Semua Bab Messiah's Possession: Bab 41 - Bab 50

MESSIAH’S POV The night feels surreal. Hindi pa rin ako makapaniwala na nandito na ulit si Rebecca, hawak ang kamay ng batang sinasabi niyang anak nila ni Eli. My heart is beating so fast, parang anytime ay puputok na sa dibdib ko. She’s here, right in front of me, but at the same time… she’s so far away. Her eyes. Those beautiful, soft eyes na palagi kong pinapangarap makita ulit—now stare at me with confusion. May halong pagkalito, may halong lungkot, at may kakaibang sakit. Hindi niya ako maalala. Hindi niya maalala na ako ang asawa niya. Hindi niya maalala na may anak kami. “Messiah,” she whispered softly, her voice trembling. “I… I want to believe you. Pero hindi ko talaga maalala kahit anong pilit ko. Ang tanging alam ko lang ay si Eli ang kasama ko these past years. Siya ang nagsabi na asawa niya ako… siya ang nagsabing hindi na niya ako mahal.” Napakagat ako ng labi, pinipigilan ang galit na muli na namang umaakyat sa dibdib ko. My brother stole my wife. Hindi lang niy

Rebecca’s POV The night was colder than I expected. Nakahiga ako sa malambot na kama, nakatitig sa kisame ng kwartong sobrang laki para sa isang tao lang. Sa bawat pag-ikot ko, hindi ako makahanap ng posisyon. Ang dami kasing gumugulo sa isip ko. Messiah’s words echoed in my head. “She’s our daughter, Rebecca. Hindi siya kay Eli. She’s ours.” I hugged the pillow tighter against my chest. Kung totoo ‘yon, ibig sabihin… tatlong taon akong nabuhay sa kasinungalingan. Tatlong taon akong naniwala na anak namin ni Eli si Eliara. Pero bakit ang hirap paniwalaan? Hindi lang dahil kay Eli—pero dahil si Messiah mismo, parang masyado ring imposible. Sobrang laki ng galit at pagmamahal niya all at once. And every time he called me babyloves, may kung anong kumukurot sa puso ko na hindi ko maintindihan. “Mommy…” Napabalikwas ako nang marinig ko ang maliit na tinig. Sa may pintuan, nakasilip si Eliara, hawak ang stuffed bunny niya. Nakatulog na dapat siya kanina, pero ngayon, namumungay

Rebecca's POV Tahimik. Maliban sa mabilis na tibok ng puso ko, wala akong marinig kundi ang bigat ng katahimikan sa pagitan namin. Nakatingin lang si Messiah sa akin, hawak pa rin ang kamay ko na para bang kaya niyang pigilan ang lahat ng pag-aalinlangan sa loob ko sa isang simpleng haplos. “Rebecca,” bulong niya ng dahan-dahan, parang pinipili ang bawat salita, “not everything you see is the truth.” Napakunot ang noo ko. “Ano ibig mong sabihin? Napanood ko mismo, Messiah. Narinig ko lahat—ikaw mismo ang nagsabi.” Huminga siya nang malalim, yumuko sandali, bago muling tumitig sa akin ng diretso, matalim at nakapapaso. “Yes… and no. May mga bagay na hindi mo pa alam. Mga bagay na hindi ko pwedeng basta sabihin. Hindi pa ngayon.” “Then when?” Napalakas ang boses ko, nanginginig sa galit at takot. “Kailan, Messiah? Hanggang kailan mo ako patutulugin sa kasinungalingan?” Lumapit siya, halos dumikit na ang noo niya sa noo ko. Ramdam ko ang init ng katawan niya, ang malalim na hininga

Rebecca's POV Hindi na ako mapakali buong umaga matapos umalis si Eli. Kahit anong pilit kong gawing normal ang lahat—paglinis ng mesa, paghuhugas ng plato, o kahit pagtulog ulit ay hindi ko maalis sa isip ko ang salitang iyon. Sino siya? Bakit parang banta sa akin ang dating ni Eli nang banggitin niya iyon? At bakit si Messiah, na kayang sagutin lahat ng tanong ko ng mayabang at matapang, ay biglang nanahimik kanina? “Rebecca.” Napalingon ako. Nakaupo si Messiah sa sofa, nakayuko, nakasandal ang siko niya sa tuhod, at hawak-hawak ang noo niya. I had never seen him like that. Not defeated, not broken—but haunted. Lumapit ako, dahan-dahan, at umupo sa tabi niya. “Messiah…” Nag-angat siya ng tingin. Yung mga mata niya na laging puno ng apoy at galit, ngayon ay parang dagat na malalim, puno ng bigat na ayaw niyang ipakita. “You shouldn’t listen to him,” bulong niya, pero halatang hindi iyon sapat na paliwanag para sa akin. “Then tell me,” sagot ko, mahina pero mariin. “Si

Rebecca's POV Magdamag akong hindi mapakali. Kahit nakayakap sa akin si Messiah buong gabi, kahit ramdam ko ang init ng katawan niya, hindi ko pa rin magawang makatulog nang buo. Para bang ang bawat pintig ng puso niya ay may dalang tanong na hindi ko kayang sagutin. At sa bawat pikit ko ng mata, bumabalik ang titig ni Eli, ang mga salitang iniwan niya. "One day, you’ll see for yourself." Kinabukasan, maaga akong nagising. Nasa kusina ako, nagtitimpla ng kape, pero nanginginig ang kamay ko habang hawak ang tasa. Hindi dahil sa lamig kundi dahil ramdam kong hindi matatapos sa isang gabi ang bagyong nagsimula kagabi. Biglang narinig ko ang mga yapak sa likod ko. Dahan-dahan, mabigat, pamilyar. At bago pa ako makalingon, naramdaman ko na ang mga braso ni Messiah na yumakap mula sa likod. “Good morning,” bulong niya, mababa, paos, at parang isang awit na hindi ko kayang tanggihan. Napapikit ako. “Good morning,” mahina kong sagot. Niyakap niya ako nang mas mahigpit, ibinaon a