All Chapters of My heart ของหวงยัยวิศวะ: Chapter 11 - Chapter 20

“เหงื่อออกเต็มเลย พี่เช็ดให้นะ”กอหญ้าเดินใกล้กับหนุ่มรุ่นน้องมาตลอดทาง เห็นว่ากรอบใบหน้าหล่อของวายุนั้นชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ก็เกิดอยากเอาใจด้วยการหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมาทำท่าจะซับเหงื่อให้ แต่ทว่าเขากลับเอนตัวหลบราวกับไม่ต้องการความหวังดีนี้ อีกทั้งยังก้มหน้าลงเช็ดคราบเหงื่อที่แขนเสื้ออย่างลวก ๆ ท่ามกลางสายตาของนักศึกษาหลายคนที่เดินตามกันมา หนึ่งในนั้นก็คือเพื่อนสาวของเขาที่เดินห่างกันเพียงไม่กี่ก้าว“ไม่เป็นไรครับ”“นายได้ห้องพักแล้วเหรอ อยู่หลังไหนอะ”“อยู่กับเพื่อน”“พะ เพื่อน ผู้หญิงคนนั้นน่ะเหรอ”กอหญ้าเอ่ยน้ำเสียงตะกุกตะกัก พร้อมกับชำเรืองหางตาไปทางมารีนอย่างอิจฉา“อือ”น้ำเสียงที่ดังขึ้นในลำคอของชายหนุ่ม พลันทำให้สาวรุ่นพี่เจื่อนยิ้มลงเล็กน้อย ไหนเขาบอกว่าไม่ชอบนอนกับคนไม่สนิทโดยเฉพาะกับผู้หญิง แล้วทำไมถึงได้ทำอะไรตรงข้ามกับสิ่งที่เขาเอ่ยกับเธอ“แค่เพื่อนเหรอ แล้วไปนอนด้วยกันแบบนั้นนายไม่อึดอัด”“ก็ไม่นะครับ”กอหญ้าฝืนปั้นหน้ายิ้มอย่างไม่คิดอะไร ทั้งที่ในโพลงปากได้กัดกรามแน่น ทีกับเธอเขามีท่าทีห่างเหิน ทีกับผู้หญิงคนนั้นทำไมถึงนอนในรีสอร์ตหลังเดียวกันได้อย่างสนิทใจ“แนะน

กอหญ้าจำต้องหอบอาการเสียหน้าจากการขอติดรถหนุ่มรุ่นน้องเมื่อตอนสาย แต่กลับโดนเพื่อนของเขาปฏิเสธแทน แถมยังใช้ถ้อยคำกระแทกกระทั้นอย่างไม่เห็นหัวรุ่นพี่ทำกิจกรรมตลอดช่วงบ่าย จนถึงตอนเดินทางกลับมหาวิทยาลัยพร้อมกับกลุ่มนักศึกษาด้วยรถบัสคันเดิม ส่วนวายุก็ขับรถเฟอร์รารีสีเหลืองไปส่งมารีนที่คอนโดเหมือนตอนขามา“อย่าเพิ่งกลับสิ อยู่กินข้าวเป็นเพื่อนกูก่อน”มารีนหันไปเอ่ยกับหนุ่มหล่อเจ้าของรถหรูขณะรถจอดที่ด้านหน้าตึกสูงของคอนโดที่เธอพักอาศัย และเมื่อเพื่อนสาวเอ่ยปากชวน วายุจึงขยับรถเคลื่อนเข้าไปในที่จอดรถแทน หลังจากนั้นก็พากันขึ้นลิฟต์เพื่อไปยังห้องของหญิงสาว“นั่งเล่นไปก่อนนะ ขอเอากระเป๋าไปเก็บก่อน”เธอบอกกับเพื่อนชายเสร็จก็ถือกระเป๋าเสื้อผ้าเข้าไปเก็บไว้ในห้องนอน จากนั้นก็ออกมาหาเขาตรงโซฟาเพื่อสั่งอาหารมากินกันที่คอนโด รอประมาณสี่สิบห้านาที แอปพลิเคชันก็แจ้งเตือนเข้ามาว่าไรเดอร์ใกล้จะเดินทางมาถึงแล้ว“กูลงไปเอาอาหารก่อน”มารีนเอ่ยหลังจากปิดหน้าจอมือถือเตรียมจะออกจากห้อง แต่ทว่าเพื่อนชายกลับแสดงความมีน้ำใจออกมา“อยู่นี่แหละ เดี๋ยวลงไปเอาให้”วายุว่าพลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พอเพื่อนสาวพยักหน้าให

