Semua Bab บำเรอรักคุณหมอ: Bab 11 - Bab 20

คนทั้งคู่ร่างกายเปลือยเปล่านอนกอดกันกลมอยู่บนเตียง มุขลินซุกหน้าเข้าหาอกกว้าง มือเล็กของเธอโอบไปที่ลำตัวของหมอหนุ่มเอาไว้ ส่วนร่างกำยำของหมอภาคินนั้นได้แนบชิดกับร่างเพรียว ท่อนแขนของเขาพาดไปที่เอวคอดของมุขลิน แม้จะอิ่มจากรสสวาทแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ความหิวนั้นจะกลับมาได้ทุกเมื่อ เวลาที่เขาใกล้ชิดกับหญิงสาวร่างเล็กที่อยู่ภายใต้อ้อมกอดนี้ เธอมีเสน่ห์ดึงดูดกายดึงดูดใจเขาอย่างบอกไม่ถูก RrRrRr!!! เสียงสมาร์ทโฟนราคาแพงจากหัวเตียงดังขึ้น ทำให้หมอหนุ่มรู้สึกงัวเงียค่อยๆ ปรือตาขึ้น ก่อนจะค่อยๆ ขยับร่างเล็กออกจากอ้อมกอดอย่างเบามือ เพราะกลัวว่ามุขลินจะตื่นเมื่อเธอคือผู้หญิงคนแรกที่เขาอยากทะนุถนอม แม้แต่ในยามที่เธอหลับหรือว่าตื่น หมอหนุ่มเกลียดผู้ชายทุกคนที่จ้องมองมายังเธอ นั่นเป็นเพราะว่าเธอคืนคนพิเศษสำหรับเขา หมอภาคินเอื้อมมือไปหยิบสมาร์ต์โฟนจากหัวเตียงมากดรับ เบอร์ที่โชว์อยู่หน้าจอทำให้เขาแปลกใจ เพราะมันคือเบอร์ของมารดาที่โทรมา "สวัสดีครับคุณหมอพุฒตาล มีอะไรให้ผมรับใช้แต่เช้าเลยครับ" หมอภาคินมักจะเรียกมารดาของเขาว่าคุณหมอพุฒตาลเสมอ ตามคำที่บิดาใช้เรียกเป็นประจำ

"พี่หมอทานเค้กหน่อยนะคะ อ้ำ! " โยกิพูดพร้อมกับตักเค้ก จ่อมาที่ปากหมอภาคินอีกตามเคย "พอดีผมไม่ชอบทานเค้กขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ" หมอภาคินพูดพร้อมกับเดินเข้าบ้านไป เขาไม่เข้าใจว่าทำไม มารดาต้องบังคับใจ ในเมื่อเขาไม่ได้ชอบโยกิ ทั้งที่พี่ชายของเขา อคิณก็อยู่ตรงนั้นทำไมมารดาถึงไม่ยัดเยียดเธอให้พี่ชายเขาไป ความจริงแล้วหมอภาคินไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำ เขาเพียงแค่อยากออกมาจากตรงนั้น เขาเดินไปนั่งที่โซฟาในห้องรับแขก ก่อนจะถอนหายใจออกมา เวลานี้ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าไม่ชอบผู้หญิงคนไหนที่เข้าใกล้เขาเอาเสียเลย หมอหนุ่มรู้สึกหลงใหล และต้องการเพียงแค่มุขลิน ทั้งที่เมื่อก่อนผู้หญิงเข้าใกล้เขาฟาดเรียบไม่เหลือสักราย แต่ทำไมเวลานี้ใจเขาถึงเปลี่ยนไปจดจ่ออยู่ที่เธอคนเดียว "แอบมานั่งอยู่นี่เองแม่ตามหานึกว่าขึ้นห้องไปแล้ว" หมอพุฒตาลพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆ ผู้เป็นลูกชาย "มีอะไรครับแม่ ผมกำลังจะกลับแล้ว" "อะไรกันนี่บ้านของเรานะหมอ" ผู้เป็นมารดาพูดออกมาพร้อมกับ

