บททั้งหมดของ หลงกลโอปา (NC 18+): บทที่ 11 - บทที่ 20

“ที่บอกว่าทำงานพิเศษไม่ยอมกลับบ้านคือแบบนี้เหรอ” ไอยลดาเบะปากมาทางเธอ แต่สายตาจับจ้องผู้ชายที่มากับปาริสา ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาหน้าตาดีมาก และหุ่นก็ดี สูงขาว กล้ามแขนแน่นนั่น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าข้างในจะแน่นแค่ไหนไอยลดาส่งสายตาเย้ายวนกึ่งเชิญชวนให้เขาอย่างไม่ปิดบัง เธอไม่คิดว่าเขาจะเป็นแฟนของปาริสา เพราะเธอรู้ว่าปาริสาไม่มีแฟน และผู้ชายคนนี้ก็ดูดีเกินไปที่จะมาคบกับผู้หญิงอย่างปาริสา คิดได้อย่างเดียวว่าคนนี้คงไม่พ้นผู้ชายรวยๆ ที่อยากมีสาวๆ ไว้กินไว้เที่ยวด้วยปาริสาเห็นท่าทีของไอยลดาแล้วยิ่งกระชับมือที่ประสานกันกับเขาแน่นขึ้น ภาษากายของเธอทำให้เขาคิดว่าคำพูดของผู้หญิงตรงหน้าคงไม่ดีเท่าไรนัก ถึงเขาจะฟังภาษาไทยออก แต่ก็ไม่มากพอที่จะเข้าใจประโยคก่อนหน้านี้“มันไม่ใช่เรื่องของเธอ” ปาริสาตอบกลับไปแบบไม่รักษาน้ำใจ เธอจูงมือคิมซูฮยอนเพื่อจะเดินหนีไอยลดา“ถ้าแม่เธอรู้ไม่รู้ว่าจะคิดอย่างไรนะ” ไอยลดายังไม่ยอมลดละ ดูจากถุงกระดาษในมือชายหนุ่มที่กุมมือปาริสา บอกได้ดีว่าผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา ถ้าเธอมองไม่ผิดเหมือนเขาจะไม่ได้เข้าใจสิ่งที่เธอพูดสักเท่าไร ดูจากหน้าตาแล้วไม่แน่ใจว่าใช่คนไทยหรือเปล่า ไอยลดาที่

“แม่จ๋าอีกแค่อาทิตย์เดียวเอง อีกแค่อาทิตย์เดียว ทำไมแม่ไม่รอหนู ฮือๆ” ปาริสายังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ข้างเตียงอีกเพียง แค่อาทิตย์เดียวเท่านั้น ทำไมแม่ไม่ยอมรอเธอเธอผิดเองที่เลือกทางนี้แล้วทำให้แม่เสียใจ สุดท้ายทุกอย่างก็เป็นเพราะเธอ เธอยังเป็นลูกที่ไม่ดี ไม่สามารถดูแลแม่ได้ แล้วยังทำให้แม่เสียใจอีก เสียงสะอื้นของเธอนั้นบาดลึกหัวใจของคิมซูฮยอน เขาสงสารเธอจับใจ“ริสา ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร แม่ไปสบายแล้ว”“โอปา เป็นเพราะริสา เป็นเพราะริสา ริสาทำให้แม่ตาย ฮือๆ”คิมซูฮยอนกอดปลอบคนข้างกายไว้แน่น การมาเมืองไทยของเขารอบนี้ ทำไมมันต้องมีเรื่องให้ปวดหัวทุกวัน ยิ่ง วันนี้นอกจากปวดหัวแล้ว ต้องปวดใจที่เห็นคนตัวเล็กร้องไห้และโทษตัวเองอย่างหนักเช่นนี้“คุณริสามีญาติที่ต้องแจ้งให้ทราบไหมครับ”ทศพรถามขึ้นหลังจากทำเรื่องการแจ้งการมรณะของมารดาปาริสาแล้ว เขาสอบถามเพื่อจะได้ส่งข่าวหาญาติพี่น้องของเธอ“ริสากับแม่มีกันแค่สองคน”คำพูดนั้นนอกจากเธอจะบอกกับทศพรแล้ว เธอยังหันไปบอกเขาเป็นภาษาเกาหลีอีกเหมือนต้องการกำลังใจจาก เขาและกลัวว่าเขาจะทิ้งเธอไป ขอแค่ตอนนี้ แค่ตอนนี้เท่านั้นขอให้เขาอยู่กับเธอแค่ตอนนี้เท่

