Lahat ng Kabanata ng คาถาพันธุ์: Kabanata 1 - Kabanata 10

“ณิ วันนี้ตอนเย็นจะได้ย้ายเข้าไปอยู่บ้านใหญ่แล้วใช่มั้ย?” เสียงสาวรุ่นๆ เอ่ยถามร่างบางที่นั่งปลูกดอกไม้อยู่บริเวณสวนหน้าบ้าน เธอเงยหน้าขึ้นไปมองเพื่อนพร้อมพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปล้างมือ“ฉันไม่อยากไป” “ไม่ได้หรอก” “ทำไมเธอถึงไม่ไป…” “เขาไม่ได้เรียกฉัน คัดตัวรอบที่แล้วเธอเป็นคนเดียวที่ผ่านส่วนพวกเราเดี๋ยวก็แยกย้ายกันกลับแล้ว” นิ่มบอกด้วยรอยยิ้ม “ฉันกับคนอื่นๆ ช่วยกันเก็บของใส่กระเป๋าไว้ให้แล้ว” “ฉันให้นิ่มไปแทน ฉันไม่อยากไปแล้ว” “รู้ว่าไม่คิดจะไปอยู่ที่นั่นแล้วจะเสนอตัวมาทำไม เธอก็รู้ว่าถ้าคุณคาถาเลือกใครก็ต้องป็นคนนั้นไม่มีตัวตายตัวแทนทั้งนั้น” “ถ้าไม่คิดอยากไปอยู่กับเขาจะมาเสนอตัวเล่นๆ ให้เสียโอกาสคนอื่นทำไม” ผู้หญิงอีกคนเดินมาหยุดข้างนิ่มพร้อมเอ่ยดวยน้ำเสียงติดตำหนิ“ฉันไม่ได้เต็มใจมา บอกหลายครั้งแล้ว” “ช่างเถอะ กฏก็มีนะให้ใช้ความสามารถของตัวเองเราอาจจะมีอะไรบางอย่างที่ไม่ถูกใจคุณคาถาเขาถึงไม่เลือก” นิ่มหันไปบอกแพงเพราะไม่อยากให้ทั้งคู่มีปากเสียงกันเนื่องจากการมาพักอยู่ที่นี่ต่างมีกฏข้อบังคับต่างๆ ที่ต้องปฏิบัติตาม“ไปล้างไม้ล้างมืออาบน้ำแต่งตัวรอไป คุณคาถาเขาจะมารับเธอด้วยตั

เมื่อถึงตลาดคณิกาก็เดินลงรถตามหลังคาถาลงไป ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้ตอบคำถามของเขาซึ่งเหมือนเขาก็ไม่ได้อยากฟังคำตอบนั้นจากเธอสักเท่าไหร่ ดวงตากลมโตของคณิกามองชายหนุ่มร่างสูงตรงหน้ามองไปมองมาจู่ๆ ก็หลุดยิ้มออกมาซะงั้นคาถาเป็นผู้ชายที่หล่อตามฉบับนักธุรกิจหนุ่ม แม้อายุจะสามสิบนิดๆ แต่รูปร่างหน้าตายังคงดูดีมีภูมิฐาน ที่สำคัญเขาไม่ถือเนื้อถือตัวเลยสักนิด ดูจากการมาเดินตลาดด้วยท่าทางชิลล์ๆ ไม่มีความรังเกียจกลิ่นคาวของปลาหรือเนื้อสัตว์เลยแม้แต่น้อยยิ่งตอนที่เขายืนเลือกไก่ย่างด้วยตัวเองมันยิ่งทำให้คณิการู้สึกถูกใจเขากว่าก่อนหน้าที่จะเจอกันอีก เธอเคยคิดว่าผู้ชายที่หล่อมีเงิน มีธุรกิจส่วนตัวมากมาย มีหน้ามีตาในสังคมจะต้องเย่อหยิ่งไม่ลดตัวลงมาทำอะไรแบบนี้ คนแบบนั้นอาจจะมีเป็นส่วนมากแต่มันก็ไม่ใช่กับเขา“ผมชอบนะครับเวลาที่คุณมองผมด้วยแววตาที่หลงใหลแบบนั้น” คาถาที่รับถุงไก่ย่างเกือบสิบกว่าไม้มาจากแม่ค้าหลังจากจ่ายเงินเสร็จแล้วหันมามองหญิงสาวตัวเล็กที่ยืนมองเขาด้วยแววตาเป็นประกายมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าตลอดเวลาและเหมือนว่าความหล่อของเขาจะสร้างปัญหาให้เธอกลายเป็นคนไม่จิตวิญญาณไปแล้วถึงได้นิ่งชะงักไปแ

