All Chapters of One Night stand แต่..หัวใจอยากไปต่อ: Chapter 11 - Chapter 20

(พายุ: คืนนี้ไม่มีใครได้ใจไปง่าย ๆ)บนรูฟท็อปสุดชิคของชานน วิวัฒน์ แสงนีออนกระพริบสลับกับควันบุหรี่ในอากาศ แก้ววิสกี้ในมือสะท้อนแสงวิบวับ ผมยกแก้วขึ้นแตะริมฝีปากเบา ๆ คลี่ยิ้มจางๆ ยิ้มของคนที่รู้ว่า คืนนี้ทั้งเกมอยู่ในมือผมหลายคนอาจมองว่ามันคือเกม เพื่อเข้าใกล้ใครสักคน แต่สำหรับผม นี่ไม่ใช่เกม มันคือบททดสอบ กระดานหมากรุกที่ผมนั่งดูอยู่จากมุมสูงผมไม่ได้รอให้ใคร “ชนะใจ” ผมรอแค่คนที่ “ใช่” คนที่เดินผ่านไฟ ความลวง และแรงปรารถนา โดยไม่รู้เลยว่า...ตัวเองกำลังถูกจับตาอยู่ทุกฝีก้าว“คุณพายุคะ… ผู้หญิงที่โต๊ะมุมบาร์ ฝากเครื่องดื่มมาให้ค่ะ”เสียงบาร์เทนเดอร์สาวเอ่ยขึ้น ฝ่าเสียงเพลงเบา ๆ ผมเหลือบตามองไปตามปลายแก้วในมุมเงามืดนั้น แสงนีออนสีส้มสะท้อนกับเงาของเธอพอดี ผมดำขลับเคลียบ่า เดรสกำมะหยี่สีเลือดนกเน้นสัดส่วนชัดเจน ริมฝีปากแดงสดยกยิ้ม...แบบที่คนรู้เกมทุกตาเท่านั้นจะยิ้มได้ผมมองเธอด้วยแววตารู้ทัน จ้องลึกลงไปในแววตาและท่าทางที่เหมือนจะรู้ทุกอย่าง ก่อนจะยืดตัวขึ้นเต็มความสูง ก้าวออกไปอย่างนักล่าที่กำลังเริ่มไล่ล่าผู้คนรอบตัวเบี่ยงหลบให้โดยอัตโนมัติ แรงดึงดูดของผมรุนแรงไม่แพ้ว

เช้านี้ฉันตื่นเร็ว กว่าปกตินิดหน่อยไม่ใช่เพราะเสียงนาฬิกาปลุกแต่เพราะหัวใจที่เริ่มกระเพื่อมตั้งแต่ก่อนลืมตา เหมือนมันรู้...ว่ามีอะไรบางอย่างรออยู่ข้างหน้าฉันยังไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะเรื่องเมื่อวานหรือเพราะ “ภารกิจวันนี้” ที่ทำให้ความรู้สึกในอกมันตุ่ม ๆ ต่อม ๆ จนไม่เป็นตัวเองทั้งที่ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังยืนอยู่ตรงขอบบางอย่าง และต้องเลือกจะก้าวออกไป...หรือถอยกลับมาฉันใช้เวลายืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าพักใหญ่ เสื้อเบลาส์สีเรียบ กระโปรงทรงเอ รองเท้าคู่เดิมที่เดินคล่องไม่ใช่เพราะอยากดูดีหรอก—แค่ไม่อยากสะดุดอะไรอีกครั้ง เมื่อวานมันก็หนักพอแล้ว… และที่สำคัญ มันน่าอายเกินกว่าจะย้ำซ้ำอีกวันนี้ ผู้จัดการของบริษัท นัดฉันไว้ตั้งแต่เมื่อวานเย็น ตอนที่ฉันยังนั่งนิ่ง ๆ กับความคิดวนเวียนซ้ำ ภาพบางภาพที่พยายามผลักไสออกไปแต่เหมือนมีแรงบางอย่างดึงกลับมาให้ใกล้กว่าที่คิด เหมือนสนามแม่เหล็กที่ฉันหนีไม่พ้น(และก็คงไม่ต้องเดา ว่าภาพนั้นคือใคร... “ผู้ชายคนนั้น” นั่นแหละ)และใช่—นัดหมายนี้แหละที่ดึงฉันกลับมา ฉันยังมี “หน้าที่” ให้รับผิดชอบ ยังมี “บทบาท” ที่สวมได้แนบเนียน และแค่

พายุแสงไฟกรุงเทพฯ กระพริบรัวเหมือนหัวใจคนกำลังโกหก บนระเบียงชั้นสูง ลมเย็นตีหน้าไม่ต่างอะไรกับความจริงบางอย่างที่ผมไม่อยากฟังซ้ำผมยืนพิงราวกระจก สูทสีน้ำเงินเข้มแนบตัวจนแทบแยกไม่ออกจากเงาของเมืองผมยืนอยู่ตรงนี้...มันไม่ได้ต่างอะไรกับการกลืนตัวเองเข้าไปในความมืดที่ดูแพงเกินจะไว้ใจผมยกแก้ววิสกี้ขึ้นอย่างช้า ๆ แก้วเย็นจนชานิ้ว แต่ผมชอบแบบนั้น มันเตือนให้รู้ว่า ผมยังมีความรู้สึกอยู่สายตาผมทอดลึกลงไปยังแสงไฟของเมืองที่ไม่มีวันหลับไหลเหมือนกำลังจ้องมองเงาสะท้อนบางอย่างในตัวเอง... สิ่งที่ผมไม่เคยบอกใคร และคงไม่มีวันบอกบางคนใช้แสงไฟเป็นที่ซ่อนความว่างเปล่าแต่สำหรับผม แสงไฟเหล่านั้นคือกับดัก เป็นแสงล่อให้แมลงบินเข้ามาติดกับเสียงฝีเท้าเบา ดังขึ้นจากด้านหลัง จังหวะของมันนิ่งเกินกว่าจะเผลอ...แต่ก็ลังเลเกินกว่าจะมั่นใจ ผมไม่ต้องหันไปดูก็รู้ว่าเป็นใคร กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ที่ติดกับสูทราคาแพง กับจังหวะหายใจที่เก็บไม่มิดไมเคิล หัวหน้าฝ่ายการเงินที่ไว้ผมเนี้ยบเกินคนปกติ เขาหยุดยืนตรงข้างหลังผมไม่ถึงสองก้าว สายตาพยายามจะไม่หลบ...แต่ก็ไม่กล้ามองตรงผมชำเลืองไปแค่แวบเดียวก็พอแล้ว คนแบบนี้...ไม่ต้องม

