Semua Bab Amore โซ่รักซ่อนสายใย: Bab 21 - Bab 30

“โอเค เชื่อก็ได้ค่ะ”“ทำไมถึงเชื่อผมง่ายๆ ล่ะ” มานูแอลเริ่มมีสีหน้าฉงน เมื่อครู่หญิงสาวยังมีน้ำเสียงขุ่น ตอนนี้กลับมีรอยยิ้มร่าทั้งยังเชื่อคำพูดเขาง่ายๆ เสียอย่างนั้น“ก็... บีน่ามาสารภาพกับเอยเองนี่คะ”“อ้าว...รู้แล้วทำไมถึงมาหลอกถามผม”“ก็อยากรู้นี่คะว่าจะพูดตรงกับที่บีน่าพูดหรือเปล่า”“จบเรื่องร้ายๆ ซะทีนะ คราวนี้ผมจะได้มีความสุขอยู่กับคุณแล้วใช่ไหม”“ก็... ถ้าอยากอยู่เอยก็ให้อยู่ค่ะ”มานูแอลยกมือเขช็ดน้ำตาให้เจ้าเอยและดึงเธอมากอดเอาไว้แน่นพักใหญ่ ตอนนี้เขาก็ได้มีความสุขได้เสียที ก่อนหน้าที่รู้ความจริงว่าเจ้าเอยไม่เคยหักหลังเขา ตอนนั้นเขาทั้งดีใจและรู้สึกผิดกับเธอมากพอสมควร เมื่อได้มาคุยกับอิงฟ้าได้รับรู้เรื่องลูกและเรื่องที่เจ้าเอยยังไม่รับผู้ชายคนไหนเข้ามาในชีวิตเพราะยังรักเขาอยู่ไม่คลาย วินาทีนั้นเขาก็รับรู้ได้ว่าไม่นานความสุขก็จะกลับมาคืนหัวใจของเขาอีกครั้ง แม้จะรู้สึกเคืองใจเรื่องที่หญิงสาวไม่บอกเรื่องลูก แต่ตอนนี้ก็หายไปปลิดทิ้งเพราะเข้าใจเหตุผลของเจ้าเอยดีแล้ว“ฉันดีใจมากๆ เลยนะที่เห็นแกมีความสุขได้สักที” เมื่อรู้ว่าเจ้าเอยกลับมาอยู่กับมานูแอลเช่นเดิม อิงฟ้าก็ไม่รีรอที่จะมาแ

‘ไม่ต้องตามหาผม ขอโทษที่ต้องหายไปแบบนี้’ ต้นสายพยาบาลสาวหน้าสวยอ่านข้อความในจดหมายแผ่นเล็กจบก็กัดฟันบุ้ยปากสีหน้าเคร่งเครียด เพราะคิดเอาไว้แล้วว่าสามีของเพื่อนตัวเองนั้นเป็นคนที่ไม่ค่อยน่าไว้ใจสักเท่าไหร่“ว่าแล้วเชียวไอ้ฝรั่งคนนี้มันดูลึกลับแปลกๆ” หญิงสาวยื่นจดหมายแผ่นเล็กคืนให้กับม่อนไหมที่เอาแต่นั่งกอดเข่าสะอึกสะอื้นอยู่ข้างๆ“สาย เงียบปากเดี๋ยวนี้เลย” นิลน้ำนางพยาบาลสาวแว่นผลักหัวไหล่ต้นสายเบาๆ ทั้งขมวดคิ้วปรามให้ต้นสายได้รู้ว่าไม่ควรพูดอะไรที่สะเทือนจิตใจของม่อนไหมในตอนนี้ เพราะตอนนี้รู้ดีว่าหัวใจของม่อนไหมเจ็บปวดจนแทบจะสลาย ด้วยแต่งงานกับคนรักได้ไม่นานเขาก็หนีหน้าไปไม่ลาเสียอย่างนั้น“ฮื่อ ฮื่อ ฮือๆๆ...” ม่อนไหมก้มหน้างุดสะอึกสะอื้นเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ หัวใจของเธอตอนนี้ถูกความเครียดความเสียใจบีบคั้นจนรู้สึกปวดหนึบ เจ็บปวดจนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ระบายความเจ็บปวดออกมาผ่านน้ำตาและเสียงร้องให้เท่านั้นม่านแก้วมองหลานรักของตัวเองด้วยสายตสงสารและเหนื่อยใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เธอพูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน คราแรกที่ยอมให้ม่อนไหมให้แต่งงานกับฝรั่งตาน้ำข้าวที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าก็เพราะเห็นว่าม่

เข้าบ้านมานั่งล้อมวงกันได้สามภพก็รีบส่งรูปให้ม่อนไหมได้ดูให้เห็นกับตา ก่อนจะเล่าว่าผู้ชายคนนี้คือลอเลนโซ เพิ่งจะเดินทางมาประเทศไทยเพื่อเข้ามารับตำแหน่งหุ้นส่วนและกรรมการของบริษัทแทนพ่อของเขาที่เพิ่งเสียไปม่อนไหมนั่งดูรูปภาพเงียบๆ อยู่พักใหญ่ เพื่อนๆ ทั้งสามต่างก็นั่งเงียบมองตากันไปมาก่อนจะจับจ้องไปยังยังม่อนไหมลุ้นระทึกกับปฏิกิริยาของเธอ“ถ้าฉันจะบอกว่าฉันเชื่อว่าผู้ชายคนนี้คือแอล พวกแกจะว่าฉันเพ้อเจ้อหรือเปล่า” ม่อนไหมเอ่ยออกมาเสียงสั่น แค่เห็นแวบแรกเธอก็มั่นใจว่าคนในรูปคือสามีของตัวเอง แม้จะยังอยู่ด้วยกันไม่นานมากก็เถอะ แต่ด้วยความที่เคยดูแลกันใกล้ชิดเห็นกันมุกซอกทุกมุมเพียงแค่ชายหนุ่มหันหลังเธอก็จำได้ว่าเป็นเขา“พวกฉันก็มีแอบคิดเหมือนแก แต่เค้ามีท่าทางเหมือนไม่เคยรู้จักฉัน ทั้งที่ฉันก็พูดคุยด้วยตั้งหลายคำ” สามภพเริ่มพูดเสียงอ่อน เพราะเห็นว่าม่อนไหมกำลังมีสีหน้าไม่ค่อยสู้ดี“แกพาฉันไปเจอเค้าได้ไหมแพตตี้”“เรื่องนั้นพอจะทำได้ แต่ถ้าเค้าบอกว่าไม่ใช่แอลแล้วก็ไม่เคยรู้จักแก แกจะเชื่อเค้าแล้วหยุดการกระทำทั้งหมดใช่ไหม” สิ้นคำถามของสามภพทุกสายตาก็มองกองรวมกันอยู่ที่หน้าของม่อนไหม“พาฉันไป

