ข้าก็เป็นสวามีเช่นนี้

แสงอรุณทอประกายเหนือกำแพงสูงใหญ่ของ นครจิ้งโจว เมืองหลวงแห่งอาณาจักรต้าเจา มองจากมุมสูงจะเห็นยอดหลังคาพระราชวังสีทองอร่ามสลับกระเบื้องมรกตลุกวาวดุจคลื่นทะเลในยามเช้ามหานครจิ้งโจว แห่งนี้คือศูนย์กลางแห่งความรุ่งเรือง ผู้คนต่างเรียกขานว่า ‘หัวใจแห่งต้าเจา’ ถนนสายใหญ่ทอดตรงจากประตูเมืองสู่พระราชวัง ที่ประดับพื้นด้วยหินอ่อนที่ปูเรียงกันเป็นแนวยาวเป็นประกายวาววับเมื่อแสงแดดสาดส่องสองฟากถนนหลวงสายหลักเต็มไปด้วยหอคณิกาหรูหรา โรงสุรามีชื่อ และโรงน้ำชาที่ขุนนางและนักปราชญ์แวะเวียนไม่ขาด เสียงพิณขับกล่อมแว่วจากหน้าต่างชั้นสองคลอเคล้ากับเสียงหัวเราะรื่นเริงของบรรดานักกวีมีร้านผ้าไหมจากแดนซูโจวแขวนแพรพรรณหลากสีงดงาม ล่อตาล่อใจสตรีในตระกูลสูงศักดิ์ให้หยุดชมตลาดย่านตะวันออกอบอวลด้วยกลิ่นเครื่องเทศหอมกรุ่นจากแดนไกล หีบชาเขียวจากแคว้นหนานหรงกองสูงเป็นภูเขาถัดไปเป็นร้านขายหยกและทองคำที่เปล่งประกายราวภูผาเงินภูผาทอง เสียงพ่อค้าเรียกลูกค้าขายแข่งกันดังขรม ขณะที่เกวียนสินค้าจากหัวเมืองต่างก็ทยอยเข้ามาในนครไม่ขาดสายเหนือหลังคาร้านค้าเป็นหอชมวิวสูงเสียดฟ้า แขวนระฆังทองทุกทิศ เมื่อกระแสลมพัดผ่าน เสียง

ยามเหม่า แสงยามเช้าพลางฟ้าเพิ่งสาดสีเงินอ่อน ๆ ลงเหนือทุ่งหมู่บ้านนอกนคร เสียงนกการ้องดังอยู่บนกิ่งไม้แห้ง บริเวณบ่อร้างกลางหมู่บ้านชานเมืองจิ้งโจวบัดนี้กลับคลาคล่ำด้วยผู้คนศพหนึ่งถูกดึงขึ้นจากน้ำ วางไว้บนพื้นหญ้าชื้น มีกลิ่นเน่าคละคลุ้งจนชาวบ้านพากันปิดจมูก บ้างหันหน้าหนี บ้างอาเจียนจนตัวงอ มีเด็กหลายคนที่ตามบิดามารดามาด้วยถึงกับร้องไห้เสียงแหลมผู้ที่ยืนอยู่กลางฝูงชนในวันนี้ คือบุรุษหนุ่มในชุดยาวสีน้ำเงินเข้มเรียบง่ายสะอาดสะอ้าน ใบหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ ดวงตาคมเข้มภายใต้คิ้วหนา ดูเย็นชาราวน้ำแข็งเขาคือซือหม่าหยาง คุณชายสามแห่งตระกูลซือหม่า ผู้ไม่เดินตามรอยบิดา บรรพบุรุษ หรือพี่ชายพี่สาวในฐานะแม่ทัพ หากแต่เขาเลือกทางตนเองด้วยการเป็น หมอชันสูตรศพ หรืออู่จั๋ว ประจำศาลต้าหลีทหารรักษาการณ์ประจำหมู่บ้านโค้งตัวรายงาน “ศพนี้พบตั้งแต่ยามสองเมื่อคืน ก่อนรุ่งสางจึงลากขึ้นมาขอรับ (*) อู่จั๋วซือหม่า”ซือหม่าหยางพยักหน้า รับคำในลำคอสั้น ๆ ก่อนก้าวเข้าใกล้ศพที่เพิ่งวางบนเสื่อฟาง กลิ่นเหม็นคลุ้งยิ่งแรงเมื่อผ้าคลุมถูกเปิดออก ชาวบ้านหลายคนถอยกรูดด้วยสีหน้าขาวซีด กับภาพศพคนตายที่ขึ้นอืดคนยากจะจำ

ตอนที่ ๕||ตำหนักฉางหลันกับฝันร้ายหวนคืนขบวนเสด็จเคลื่อนเข้าสู่เขตพระราชฐาน หลีไทเฮาแยกไปตำหนักฉางชิ่ง ที่อยู่ชั้นใน ส่วนหลิ่วถิงเยว่นั้นมีตำหนักของตนเองแล้วอยู่ชั้นนอก ตั้งแต่อายุเจ็ดขวบ หลังได้รับฐานันดร ฉางหลันจ่างกงจู่ยามที่ทั้งสองแยกเป็นสองขบวนขึ้นเกี้ยวเกียรติยศก็เป็นเวลาที่ฟ้าเพิ่งโปรยแสงสุดท้ายเหนือแนวกำแพงสูงใหญ่ แสงไฟจากโคมแขวนหลายร้อยดวงส่องระยิบระยับตามทางเดินหินอ่อน จนทอดเงาเรียงรายดุจดวงดาวกลางรัตติกาลตำหนักฉางหลัน ตั้งตระหง่านอยู่ทางทิศตะวันออกของพระราชวัง เป็นหนึ่งในตำหนักขนาดใหญ่ที่สุดรองจากตำหนักของฮ่องเต้และไทเฮา ตัวตำหนักก่อด้วยไม้ประดู่และไม้อู่ถงแกะสลักหลังคามุงกระเบื้องเคลือบสีส้มอมแดง ปลายสันหลังคาโค้งสูงประดับรูปหงส์คู่ ด้านหน้ามีลานศิลาเรียงยาวทอดตรงสู่บันไดหินแกะลายเมฆมงคลหลายสิบขั้นทันทีที่เกี้ยวไม้ลงลักษณ์ปิดทองประดับด้วยไข่มุกหยุดลง ณ ลานหน้าตำหนัก ขันทีและนางกำนัลที่รอรับอยู่แล้วต่างหมอบกราบพร้อมเปล่งเสียงดังกังวาน“ถวายพระพร ฉางหลันจ่างกงจู่!”นางกำนัลในตำหนักฉางหลัน มีราว หกสิบคน แต่งกายในชุดผ้าแพรสีชมพูอ่อน คาดเอวด้วยผ้าสีแดงเลือดนก ทำหน้าที่ทั้งด

