All Chapters of ข้าก็เป็นสวามีเช่นนี้: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ ๑๐ || ศพปริศนาตีนเขาถานไถ่ยามเว่ยสองเค่อ แต่อากาศต้นฤดูใบไม้ผลิยังร้อนแรง แสงอาทิตย์ยังสว่างเจิดจ้าแผดเผายอดไม้ใบหญ้า ยังดีมีลมภูเขาพัดโชยจนได้กลิ่นดินชื้นอบอวลไปทั่ว ทำให้บรรยากาศคลายร้อนลงได้เล็กน้อย ตีนเขาถานไถ่ที่เคยเงียบสงบบัดนี้กลายเป็นที่รวมตัวของเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นกับชาวบ้านหลายสิบคน เสียงซุบซิบดังระงมด้วยความตื่นตระหนกตรงกลางวงล้อม…คือร่างไร้วิญญาณของสตรีนางหนึ่ง ถูกขุดขึ้นจากดินชื้นแฉะ หลังหิมะฤดูหนาวละลาย ศพถูกกักแทะออกมาเกินครึ่งโดยฝีมือสัตว์ป่า เนื้อหนังเละเทะจนแทบมิอาจจำสภาพเดิมได้ ยิ่งทำให้ยากจะคาดคะเนว่าผู้ตายนั้นสิ้นชีพด้วยสาเหตุไหนและตายมานานเพียงใดกันแน่กลิ่นเหม็นคลุ้งเข้มข้นราวหมักหมมทับถมมานานหลายวัน ผสมกับกลิ่นคาวเลือดที่ยังติดค้างบนเศษผิวหนัง ชาวบ้านหลายคนยกมือปิดจมูก บ้างก้มอาเจียนอยู่ข้างทาง เสียงไอสำลักสลับกับเสียงร่ำไห้ของเด็กเล็กที่บังเอิญเห็นภาพติดตาซือหม่าหยางก้าวลงจากรถม้าในอาภรณ์เรียบสีเข้มดังเช่นเคย เงาร่างสูงใหญ่และสงบนิ่งของเขาเพียงปรากฏ ก็ทำให้เสียงซุบซิบเงียบหายไปทันตา เหลือเพียงสายตาหลายคู่จับจ้องบุรุษผู้เป็นทั้งหมอชันสูตร และ ‘เถ้าแก่

ตอนที่ ๑๓ || ปัดรังครวญในตำหนักฉางหลันภายในเรือนส่วนตัวของคุณชายซ่งเงียบสงัด แสงตะเกียงหลายดวงสาดส่องผนังไม้ จนเกิดเป็นเงาร่างสูงใหญ่ของบุรุษในชุดคลุมเข้มทอดยาวอยู่บนพื้นหิน ซ่งอวิ๋นโม่กำลังนั่งพลิกตำราสอบในมือ เสียงฝีเท้าด่วนรีบดังขึ้นหน้าประตู“นายน้อย!” เสียงเข่อตู้ คนสนิทที่ติดตามมาช้านานดังขึ้นก่อนร่างสูงใหญ่ของบุรุษวัยห้าสิบกว่านั้นจะปรากฏ“คนของเราที่ส่งไปสืบเรื่องตำหนักฉางหลันรายงานกลับมาแล้วขอรับ”ซ่งอวิ๋นโม่วางตำราลงช้า ๆ เงยหน้าขึ้น แววตาเย็นเฉียบ “ว่ามา”เข่อตู้ จึงเอ่ยรายงานเสียงหนัก “เป็นเพราะหลายเดือนก่อน ฉางหลินจ่างกงจู่ซุกซนเกินไป นางหยิบหยกจากอารามซือไท่ซีหยวนบนเขาถานไถ่มาหนึ่งชิ้นนับจากนั้น...”“จากนั้นเกิดอันใดขึ้น”“ฉางหลันจ่างกงจู่นางก็พบกับความฝันประหลาด บ้างดี บ้างร้าย จนนางเสียสุขภาพ ร่างกายทรุดโทรม แรกทีเดียวหลีไทเฮาพาฉางหลันจ่างกงจู่ขึ้นเขานำหยกไปคืน และทำพิธีสะเดาะเคราะห์ ทว่าฝันนั้นก็ยังไม่จางขอรับ”“หึ! นางก็อายุสิบหกแล้ว การใดสมควร หรือไม่กลับไม่รู้ ซุกซนจนเกิดเรื่อง นี่ก็บอกได้แล้วว่าหลิ่วถิงเยว่ผู้นั้น ไทเฮากับฮ่องเต้ตามใจจนเสียคน แล้วเช่นนี้พวกมันทำเ

