My heart ของหวงยัยวิศวะ

“ไอ้แว่น นายมาอยู่หน้าห้องทำงานพ่อฉันได้ยังไง”เด็กสาวหน้าตาน่ารักสดใส ตะโกนเสียงแหลมใส่เด็กชายไม่คุ้นหน้า ที่มายืนทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่หน้าห้องทำงานพ่อของเธอมารีน สาวน้อยวัยเจ็ดขวบ ลูกสาวเพียงคนเดียวของทะเลและปลาดาวผู้เป็นเจ้าของรีสอร์ทชื่อดัง เธอไม่เคยเห็นเขามาก่อน แสดงว่าต้องไม่ใช่คนแถวนี้แน่ และด้วยนิสัยแก่นแก้วตั้งแต่เด็ก จึงทำให้เด็กสาวมัดผมเปียทั้งสองข้าง ยกมือเท้าเอวเอียงใบหน้าจ้องมองเด็กชายรุ่นราวคราวเดียวกันอย่างไม่วางตา“เธอเรียกใครไอ้แว่น”เด็กชายคนดังกล่าวเอ่ยอย่างไม่เต็มเสียง หันมาจ้องใบหน้าจิ้มลิ้ม พลางเลื่อนมือขยับแว่นตาขึ้นบนสันจมูก“แล้วตรงนี้มีใครใส่แว่นอีกล่ะถ้าไม่ใช่นาย คิดจะเข้ามาขโมยของใช่ไหม พ่อคะ มีไอ้เด็กที่ไหนไม่รู้มาขโมยของที่บ้านเราค่ะ”มารีนตะโกนเรียกผู้เป็นพ่อซึ่งกำลังคุยธุระอยู่ในห้องทำงานเสียงดังลั่น ทำเอาผู้ใหญ่ด้านในทั้งสองคนต่างตกใจ รีบลุกออกจากเก้าอี้ เดินออกมาหาอย่างเร็วพลัน“ไหนขโมย” ทะเล พ่อของมารีนและเป็นเจ้าของรีสอร์ตแห่งนี้เอ่ยถามลูกสาว“นี่ไงคะ” เธอชี้ไปที่เด็กชายตรงหน้าอย่างมั่นใจ“หนูคงเข้าใจผิดแล้วล่ะ นี่คือลูกชายของลุงเอง” ไต้ฝุ่น หนุ่ม

เปิดเรียนวันแรกทั้งสองสาวก็พากันตั้งนาฬิกาปลุกตั้งแต่เช้าตรู่ เนื่องจากตื่นเต้นกับการเป็นน้องใหม่ หลังอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงไปหาอะไรกินที่ร้านอาหารแถวคอนโดเพราะยังไม่รู้ที่ทางในมหาวิทยาลัย เกรงว่าถ้าไปฝากท้องที่นั่น คงไม่ทันได้กินข้าวก็จะได้เวลาเข้าเรียนกันเสียก่อน โดยที่เช้านี้มีเพื่อนชายอย่างวายุมารับไปเรียนพร้อมกัน“ขอบใจนะที่มารับ พวกกูไปก่อนนะ”มารีนนั่งเบาะข้างคนขับหันไปเอ่ยขอบคุณเพื่อนชายใจดีที่แวะมารับตรงหน้าร้านข้าว จนกระทั่งรถของเขาขับไปถึงมหาวิทยาลัย ทั้งสามคนก็ได้เวลาแยกย้ายกันเข้าคณะของตนเองแม้ว่ามารีนกับเมษาจะสนิทและเรียนด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก แต่ทว่าสองสาวกลับมีความชอบและความถนัดคนละอย่างสาวสวยอย่างมารีนเลือกเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ ดูแล้วก็ไม่ตรงสายกับธุรกิจของครอบครัวแต่อย่างใด พ่อแม่ของเธอนั้นไม่เคยบังคับหรือกดดันให้เลือกเรียนคณะบริหารธุรกิจเหมือนพวกท่านเมื่อครั้งเยาว์วัย ขอเพียงลูกสาวมีความสุขกับการเรียนในสาขาที่ชอบ พ่อแม่ก็พร้อมสนับสนุนเต็มที่เพื่อนรักอย่างเมษา ครอบครัวทำธุรกิจผลิตสื่อโฆษณา จึงเลือกเรียนคณะนิเทศศาสตร์ สาขาการออกแบบดิจิทัล ซึ่

หลังจากเปิดเรียนมาแล้วหนึ่งเดือน ทางมหาวิทยาลัยก็ได้จัดงาน Freshy Game (เฟรชชี เกม) ซึ่งเป็นงานกีฬาของเหล่าน้องใหม่ปีหนึ่งที่จะได้มาร่วมแข่งขัน รวมทั้งยังได้ทำความรู้จักกับเพื่อนนักศึกษาคณะอื่น ๆ ที่อยู่ในชั้นปีเดียวกัน“ไอ้วายุ ลงแข่งบาสกัน”มังกร เพื่อนสนิทในสาขาของวายุเอ่ยชวนขณะกำลังนั่งอยู่ใต้ตึกคณะ ซึ่งเพื่อนของเขากำลังก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่ในช่วงหลังเลิกเรียนเขามักจะชวนวายุเล่นบาสเก็ตบอลอยู่บ่อยครั้ง ก็มีทั้งตอบรับบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะขอตัวกลับไปพักเสียมากกว่า ไม่รู้ว่ามันจะรีบกลับไปทำไม“ไม่อยากแข่ง” วายุตอบเสียงเรียบ“อ้าว ทำไมวะ”เพื่อนของเขานั้นเล่นเก่ง แถมยังเคยเป็นตัวตึงในระดับชั้นมัธยม ถ้าไม่ลงแข่งในครั้งนี้ก็เสียดายความเก่งของมันแย่“กูจะสมัครเป็นสตาฟ”“ลองคิดดูอีกทีไหมวะ เพื่อนในทีมต้องการตัวมึงอยู่นะเว้ย”“ขาดกูไปสักคน พวกมึงก็ลงแข่งกันได้อยู่ดี”“ยอมมึงเลยไอ้สัส ไม่เป็นไร พวกกูจะเอาถ้วยมาฝากมึงเอง”มังกรได้แต่ถอนหายใจอย่างคนยอมแพ้ วายุเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น ถ้าเพื่อนบอกไม่ลงแข่ง ถึงเขาจะพูดโน้มน้าวอย่างไรมันก็ไม่ยอมฟัง“ถ้าพวกมึงคว้าที่หนึ่งมาได้ กูจะพาไปเลี้ยง”“ได้แน่นอ