Semua Bab บุปผาวารีสลับวิญญาณสยบมังกร: Bab 41 - Bab 50

ตำหนักหมิงเฟิ่ง ยามค่ำคืนที่เรือนส่วนพระองค์ สายลมค่อนข้างเย็นสบาย เหมาะแก่การพักผ่อนย่อนใจนั่งมองดาวที่สุกสกาวบนท้องฟ้าราตรีที่มืดมิดเช่นนี้ย่อมมองเห็นดวงดาราชัดเจนยิ่งฟ่านเจิ้งปรนนิบัติจ้าวหมิงอวี่รับมื้อเย็นเสร็จก็มาเฝ้าเจ้านายที่นี่เพื่อให้อีกฝ่ายทอดอารมณ์ผ่อนคลายตามวิสัย “องค์ชายสี่ คุณหนูสวีผู้นั้นอาจสละสิทธิ์ไม่เข้าเรียนร่วมตำหนักกระมังพ่ะย่ะค่ะ เห็นว่ายังยุ่งวุ่นวายอยู่ที่จวน เมื่อเป็นเช่นนี้นางคงไม่ใช่นักฆ่าที่คิดจะปลอมตัวเข้าตำหนักแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”ฟ่านเจิ้งว่าพลางรวบแขนเสื้อ นั่งลงจุดเตากำยาน จากนั้นหันไปชงชาส่งให้ผู้เป็นนาย ท่วงท่าองอาจสง่างามเป็นธรรมชาติสมเป็นคุณชายตระกูลใหญ่ที่ได้รับสิทธิ์ติดตามเชื้อพระวงศ์สูงศักดิ์ เพียงแต่สายตากลับมิได้สุขุมสงบนิ่ง ยังคงแอบชำเลืองมองเจ้านาย คล้ายคนสอดรู้สอดเห็นในขณะที่จ้าวหมิงอวี่เพียงนั่งนิ่งพิงพนักเก้าอี้หลับตาท่าทางเย็นชาปานยอดหินผาภายใต้น้ำแข็งค้างเช่นนี้มีให้เห็นได้ตลอดเวลา ตั้งแต่ถูกนางมารสะบั้นรักในตอนนั้น ทำเอาบุรุษรูปงามที่เคยทรงพลังและเต็มไปด้วยความผยอง บัดนี้เปลี่ยนไปเป็นเงียบขรึมมืดมนเต็มขั้น มากกว่าความโศกเศร้าเย็นชาไ

จักรพรรดิโปรดปรานการแย่งชิง ในสายพระเนตร ทรงสนพระทัยเพียงผู้ยืนหยัดมั่นคง ‘ชนะเป็นราชัน’ นั่นคือคำสอนแก่เหล่าโอรสของพระองค์เช่นนี้ ในเมื่อองค์ชายรองที่เป็นคู่แข่งในเรื่องผลงานการรบย่อมนับเป็นศัตรูคู่แค้นในที่ลับ แม้ต่อหน้าสามัคคีปรองดอง แสดงออกชัดเจนว่ารักใคร่พี่น้อง แต่ลับหลัง กลับคิดแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกับองค์ชายสี่ตลอดเวลา คนสนิทขององค์ชายรองอย่างไป๋มู่เจ๋อจะมาดีได้อย่างไร? คงไม่แคล้วมาคอยตามคอยจับตาดูความเคลื่อนไหวและหาโอกาสเปิดลู่ทางปองร้ายโดยที่มิสามารถเอาผิดได้ยามนี้องค์ชายใหญ่กลายเป็นคนพิการมิต่างจากสิ้นพระชนม์ไปแล้ว โอรสทุพพลภาพ ย่อมหมดสิทธิ์ขึ้นนั่งบนบัลลังก์ทอง องค์ชายรองจึงเป็นตัวเลือกอันดับต่อมาต่อมาองค์ชายสามหายตัวไปที่ใดมิอาจทราบอีกคน คงเหลือเพียงองค์ชายสี่ที่ยังคงเป็นหนามทิ่มแทงใจ ตำแหน่งรัชทายาทที่ยังว่าง ช่างหอมหวานมิเจือจาง ศัตรูมิเคยตายใจรามือ ยังคงยึดถือเป็นคู่แข่งอันดับหนึ่งสีหน้าของคู่แฝดเผยความหวาดหวั่นออกมารางๆ ด้วยเกรงว่าจะปกป้องเจ้านายมิได้ องค์ชายรองน่ากลัวยิ่งนัก!อีกฝ่ายออกจากหุบเขาผนึกมารแล้วสินะ!“ยังมีอีกข่าวหนึ่งเพคะ”“พูดมา”“ไป๋