สามภพเลิกงานได้ก็รีบบึ่งหน้ามาที่บาร์ที่ติดกับคอนโดที่เธออยู่ เพราะได้รับสายจากนิติของคอนโดว่าเพื่อนที่มาอยู่ด้วยกันเมาจนไม่ได้สติตั้งแต่เย็นจนฟ้ามืด“ม่อน!” สามภพเดินหน้าบึ้งตึงเข้ามาหาม่อนไหมที่นั่งกอดขวดน้ำเมาอยู่ในบาร์“มา...อึก...ได้ไง ม่ายด้ายชวน...อึก หรือชวน ลืม” สาวเจ้าเงยหน้าทักทายเพื่อนด้วยน้ำเสียงงัวเงีย“ดื่มอะไรขนาดนี้เนี่ยกลับได้แล้ว”“ม่าย...กลับ”“ถ้าแกไม่กลับฉันจะฟ้องน้าแก้วให้เอาไม้มาไล่ตีแก”“ม่ายเอา” คนที่เมาฟุบหัวอยู่กับโต๊ะคราแรกเมื่อได้ยินว่าน้าจะเอาไม้เรียวมาตีสองขาก็รีบเหยียดตรงลุกขึ้นพรวดในทันที“หึ่...” สามภพมองจ้องหน้าเพื่อนรักที่หน้าตาแดงก่ำด้วยสายตาอ่อนใจ“น้องเช็กบิล”หลังจากจ่ายเงินค่าเสียหายเรียบร้อยสามภพก็รีบพยุงม่อนไหมกลับไปนอนพักที่คอนโด ไม่รู้เลยว่าวันนี้แผนการที่ไปตามหาความจริงของม่อนไหมได้เรื่องยังไงบ้าง ถ้าให้เขาเดาเพื่อนตนคงไม่พ้นผิดหวังกลับมาแน่นอน ไม่เช่นนั้นคงไม่มานั่งเมาหัวราน้ำแบบนี้“โอ้ย...ปวดหัว” ม่อนไหมรู้สึกตัวตื่นได้ก็บิดขี้เกียจสีหน้าหน้าเหยเกในรุ่งเช้าของวันใหม่“จะไม่ปวดได้ยังไงล่ะ เมื่อวานดื่มไปซะขนาดนั้นน่ะ” สามภพที่ตื่นมาแต่งต

ม่อนไหมขับรถมานั่งดื่มอยู่ที่ใต้ต้นใหญ่ในทุ่งดอกไม้เล็กๆ ที่ท้ายหมู่บ้าน ที่แห่งนี้เป็นที่พักผ่อนของเธอและครอบครัวสมัยตั้งแต่ยายของเธอยังมีชีวิตอยู่ และทุกครั้งที่เธอกลุ้มใจก็จะมานั่งที่พี่เพื่อคลายเครียด“ผมพร้อมซื้อให้คุณ หึ่... น่าจะปล่อยให้นอนตายข้างถนนไปซะตั้งแต่วันนั้น” เสียงหวานเอ่ยงัวเงียไม่ค่อยเป็นคำเพราะกำลังเริ่มเมาได้ที่ นึกไปถึงตอนที่เห็นชายหนุ่มต่างชาตินอนจมกองเลือดอยู่ข้างถนน หากย้อนเวลากลับไปได้เธอก็จะขับรถเหยียบเขาซ้ำให้ตายคาที่ตรงนั้น เขาจะได้ไม่ต้องมาทำให้เธอเจ็บปวดหัวใจเช่นในตอนนี้หลังจากลอเลนโซแยกกับพลอยพิมและชาร์ลเขาก็เข้ามาพักที่บ้านพักที่อยู่ติดเชิงเขา ที่นี่เป็นที่ที่ไม่มีผู้คนพลุกพล่านมีความเป็นส่วนตัวสูงเพราะเป็นบ้านของเขตแดนนายตำรวจยศใหญ่เพื่อนของลอเลนโซ“สายของเราบอกว่าพรุ่งนี้จะพาตัวคนที่ทำร้ายนายใหญ่มาที่นี่ครับ”“อืม บอกคนของเราว่าอย่าทำมันบอบช้ำจนไม่ได้สติ เพราะฉันอยากเค้นว่าใครเป็นคนสั่งมันด้วยตัวเอง”“ครับ อีกเรื่องตอนนี้คือผมรู้สึกว่ามีคนกำลังตามเราอยู่ครับคุณลอส”“ท่าทางอันตรายหรือเปล่า”“ไม่น่านะครับ เพราะเท่าที่สังเกตคนๆ นั้นจะตามเฉพาะตอนที่มีคุ