ด้วยสัญชาตญาณทำให้เธอลุกขึ้นยืนทันที พร้อมทั้งยกมือไหว้ คนทั้งร้านกาแฟมีแอบมองกันบ้าง บ้างก็กระซิบกระซาบ คงเพราะออร่าของสองหนุ่ม หรือเพราะคุ้นหน้าท่านประธานอันนี้เธอก็ไม่ทราบได้“นี่โอปาเป็นเพื่อนกับท่านประธานจริงเหรอคะ” หญิงสาวพ่นภาษาเกาหลีใส่เขาทันที“ก็จริงน่ะสิ เธอไม่เชื่อฉันเอง” โอปาเกาหลีสวนกลับด้วยภาษาเกาหลี ส่วนคนที่ไม่เข้าใจภาษาเกาหลีก็พูดภาษาอังกฤษขึ้นมาขัดทันที“ถ้าไม่หยุดพูดภาษาบ้านมึง กูจะกลับแล้ว”หนุ่มเกาหลีรีบหยุดพูดภาษาบ้านเกิด พร้อมทั้งเปลี่ยนโหมดมาเป็นภาษาอังกฤษ เพราะน่าจะเป็นภาษาที่เข้าใจกันทั้งสามคน“ผมกับคิมเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เรียนที่อเมริกา เขาไม่ใช่พวกค้ามนุษย์แน่นอนคุณสบายใจได้”“ค่ะ” หญิงสาวก้มหน้าตอบกลับเพียงสั้นๆ เพราะเธอเองก็ไม่ได้คิดว่าเขาจะเป็นพวกค้ามนุษย์อะไรนั่น ที่ไม่อยากไปอยู่กับเขาที่คอนโดเพราะหัวใจของเธอยังไม่เข้มแข็งพอต่างหาก ...เธอกลัวตัวเองรักเขาซึ่งจริงๆ แล้วเธออาจรักเขาไปแล้วก็ได้“คิมมาทำงานในไทยครั้งแรก ถึงจะมีเลขาที่ช่วยเขาได้ทุกอย่าง แต่เขาอยากได้แม่บ้านและเพื่อนที่เข้าใจภาษาของเขา"“ค่ะ” ปาริสาไม่สามารถพูดอะไรได้มากกว่านี้ เพราะยังอึ้งกั

“โอปา เดี๋ยวริสาไปทำกับข้าวก่อน”“อือ..” ปากบอกว่าอือ แต่กลับไม่ยอมปล่อยมือจากเอวและหน้าอกของเธอ“โอปา..” กว่าเธอจะแกะมือปลาหมึกออกได้ก็เล่นเอาเหนื่อย วันนี้อาหารที่เธอตั้งใจทำให้เขาคือ ซุปกิมจิกับเครื่องเคียงเกาหลีสองสามอย่าง เธอชอบอาหารเกาหลี ชอบดาราเกาหลี และตอนนี้กำลังชอบผู้ชายเกาหลีสินะ วันนี้เป็นวันเปิดเทอมของปาริสา ส่วนคิมซูฮยอนก็เริ่มไปทำงานแล้วเหมือนกัน ในตอนเช้าของทุกวันเธอจะทำอาหารอย่างง่ายให้เขา เธอเองก็ไม่ได้ไปทำงานพิเศษแล้ว งานที่ทำคือทำงานบ้านและทำกับข้าวให้เขา ตอนนี้เธอก็ไม่ต่างจากเมียเก็บของเขา ทำหน้าที่ในบ้านตั้งแต่เรื่องในครัวยันเรื่องบนเตียง แต่ถามว่าเธอแคร์ไหม เธอไม่แคร์ จะแคร์ไปทำไม ในเมื่อมันไม่ได้ช่วยให้เธออิ่มท้องการอยู่กับเขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร เซ็กซ์ของเขาก็เยี่ยมยอด การดูแลเอาใจใส่ เขาก็ดูแลเอาใจใส่อย่างดี ทุกวันเสาร์เขาจะต้องพาเธอไปซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของสดเข้าบ้าน วันอาทิตย์ส่วนมากก็จะไปเที่ยวในที่ต่างๆ ทั้งในกรุงเทพฯ และจังหวัดใกล้เคียง เพราะเขาเองก็อยากรู้จักประเทศไทยให้มากกว่านี้ในเมื่อเขาไม่ได้มีใคร เธอเองก็ไม่มีใคร มันก็ไม่ผิดที่เขากั

คู่นอน นายจ้าง เสี่ย อย่างนั้นไหม“สวัสดีครับผม คิมซูฮยอน ผู้ปกครองของริสา”“ฮะ! ผู้ปกครอง” ทั้งสองสาวหันหน้าไปมองปาริสาที่ยังคงอึ้งไปเหมือนกัน นี่เขากลายเป็นผู้ปกครองเธอไปตั้งแต่เมื่อไหร่ “กลับกันเถอะริสา” เขาปล่อยให้สองสาวงงกันต่อไป เพราะจากนั้นเขาก็ดึงเด็กในปกครองขึ้นรถไป เมื่อคนขับรถวนมาจอดหน้าตึกพอดี เพียงไม่นานเสียงไลน์กลุ่มของสามสาวก็ดังไม่หยุดเป็นคนใสๆ : เล่ามาริสาเป็นคนสวยๆ : ทำไมแกมีผู้ปกครองหล่อขนาดนี้เป็นคนใสๆ :นี่แกไปอยู่กับเขาแล้วใช่ไหมยายริสาเป็นคนสวยๆ: โอ๊ย ..ฉันอยากรู้..ตอบหน่อยเพื่อนโอดครวญเรื่องของปาริสาในไลน์กลุ่ม ความอยาก(รู้)ไม่เคยปรานีใคร... นี่ใช่ไหมที่เขาบอกว่ามันน่ากลัว ส่วนเจ้าของเรื่องก็ไม่ได้เปิดอ่านข้อความถึงมันจะสั่นตลอดเวลาก็เถอะ “ทำไมมารับริสาได้ล่ะคะ”“ก็เห็นว่าเลิกเย็น” คำว่าเลิกเย็นของเขาเนี่ย ตอนนี้เพิ่งห้าโมงเย็น มันเย็นแล้วใช่ไหมเนี่ย“หิวข้าวจังค่ะ” คนหิวข้าวก็เข้ากอดแขนผู้ปกครอง อุตส่าห์มารับอ้อนหน่อยก็แล้วกัน ปาริสาถูแก้มนุ่มกับแขนเสื้อเชิ้ต กลิ่นกายหอมๆ ของเขาทำให้เธออบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก มีเขาแล้วเธอไม่ต้องห่วงอะไร มีข้าวกิน มี