All Chapters of คาถาพันธุ์: Chapter 21 - Chapter 30

“คุณคาถา อ๊ะ!” คณิกาสะดุ้งพร้อมปัดมือเขาที่กำลังถกเสื้อเธอขึ้น แต่พอเขาส่งสาตาดุมาให้จึงต้องวางมือเท้าโต๊ะมองเขาถกเสื้อสายเดี่ยวสีขาวขึ้นจนเห็นดอกบัวแฝดที่อัดแน่นอยู่ในบราลูกไม้สีพีช ฝ่ามือหนาเอื้อมไปปลดตะขอบราออกจากกันแล้วดึงมันขึ้นไปไว้เหนืออก“พูดสิครับ คุณพูดผมดูดนมแต่ถ้าคุณหยุดพูดผมก็จะหยุดดูดนม” “ณิไม่พูดแล้วค่ะ” แค่นี้เขาก็จะได้ไม่ต้องมาดูดนมเธอกลางห้องทำงานนี่แล้ว คณิกาพูดด้วยรอยยิ้มหวานๆ ต่างจากชายหนุ่มที่กระตุกยิ้มมุมปาก แววตาเจ้าเล่ห์เจ้าเหลี่ยมจนเธอเริ่มหวั่นๆ แล้วว่ามันจะ...“คุณหยุดพูดเมื่อไหร่ ผมจะเริ่มเอาคุณเมื่อนั้น” “คุณมันคนหื่นคุณคาถา! นี่ที่ทำงานนะคะ”“ผมรู้ครับ ผมเป็นคนชอบใช้เวลาให้คุ้มค่าน่ะ” ให้ฟังเธอพูดทั้งวันเขาย่อมนั่งฟังได้ แต่ระหว่างเธอพูดถ้าเขานั่งฟังอย่างเดียวมันจะเสียเวลาไปเปล่าๆ นี่สิ เธอพูดไปส่วนเขาดูดนมเธอไปแบบนี้มันค่อยใช้เวลาได้คุ้มค่าหน่อย“ณิไม่มีเรื่องจะพูดแล้ว จะไปทำงานค่ะ” “ถ้าผมไม่อนุญาตคุณก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไป” “ดูดนมอย่างเดียวได้มั้ยคะ” แอ่นหน้าอกให้เขา“มีอะไรจะเล่าให้ผมฟังมั้ยล่ะครับ” “...มีเยอะแยะเลย” แต่นึกไม่ค่อยจะออกแล้วนี่ดิ คณิก

กว่าจะยอมแยกจากกันได้นั้นก็ตอนที่ต่างคนต่างเริ่มไม่มีสติแล้ว เว้นเสียแต่คณิกาที่ดื่มไม่มากเพราะเห็นว่ามีแต่ผู้หญิงมาด้วยกันหากเธอเมาจนไม่มีสติก็กลัวว่าจะถูกหลอกไปทำมิดีมิร้ายทว่าพอไม่เมาภาะระในการลากสาวๆ ขึ้นแท็กซี่นั้นก็หนักหนาไม่ใช่ย่อย สองสาวพึงตากับบัวขวัญเธอส่งขึ้นรถได้แล้ว เหลือเพียงธิราที่กำลังพยายามประคองออกมาจากผับ ไม่รู้ว่าเหนื่อยหรือเริ่มจะเมาเรี่ยวแรงจึงไร้กำลังลงเรื่อยๆ“พี่ช่วยครับ” เสียงทุ้มนุ่มของผู้ชายที่เดาได้ไม่ยากดังขึ้น อัคเดินมาช้อนตัวธิราขึ้นมาอุ้มก่อนจะพาเข้าไปนั่งในรถแท็กซี่ที่มีอีกสองสาวนั่งอยู่ด้านในนั้นแล้ว คณิกาจึงเดินไปคุยกับโชเฟอร์และจ่ายค่าโดยสารไปให้พร้อม กลัวว่าถึงบ้านแล้วเพื่อนๆ จะไม่ยอมจ่ายแล้วเดี๋ยวจะมีปัญหากับคนขับอีก“แล้วน้องณิจะกลับยังไงเหรอครับ” “เดี๋ยวให้คนที่บ้านมารับค่ะ” พูดพลางยกโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาลุงภาคคนขับรถประจำบ้าน “ลูงภาคขา ตื่นมารับณิที่ผับหน่อยค่ะ” เมื่อปลายสายรับเธอก็รีบเอ่ยบอกในทันที“อ้าว! คุณป้าเป็นไรมากหรือเปล่าคะ...อ่อ เดี๋ยวณิกลับเองก็ได้ลุงภาคอยู่เฝ้าคุณป้าเถอะค่ะ ค่ะๆ” คุยจบก็ตัดสายทิ้งไป ป้าพิกาเมียลุงภาคท้องเสียตอนน