"นั่งลงตอนบ่ายค่อยออกไปพร้อมกันวันนี้แม่คุณจะได้ผ่าตัดปลูกถ่ายไตแล้ว" "จริงเหรอคะ" มุขลินพูดพร้อมกับนั่งลง รอยยิ้มของเธอได้ผุดขึ้นมาบนใบหน้างาม ครั้งแรกที่หมอภาคินเห็นรอยยิ้มของเธอ มันช่างเป็นภาพที่สะกดตาสะกดใจเขาเหลือเกิน รอยยิ้มของเธอมันดูสดใส แต่ทำไมเธอต้องทำหน้าตาอมทุกข์ไว้ตลอดเวลา เขาเองก็ไม่เข้าใจ เงินที่ให้เธอไปก็ไม่น้อยแล้ว มุขลินยังมีเรื่องอะไรให้กังวลอยู่ภายในใจอีก นอกจากเรื่องค่าใช้จ่ายในการรักษามารดาของเธอ "ผมจะโกหกคุณทำไมทานมื้อเช้าก่อน" หมอภาคินพูดพร้อมกับเลื่อนจานสปาเกตตีเข้าไปใกล้เธอ"ขอบคุณค่ะ" สิ่งที่มุขลินกำลังเป็นกังวล คือพี่ชายต่างบิดาของเธอกำลังจะกลับมา จากคำบอกเล่าของมารดาน่าจะเดือนหน้า เขาคงจะกลับมาถึงเมืองไทย เลย์มักจะบังคับเธอ เขาเป็นนักเลงหัวไม้ และทำงานให้กับพวกมาเฟีย ชอบทำตัวกร่างไม่เกรงกลัวใคร มีเพียงมารดาที่พี่ชายยังเกรงอยู่บ้าง แต่ไม่รู้ว่าเวลาที่เปลี่ยนไป เลย์ยังคงจะมีจิตใจก้าวร้าว เหมือนดังเดิมหรือมากกว่าที่เคยเป็น "ไม่อร่อยเหรอทำไมเขี่ยไปมาแบบน

หมับ!! มือหนาของหมอหนุ่มคว้าไปที่ข้อมือของหมอมีนา ก่อนที่เขาจะกระชากมือเล็กให้พ้นจากการไซ้ของเธอ ที่พยายามกระตุ้นอารมณ์ของเขา หมอหนุ่มผละวงแขนของเธอออก ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา "ออกไปผมต้องการความเป็นส่วนตัว" น้ำเสียงพูดที่ฟังดูธรรมดาเรียบเฉยกลับแฝงไปด้วยความน่าเกรงขามแต่หมอมีนากลับมองว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา เธอยังคงไม่ละความพยายาม ในการทำภารกิจพิชิตสวาทจากหมอหนุ่ม "เดี๋ยวมีนานวดให้นะคะหมอ" เธอพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆ หมอภาคินแล้วขยับเข้าไปแนบชิดอกอวบของเธอเสียดสีกับท่อนแขนของหมอหนุ่มอย่างตั้งใจ เมื่อหมอมีนาต้องการจะร่วมรักกับเขาเหมือนดังที่เคยทำ"ผมจะไม่พูดเป็นครั้งที่สองที่สาม ออกไปได้แล้วหมอมีนา” คราวนี้หมอหนุ่มตะคอกใส่เธออย่างแรง จนหมอสาวชักสีหน้าไม่พอใจใส่เขา เมื่อก่อนไม่เห็นหมอภาคินเป็นแบบนี้ ตั้งแต่มีผู้หญิงอื่นเข้ามา เขาก็เริ่มแปลกเปลี่ยนไปเป็นคนละคน "หมอเป็นแบบนี้หมอมีคนอื่นใช่ไหม" คำถามของหมอมีนาทำให้หมอหนุ่มไม่พอใจเป็นอย่างมาก ความสัมพ

"มันมายุ่งกับหมอ ในเมื่อหมอเป็นของมีนา ทำไมมีนาจะปกป้องสิทธิ์ของตัวเองไม่ได้" "ผมเคยบอกเหรอว่าผมเป็นของคุณ ทุกครั้งผมก็จ่ายเงินให้คุณก้อนโต และคุณก็น่าจะรู้ดีว่าลิมิตของคุณแค่คู่นอนวันไนท์สแตนด์เท่านั้น” "นางนั่นก็แค่คู่นอนเหมือนกัน หมอก็แค่เห่อของใหม่เท่านั้น" "คุณช่วยพูดให้เกียรติมุขลินด้วย เธอไม่ใช่คู่นอน แต่มุขลินคือคนสำคัญของผม" หมอหนุ่มพูดพร้อมกับบีบลงไปที่กระพุ้งแก้มของหมอมีนา ก่อนจะกดลงไปที่กรามของเธออย่างแรง ให้สาสมกับที่เธอตบมุขลินจนได้รับรอยฟกช้ำ "อืมฮืม!! หมอ” หมอมีนาพยายามดิ้น พร้อมทั้งจับที่ข้อมือหนาของหมอภาคินออก แต่มันก็ไร้ผล เมื่อแรงของเขานั้นมีมากมายมหาศาล จนเธอไม่สามารถที่จะแกะออกจากการถูกบีบลงได้ “อืมฮืม!” เสียงร้องของเธอเริ่มดังอู้อี้อยู่ในลำคอ พร้อมกับความเจ็บปวด ที่หมอภาคินนั้นใช้แรงทั้งหมดบีบรัดกดลงไปที่กรามของเธออย่างแรง ก่อนจะผลักลงไป จนแก้มของเธอกระแทกกับโซฟาอย่างแรง"โอ๊ะ! โอ๊ยหมอ”