างฉันตลอดเวลา เป็นคนที่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับฉัน ไม่ว่าจะชอบอะไรกินอะไร ไม่ชอบเสียงแบบไหน หรือแม้กระทั่งตอนร้องไห้ ฉันจะต้องการใครที่สุด”โซระยิ้มบาง ๆ ขณะฟัง ก่อนจะเสริมเบา ๆ“เพราะฉันถูกฝึกมาเพื่อดูแลฮานะโดยเฉพาะ…ตั้งแต่จำคว

ตอนที่ 45. บุกถล่มเต็มรูปแบบเสียงระเบิดดังสนั่นกลางโกดังร้างที่ชานเมือง อาคารชั้นล่างพังทลายลงพร้อมกับควันฝุ่นคละคลุ้งไปทั่ว เคียวกระชากโซระให้หลบไปหลังเสาต้นใหญ่ เสี้ยววินาทีก่อนที่กระสุนลูกใหม่จะเจาะผ่านอากาศเฉียดแก้มไปเพียงไม่กี่เซนติเมตร“พวกมันเตรียมไว้หมดแล้ว…” เคียวสบถเสียงต่ำ “นี่คือกับดัก ไม่ใช่แค่ห้องทดลองธรรมดา!”โซระกัดฟัน เธอมองข้ามไหล่ไปยังมุมมืดที่เสียงปืนยังคงดังต่อเนื่อง สัญญาณความร้อนในแว่นเลเซอร์ที่เธอสวมไว้แสดงให้เห็นร่างหลายร่างที่เคลื่อนไหวอย่างเป็นระเบียบเกินมนุษย์“ไม่ใช่คนทั้งหมด…” เธอพึมพำ “บางคนคือร่างโคลน”เสียงกรีดร้องดังขึ้นจากด้านบนฮานะ!เคียวพุ่งตัวออกไปทันทีไม่ลังเล โซระตามติดมาติด ๆ ผ่านกลุ่มควัน ฝ่ากระสุนและเสียงระเบิดจนขึ้นไปถึงชั้นสองของโกดัง ที่นั่น...พวกเขาเห็นมันหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า มีใบหน้าเหมือนโซระทุกประการ แต่ดวงตาว่างเปล่า ใบหน้าปราศจากความรู้สึก เธอกำลังจ่อปืนใส่ฮานะ ซึ่งตอนนี้นอนจมกองเลือด แขนซ้ายของเธอมีแผลเหวอะหวะ และมีเลือดไหลออกจากมุมปาก“ถ้าฉันคือเครื่องจักร…” โซระตัวปลอมเอ่ยเสียงเรียบ “งั้นเธอก็คือส่วนเกิน”“อย่าแตะต้องเธ

ตอนที่ 47.กลับมาอยู่ที่บ้าน แสงแดดยามเช้าเล็ดลอดผ่านผ้าม่านสีขาวนวล ไล้ผ่านใบหน้าเขาและเธอที่ยังนอนอยู่ด้วยกันบนเตียงนุ่มห้องทั้งห้องอบอุ่นไปด้วยกลิ่นอายของความผูกพันที่ก่อตัวอย่างเงียบงันตลอดทั้งคืนโซระขยับตัวเล็กน้อยเมื่อแสงแดดทาบลงบนเปลือกตา เธอรู้สึกได้ถึงแรงกอดจากแขนแข็งแรงที่โอบรัดรอบเอวอย่างหลวม ๆเสียงลมหายใจสม่ำเสมอข้างหูบอกเธอว่าเขายังไม่ตื่นแต่ถึงอย่างนั้นหัวใจก็เต้นแรงอยู่ดีขยับนิดเดียว...ก็สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่แตะต้นคอเธอกลั้นหายใจชั่ววินาที ไม่กล้าขยับแรง กลัวจะปลุกเขาแต่แล้วเสียงทุ้ม ๆ ที่เธอคุ้นเคยก็ดังขึ้น ก่อนที่เขาจะขยับใบหน้ามาซบแผ่นหลังเธออย่างเต็มอ้อมแขน“ตื่นแล้วเหรอ…หรือว่าแค่แอบมองฉันเงียบ ๆ อยู่ก่อน?”เธอย่นจมูก ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ“ก็แอบอยากมองหน้านายตอนหลับบ้างไง…เมื่อคืนฉันเหนื่อย นายก็ไม่ให้พักเลย…”เสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังขึ้นในลำคอ เขากระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นอีกนิด หน้าซุกเข้ากับกลุ่มผมนุ่ม“เมื่อคืนยังเบาอยู่เลย ถ้าเธอไม่เจ็บ ฉันจะทำให้หนักกว่านั้นอีก…”เธอเอี้ยวตัวมาทางเขา ใช้ปลายนิ้วแตะจมูกเขาเบา ๆ“พอเลย…เช้าแล้ว”“อือ…เช้าแล้วก็จริง แต่เรายั

ตอนที่ 49. ร่วมรักทั้งสองนั่งเคียงข้างกันบนระเบียงขนาดกะทัดรัด ใบหน้าของฮานะยังคงเปี่ยมไปด้วยความสงบ ริมฝีปากยิ้มบาง ๆ ขณะที่แสงสีส้มทองของพระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้าไปช้า ๆสายลมเย็นพัดเบา ๆ ปะทะใบหน้า เหมือนเป็นบทเพลงธรรมชาติที่บรรเลงไว้เพียงเพื่อพวกเขาสองคนเสียงนกร้องไกล ๆ กับกลิ่นหญ้าระเบียงชั้นบน ทำให้เวลาที่หยุดนิ่งไปเหมือนจะเป็นช่วงเวลาที่สมบูรณ์แบบที่สุดในชีวิตเขาหยิบกล่องอาหารเย็นเล็ก ๆ ออกมา ท่ามกลางรอยยิ้มที่ซ่อนความสุขเงียบ ๆ“กินด้วยกันไหม?” น้ำเสียงนุ่มลึกถามอย่างอ่อนโยนเธอพยักหน้าอย่างอ่อนแรง แต่สายตาเต็มไปด้วยความอบอุ่นพวกเขาแบ่งอาหารจากกล่องนั้นอย่างตั้งใจ อาหารมื้อนี้ไม่มีความรีบร้อน มีเพียงความรู้สึกที่ค่อย ๆ เติมเต็มใจทั้งสองคนหลังอาหารเย็น พวกเขายังนั่งกันต่อไม่ลุกไปไหน ท้องฟ้ากลายเป็นสีครามเข้ม และดาวดวงเล็ก ๆ เริ่มผุดขึ้นทีละดวงเซียวเล่ห์ลูบมือของฮานะอย่างช้า ๆ “คืนนี้ดาวสวยมากนะ”“เหมือนชีวิตที่เราจะเริ่มต้นใหม่...ด้วยกัน”สองมือประสานกันแน่นขึ้น ก่อนที่ทั้งคู่จะนอนราบลงบนเก้าอี้เลานจ์ที่เตรียมไว้เงาจันทร์สาดส่องลงมาเป็นประกายเงินบนผิวหน้าทั้งสองราวกับมีเว