คณิกาใช้เวลานั่งรอให้อินทร์ออกจากห้องทำงานของคาถาไปเกือบครึ่งชั่วโมง เมื่ออินทร์เดินออกมาผ้าม่านในห้องทำงานก็เปิดออก เธอจึงหันไปมองด้านในก็พบว่าแฟนหนุ่มนั่งทำงานอยู่ตามเดิม“ผู้ชายหล่อแถมอร่อยแบบนี้หายากนะ ได้ไว้ก็ควรจะรักษาให้ดีๆ” อินทร์หยุดพูดพร้อมแสยะยิ้มใส่คณิกาที่ยืนกำมือตัวเองแน่นก่อนจะเดินไป ร่างเล็กหยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปในทำงานของแฟนหนุ่มทันที“ทำอะไรกับเขาคะ ทำไมต้องปิดผ้าม่านด้วย” ถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ อย่างไม่ค่อยพอใจ เธอหนีเที่ยวไม่ได้หนีไปกับผู้ชาย แต่เขากลับเรียกผู้หญิงเข้าพบแถมยังปิดม่านต่อหน้าต่อตาเธอแบบนี้จะให้คิดยังไงอ่ะ“...” “ณิรู้ว่าคุณโกรธณิแต่ณิก็กำลังจะมาง้อ แต่คุณกลับเรียกผู้หญิงมาหาแบบนี้ได้ไง” “ผมไม่ได้โกรธ” “คุณโกรธณิรู้และณิผิด แต่ณิไม่ชอบให้คุณเรียกผู้หญิงคนอื่นมาหาแถมยังทำยังปิดม่านไม่ให้ณิมองอีกด้วยอ่ะ” “ไปทำงาน” “ณิไม่ทำจนกว่าคุณจะบอกว่าคุยอะไรกับคุณอินทร์แล้วทำไมต้องปิดม่านไม่ให้ณิมองด้วย มีความลับอะไรกับณิใช่มั้ยถึงไม่อยากให้ณิรู้” แกร่ก! ประตูห้องทำงานถูกผลักเข้ามาโดยร่างของเรือนกับอันเฟย พวกเขาเดินมานั่งบนโซฟาปรายตามองคาถาเล็กน้อย ท่า

