All Chapters of One Night stand แต่..หัวใจอยากไปต่อ: Chapter 21 - Chapter 30

พายุทันทีที่รถจอดสนิทหน้าคฤหาสน์ชานนวิวัฒน์ ผมก้าวลงด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก ลมเย็นปะทะหน้า แต่ไม่ได้ช่วยให้อารมณ์ดีขึ้นแม้แต่น้อยผมเดินตรงไปยังห้องบาร์ด้านในสุดโดยไม่ลังเล เพราะผมรู้ดีว่าเขาอยู่ตรงไหนและอยู่กับใครในเวลานี้พ่อกำลังนั่งอยู่ในมุมโปรด จิบวิสกี้เงียบๆ ราวกับทุกอย่างในโลกนี้ไร้ความหมาย ไม่มีอะไรสำคัญพอจะทำให้เขาขยับตัวแม้แต่นิดเดียว“ว่าไง พายุ”เสียงทุ้มของพ่อเอ่ยขึ้นทันทีที่ผมก้าวเข้าไป ดวงตาคมจ้องตรงมา ไม่มีการหลบเลี่ยง เขาสะบัดมือเบาๆ ไล่หญิงสาวที่ยืนอยู่เงียบๆ ข้างเก้าอี้ออกไปเขายกแก้วขึ้นจิบอีกครั้ง เสียงน้ำแข็งกระทบแก้วเบาๆ เหมือนตั้งใจจะเติมความกดดันเข้าไปอีกนิด ก่อนเอ่ยประโยคถัดไป“ฉันได้ข่าวว่าไมเคิลตายแล้ว... เสียดายนะ เขาเป็นคนที่ฉันไว้ใจ”ผมนิ่ง ไม่ได้ตอบ ไม่ใช่เพราะเสียใจเรื่องไมเคิล แต่เพราะกำลังดูสีหน้าพ่อ เขาเฉยชาจนผิดปกติ เขาวางแก้วลงบนโต๊ะไม้แน่นๆ ก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“แล้วทำไมแกถึงต้องลงมาจัดการเรื่องนี้เอง?”ผมจ้องตาเขาตรงๆ ไม่แม้แต่จะกระพริบตาก่อนตอบไปด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“เพราะผมอยากพิสูจน์ว่าผมไม่ได้มีดีแค่ภาพเพลย์บอยไม่มีแก่นสาร”ผมหยุดหา

ลินลี่ฉันและพายุ เรานั่งชิวริมบาร์ที่ร้านอาหารแห่งนี้กันได้สักพักแล้ว เสียงเพลงเบา ๆ คลอเคล้ากับกลิ่นลมเย็นในยามค่ำคืน แสงไฟจากสะพานสะท้อนระยิบระยับบนผิวน้ำเหมือนดาวพราวเต็มท้องฟ้าในคืนเงียบสงัดความเงียบปกคลุมช่วงเวลาสั้นๆปลายนิ้วหนาแตะลงบนข้อมือฉันเบา ๆสัมผัสนั้นอ่อนโยนเกินกว่าจะเรียกว่าเผลอ...แต่ก็ไม่ชัดเจนพอให้มั่นใจว่าเขาตั้งใจเขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ ใกล้จนฉันรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่แนบผ่านข้างแก้มเสียงของเขาเบาจนแทบกลืนไปกับสายลมแต่มันก้องในใจของฉันอย่างชัดเจน “ไปล่องเรือเล่นกันไหม”แค่ประโยคเดียว... หัวใจฉันเหมือนหยุดเต้นไปชั่วเสี้ยววินาที ก่อนจะกลับมาเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกจากอก โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุนลงในช่วงเวลานั้นและฉันรู้แน่ชัด…ว่าฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลยจริง ๆไม่เคยคาดคิดว่า จะมีคืนหนึ่งที่ทำให้รู้สึกได้มากขนาดนี้ ทั้งที่อยู่ในกรุงเทพฯ มาหลายปี ผ่านค่ำคืนที่เต็มไปด้วยความเงียบเหงานับไม่ถ้วนแต่น่าแปลกไม่มีคืนไหนเลยที่เป็นแบบนี้ไม่มีใครเคยดึงฉันออกจากวงจรเดิม ๆ ไม่มีใครเคยพาฉันออกไปเจออะไรที่ต่างจากที่เคยรู้จัก ไม่มีใคร...เคยมองฉันด้วยแววตาแบบนั้น แววตาที่ทำ

บนชั้นสูงสุดของ PWW TOWER พื้นที่ปิดตายที่มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ได้รับสิทธิ์ให้ก้าวเข้า พายุ ยังคงนั่งนิ่งหลังโต๊ะยาวมันวาว รัศมีความเป็นประธานใหญ่แผ่ข่มจนความตึงเครียดซึมไปทั่วทุกมุมห้อง ทุกสายตามุ่งมั่นอยู่กับการไขปริศนาระหว่าง งบลับ กับการตายอย่างมีเงื่อนงำของ ไมเคิลและแม้บรรยากาศจะกดดันและหนักหน่วงเพียงใด ฉัน ‘ลินลี่’ ยังคงขยับหมากตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย ได้อย่างราบรื่น...แยบยล ในขณะที่ใบหน้าฉันยังคงสงบนิ่ง แต่ลึกลงไปข้างใน ซ่อนบางสิ่งที่ไม่ควรถูกเปิดเผยไว้เช่นกันสายตาคมเฉียบของพายุไล่กวาดผู้เข้าร่วมประชุมด้วยความนิ่งและเจาะลึก ราวกับจะค้นหาเบื้องลึกของทุกคำตอบในห้องนี้ แต่เมื่อสายตาหยุดลงตรงฉัน สายตาคู่นั้นกลับอ่อนโยนลงแววห่วงใยที่ซ่อนอยู่ในความเข้มแข็งนั้นทำให้หัวใจฉันสั่นไหวเพียงเสี้ยววินาทีทว่า…ไม่ไกลจากนั้น สายตาของเจน เลขาหน้าห้องพายุ ก็ไม่ละจากฉันไปแม้แต่วินาทีเดียว เธอมองฉันด้วยความระแวงเหมือนนักสืบที่พยายามถอดรหัสบางอย่างจากผู้ต้องสงสัย..การประชุมยืดเยื้อไปอย่างอึดอัด เสียงเอกสารพลิกดังสลับกับเสียงแตะจอแทปเล็ตรัวๆ บรรยากาศในห้องหนาแน่นจนแทบหายใจไม่ทั่

