ข้าก็เป็นสวามีเช่นนี้

บทนำ

ฤดูหนาวกำลังมาเยือนจิ้งโจว ลมหนาวเสียดแทงถึงกระดูกพัดหวิว หิมะขาวเริ่มโปรยปราย ซากบ้านเมืองที่ถูกเผาและทำลายราบเพียงข้ามคืน กลายเป็นเมืองร้างอ้างว้าง ถนนหลวงเต็มไปด้วยซากรถม้า ศพทับถม เลือดแดงคล้ำกระเซ็นเป็นหย่อม กลิ่นคาวลอยคละคลุ้งอยู่กลางอากาศ

หน้าประตูเสวียนอู่ ป้อมใหญ่ของวังต้าเจา ทหารสองฝ่ายตั้งคุมเชิง ฝ่ายหนึ่งเกราะดำคลุมผ้าแดง ฝ่ายหนึ่งเกราะเงินคลุมผ้าน้ำเงิน ต่างเผชิญหน้ากันด้วยความตึงเครียด

“หากพวกเจ้ายอมจำนน ข้าจะละเว้นครอบครัว ต่อไปพวกเจ้าจะได้เป็นประชาราษฎร์ของเสวียนจงฮ่องเต้ ไม่แบ่งแยก!”

เสียงซ่งอวิ๋นโม่บนหลังอาชาสีดำก้องสะท้อน ทหารในชั้นในเหลือไม่ถึงห้าร้อยนาย ใบหน้าล้วนซีดเผือด เมื่อมองเห็นว่าศัตรูมีพลมากมายมืดฟ้ามัวดิน

ตำหนักชิงหลวน...

ในยามที่ด้านนอกกำลังแตกพ่าย เชื้อพระวงศ์กว่าร่วมร้อยชีวิตต่างรวมตัวในตำหนักใหญ่ด้วยความตื่นตระหนก ไท่หยางฮ่องเต้ผู้ทรงราชย์มานานแปดปี ยังไม่เคยเผชิญเหตุร้ายแรงถึงเพียงนี้

“ฝ่าบาท! กบฏซ่งอวิ๋นโม่ฝ่าประตูเสวียนอู่เข้ามาแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หวังเฉวียนกงกงวิ่งหน้าตื่นเข้ามาหมอบกราบ

“เราจะทำอย่างไรดีเล่า! ซือหม่าหยวนกับติ้งถิงโหวยังอยู่ไกลถึงซั่วโจว!” หลีไทเฮาเอ่ยเสียงสั่น แววพระเนตรเต็มไปด้วยความกังวล

ซือหม่าอวี้ กุ้ยเฟยผู้กล้าหาญหันมาขวางสามีทันที “ไม่ได้นะฝ่าบาท!”

แต่ไท่หยางฮ่องเต้กลับคว้าดาบแน่น “หากเจิ้นไม่ไป ปล่อยให้มันบุกเข้ามาถึงที่นี่ จะให้พวกเจ้ารับเคราะห์แทนหรือ! อวี้เอ๋อ เจ้าจงคุ้มครองเสด็จแม่กับอาเยว่ เจิ้นจะออกไปเผชิญหน้าด้วยตนเอง!”

สิ้นวาจา พระองค์ก็ผละจากไปพร้อมองครักษ์กว่าเจ็ดสิบชีวิต

หลิ่วถิงเยว่ก้าวมาคุกเข่า ร่ำไห้สะอื้น “เสด็จแม่! พี่สะใภ้! เขาคือสามีของข้า คือบิดาของลูกในครรภ์นี้! ขอให้ข้าออกไปเจรจากับเขาเถิด!”

“ไม่ได้นะอาเยว่! เจ้าท้องแก่แล้วอันตรายเกินไป!” หลีไทเฮารีบโผเข้ากอดไว้แน่น

ทันใดนั้น เสียงฆ้องศึกดังสนั่น ประตูเสวียนอู่แตกพัง กองทัพซ่งทะลวงเข้ามา ธงตระกูลซ่งโบกสะบัดเหนือกองทหารเกราะดำขลิบแดง เสียงกรีดร้องโกลาหลดังก้องทั่วลานหน้าวังหลวง องครักษ์ถูกสังหารล้มระเนระนาด ขุนนางและเชื้อพระวงศ์ถูกมัดมือไพล่หลัง เสียงร่ำไห้ดังระงม

“โปรดไว้ชีวิตข้าเถิด!”

