มาเฟียเมียร้าย

            ในโลกธุรกิจเบื้องหน้าอาจดูคล้ายสงครามเศรษฐกิจ แต่ในโลกใต้ดิน...มันคือสงครามเลือด  !!

            สองตระกูลยักษ์ใหญ่ ที่ต่างถือธงปกครองซีกโลกคนละฝั่งของอาชญากรรม

ฝั่งหนึ่งคือ ตระกูลเฉิน ผู้กุมอำนาจแก๊ง มังกรดำ มาเฟียสายเลือดจีน-ไทย ที่ครองตลาดค้ามนุษย์ อาวุธ และเส้นทางลับของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

           อีกฝั่งคือ ตระกูลมิยูกิ ยากูซ่ารุ่นเก่า ผู้ควบคุมวงการค้าสีเทาและร้านอาหารญี่ปุ่นที่แผ่ขยายไปทั่วภูมิภาคเอเชียทั้งในอดีต และปัจจุบัน ทั้งสองตระกูลเคย ร่วมลงทุนเปิดเส้นทางขนส่งใต้ดิน เส้นใหญ่ที่สุดในภูมิภาค แต่เมื่อผลประโยชน์เริ่มล้นฟ้า ความโลภก็ตามมา

คืนหนึ่งเมื่อสิบปีก่อน เสียงปืนดังขึ้นกลางสะพานข้ามแม่น้ำโขง
เฉินเล่ห์หยาง น้องชายคนเล็กของหัวหน้ามังกรดำ ถูกซุ่มยิงจนตกน้ำหายสาบสูญ

ไม่มีใครพบศพ แต่ทุกหลักฐานพุ่งเป้ามาที่ "เพื่อนร่วมทุน"

และจากวันนั้น ศึกสายเลือดจึงเริ่มต้นขึ้นในเงามืด

เซียวเล่ห์พี่ชายของเล่ห์หยาง วัยเพียง 23 ปีในขณะนั้น กลายเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์มังกรดำแทนบิดาผู้ล้มป่วยด้วยความแค้น และตรอมใจที่ลูกชายคนเล็กของเขาที่เสียไป รวมไปถึงตรอมใจเรื่องที่คนที่ทำร้ายลูกชายของเขาน่าจะเป็นเพื่อนรักของเขานั่นเอง

เซียวเล่ห์เขาปิดใจ ปิดความรู้สึก และฝึกตนจนกลายเป็นผู้นำที่ทุกคนหวาดกลัว ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ไม่มีใครกล้าหยามคนอย่างเขา ทุกบทบาทที่เขาทำนั้นคือทางเดินที่เขาเลือก และเขาก็คือผู้ถือกฎ

แต่สิ่งเดียวที่เขาไม่เคยลืม...คือใบหน้าเย้ยหยันของหัวหน้ายากูซ่าที่เขาเห็นในคืนที่น้องชายตาย

ทางด้านตระกูลมิยูกิ เองก็ไม่ได้ขาวสะอาดกว่ากัน

แม้ภายนอกจะเปิดร้านอาหารระดับมิชลินในไทย ภายใต้ชื่อ “ฮานะโนะซากุระ” แต่ภายในก็ยังเป็นศูนย์บัญชาการสายข่าวยากูซ่าเต็มรูปแบบ  อีกทั้งยังเป็นแหล่งกบดานของชาวต่างชาติที่มาทำการค้าขายในประเทศไทย 

ลูกสาวคนเล็กของบ้าน ฮานะ อรุณวดี มิยูกิ เพิ่งเข้าศึกษาปี 1 ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ด้วยความตั้งใจจะใช้ชีวิตแบบปกติ…ที่เหมือนคนธรรมดาทั่วไป ที่ไม่ใช่ในฐานะลูกสาวของแก็งยากูซ่า หรือผู้สืบทอดทางธุรกิจของครอบครัว

หากแต่โชคชะตากลับพาเธอเข้าสู่เส้นทางที่มีควันปืนรออยู่ตั้งแต่วันแรกที่ได้สบตา “อาจารย์หนุ่ม” ในวิชาปรัชญา

และไม่มีใครรู้…ว่าเพียงแค่สายตาครั้งนั้น มันคือ การเริ่มต้นของสงครามบทใหม่

 

         ห้องเรียนปรัชญาต้นเทอมปีหนึ่ง คณะอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังกลางกรุงเทพฯ

เสียงบ่นพึมพำ ดังขึ้นทั่วห้องเรียนใหม่เอี่ยมของเหล่าน้องใหม่ ที่เพิ่งเอาชีวิตรอดจากวิชาหลักได้ไม่ถึงสัปดาห์

“เฮ้ย...ได้ข่าวว่าอาจารย์คนนี้เข้มสุดในรุ่นเลยนะ” นักศึกษาหนุ่มเอ่ยขึ้นมาด้วยท่าทางที่จริงจังเป็นอย่างมาก

“เข้มอะไร หน้าหล่ออย่างกับพระเอกซีรีส์จีน!” เพื่อนอีกคนพูดพร้อมกับหัวเราะออกมาด้วยความสนุกสนานที่พวกเขาได้นินทาอาจารย์หนุ่มที่เพิ่งจะย้ายมาใหม่