ไฟบาร์สลัว ๆ สาดแสงสีอำพันบนโต๊ะไม้ มาริสานั่งนิ่งบนเก้าอี้กลมหน้าบาร์ นิ้วเรียวโอบแก้วไวน์ไว้แน่น หวังปล่อยความโกรธค่อย ๆ ซึมลึกลงไปในน้ำสีแดงเข้มที่สั่นระริกในมือ เธอยกแก้วขึ้นแตะริมฝีปากไห้รสเปรี้ยวฝาดไหลผ่านลิ้น คล้ายยารสขมที่ช่วยกลบเพลิงโทสะให้แผ่วลงดวงตาคมกริบของมาริสากวาดมองผู้คนในบาร์หรูของโรงแรมที่ครอบครัวเธอถือหุ้นใหญ่ ทุกมุมเต็มไปด้วยความพรีเมี่ยมและกลิ่นอายอำนาจของตระกูล Delacour Vincentเธอวางแก้วลงอย่างเบามือ สูดลมหายใจลึก ราวกับกำลังกลั่นความร้อนรุ่มในอกให้กลายเป็นความเย็นเยียบที่ควบคุมได้เธอเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะ นิ้วเรียวเลื่อนหารายชื่อที่ต้องการ“เจน” เลขาหน้าห้องของพายุไม่ทันสิ้นเสียง ตรู๊ด แรก ปลายสายกดรับอย่างฉับไว เหมือนตั้งใจรอรับสายของเธออยู่แล้วเจน:“สวัสดีค่ะ คุณมาริสา”มาริสา:“งานที่ฉันให้ทำ ถึงไหนแล้ว?”น้ำเสียงของเธอเรียบเย็นแต่แฝงความคมกริบเจน:“ได้ข้อมูลแล้วค่ะคุณมาริสา… และที่สำคัญนะคะ! เจนสังเกตทุกอิริยาบทของหล่อนเลยค่ะ ดูเหมือนจะเล่นบทสาวใสเรียบร้อย แต่สายตาจิกคุณพายุไม่ปล่อยเลยค่ะ สงสัย…สงสัยอยากเป็นหนูตกถังข้าวสารจริง ๆ ค่ะ!”คำพูดขอ

มื้อค่ำที่แสนแพง… และอาจเป็นมื้อค่ำที่แพงที่สุดในชีวิตฉัน เพิ่งสิ้นสุดลงแต่หัวใจฉันยังคงหลงใหลกับสร้อยทองคำขาวรูปหัวใจที่ห้อยอยู่บนอก มือเผลอยกขึ้นแตะเบา ๆ พลางอมยิ้มให้เงาสะท้อนของตัวเองในกระจกห้องน้ำหญิงที่หรูหราไม่แพ้ด้านนอก กลายเป็นที่ที่ฉันสูดเอาความอิ่มเอมไว้เต็มปอดหัวใจเต้นเป็นจังหวะละมุนกระทั่ง… เสียงส้นรองเท้าคู่หนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง ก้องกังวานอย่างมั่นคงเป็นจังหวะ เสียงนั้นสะกิดหัวใจฉันให้เต้นแรงขึ้น สัญชาตญาณบางอย่างไหลวูบเข้ามา ฉันตวัดสายตาขึ้นมองผ่านกระจก และ… ฉันก็เห็น เธอ อีกครั้งหญิงสาวผมยาวบลอนด์จมูกคมสัน ในเดรสรัดรูปสีเลือดนก สั้นจนแทบไม่เหลือพื้นที่ให้จินตนาการ เธอก้าวเข้ามา ลิปสติกสีแดงสดบนเรียวปากของเธอช่างโดดเด่นจนยากจะละสายตา ใช่…เธอคือคนเดียวกันกับที่ฉันเห็นเมื่อเช้าวาน และถ้าความทรงจำของฉันไม่ผิดพลาด ชื่อของเธอคือ “มาริสา”เสียงส้นสูงกระทบพื้นดังใกล้ขึ้นทีละก้าว ก่อนที่เธอจะหยุดยืนขนาบข้างฉัน ร่างสูงโปร่งปราดเปรียวสะท้อนอยู่ในกระจกบานใหญ่ ฉันต้องหันคอเล็กน้อยเพื่อไปมองเธอให้ชัดดวงตาเฉี่ยวคมของมาริสาจ้องฉันผ่านกระจกเหมือนกำลังสแกนทุกชั้นของฉัน ตั้งแต่ผิว