กลางลาน หลิ่วถิงเยว่ถูกฉุดออกมาพร้อมหลีไทเฮาและสตรีฝ่ายในนับร้อย ทันทีที่สายตาเหลือไปเห็นสามีตนยืนกดคมดาบที่ลำคอไท่หยางฮ่องเต้ พี่ชายของนาง น้ำตาก็หลั่งนอง

“พี่ใหญ่!”

ซ่งอวิ๋นโม่ผลักร่างฮ่องเต้หนุ่มให้ยืนเด่นกลางฝูงชน ดวงตาเย็นชาปรายมองถิงเยว่ที่กำลังครรภ์แก่โดยไร้ซึ่งความอาวรณ์ “บัดนี้สกุลหลิ่วสิ้นแล้ว แผ่นดินนี้จะเป็นของตระกูลซ่ง!”

ไท่หยางฮ่องเต้กัดฟันตะโกนลั่น “ซ่งอวิ๋นโม่ เจ้ากบฏ! แม้ตระกูลเจิ้นจะสิ้น เจ้าก็ไม่มีวันได้ครองบัลลังก์อย่างสมศักดิ์ศรี!”

ถิงเยว่ร่ำไห้เสียงสั่น “อวิ๋นโม่! สิ่งที่ผ่านมาข้ากับพี่ชายและเสด็จแม่ดีกับเจ้าไม่พอหรือ ไฉนเจ้าต้องทำถึงเพียงนี้!”

แต่บุรุษผู้นั้นไม่เหลียวแลแม้แต่น้อย เพียงหันไปสั่งการเสียงเรียบ “ลากพวกมันไปขังคุก! รอวันชำระบาปต่อหน้าฟ้าดิน!”

“ไม่นะอวิ๋นโม่! เจ้าอย่าทำกับข้าเช่นนี้!” เสียงร้องไห้ปานใจจะขาดของถิงเยว่อื้ออึงไปทั่วลาน ทว่าซ่งอวิ๋นโม่ยังคงไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง…

รุ่งอรุณวันใหม่...

ณ ลานประหารหน้าพระราชวังกว้างใหญ่ปกคลุมด้วยหิมะเย็นยะเยือก เสียงร่ำไห้ของสตรีและเด็กเล็กดังระงมเมื่อเชื้อพระวงศ์ถูกต้อนออกมาเป็นแถว ๆ หลิ่วถิงเยว่ถูกผลักมากับไท่หยางฮ่องเต้ หลีไทเฮา และซือหม่ากุ้ยเฟย โซ่ตรวนเหล็กกล้าพันธนาการแขนขา พวกเขาถูกบังคับให้คุกเข่าบนแท่นประหารที่นองไปด้วยเลือด

ราชบุตรเขยซ่งอวิ๋นโม่ บุรุษผู้เคยอ่อนโยน บัดนี้กลับยืนเหี้ยมเกรียมในอาภรณ์ดำขลิบทอง ประกาศตนเป็น “เสวียนจงฮ่องเต้” ดวงตาเย็นเฉียบตวัดมองภรรยาที่กำลังครรภ์แก่ราวคนแปลกหน้า

“วันนี้…คือวันที่แซ่หลิ่วต้องชดใช้บาปต่อสกุลจ้าว!” เสียงของเขาดังก้องเหนือสายลมหนาว

ไท่หยางฮ่องเต้กัดฟันแน่น คุกเข่าต่อหน้าผู้ทรยศ “ซ่งอวิ๋นโม่! เจ้ากบฏต่ำช้า!”

หลีไทเฮาในฉลองพระองค์ขาวร่ำไห้จนเสียงสั่น ส่วนซือหม่ากุ้ยเฟยนั้นกลับนิ่งงันราวรูปสลัก

ไท่หยางฮ่องเต้ตะโกนอีกครา “เจ้าจะสังหารพวกเราอย่างไรก็ช่าง แต่อาเยว่…นางคือภรรยาเจ้า! นางกำลังอุ้มท้องลูกของเจ้าอยู่นะ!”