“อาจารย์เซียว...ชื่อก็ยังเท่!” นักศึกษาสาวอีกคนเอ่ยขึ้นพร้อมกับทำท่าทางวาดฝันที่จะได้เจอกับอาจารย์หนุ่ม

"อาจารย์เซียว หรือ อาจารย์เสียว เอาดีๆ " เพื่อนอีกคนพูดทั้งที่หัวเราะกันเอิ๊กอ๊ากเสียงดังลั่นห้อง

ฮานะยกแก้วกาแฟเย็นขึ้นจิบอย่างเบื่อ ๆ ขณะนั่งไขว่ห้างกลางห้อง

เธอไม่ได้สนใจอาจารย์ใหม่หรอก  เธอสนใจแค่ว่าเมื่อไหร่จะได้กลับร้านอาหารไปกินซูชิฟรีมากกว่า

แต่ทันทีที่ประตูห้องเปิดออก เสียงซุบซิบก็เงียบลงราวกับมีมนตร์

“...”

ชายหนุ่มในสูทสีเข้ม ก้าวเข้ามาด้วยท่วงท่าสงบนิ่ง ดวงตาเรียวคมใต้แว่นกรอบบางมองไปรอบห้องเหมือนจับผิด

เขาสูงใหญ่ สง่า และที่สำคัญ...หน้าโคตรหล่อในแบบที่ใครมองก็ต้องกลืนน้ำลาย

ฮานะถึงกับชะงักแก้วกาแฟค้างกลางอากาศ

“สวัสดีครับ ผมชื่อ เซียวเล่ห์ เป็นอาจารย์ประจำวิชานี้”

เสียงเขานุ่มลึก แต่อบอวลไปด้วยอำนาจบางอย่างที่ไม่อาจมองข้าม

เขาเดินตรงไปที่โต๊ะหน้า พร้อมเขียนคำหนึ่งลงบนกระดานด้วยลายมือเรียบเฉียบ

“คุณธรรม”

“ใครพอจะอธิบายได้ไหม ว่าคุณธรรมคืออะไร”

เงียบ...

“ถ้าไม่มีใคร งั้น...คุณ”

ดวงตาเรียวเฉียบตวัดมาหยุดที่ฮานะ

“คุณ...คนที่ถือกาแฟในห้องเรียน คุณน่าจะเป็นคนที่ไม่มีมารยาทมากที่สุดในห้อง !! ” เขาชี้หน้าเธออย่างจังทำเอาทุกคนตกใจเป็นอย่างมาก เพราะไม่คิดว่าอาจารย์หนุ่มจะกล้าพูดจาแบบนี้กับนักศึกษาได้ !!

ฮานะยักไหล่แล้วยืนขึ้น “คุณธรรมเหรอคะ? ก็คงเป็นสิ่งที่สังคมใช้บังคับให้เราทำตัวดี ๆ ทั้งที่ลึก ๆ ก็ไม่มีใครดีจริง”

เสียงฮือฮาเบา ๆ ดังขึ้นทันที

เซียวเล่ห์มองเธออย่างนิ่งงัน ก่อนยกคิ้วเพียงเล็กน้อย

“คุณคิดว่าความดีคือสิ่งที่แกล้งทำ?”

“ก็อาจารย์เองยังตีหน้าขรึมมาสอนวิชาคนดี ทั้งที่ข้างในอาจกำลังอยากดื่มวิสกี้อยู่ก็ได้ ใครจะรู้?” ฮานะพูดพร้อมกับเสียงฮือฮาของเพื่อนร่วมชั้นที่ดังขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง

“…คุณชื่ออะไรนะ?”

“ฮานะค่ะ แปลว่า ‘ดอกไม้’ แต่บานเฉพาะเวลาตะวันตกดินนะคะ ไม่ใช่เวลาเรียน”

เสียงหัวเราะของเพื่อนร่วมชั้นเริ่มกลั้นไม่อยู่ ขณะที่เซียวเล่ห์เพียงขยับยิ้มเล็กน้อย...รอยยิ้มที่เย็นเหมือนใบมีดบางเฉียบ

“ผมจะรอดูว่าดอกไม้แบบคุณ...จะบานได้นานแค่ไหนในวิชานี้”

เสียงเขากดต่ำเหมือนท้าทาย

ฮานะเลิกคิ้วแล้วยิ้มตอบ “แล้วอาจารย์ล่ะคะ...จะอยู่ได้อีกกี่คลาส ก่อนจะโดนไล่ออกข้อหากลั่นแกล้งนักศึกษา”

ประโยคนั้นเหมือนปลายเข็มแทงเข้ากลางศึก

เขาเงียบ

เธอยิ้ม

และไม่มีใครในห้องรู้เลยว่า... นั่นคือจุดเริ่มต้นของเกมที่เดิมพันด้วยหัวใจ และไฟแค้นของสองตระกูลที่พร้อมระเบิดได้ทุกวินาที