“แม่คะ หนูรักเขานะ...” “รักเขาแล้วพูดแบบนั้นทำไม ลองเขาพูดว่าเบื่อหรือรำคาญลูกบ้างลูกจะรู้สึกยังไง” “เสียใจ...” “เขาก็เป็นคนนะน้องณิ หนูต้องเข้าใจความรู้สึกเขาด้วยสิลูก” คนันท์พูดอย่างตำหนิบุตรสาว ถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อเห็นสีหน้าที่เศร้าสร้อยของคณิกา “แล้วที่มาขังตัวเองอยู่แต่ในห้องนี่ได้อะไรมั้ย?” “...” ส่ายหัวให้แทนการตอบ“ลูกสาวแม่เป็นเด็กฉลาด แต่ทำไมเรื่องแค่นี้ไม่มีความคิดบ้างเลยนะ รู้ว่าขังตัวเองไว้ไม่ได้ประโยชน์แล้วทำไมไม่ไปหาอะไรทำที่มันได้ประโยชน์อย่างเช่นกลับไปทำงาน” “กลับไปทำงานเหรอ?” “ใช่ กลับไปทำงานบางทีอาจจะได้เจอเขาก็ได้นะ” “แล้วถ้าเจอเขากับผู้หญิงคนอื่นล่ะคะ” เขาย้ำกับเธอเสมอว่าอยากมีภรรยาอยากมีลูกและอยากสร้างครอบครัว ในเมื่อเธอทำให้เขาไม่ได้บางทีเขาอาจจะหาผู้หญิงคนอื่นมาทำหน้าที่แทนเธอ“แล้วอยากปล่อยให้เขาไปมีผู้หญิงคนอื่นมั้ยล่ะ?” “ไม่อยาก...” “ไม่อยากก็ยิ่งต้องกลับไปทำงาน ไปอยู่ใกล้ๆ เขา” “แม่คะ” “หื้ม?” “จริงมั้ยที่พ่อกับแม่ขายหนูให้คุณคาถา” ถามเสียงอ่อนๆ มันเป็นสิ่งที่เธออยากรู้อยากเข้าใจเหตุผลของแม่กับพ่อที่สุดเลย“หนูรู้ใช่มั้ยว่าบ้านเราล้มละลาย?”

มาถึงคอนโดคณิกาก็รีบเข้าห้องไปเก็บเสื้อผ้าในกระเป๋าโดยมีแม่นันท์เดินตามเข้ามาดูด้วยความเป็นห่วง “น้องณิเก็บผ้าจะไปไหนลูก” ถามพร้อมนั่งยองข้างบุตรสาวที่กำลังพับผ้าใส่กระเป๋าเดินทาง“ไปหาหาคุณแม่พี่คาถาค่ะพี่เขาจะพาไป ขึ้นเครื่องตอนหนึ่งทุ่มเดียวตอนห้าโมงเขาให้พี่อาติณมารับค่ะ” ร่ายยาวออกมาขณะที่มือกำลังพับผ้าอยู่ คนันท์มองบุตรสาวที่พับผ้าไปยิ้มไปก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้“คืนดีกับพี่เขาแล้วเหรอคะ?” “...เปล่าค่ะ” “แล้วทำไมถึงยิ้มแย้มแบบนี้” “แม่อยากให้หนูร้องไห้ทั้งวันทั้งคืนเลยเหรอคะ” “ไม่อยากแต่แม่แค่สงสัย เห็นยิ้มร่าเริงคิดว่าจะคืนดีกันแล้วซะอีก” “เดี๋ยวเดินทางไปหาคุณแม่เขา หนูจะค่อยๆ ง้อเขาอีกทีค่ะ” หันหน้ามามองแม่แล้วขยับไปโอบกอด “แม่ต้องเป็นกำลังใจให้หนูง้อเขาได้สำเร็จนะคะ” “จ้า แม่จะเป็นกำลังใจให้แต่ถ้าง้อเขาได้แล้วหนูต้องเป็นภรรยาที่ดีให้เขาด้วยนะ” “พูดแต่ให้หนูทำดีกับเขา แม่ไม่กลัวเขาจะทำร้ายหนูบ้างหรือไง” “น้องณิ หนูรู้มั้ย...พี่คาถาเขาเคยไปสู่ขอหนูจากพ่อกับแม่ด้วยนะ” น้ำเสียงที่อ่อนนุ่มของคนันท์เอ่ยบอกบุตรสาว ที่จริงคาถากำชับไม่ให้เธอบอกคณิกาแต่เธอคิดว่าบอกไปเจ้าเด็กน้อย