All Chapters of Amore โซ่รักซ่อนสายใย: Chapter 31 - Chapter 40

พลอยพิมชวนชาร์ลออกมาที่ร้านอาหารชื่อดังใกล้กับโรงแรม เธอเลือกที่จะสั่งข้าวซอยที่เป็นของโปรดของเธอและอาหารขึ้นชื่อของที่ร้านให้ชาร์ลได้ลองชิม“อร่อยไหมคะ”ชาร์ลเคี้ยวอาหารในปากได้ครู่หนึ่งก็เริ่มมีสีหน้าฉงน “รสชาติแปลกจากที่ผมเคยกิน แต่ก็อร่อยครับ”“พลอยชอบกินข้าวซอยมาก มาเชียงใหม่ทีไรก็จะมาแวะที่ร้านนี้ตลอดเลยค่ะ”“ครับ คุณพลอยอยากไปไหนอีกก็บอกผมได้เลยนะครับ”“กินข้าวเสร็จก็กลับดีกว่าค่ะ พลอยไม่ได้อยากไปไหน คุณแม่ไม่ค่อยชอบให้พลอยเที่ยวตอนกลางคืนค่ะ”“ดูท่าคุณพลอยเชื่อฟังคุณแม่คุณมากเลยนะครับ”“ค่ะ คุณแม่สอนพลอยตลอดว่าให้เชื่อฟังคนที่โตกว่า แล้วชีวิตจะดีค่ะ”“อ๋อ แบบนี้นี่เองคุณพลอยถึงได้ตกลงหมั้นกับคุณลอสง่ายๆ โดยที่ไม่ได้สนิทสนมกันเท่าไหร่”“คงดูไม่ดีในสายตาคุณชาร์ลใช่ไหมคะ” หญิงสาวที่มีสีหน้าเปื้อนยิ้มอยู่คราแรกเริ่มที่จะยิ้มไม่ออก“เอ่อ เปล่าครับผมไม่ได้หมายความไปในทางนั้น แล้ว...คุณพลอยเคยขัดใจอะไรคุณแม่บ้างหรือเปล่าครับ” ชาร์ลรีบส่ายหัวพัลวัน เขาไม่ได้มีเจตนาไม่ดีในคำถาม เพียงแค่ศัพท์ภาษาไทยในหัวของเขาไม่ได้มีมากมายที่จะอธิบายได้ลึกซึ้งพลอยพิมขบเม้มริมฝีปากก่อนจะก้มหน้าและส่ายห

ม่อนไหมและพชรเดินทางมาถึงภูเก็ตในช่วงบ่าย เมื่อออกจากสนามบินได้ก็รีบเข้ามาเช็กอินที่โรงแรมที่พรฟ้าจองห้องเอาไว้ให้ทันที“ว่าที่พี่สะใภ้ของฟ้าน่ารักน่าชังจังเลยนะคะ” พรฟ้านางแบบสาวสวยน้องสาวคนเดียวของหมอพชร เห็นพี่ชายของเธอพาว่าที่พี่สะใภ้อย่างม่อนไหมมาเปิดตัวก็อดเอ่ยหยอกหญิงสาวหน้าหวานตรงหน้าไม่ได้ ดีใจเหลือเกินที่ผู้หญิงที่พี่ชายตัวเองชอบยอมตกลงคบหาดูใจกับพี่ของเธอเสียที“พูดอะไรยัยฟ้า คุณม่อนยังไม่ตกลงเป็นแฟนกับพี่เลย” พชรเอ่ยด้วยท่าทางขวยเขินเล็กน้อย“อีกหน่อยก็ตกลงค่ะ ใช่ไหมคะพี่ม่อน”ม่อนไหมตอนนี้ได้แต่ยืนอมยิ้มอ่อน ไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของพรฟ้าว่าอย่างไรเหมือนกัน“ไปหาอะไรกินกันเถอะค่ะ จะได้คุยกันยาวๆ ด้วย”“ค่ะ”พรฟ้าเข้าไปควงแขนม่อนไหมเดินนำหน้าพชรและหันหลังมาขยิบตาส่งยิ้มหวานให้พี่ชาย พชรยกนิ้วโป้งให้กับพรฟ้าที่เมื่อครู่ได้พูดเปิดทางให้เขาสมหวังเร็วขึ้น แค่เห็นม่อนไหมยิ้มยินดีในคำถามของพรฟ้าแค่นี้เขาก็มีความหวังแล้วว่าไม่นานหญิงสาวคงจะได้ตกปากรับคำเป็นแฟนกับเขา“จริงสิ พี่ยังไม่ได้ถามเลยว่าคู่หมั้นของพลอยเป็นใคร” เมื่อนั่งรับประทานอาหารกันได้ครู่หนึ่งพชรก็เริ่มเอ่ยถึงคู่หมั้นขอ

หลังจากจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ร่วมครึ่งชั่วโมง ม่อนไหมก็มานั่งอยู่กับลอเลนโซที่โต๊ะรับประทานอาหาร สาวเจ้าเห็นอาหารวางเรียงรายตรงหน้าได้เธอก็รีบตักเข้าปากไม่ขาดคำ ไร้สิ้นเสียงที่จะเอ่ยสนทนาอะไรทั้งนั้นเพราะหิวจนไส้กิ่วหมดแล้ว“ถามจริงๆ จะพาฉันกลับตอนไหน ฉันอยากกลับบ้าน ก่อนหน้านี้ฉันก็อุตส่าห์ไม่ยุ่งกับคุณแล้วเราต่างคนต่างอยู่ไม่ได้เหรอ” หญิงสาวยกแก้วน้ำเย็นขึ้นดื่มอึกใหญ่หลังจากข้าวในจานหมดเกลี้ยง หลังจากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมาถามลอเลนโซตรงไปตรงมาอีกครั้ง“ไม่ยุ่งกับผมเพราะมีผู้ชายคนอื่นรออยู่งั้นสิ” พูดด้วยน้ำเสียงขุ่น ก่อนจะวางช้อนวางส้อมและยกแก้วน้ำขึ้นดื่มจนหมดเพราะเริ่มกลืนอะไรไม่ลง“อืม...ใช่ เค้าดีมากด้วย ไม่เคยทำให้ฉันเสียใจแล้วตอนนี้ฉันก็รักเค้ามากๆ” หญิงสาวเริ่มจะรู้แล้วว่าคุยกับอีกฝ่ายด้วยเหตุผลคงจะไม่เป็นผล หากเขาประชดกลับมาเธอก็พร้อมประชันกลับ“ม่อน” ลอเลนโซเริ่มมีน้ำเสียงและท่าทีที่แข็งกร้าวขึ้น ไม่พอใจกับคำพูดที่ม่อนไหมพูดถึงผู้ชายคนอื่นพอสมควร“ตอนแรกฉันก็อยากรู้นะว่าคุณหายไปทำไม อยากรู้ว่าคุณรักฉันบ้างหรือเปล่าถึงได้ทิ้งไปไม่เหลือเยื่อใย แถมยังมีว่าที่คู่หมั้นสาว