ตอนที่ ๑๔ || คดีบาปสะท้านแผ่นดิน (๑)ภายในโถงตำหนักฉางหลันและลานด้านหน้า เสียงสวดมนต์ยังดังกังวานไม่ขาดสาย กลิ่นกำยานฟุ้งหนาทึบจนผู้คนที่หมอบเฝ้าต่างพากันกดหน้าลงต่ำ ไม่กล้าแม้แต่จะกระซิบ ทว่าท่ามกลางบรรยากาศศักดิ์สิทธิ์นั้น…...ความลับอันหนักหน่วงกำลังรอจะถูกเปิดโปงอยู่ทุกลมหายใจ!เหลิ่งเส้าเสิง ค่อย ๆ ก้าวผ่านแถวนางกำนัลและขันทีด้วยฝีเท้าสงบ ระมัดระวังทุกกิริยา ก่อนหยุดตรงเงาเสาพระราชฐานแล้วเอ่ยเรียกเสียงเบากับหัวหน้าขันทีใหญ่“หวังเฉวียนกงกง”หวังเฉวียนกงกง หัวหน้าขันทีคนสนิทผู้รับใช้ ไท่หยางฮ่องเต้ หลิ่วเยี่ยนเฟย หันมาด้วยสีหน้าสงบ ทว่าสายตาเฉียบคม“มีอันใดหรือท่านเสนาบดีเหลิ่ง”เหลิ่งตอบกลับเสิงก้มศีรษะเล็กน้อย กดเสียงต่ำ “ข้ามี เรื่องสำคัญยิ่ง จะกราบทูลฝ่าบาท”“เรื่องสำคัญ?”หวังเฉวียนทวนคำ ขณะคิ้วขมวดแน่นขึ้นเพียงเสี้ยว ท่าทีอึดอัดใจเล็กน้อยฉายชัดบนสีหน้า ยามพิธีใหญ่เช่นนี้ ผู้ใดจะกล้าขัดขึ้นมาง่าย ๆ หากมิใช่เรื่องหนักหนาเกินดุล แต่นี่คือเสนาบดีเหลิ่ง ขุนนางคู่พระทัย ผู้พูดจาไม่เลื่อนลอยเป็นแน่หวังเฉวียนเหลียวไปทาง ติ้งถิงโหว ที่ยืนสงบอยู่ไม่ไกล ราวกับรับรู้เค้าลางบางอย่าง ท่า

ตอนที่ ๑๖ || ศรัทธาสั่นคลอนภายในห้องส่วนพระองค์ของตำหนักฉางหลัน บรรยากาศเงียบงันกว่าลานกว้างครู่ก่อนหน้านี้อยู่มากนัก แสงตะวันยามบ่ายทอดผ่านหน้าต่างบานสูง ส่องเงาเอื่อยบนผนังแกะสลักงดงาม กลิ่นกำยานหอมบางยังหลงเหลือจากพิธีเมื่อครู่ คล้ายครอบคลุมความสงบ แต่ภายในใจของสามแม่ลูกกลับคลอนแคลนยิ่งกว่าคลื่นกลางพายุหลีไทเฮา ประทับอยู่บนเก้าอี้ตัวสูง มือเรียวกำลูกประคำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน พระพักตร์ซีดขาวเคร่งขรึมโดยมิได้ตรัสสิ่งใด แต่ในพระทัยกลับแหลกสลาย ตลอดหลายปีที่นางศรัทธา เชื่อถือ และอุปถัมภ์สือเหนียงซือไท่ ไม่ต่างจากมอบเกียรติยศและพระพักตร์ของราชวงศ์ให้ อีกฝ่ายกลับหักหลัง หลอกลวงย่ำยีพระเมตตาของนาง…ความเจ็บปวดและความอับอายกดแน่นในอกเสียจนแทบหายใจไม่ออกด้านหนึ่ง หลิ่วเยี่ยนเฟย ฮ่องเต้ผู้เป็นโอรส ขมวดพระขนงแน่น พระเนตรเผยเพลิงโทสะเกรี้ยวกราดที่ยังไม่คลาย พระหัตถ์กำแน่นกับพนักเก้าอี้ ความโกรธพวยพุ่งร้อนรุ่มนับแต่ขึ้นครองราชย์มา เขาย่อมไม่เคยถูกผู้ใดลบหลู่หยามพระเกียรติถึงเพียงนี้ และผู้ที่บังอาจทำ ก็มิใช่ขุนนางใหญ่หรือแม่ทัพ แต่กลับเป็นนักบวชในคราบศาสนิกชนผู้หนึ่งเท่านั้น!ส่วนอีกด้านหนึ่

ตอนที่ ๑๘ || และแล้วทุกสิ่งก็เป็นจริงดังฝัน!เวลาผันผ่านไปอีกสองวัน ต้นยามเฉิน เสียงฆ้องใหญ่ดังก้องสะท้อนทั่วนครจิ้งโจว ผู้คนเบียดเสียดเต็มลานกว้างเบื้องหน้ากงเหยียน บัณฑิตนับพันต่างตั้งตารอคอยประกาศผลสอบเค่อจวีครั้งใหญ่ ทุกสายตาเต็มไปด้วยความหวังและความหวาดหวั่นชื่ออันดับห้า…สี่…สาม…และสอง ถูกเรียกขานออกมาทีละคน แต่ละชื่อดังขึ้นพร้อมเสียงฮือฮา ผู้คนลุ้นจนแทบหยุดหายใจ จนเสียงขันทีหลวงตะโกนก้องไปทั้งลานมาถึง...“ซ่ง…อวิ๋นโม่!”เสียงฮือฮาดังกระจายทันที ชาวบ้านและบัณฑิตต่างแสดงสีหน้าตกตะลึง หลายคนรีบเหลียวมองชายหนุ่มในชุดผ้าฝ้ายขาวสะอาดผู้ยืนอยู่แถวหน้า เขาเพียงโน้มกายโค้งคำนับเรียบง่าย ไม่แสดงอารมณ์ใด ทว่ากลับมีแรงกดดันบางอย่างที่ทำให้ผู้คนรอบข้างต้องหายใจติดขัดหลิ่วถิงเยว่ที่ปลอมตัวปะปนมากับบัณฑิตในแถวท้ายเงยหน้ามอง ใบหน้าซีดเผือด ดวงตาเบิกกว้าง หัวใจราวถูกบีบอย่างแรงจนเจ็บแปลบ“ไม่ผิดเลย…เหมือนในฝันทุกประการ!”เสียงประกาศนั้นเหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางหัวใจ นางแทบล้มทั้งยืน ต้องตั้งสติอยู่นานกว่าจะก้าวออกจากฝูงชนได้ ความหนักอึ้งในใจแทบทำให้นางหายใจไม่ออกสุดท้ายที่พึ่งพาของฉางหลันจ่างกงจู