ลินลี่ฉัน ยังคงนั่งจมอยู่ที่แฟ้มเอกสารบนโต๊ะทำงานที่เดิมตั้งแต่เช้ายันบ่าย สองตาจ้องหน้าจอคอมฯแบบไม่กะพริบข้าวปลาไม่แตะเลย มีแค่น้ำชาอุ่น ๆ ที่จิบวนไป กับเมาส์ในมือที่เลื่อนซ้ำ ๆ อย่างอัตโนมัติ จนกระทั่งเสียงวิดีโอคอลจากมือถือดังขึ้นมา แทรกความเงียบของห้อง ฉันปรายตามองไปที่หน้าจอ ชื่อ “คุณพ่อคุณแม่” ปรากฏขึ้นพร้อมเสียงเรียกเข้าอันคุ้นเคย แน่นอน…โทรมาเช็กความเรียบร้อยตามสไตล์“ลินลี่ ทำอะไรอยู่ ว่างคุยไหมลูก” น้ำเสียงของพ่อฟังดูอ่อนโยน...แต่แฝงไว้ด้วยอะไรบางอย่างที่ฉันจับได้ทันที มันไม่ใช่น้ำเสียงแบบเดิมที่เคยได้ยินเสมอมา ฉันพยายามเก็บสีหน้าให้ปกติ ตอบกลับไปด้วยเสียงเรียบที่สุด “ค่ะ”แต่ในใจกลับไม่สงบเหมือนเสียงที่พูดออกไป รางสังหรณ์บางอย่างเริ่มก่อกวน ความรู้สึกวูบวาบแล่นขึ้นมาตามสัญชาตญาณ วันนี้...มันต้องมีอะไรแน่ ๆฉันลุกขึ้น หามุมหนึ่งในห้องที่เงียบพอจะตั้งใจฟังได้เต็มที่ พ่อเริ่มต้นด้วยเรื่องทั่วไป พูดอ้อมไปอ้อมมาเหมือนกำลังหาโอกาสจะสอดอะไรบางอย่างเข้ามา ฉันรู้ทัน... แต่ก็ยังฟังอย่างสงบ จนในที่สุด เขาก็วกเข้าเรื่องที่ตั้งใจไว้แต่แรก“ลินลี่... ลูกชายคนเล็กของท่านผู้กา

พายุผมก้าวออกจากห้องน้ำชายของห้องบอลรูมด้วยท่าทีเรียบเฉยแม้ข้างในใจมั่นจะระส่ำอยู่ไม่น้อยก็ตาม เงาของผมทอดลงบนพรมแดงหรูใต้เท้า แสงไฟระย้าเหนือศีรษะสะท้อนลงมาที่รองเท้าหนัง และ...เธอก็อยู่ตรงนั้นแล้ว ‘มาริสา’ เธอจ้องผมอยู่ก่อนแล้วด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม เสียงเธอเบา แต่ตรงมาริสา: “พายุ ดูสีหน้าคุณไม่โอเคเลย ค่ะ” ใช่เธอมองผมออกแม้ว่าผมจะซ่อนมันไว้อยู่ก็ตาม ผมก็หลบสายตาเธอโดยอัตโนมัติ สูดลมหายใจเบาๆ ตอบไปอย่างลวกๆพายุ: “ไม่มีอะไร ครับ”มาริสา: “ฉันมาตามคุณไปร่วมสัมภาษณ์กับสื่อค่ะ”เธอยิ้ม รอยยิ้มที่ดูดีจนสื่อรัก แต่ผมรู้ดีว่าข้างในไม่ได้ยิ้มด้วย เสียงของเธอนุ่มนวล ตัดกับเนื้อหาที่แท้จริงที่ฟังดูไม่ต่างจากคำสั่งมาริสา: “นักข่าวจาก The DealWire อยากสัมภาษณ์คุณ เกี่ยวกับโปรเจกต์ใหญ่ที่กำลังจะรวมตัวของ ตระกูลเรา...ค่ะ”ผมพยักหน้าเล็กน้อยพอเป็นพิธี ไม่แสดงสีหน้า แล้วตอบไปเรียบ ๆ เหมือนเดิม“ครับ”จากนั้นผมก็ก้าวเท้ายาว ๆ ออกจากมุมเงียบ เข้าสู่พื้นที่สื่อมวลชน…แชะๆๆๆๆ...เสียงกล้องกระหน่ำเหมือนฝนไม่ลืมหูลืมตา คำถามปลิวมาทุกทิศ ผมตอบทุกคำ ตามสคริปต์ ตามที่ซ้อมไว้หน้ากระ