All Chapters of เพลงมาร-กันยามาส: Chapter 11 - Chapter 20

“อะไรนะ”พิจิกาเสียงหลง...สติรับรู้ของเธออยู่ในระดับครึ่งๆ กลางๆ ก็จริง แต่สิ่งที่ได้ยินนั้นชัดเจนเกินกว่าจะยอมรับได้สนิทใจ...เธอถูกสบประมาทอย่างแรง เธอดิ้นรนขัดขืน แต่สุวิชาไม่ยอมปล่อย เขาดึงตัวเธอออกมาจนพ้น ไม่มีใครช่วยเธอเลย...ทั้งที่เธอร้องขอความช่วยเหลือ เด็กพนักงาน ก็ทำเฉยเมยมองเธอแล้วยิ้มแปลกๆ กันอีกด้วย...นี่เธอย่ำแย่ถึงขนาดนี้ทีเดียวหรือนั่นเพราะพวกเขาเห็นมามาก นักขาย...ที่มารอจับเหยื่อ พิจิกาถูกมองแบบนั้นเขาพาเธอมาถึงรถยนต์ของเขา มีคนขับรถของเขารออยู่ พอกลับมาถึงกรุงเทพ แน่นอนว่าเขาจะต้องมีคนติดตามเสมอ แม่ของเขาส่งผู้ดูแลเขามาในคราบของคนขับรถที่ชายหนุ่มปฏิเสธไม่ได้เสียด้วยเขานั่งข้างหลัง ดึงเธอเข้ามากอดเอาไว้...ออกคำสั่งกับคนรถ ให้ไปยังจุดหมายปลายทาง“แกรู้ไหมว่าฉันคือใคร...แกรู้หรือเปล่า”พิจิกากรีดร้องอึงอลอยู่ในรถยนต์คันนี้ เสียงเธอแหลมก้อง แต่ชายหนุ่มหัวเราะหึๆ ราวกับจะชอบใจอย่างยิ่ง“ไม่รู้...ไหนบอกมาทีซิ...หนู”เขาเห็นเธอเป็นเด็กเนื้อนี้แน่น ลูบเล่นก็เนียนมือละมุนละไมไปหมด ทำให้เขายิ่งตื่นเตลิด“ว่าเป็นใคร มาจากไหน”“ฉันชื่อพิจิกา...ฉันเป็นนักร้อง”เขาหัวเราะก๊าก..

“ฉันยอมบาป...ยอมตกนรกไปถึงไหนๆ” เธอเน้นเสียงบอก “ปล่อยฉันไปได้หรือยัง”“ยัง...ก็บอกแล้วว่าเรากำลังฮันนีมูนกัน”โดยไม่มีการแต่งงาน…เขาช่างอ้างออกมาได้เต็มปากนัก พิจิการู้สึกอดสู เธอไม่เคยคิดว่าเหตุการณ์ทำนองนี้จะเกิดขึ้นกับเธอ ป่านนี้ แม่และทางบ้านของเธอจะรู้บ้างหรือเปล่าว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ…เธออยากกลับบ้าน ที่นั่นคือที่ซุกซ่อนปลอดภัยพอ นอกบ้านมีเหตุร้ายรอท่าอยู่มากเกินกว่าจะฉุกใจคิดก่อนออกจากบ้านมา เธอหลงลำพองว่าดูแลตัวเองได้ แต่แล้วเมื่อไม่มีคนคอยติดตามให้รำคาญ...พิจิกาก็ได้รู้ว่า ที่แท้เธอก็ยังเปราะบางเกินกว่าจะเผชิญภัยนอกบ้านนี้ได้“ได้โปรดปล่อยฉันไป”“ไม่”เขาตอบอย่างเด็ดเดี่ยว...เขายังเสียดายนัก ลิ้มรสเนื้อแน่นหวานเข้าไปแล้วก็เหมือนกินอาหารทิพย์...เขายังไม่อิ่มยังไม่พอ ปรารถนา ของเขายังไม่ยอมมอดดับไป ยังคุระอุอยู่ ยังต้องการเธอนัก ต้องการ ถึงขนาดที่ว่าเขาจะทำให้มันเป็นเรื่องจริงจังก็ได้...เขายินดีจะแต่งงาน หากสาวน้อยนี่ต้องการจะให้เป็นแบบนั้น เขารู้ว่าเธอคือผู้หญิงที่เขาอยากจะจริงจังด้วย ไม่ต้องรอรีบจนเนิ่นนาน ไม่ต้องรอให้รักสุกงอมเสียก่อน...เริ่มต้นกันด้วยบทความใคร่และตัณหา แต่

