All Chapters of The Powerful Vergaras: Hunted by Vengeance: Chapter 81 - Chapter 90

Nakasimangot ako nang paalis na si Anton. Nasa parking lot kami ng tower niya. Maghahanda sila ngayon kasama ang mga colleague niya kaya hindi siya sa penthouse matutulog.Kaya uuwi rin ako ngayon. May trabaho ako pero sa afternoon na lang ako papasok.“Aalis ka na bukas,” nakasimangot kong sabi sa kanya. May nilalagay siyang bag sa likod ng kotse niya.Anton sighed heavily. Isinara niya ang kotse niya at saka lumapit sa akin.Nakasandal ako sa kotse ko. Nilagay niya ang dalawang kamay niya sa gilid ko at saka ako tinitigan. “Andrea, we could be done with the mission in three weeks. Maximum of one month. I want you to be very busy so you’ll not feel the time,” pang-aalo niya sa akin.“’Yun naman ang gagawin ko. Baka ikabaliw ko kung puro ikaw ang iniisip ko. Sa mental mo pa ako mahanap.”“Tsss! Shut up!” agad niyang sinabi.Tumawa ako. Iritado siya dahil hindi na naman ako nagseseryoso. Pero totoo naman na nakakabaliw minsan ang pag-iisip.Hindi na kami nagtagal sa parking lot at nag

Mabilis na tumayo si Tita nang mapagtanto niyang ako ang nasa likod niya at hindi ang anak niya.“Anong ginagawa mo dito?” gulantang niyang tanong. It’s as if she was caught doing something.“May itatanong ako,” iritado kong sinabi. “Kung ano man ang itatanong mo, bumalik ka na lang sa ibang araw. May bisita akong hinihintay,” inis ding sinabi ni Tita. Masama ang tingin niya sa akin as if I did her dirty. Alam ko kung bakit. I refused to recognize them, and now they are mad at me! They tried to reconcile with me when I passed the bar examination. Kaso, hindi ko sila tinanggap. Sa tagal-tagal kong mag-isa, doon pa nila naisipang mag-reach out? Nung medyo maayos na ang buhay ko?“Wala akong oras na bumalik pa! I want an answer, Tita!” Tumataas ang boses ko, hindi ko na mapigilan. “Bakit hindi niyo binigay? Nagbigay ng financial assistance ang mga Vergara dahil sa pagkamatay ng magulang ko! Wala akong natanggap!”Hindi ako sigurado kung may binigay nga sila. I just read it online. It

Hinablot ni Angela ang cellphone niya nang makita niyang medyo natulala ako. Pigil na pigil ang hininga ko. Gusto kong umiyak. But I know when to cry. And definitely not in front of these people.“I will investigate the money, Tita. Kapag nagsisinungaling kayo, sa kulungan kayo babagsak,” I said, trying to redeem myself.Kunwari akong hindi affected habang lumalabas ng bahay nila. Hindi naman nila siguro alam ang connection ko kay Anton?Halos takbuhin ko ang kotse ko paglabas ng gate nila. And as soon as I went inside the car, nag-unahan ang luha ko.Isinandal ko ang ulo ko sa manibela habang hinayaan ang sarili na humagulgol.Ang hirap-hirap tanggapin. Hindi ko 'to tatanggapin! I don’t want to accept this!Bakit ako makikinig sa mga taong walang ginawa kundi ang saktan ako? Kailan ba ako sinaktan ni Anton? Those early days. He then cared for me.Sinapo ko ang luha sa pisngi ko at saka huminga ng malalim.I will give him the benefit of the doubt. Until he says it himself, doon ako ma

Gulat ako sa sinalubong sa akin nina Lia. Hindi ko nabasa ang memo—though kami-kami lang ang nakakaalam. Sina Lia, Camille, Jiro, at Franco.Pero may kutob ako na kumalat ang chismis sa buong firm, kasi ang tahimik kanina nang dumating ako.Pinayuhan ako ni Lia na kausapin ang managing partner. Hindi rin nila alam ang rason. The memo was vague. Kaya kahit ang sama ng pakiramdam ko, nag-request ako ng meeting para sa senior partner.Pero busy daw sila. I was told to talk to Human Resources. Masama ang pakiramdam ko at feeling ko pinaglalaruan pa ako sa firm. Pinagpapasahan nila ako—na ito ang kausapin mo kasi busy ako. We have three senior partners, at lahat gusto kong makausap. Pero kung busy, wala sa firm, o di kaya’y may importanteng ginagawa. I ended up meeting with Human Resources.“I received a termination memo this morning. I want to know why,” bungad ko sa HR. Pagod ako dahil sa kakahagilap sa mga senior partners.Our HR opened a folder on her desk. Kalmado siya. Wala kang maki

Hindi ako nag-breakfast, hindi ako nag-lunch. Pero kahit ganon, wala akong maramdamang gutom. But I feel so tired and weak and sad and dark.Para naman medyo masarap ang pagkain, sa labas ako nag-dinner. I ordered delicious food. Pero hindi naman siya masarap. There must be something wrong with my taste buds.Matapos kong kumain, pagod akong nagmaneho pabalik sa condo ko. Kung bakit hindi na lang sa tapat ng tower ako nag-dinner at sa malayong lugar ko pa naisipang kumain! Nang mag-park ako sa parking lot at lumabas ako sa kotse para pumasok sa lobby, nagulat ako nang biglang may tumayong mga lalaki sa tapat ko. Hindi ko sila napansin. Kinabahan ako.They were looking at me. Nang makita kong huhulihin nila ako, agad akong tumakbo. Nanghihina ako pero maybe the adrenaline rush helped me run faster than I could normally do.Hinabol nila ako. Pero ang tinatakbo ko ay hindi palabas ng building. I was running to the end of the parking lot. I was too scared na hindi ko na naisip na dapat pa