สิ้นประโยคของคาถาแล้วคณิกาก็อ้าปากกว้างหลับตาลงอย่างง่ายดาย เธอรับรู้ได้ว่ามีอะไรบางอย่างที่ปลายหัวมันอูมใหญ่มากค่อยๆ ขยับเข้ามาในปากของเธอ มันอุ่นๆ ไม่แข็งแต่ว่าก็ไม่ได้นิ่มขนาดนั้น เมื่อมันเริ่มเข้ามาลึกคณิกาจึงลืมตาขึ้นสองมือดันต้นขาของเขาไว้“อื้ม! ยังไม่สุดเลยครับ” คาถาว่าพลางขบกรามตัวเองแน่น มันเข้าไปได้เพียงครึ่งลำเท่านั้นแต่สีหน้าของเด็กสาวกลับเริ่มไม่ไหว น้ำตาเอ่อคลออยู่รอบเบ้าตาเสียแล้ว“อึก…” ร่างเล็กไม่สามารถพูดอะไรได้เพราะเจ้างูหลามอัดแแน่นอยู่เต็มปากของเธอ รสชาติจืดๆ มีความคาวจากน้ำเหมือกสีขาวขุ่นบ้างแต่รวมๆ แล้วมันก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่เพียงแต่มันใหญ่และยาวเกินไปเท่านั้นชายหนุ่มไม่ได้ดุนดันมันเข้าไปเพราะรู้ว่าหญิงสาวตัวเล็กไม่น่าจะรับมันได้ เขาจึงเปลี่ยนเป็นเริ่มขยับเอวกระแทกกระทั้นแก่นกายใส่ปากเธออย่างนุ่มนวลที่สุดปลายลิ้นบางขยับเลียแก่นกายของเขาเป็นบางครั้งคราวแต่มันก็เพียงพอให้เสียววูบโหวงไปหมด ยิ่งเร่งจังหวะให้เร็วถี่เธอก็ยิ่งดูดท่อนลำอวบของเขาไว้แน่น มือเล็กจิกเล็บลงบนต้นขาเขาจนเริ่มแสบแต่นั่นก็ยิ่งกระตุ้นอารมณ์ความใคร่ของเขาให้พลุ่งพล่านมากขึ้น“อ้าส์!” จนเสร็จจึงข