ในช่วงปิดภาคเรียน พวกเพื่อนของเธอต่างก็กลับไปอยู่บ้านของตัวเอง และพอเปิดเทอมก็ตั้งหน้าตั้งตาเรียน เนื่องจากไม่มีเรื่องใดมากวนใจ นอกเสียจากพี่สายรหัสของเธอที่มักจะแวะเวียนมากินข้าวด้วยที่โรงอาหาร บางครั้งก็เจอกันด้านล่างตึกคณะในคาบว่าง ตอนที่เธอนั่งเล่นกับเพื่อนก็จะเดินเข้ามาหาแล้วขอนั่งด้วย เป็นอย่างนี้เรื่อยมาตลอดหลายเดือนจนปัจจุบันพวกเธอก็เป็นนักศึกษาปีสองกันแล้ว“นั่นมันคนที่ต่อยแกนี่”น้ำขิงชี้ไปทางผู้หญิงสวมเสื้อช็อปสีกรม เพียงแค่เห็นด้านข้างและสีผมน้ำตาลธรรมชาติสลับด้วยไฮไลท์สีบรอนด์ก็จำได้ขึ้นใจ ทำให้คนฟังปรายตามองไปทางมารีนที่กำลังเดินอยู่กับหนุ่มวิศวะฯ คนหนึ่งแม้ว่าเหตุการณ์ในครั้งนั้นจะผ่านมานาน และโยเกิร์ตก็ไม่ได้เจอกับผู้หญิงที่ทำตัวสนิทสนมกับวายุอีกเลยนับตั้งแต่มีเรื่องกัน แต่ทว่าความคับแค้นที่ได้รับก็ยังคงหลงเหลืออยู่ในใจ เธอไม่สามารถละวางเรื่องพวกนี้ลงได้ และจำต้องเอาคืนอย่างแน่นอน“แกไปสืบมาว่าผู้ชายที่มันคุยด้วยเป็นใคร และไปสืบมาด้วยว่าตอนนี้วายุกำลังคบกับใครอยู่รึเปล่า”“ฮะ ให้ฉันน่ะเหรอไปสืบ” น้ำขิงชี้นิ้วเข้าหาใบหน้าตัวเองเอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เธอไม่ใช่นักสืบ

ขณะนี้วายุกำลังนั่งอยู่ในคลาสวิชากฎหมายธุรกิจอสังหาริมทรัพย์เพื่อเตรียมตัวเข้าเรียนคาบแรกในเวลาเก้านาฬิกา ใบหน้าหล่อใช้เวลาว่างก้มลงมองหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะ ไล่สายตาอ่านเนื้อหาแต่ละบรรทัดอย่างไม่ขาดตกแม้แต่คำเดียวนักศึกษาที่เข้าเรียนรายวิชาเดียวกันต่างทยอยเข้ามานั่งทีละคนสองคน จนกระทั่งมังกรเพื่อนสนิทของวายุที่เพิ่งมาถึงก็หย่อนก้นลงนั่งที่ว่างถัดกัน แล้วโน้มตัวไปคุยกับเพื่อนที่อยู่แถวหน้า และดูเหมือนว่าคนในห้องก็กำลังพูดถึงประเด็นเดียวกันอยู่“เกิดอะไรขึ้น”วายุปิดหนังสือลงก็หันไปหาเพื่อนสนิทเพื่อเอ่ยถาม เพียงเพราะได้ยินคำว่าเด็กปีหนึ่งสาขาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ จึงทำให้เขาเสียสมาธิในการอ่านไปทันที“ทุกคนกำลังพูดถึงคลิปหลุดสาวปีหนึ่งของมอเรากันอยู่เว้ย กูดูแล้วแม่งโคตรยั่ว แถมยังมีผู้ชายสามต่อผู้หญิงหนึ่ง”เพื่อนของเขาเอ่ยอย่างออกรสยังไม่พอ แถมยังหยิบโทรศัพท์เปิดเข้าคลิปที่ว่าแล้วหันมาให้เขาดู ดีที่ว่ายังปิดเสียงเอาไว้ ไม่อย่างนั้นคงได้ยินกันทั้งห้องพอดวงตาคู่คมได้เห็นภาพใบหน้าของเพื่อนสาวปรากฏอยู่ในคลิปที่ว่า มือหนาก็รีบกดปิดหน้าจอส่งมือถือคืนให้เจ้าของ แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เก็

“มา ชน”เสียงใสเอ่ยด้วยรอยยิ้มราวกับคนไม่คิดอะไร หลังจากกินข้าวอิ่มเธอก็ยื่นแก้วมาชนกับแก้วของวายุจนเกิดเสียงกระทบ จากนั้นก็ยกขึ้นจรดริมฝีปากสวย กระดกน้ำไวน์ลงคอไปหลายอึก พอหมดแก้วก็เทใหม่ เป็นแบบนี้เรื่อย ๆ จนไวน์พร่องลงไปครึ่งขวด“เดี๋ยวก็เมาหรอก” เสียงทุ้มเอ่ย“เมาก็ดี จะได้หลับง่ายหน่อย”เธออยากใช้น้ำเมาเยียวยาเรื่องกระทบจิตใจ แม้จะรู้ว่านั่นไม่ใช่ตัวเอง แต่คนอื่นอาจไม่ได้คิดแบบนั้น ชายหนุ่มได้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความกังวลใจก็เกิดเป็นห่วง ในเมื่อเธออยากดื่ม เขาก็จะอยู่เป็นเพื่อนจนกระทั่งห้าทุ่ม ไวน์ก็ได้หมดลงหญิงสาวใบหน้าแดงก่ำ ลมหายใจเต็มไปด้วยกลิ่นของน้ำสีม่วงอมแดงที่ดื่มลงไปอย่างหนัก จากที่นั่งดื่มก่อนหน้า แต่ตอนนี้เธอได้นอนราบไปกับเตียง แหงนหน้ามองดูดวงดาวที่ระยิบระยับบนฟากฟ้า ส่วนชายหนุ่มก็นำแก้วและจานอาหารที่กินเสร็จเข้าไปเก็บในครัว ก็เดินออกมาหาเธอที่ริมสระว่ายน้ำ“ขึ้นไปอาบน้ำนอนเถอะ อยู่ตรงนี้นานเดี๋ยวจะไม่สบาย”ได้ยินเสียงของเพื่อนเอ่ยมารีนก็รวบรวมสติลุกขึ้นยืน แล้วเดินผ่านหน้าเขาไปด้วยท่าทางโซเซเล็กน้อย เนื่องจากเธอเน้นดื่มไวน์มากกว่าอาหาร จึงถูกฤทธิ์ของน้ำเมาเข้าคร