แต่ถ้าเป็นคนธรรมดาจะร้อนรุ่ม ยังไม่ทันได้เสพสมเลือดลมจะสูบฉีดเดือดพล่าน เส้นเลือดในร่างกายแตกซ่านจนกลายเป็นคนป่วยที่รักษาไม่หายในที่สุดแค่ยานี้ตัวเดียวเขาก็สามารถจัดการทุกสิ่งครอบคลุม หนึ่งพิสูจน์วรยุทธขององค์ชายสี่และทำลายมันลงซะ นักรบที่ไร้วรยุทธย่อมไม่ต่างจากคนพิการ แต่ทว่า...องค์ชายสี่ไม่ได้พิการ และหากพระองค์ทรงเสแสร้งแกล้งทำ...เขาทำให้เป็นจริงก็สิ้นเรื่อง! สองให้องค์ชายสี่มีสัมพันธ์สวาทกับคุณหนูใหญ่สวีเพื่อที่เขาจะนำหมากตัวนี้ไว้ข้างกายพระองค์ได้พอดี สกุลสวีก็มิได้ยิ่งใหญ่เกินไป สติปัญญาเหมาะแก่การชักไยและสุดท้าย...องค์ชายสี่ก็จะกลายเป็นวัวเป็นลา ต้องตกเป็นคนขององค์ชายรอง กองทัพที่ยิ่งใหญ่สกุลเต๋อซึ่งฟังเพียงคำสั่งองค์ชายสี่ก็จะตามมาทั้งหมดตระกูลเต๋อฝั่งมารดาขององค์ชายสี่ฝังรากหยั่งลึก เป็นรากฐานที่ไร้หัวใจ ดำรงอยู่หลายรัชสมัย กระทั่งฮ่องเต้องค์ปัจจุบันยังเกรงพระทัยนี่คือเหตุผลที่มิอาจเอาชีวิตองค์ชายสี่ได้ในเมื่อเอาชีวิตไม่ได้ ย่อมเหมาะจะเป็นหุ่นเชิดด้วยยาบุปผารัญจวนพันธนาการแห่งปรารถนา...แม้สรรพคุณจะรุนแรงปานนั้นแต่ไป๋มู่เจ๋อไม่คิดเอ่ย เพียงโน้มน้าวเฉพา

เรือนหลักของนายท่านใหญ่สวีจงสือหารือเสร็จก็ส่งแขกกลับ สวีจงสือให้รู้สึกโล่งใจ นึกอยากร่ำสำราญกับอนุภรรยาคนใหม่เหลือเกิน“ไปเชิญอนุอวี้มา”“ขอรับ” บ่าวชายรับคำค้อมกายออกไป สวีจงสือสั่งแล้วก็ผลัดผ้าเข้าห้องอาบน้ำแช่ตัวสบายใจ ครั้นชำระกายเสร็จก็ออกมานั่งจิบชาชื่นชมแสงจันทร์ช่างมีอารมณ์สุนทรีย์เสียจริง!นั่นคือความคิดในใจของหลิ่งหลินที่ยืนแฝงตัวนิ่งๆ ภายใต้ความมืดของห้องแห่งนี้ ในมือของนางมีห่อยาที่เพิ่งได้รับจากสาวใช้คนนั้นที่เพิ่งตายไปเพราะขนมติดคอส่วนผงยาน่ะหรือ? ถูกละลายในกาน้ำชาไปบางส่วน แอบใส่ตอนที่สวีจงสือนั่งแช่ตัวในห้องอาบน้ำปะไรหลิ่งหลินแค่อยากรู้ว่ามันคือยาบำรุงจริงหรือเปล่า หากใช่ ค่อยนำไปใส่ขนมส่งให้จ้าวหมิงอวี่ก็ยังไม่สาย เห็นว่าเป็นของดีมีค่าควรเมืองจากแขกพิเศษแดนไกลนี่นาว่าแต่เหตุใดพวกเขาไม่นำมันไปถวายองค์ชายเองล่ะ ย่อมได้หน้าได้ตามากกว่าส่งผ่านสวีหลิงเยี่ยนที่ไม่ได้ความนี่ น่าแปลกยิ่งนัก! ความคิดของหลิ่งหลินพลันสะดุดและหยุดลงทันที เมื่อมีเสียงถ้วยชาตกพื้นดังแกร๊ง ยังไม่ถึงขั้นแตกเพราะมิได้เขวี้ยงกระแทกพื้นห้อง แต่เป็นลักษณะตกลงจากมือลงบนโต๊ะหลิ่งหลินยืนกอดอกอยู

ขันทีหวังก้าวเท้าสั้นๆ เดินยิกๆ หลิ่งหลินก็เดินตามเพียงแต่ฝีเท้าของนางยาวและมั่นคง ไม่เหมือนคุณหนูทั่วไปที่ก้าวสั้นแบบนั้น ตำหนักนี่กว้างมากทีเดียว มีเรือนเยอะแยะยิ่ง เดินอยู่นาน ขันทีหวังถึงได้มาหยุดยืนหน้าเรือนหลังหนึ่ง เขาเอียงหน้ามาทางนางโค้งกายเล็กน้อย เปล่งเสียงแหลม“นี่คือเรือนหงซิ่ว เป็นเรือนพักของคุณหนูสวี”หลิ่งหลินประสานมือยอบกายตามมารยาทอันพึงมีของคุณหนูลูกขุนนาง “ขอบคุณหวังกงกง”“เชิญคุณหนูสวีเข้าด้านใน” หวังกงกงเปิดประตู ผายมือ ส่งแขกด้วยใบหน้าไร้อารมณ์หญิงสาวเดินเข้าไปอย่างไม่อิดออดประตูห้องปิดลง หลิ่งหลินเห็นเพียงแผ่นหลังขันที อีกฝ่ายเดินเชิดหน้าซอยเท้าก้าวเล็กหายไปทางใดไม่ทราบ นางแค่เดินเข้าห้องไปสำรวจตรวจตราอย่างไม่ถือสาท่าทีของขันทีผู้นั้นในเรือนแม้ไม่กว้างแต่ครบครันยิ่ง หลิ่งหลินสำรวจ เห็นทิศตรงไปซึ่งชิดกำแพงด้านในสุดของห้องคือเตียงนอน ด้านซ้ายโต๊ะจิบชา ด้านขวาโต๊ะหนังสือ อีกฝั่งของเตียงคือฉากกั้นวางไว้เป็นสัดส่วนสำหรับเปลี่ยนอาภรณ์ ถัดออกไปคือห้องอาบน้ำ นอกหน้าต่างอากาศค่อนข้างเย็น แต่ด้านในห้องพักแม้ห้องมีขนาดกว้างขวางแต่กลับอบอุ่น แสงแดดสาดส่อง