ตอนที่ ๗ || ซ่งอวิ๋นโม่ปรากฏกายแล้วยามอู่ อีกสองวันถัดมา หลังจากราชสำนักประกาศข่าวตามหานักพรตเพื่อทำพิธีปัดรังควานในตำหนักฉางหลัน…แสงตะวันสาดแรงเหนือมหานครจิ้งโจว ความร้อนระอุสะท้อนกับหลังคากระเบื้องสีชาดเป็นระเบียบแน่นขนัด บนถนนสายหลักผู้คนยิ่งพลุกพล่านกว่าทุกวัน ขบวนรถม้าสลับคนเดินเท้าแน่นขนัด เสียงกงล้อไม้ เสียงฝีเท้าของม้ากับผู้คนประสานกันดังก้องคลอเสียงหาบเร่ขายของริมทางเหล่าบัณฑิตที่เดินทางมาเพื่อสอบเค่อจวีทยอยหาที่พักตามกำลังทรัพย์ของตนเอง บางคนเป็นบุตรขุนนางหรือพ่อค้าวาณิชย์ร่ำรวย ก็เช่าจวนใหญ่หรือโรงเตี๊ยมชั้นดีอยู่กันตามสบาย บางคนมีฐานะพอประมาณก็หาห้องเล็กในโรงเตี๊ยมชั้นกลาง ส่วนผู้มาจากชนบทไกล มีเพียงเสื้อผ้าเก่าและพู่กันกับกระดาษ กลับต้องรวมเงินกับสหายเช่าบ้านเล็ก ๆ แบ่งกันอยู่อย่างประหยัดเสียงซุบซิบและกลิ่นคึกคักจากโรงเตี๊ยมเรียงรายไปทั่วทุกหัวมุมเมืองจิ้งโจว บรรยากาศทั้งตึงเครียดและคึกคัก ราวกับเมืองทั้งเมืองกลายเป็นเวทีใหญ่ที่บัณฑิตหลายพันชีวิตกำลังรอชะตาตัดสินท่ามกลางความวุ่นวายนั้น…บุรุษหนึ่งกลับเลือกเส้นทางที่ต่างไปจากบัณฑิตทั่วไปซ่งอวิ๋นโม่ ใช้ฐานะที่สร้างขึ้

ตอนที่ ๙ ||เป็นเขาไม่ผิดแน่!แม้นางไม่เคยเห็นใบหน้าเขาในฝันชัดเจน แต่แววตาคู่นั้น …แววตาเยียบเย็นคู่นี้ที่สะกดหัวใจจนนางขณะนี้มิอาจขยับกายได้ หลิ่วถิงเยว่จำได้แม่นยำดุจตรึงด้วยศิลายักษ์!เลือดในกายถิงเยว่พลันเย็นเฉียบ สองตาเบิกกว้างเผลอพรั่งพรูความในใจด้วยแตกตื่นหวาดผวา “เป็นเขา…เป็นเขาผู้นั้นไม่ผิดแน่!”ซ่งอวิ๋นโม่เอ่ยขออภัย แต่พอเห็นสีหน้าสาวน้อยตรงหน้าดูตกใจและหวาดกลัวเขาราวเห็นปีศาจโผล่มาตรงหน้า จึงขยับเข้าใกล้นางหนึ่งก้าว หวังสอบถามอาการ“แม่นางน้อย เจ้าบาดเจ็บหรือไม่?”พรึบ!หลิ่วถิงเยว่สะดุ้งเฮือกตกใจที่เห็นปีศาจร้ายในฝันโผล่มายืนตรงหน้า นางจึงเผลอยกเท้าถีบเข้าใส่กลางอกบุรุษหล่อเหลาตรงหน้าเต็มแรง จนร่างของซ่งอวิ๋นโม่เซถลาถอยหลังไปหลายก้าว ผู้คนรอบข้างร้องอื้ออึงแตกตื่นมิคาดว่าจะมีสาวงามคนใดปฏิบัติเช่นนี้กับคุณชายซ่ง บัณฑิตที่รูปงามราวกับพ่านอันไม่พอบิดาบุญธรรมของเขายังไม่ธรรมดา ไหนยังจะความรู้ความสามารถที่เป็นเอกนั่นอีกเล่า แม่นางน้อยโฉมงามผู้นี้ช่างมีตาแต่ไร้แววแล้วจริงๆฝ่ายหลิ่วถิงเยว่มีหรือจะคิดถี่ถ้วนได้ดังนั้น นางกำลังแตกตื่น ถีบคนสำเร็จนางก็ไม่รั้งรอแม้ครึ่งลมหายใจ หันห