บ้านคาถา…ใช้เวลาจัดการตัวเอง ทานข้าวเช้าเก็บข้าวเก็บของเกือบสิบโมงเช้า เดินทางไปขึ้นเครื่องบินและมาถึงบ้านของคาถาในเวลาสามโมงเย็นกว่าๆ ร่างเล็กก็เดินมาทิ้งตัวนอนหมดสภาพอยู่บนโซฟากลางบ้านอย่างเหนื่อยล้าเธอยังไม่ได้สำรวจอะไรมากนัก ยังไม่ได้ทำความรู้จักกับใครสักคนเพราะตอนนี้ลำพังแรงจะเดินยังไม่มีเมื่อเช้ากว่าจะได้อาบน้ำนั้นก็เกือบๆ สองชั่วโมงเห็นจะได้“เดี๋ยวผมจะออกไปทำธุระข้างนอก” “ณิต้องไปด้วยมั้ยคะ” “อยากไปมั้ยล่ะ” “ไว้วันอื่นได้มั้ยคะ ณิอยากไปแต่ก็อยากนอนพักมากเลย” คณิกาพูดพร้อมขยับไปนั่งใกล้คาถา ซบหน้าแนบต้นแขนเขาพร้อมหลับตาลง ใจนึงอยากสำรวจบ้านและออกไปทำงานกับเขา แต่อีกใจนึงอยากนอนหลับสักหนึ่งวันเต็มๆ มากกว่า“ได้ครับ” “ห้องนอนอยู่ไหนคะ ณิอยากไปนอนแล้ว” “ให้ผมอุ้มมั้ยครับ” ถามร่างเล็กที่หยัดกายลุกขึ้นยืนทีหนึ่งก็หน้าเหยเกทีหนึ่ง เธอสั่นหัวให้เขาแทนคำตอบ คาถาจึงจูงมือเล็กพาขึ้นไปยังชั้นสองตรงไปยังห้องนอนของเขา“กระเป๋าเสื้อผ้าณิล่ะคะ” “ให้แม่บ้านเอาเสื้อผ้าออกไปซักให้ พวกของใช้กับเครื่องสำอางอยู่ในห้องแต่งตัว” ชายหนุ่มบอกพลางชี้นิ้วไปยังห้องแต่งตัว คณิกาพยักหน้ารับไม่ได้ซักไ

กว่าจะขับรถมาถึงบ้านก็ทำเอาคาถาถึงกับเหงื่อผุดออกมาเต็มใบหน้าเมื่อร่างเล็กที่ถูกฤทธิ์แอลกอฮอล์ควบคุมร่างกายไว้นั้นไม่อยู่สุขเลย เธอซนกว่าตอนที่ยังไม่ดื่มมาก ซนมากขนาดที่ตอนนี้นอนหนุนตักเขาอยู่พร้อมกับมือเล็กๆ ที่จับประคองท่อนลำอวบที่เธอควักเอามันออกมาจากกางเกงไว้“อือ อย่ามายุ่งสิคะ” คณิกาปัดมือหนาที่กำลังจะมายุ่งวุ่นวายกับเธอทิ้ง คาถาถาจึงเคลื่อนมือออกมาวางไว้บนหน้าขากำไว้แน่นเมื่อแก่นกายของเขาถูกริมฝีปากบางที่อ่อนนุ่มของเจ้าตัวเล็กจุ๊บซ้ำแล้วซ้ำเล่า“ถึงบ้านแล้วครับ” “ก็ช่างปะไร เสาต้นนี้นี่เถาวัลย์เยอะจริงๆ เล๊ย” “เสา?” “ก็เสานี่ไงคะ เถาวัลย์พันรอบต้นเลย” “อ่าส์! ณิครับมันไม่ใช่เสาเลิกรูดมันสักที” กัดฟันพูด นอกจากเธอจะใช้ปากจูบเลียมันแล้วมือเล็กยังจับมันรูดขึ้นลงอีกด้วย“ต้องจับมันไว้สิคะ ไม่งั้นล้มหัวคะมำแน่เลย” “คุณนอนอยู่ครับ” บอกเธอที่คิดว่าน่าจะเมาแบบสุดๆ ถึงได้ลืมไปแล้วว่าตอนนี้ตัวเองนอนหนุนตักเขาอยู่ คาถาจับมือเล็กให้ออกจากการจับประคองต้นเสา เอ้ย! ท่อนลำอวบไว้เพื่อจะได้ลงจากรถสักที“อือ ณิอยากขี่เสาจางเลย” “...ถ้างั้นก็มาขึ้นสิครับ” ไหนๆ แล้วเธอก็ซนไม่หยุดก็ซนให้สุดไปเ