ซ่งอวิ๋นโม่เหยียดยิ้มเย็น “ช่วยไม่ได้ นางผิดตั้งแต่เกิดมาเป็นคนสกุลหลิ่วแล้ว คนสกุลหลิ่วเกิดมาก็สมควรตายทั้งโคตร…สายเลือดสกุลข้าจะสะอาดได้ ก็ต้องล้างด้วยเลือดของพวกเจ้า! แม้แต่ลูกในครรภ์…ก็ไม่เว้น!”

เสียงสัญญาณดังขึ้น ทหารฉุดลากไท่หยางฮ่องเต้ขึ้นแท่นประหาร

แต่ดาบฟันลง “ฉัวะ!” เลือดแดงกระเซ็นหิมะขาว ร่างพี่ชายล้มทั้งที่ดวงตายังลืมค้าง

“เสด็จแม่!” ถิงเยว่พยายามดิ้นเข้าหาหลีไทเฮา แต่ถูกตรึงไว้แน่น น้ำตาไหลพราก “อาเยว่ผิดต่อท่านแล้ว…!”

หลีไทเฮาหันมา น้ำตาท่วมสองแก้ม “ลูกรัก…เจ้าอย่าโทษตน...”

“ฉัวะ!” นางยังกล่าวไม่จบคำคมดาบก็ตัดฉับลงบนลำคอระหง ศีรษะของพระนางหล่นสู่พื้น ความเงียบปกคลุมทั้งลาน

ซ่งอวิ๋นโม่เดินเข้าหาถิงเยว่ มือกำดาบแน่น แววตาแข็งกระด้าง “ในฐานะสตรีสกุลหลิ่ว เจ้าต้องชดใช้ ต่อให้ในครรภ์มีสายเลือดของข้าก็ไม่ละเว้น!”

“อวิ๋นโม่! ได้โปรด…อย่าทำลูกข้า! ข้ายอมตายแทน แต่จงรอให้เขาเกิดก่อน!” ถิงเยว่ร้องไห้ พร้อมตะโกนเสียงสั่น

ซ่งอวิ๋นโม่กลับหัวเราะเย็น “เจ้าคิดหรือว่าคำขอร้องของเจ้ามีค่าอันใด?”

สิ้นคำ เขากดร่างนางลงกับพื้น มือหนึ่งล็อกแขน อีกมือจ้วงดาบแทงเข้ากลางท้อง เลือดสดสาดกระจายบนหิมะสีขาว เสียงกรีดร้องของมารดาดังก้องสะท้อนทั้งลาน

ซ่งอวิ๋นโม่คว้านท้องนางอย่างโหดเหี้ยม ล้วงดึงทารกแดงก่ำออกมา ท่ามกลางเสียงโกลาหล เขาชูร่างเล็กจ้อยของทารกเพศชายขึ้นเหนือหัว ตะโกนก้อง “ดูเถิด! สายเลือดหลิ่วสิ้นแล้ว! วันนี้ข้าสังเวยเลือดนี้แด่บรรพบุรุษสกุลจ้าว!”

แล้วเหวี่ยงร่างทารกลงกระแทกพื้นเสียงดังสนั่น เลือดนองปกคลุมหิมะ ถิงเยว่หวีดร้องสุดกำลัง น้ำตาไหลพราก ดวงใจแตกร้าวสิ้นสลาย

สายตาสุดท้ายของนางเต็มไปด้วยเพลิงแค้น ก่อนร่างจะสิ้นใจในเงาเลือด เสียงหัวเราะบ้าคลั่งของซ่งอวิ๋นโม่ ดังก้องสะท้อนไปทั่วลานประหาร

—เฮือก!—

ร่างเล็กผวาลุกขึ้นจากเตียงกว้าง สองมือกุมหน้าอกหอบหายใจรัว “นี่มัน…ฝันร้ายอันใดกัน…”

เด็กสาววัยสิบหกปี  พึมพำเสียงแหบพร่า ความน่าสะพรึงยังตามหลอกลอนไม่สิ้น