เมื่อหลักฐานทุกอย่างครบตั้งแต่ช่วงเช้า พอเข้าเวลาเย็นตำรวจก็บุกเข้ามาที่บ้านของภควัตรเพื่อรวบตัวของเขาไปที่สถานีตำรวจ“ปล่อยฉัน มาจับฉันเรื่องอะไร”“สั่งฆ่าผมแล้วก็พ่อของผมไงครับ” คำประกาศกร้าวของลอเลนโซที่กำลังเดินดุ่มนำหน้าชาร์ลเข้ามา ทำเอาพลอยพิมและไพลินต่างก็ยืนอ้าปากค้างไปตามๆ กัน“ไม่มีหลักฐานจะมาปรักปรำกันแบบนี้ได้ยังไง” ภควัตรหน้าเจื่อนไปครู่หนึ่ง พอเริ่มตั้งสติได้ก็โวยวายเพราะคิดว่ายังไงลอเลนโซก็ไม่มีวันได้หลักฐานเอาผิดเขาได้“ใช่จะมาทำกับสามีของฉันแบบนี้ไม่ได้ มีหลักฐานก็ไม่มี” ไพลินเริ่มโวยวายอีกคน เธอโมโหลอเลนโซที่หายไปในงานหมั้นพอตัวอยู่แล้ววันนี้เขายังมากล่าวหาสามีเธอมั่วๆ อีก“ยอมเถอะครับพี่ ผมสารภาพไปหมดแล้ว” ภคพลตะโกนบอกกับพี่ชายตนเสียงดัง เขามองค้อนเมื่อเดินผ่านหน้าของลอเลนโซ เพราะอีกฝ่ายไม่ทำตามสัญญาที่ให้เอาไว้ว่าจะไม่ให้เขาต้องได้รับผิด“สารภาพบ้าอะไรของแกวะ” ภควัตรยังคงโวยวายไม่ยอมรับความจริง พลอยพิมเริ่มยืนนิ่งไปไม่เป็นเพราะเหตุการณ์ตอนนี้เริ่มดูรุนแรงและทำร้ายจิตใจของเธอเหลือเกิน“ไปคุยกับตำรวจที่โรงพักเอาเองก็แล้วกันครับ เพราะหลักฐานผมส่งให้ตำรวจหมดแล้ว” ลอเลน

“พักก่อนครับคุณพลอย” ชาร์ลหันหลังมาบอกกับหญิงสาวตัวเล็กที่เดินตามหลังตัวเองขึ้นภูเขาลูกใหญ่มาได้ครึ่งทางแล้ว“ค่ะ” พลอยพิมทิ้งตัวนั่งลงที่ขอนไม้แหมะ ใจอยากจะขอชาร์ลพักมาครู่ใหญ่แล้วแต่ก็กลัวเสียเวลา“เหงื่อเต็มตัวขนาดนี้เหนื่อยมากเลยสินะครับ”“ค่ะ พลอยไม่ค่อยได้ทำกิจกรรมแบบนี้เท่าไหร่ แต่ที่มาก็เพราะอยากลองค่ะ”“ผมเช็ดให้นะครับ” ชาร์ลล้วงผ้าเย็นออกมาจากกระเป๋า เขาฉีกถุงดึงผ้าเย็นออกมาซับที่หน้าให้กับพลอยพิม พฤติกรรมแสนอบอุ่นของเขาทำพลอยพิมเขินจนเริ่มปั้นหน้าไม่ถูก“ขอบคุณนะคะ”“ครับ”“ป่านนี้คุณลอสหัวหมุนหมดแล้วมั้งคะ คุณชาร์ลไปแนะนำคุณม่อนแบบนั้นทำไมคะ” พลอยพิมนึกถึงตอนที่ตัวเองชี้ไม้ชี้มือตกใจในตอนที่เจอม่อนไหมในน้ำตกที่กาญจนบุรีเธอและชาร์ลได้ช่วยกันอธิบายความจริงที่ลอเลนโซทำไปทั้งหมดให้หญิงสาวฟัง ทุกอย่างดูเหมือนจะจบได้สวยเพราะม่อนไหมเข้าใจทุกอย่างดีแล้ว แต่ชาร์ลก็ดันอยากจะให้หญิงสาวเอาคืนเจ้านายตัวเองเสียอย่างนั้น“ให้คุณม่อนได้เอาคืนคุณลอสเร็วๆ เธอกับคุณลอสจะได้ไม่ต้องมีอะไรคาใจกันทีหลังไงครับ ผู้หญิงชอบรื้อฟื้นเรื่องเก่าๆ ถ้าคุณม่อนยังไม่ได้เอาคืนเรื่องที่เจ็บใจคุณลอสเดี๋ยวอนาค