ทรงวุฒิต้องลากเมษากลับออกมาเสียก่อน เท้าของหล่อนไหวถีบกลางอากาศอยู่หยอยๆ“คุณเมใจเย็นไว้หน่อยเถิดฮะ อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่นเสียหมด ผมไม่อยากให้อื้อฉาวออกไปว่านักร้องของเราหายตัวไป สื่อมวลชน รู้เข้าล่ะก็จะเกาะติดไม่ยอมปล่อยจากข่าวนี้ จะทำให้ยัยขิมแกมี เรื่องเสียหายได้มากเกินพอ...แล้วถึงตอนนั้นเราจะอุดรูรั่วไม่ได้เลย”ได้ยินแบบนี้เข้าเมษาก็สงบลงไปได้นิดหนึ่ง แต่กับใจที่กำลังรอนๆ ของหล่อนทำให้อดพ้อไม่ได้“ลองมาเป็นฉันบ้างซิแล้วจะรู้...ฉันกลุ้มแค่ไหน”“คนอื่นๆ ก็กลุ้มนะฮะ ทุกคนที่ใกล้ชิดกับยัยขิมกลุ้มเท่ากันหมด ห่วงใยแกเหมือนๆ กันไปหมด”นั่นคือความจริง...ทั้งเขา...พิมพาและเสี่ยเดือดร้อนแสนสาหัส ไม่แพ้กันกับการหายตัวไปของพิจิกา ทุกคนหวาดกลัวต่อเรื่องเลวร้าย แต่ก็ยังไม่วายจะปลอบใจตัวเองกันเข้าไว้ว่าไม่มีเหตุการณ์เช่นนั้น พิจิกาเพียงแต่เตลิดหนีไปตามอารมณ์แง่งอนของสาวน้อยที่ถูกขัดใจ จะไม่มีที่ใดให้เธอพักพิงได้สุขใจยิ่งไปกว่าบ้าน...แล้วสักวันหนึ่งเธอจะต้องกลับมาแน่นอน...ที่เฝ้าหวังก็คือสักวันนั้นคงจะไม่เนิ่นนานจนเกินไปตอนนี้ที่ทรงวุฒิกับเสี่ยต้องร่วมมือกันแน่นหนามากก็คือไม่ให้ มีข่าวของพิจิกาเล

ทรงวุฒินิ่งเงียบ มันเป็นสิ่งที่เขากำลังคิดอยู่ และเขารู้ด้วยว่าอย่างไรเสียพิจิกาจะไม่ยอมปริปาก...ต่อให้ด่าทอรุนแรงหรือถึงกับเฆี่ยนตี เธอก็จะไม่ยอมพูดออกมาเป็นอันขาด...ชายหนุ่มได้แต่ภาวนาว่าหากมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นจริง ก็อย่าให้มีสิ่งใดติดตามมาประจานให้อื้อฉาวเลย สาวน้อยเนื้อแน่นแสนหวานของเขาหายไปแล้ว สุวิชาเจียนๆ จะคลั่งเสียให้ได้ เมื่อกลับมาแล้วไม่เจอแม้เงาของเธอ ค้นหา จนบ้านทั้งหลังแทบจะกระจุย ก่อนจะรู้ว่าเธอหนีไปพ้นจากเขาแล้ว แน่นอนว่าย่อมจะต้องมีคนมาช่วยเหลือเธอออกไป ลำพัง เพียงผ้าขนหนูผืนเดียวพันกาย เธอจะไม่มีวันกล้าออกไปจากบ้านเด็ดขาด...แม่เขา ต้องเป็นแม่เขาแน่นอนที่สุด...ระงับอารมณ์ลงอย่างยากเย็นก่อนจะหมุนไปหาคุณเสาวรส“แม่รังแกผม” เขาโวยวายไปตามสายไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัวติด “แม่ทำอย่างนี้มันบาปนะฮะ...รู้รึเปล่าว่าพรากผัวเมียจากกันไม่ใช่เรื่องดี”“แม่ทำสิ่งที่ถูกต้อง...แม่ไม่อยากให้แกทำผิดๆ เท่าที่ทำลงไป ยังไม่มากพออีกรึ ฉุดคร่าผู้หญิงมาทำมิดีมิร้ายน่ะ ระวังเอาไว้ด้วยเถิดย่ะ หากผู้หญิงไปแจ้งความ แกจะยิ่งเดือดร้อน”“ผมกำลังจะทำให้ถูกต้อง...ผมจะแต่งงานกับเธออยู่แล้ว”คุณเสาว

คุณพิจิกา” สาวิตรีเอ่ยทัก และนั่นทำให้พิจิกาถอยหลบไม่ทันอีกแล้ว หน้าหล่อนซีดเผือด...ชายคนนั้นไม่ได้มาแต่ผู้หญิงคนนี้มาแทนจะแตกต่างกันสักแค่ไหนเชียว“ฉันมาเยี่ยมค่ะ” สาวิตรีลุกไปหาจับมือพิจิกาบีบเอาไว้ เห็น แววตาพรั่นพรึงของเธอแล้วก็เวทนาเต็มอก“ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” พิจิกากระซิบบอก “คุณอย่าพูดนะคะ”“ฉันมาตามคำขอร้องของคุณสุ...เขาขาหักนอนอยู่โรงพยาบาลค่ะ”เหมือนผ่อนลมหายใจโล่งออกมา...พิจิกาเหยียดยิ้มเยาะ“สมน้ำหน้า...มันยังน้อยไป คนโฉดอย่างเขาน่าจะตายไปเลย”“เขาอยากเจอคุณนะคะ ฝากบอกมาว่าจะรับผิดชอบ ไม่ใช่ เลยเถิดเฉยๆ”พิจิกาปลดมือของสาวิตรีออกไป บอกด้วยเสียงเบาๆ แต่ เย็นชานัก “ไปบอกเขาว่าฉันลืมหมดแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น...นึกซะว่าทำทานให้มารตายอดตายอยากแล้วกัน”สุวิชาอึ้งไปนานกับคำพูดที่สาวิตรีเก็บมารายงานอย่างไม่มีตกหล่นสักคำหนึ่ง หล่อนมีความจดจำเป็นเลิศราวกับบันทึกเทป มาท่องจำเอาไว้ให้เขาฟัง...ตอนแรกชายหนุ่มรู้สึกปวดร้าว มันผสมผสานไปด้วยความเสียดายแม่เนื้อหวานอ่อนโลกคนนั้น แต่แล้วความถือดีก็เข้ามาแทนที่ เพราะสุวิชาไม่เคยใส่ใจกับผู้หญิงรายใดนานนัก ก็แค่ฉากผ่านเล่นของเขาเท่านั้น