ตอนที่ 10 ขอนอนด้วย

รสบัสของกลุ่มจิตอาสาขับเข้าไปจอดที่รีสอร์ตแห่งหนึ่ง กอหญ้าก้าวลงจากรถพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าก็สอดสายตามองหาหนุ่มรุ่นน้องที่เธอชวนมาด้วย คราแรกคิดว่าจะได้นั่งรถมาด้วยกัน แต่แล้ววายุกลับเลือกขับรถมาเอง สักพักคนที่เธอกำลังตามหาก็เข้ามาลงชื่อที่หัวหน้าชมรม จึงรีบเข้าไปหาทันที

“ลงชื่อเสร็จแล้วใช่ไหม พี่พาไปดูห้องพักนะ”

วายุพยักหน้าให้สาวรุ่นพี่ ก่อนจะเหลือบมองไปยังเพื่อนของตนที่มีหนุ่มหล่อเดินเข้ามาหาเช่นเดียวกัน

“น้องมารีนมาด้วยเหรอครับ ตอนพี่ชวนไหนบอกว่าไม่อยากมา”

หนุ่มหล่อที่ว่าก็คือนอร์ท หนุ่มวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ปีสอง พี่สายรหัสของมารีนนั่นเอง

“คือว่าตอนนั้นไม่อยากมา ฉันก็เลยปฏิเสธพี่ไป”

มารีนเอ่ยน้ำเสียงเรียบไม่ต่างจากคุยกับเพื่อน แต่เวลาคุยกับรุ่นพี่เธอก็จะมีความเกรงใจขึ้นมานิดหนึ่ง

“ไม่เป็นไรครับ แค่น้องมาพี่ก็ดีใจแล้ว”

นอร์ทเผยรอยยิ้มให้มารีนอย่างเป็นกันเอง อย่างน้อยการที่เธอมาทำกิจกรรมในครั้งนี้ ก็อาจทำให้สนิทกันมากขึ้น

“วายุ เราไปกันเถอะ”

เมื่อเห็นวายุเอาแต่จ้องสองคนนั้นพูดคุยกัน กอหญ้าจึงได้โพล่งขึ้น

“ครับ”

มารีนได้ยินเพื่อนเอ่ยตอบสาวสวยคนนั้นน้ำเสียงอ่อนโยนต่างจากคุยกับเธอก็พลันปรากฏสีหน้าบึ้งตึงขึ้นมา ทีกับเธอนี่ใช้น้ำเสียงห้าว กูมึงทุกคำ แต่จะว่าให้ก็ไม่ได้ เพราะเพื่อนสนิทก็พูดกันแบบนี้แทบทุกราย

“ได้พักรีสอร์ตหลังไหนครับ เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง”

“แยกกันไปดีกว่าค่ะ พี่ก็ต้องเอาของไปเก็บเหมือนกัน”

“เดินไปด้วยกันนะครับ ยังไงเราก็ต้องไปทางเดียวกันอยู่ดี”

หนุ่มรุ่นพี่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม ทำเอาเธอเกรงใจจนไม่กล้าปฏิเสธ ทางเข้าบ้านพักมีทางเดียว จำต้องเดินร่วมทางไปกับหนุ่มรุ่นพี่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ดีที่ว่าหลังที่เขาพักนั้นได้ถึงก่อน นอร์ทจึงต้องหยุดอยู่แค่นั้น ส่วนมารีนก็ก้าวเดินต่อไปอีกเจ็ดแปดหลัง ก็เจอวายุกำลังเดินเข้าไปในรีสอร์ตหลังหนึ่ง ซึ่งอยู่ห่างจากเธอไปเพียงแค่สามหลัง

มารีนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะใช้กุญแจเสียบเข้าไปในลูกบิดแล้วเปิดเข้าไปในบ้านพักหลังเล็ก จะว่าเธอโชคดีก็ว่าได้ที่ไปลงชื่อเป็นคนสุดท้าย รีสอร์ตหลังหนึ่งมีสองห้องนอน แต่เธอดันไม่มีคู่ เลยต้องพักอยู่คนเดียว

หลังจากล้มตัวลงนอนก็เผลอคิดไปไกล วายุดูสนิทกับผู้หญิงคนนั้น อาจจะสนิทมากกว่าเธอเลยก็ว่าได้ แถมยังมีความเกรงใจ พูดจาไพเราะแทบทุกคำ จะว่าคิดกันแค่พี่น้องสายรหัส แต่ทำไมเธอกลับมองว่าสาวรุ่นพี่กำลังคิดกับวายุมากไปกว่านั้น

ทางด้านวายุ

เขาเดินตามสาวรุ่นพี่เข้าไปในรีสอร์ตหลังหนึ่ง กอหญ้าก็เปิดประตูห้องนอนด้านซ้ายมือห้องแรก แล้วบอกว่าเป็นห้องของเขา

“แล้วอีกห้องของใคร” ชายหนุ่มเอ่ยถาม

“อ๋อ ห้องนั้นของพี่เอง พอดีว่ามันเศษหญิงคนชายคน พี่เห็นว่าเราก็สนิทกันระดับหนึ่ง ก็เลยเสนอให้พักห้องเดียวกันเพื่อเซฟค่าใช้จ่ายของทางชมรม พี่จะพยายามไม่ทำตัวเกะกะหรือออกมาวุ่นวายในโซนด้านนอก นายจะได้ไม่รู้สึกอึดอัด”

สาวรุ่นพี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงละมุน อมยิ้มเล็กน้อย ช้อนดวงตาที่เขินอายขึ้นมองเขา วายุไม่ได้รู้สึกอึดอัด แต่เขาไม่ชอบใจเลยต่างหาก ที่ต้องพักกันสองต่อสองกับคนที่ไม่ได้คิดว่าจะสนิทกันถึงขนาดนั้น

“งั้นพี่พักที่นี่เถอะ เดี๋ยวผมเหมาหลังอื่นเอง”

“ทำไมล่ะ หรือกลัวว่าพี่จะทำอะไรนาย คิกคิก อย่าคิดมากสิ พี่ไม่ปล้ำนายหรอกน่า”

กอหญ้าเอ่ยติดตลก เรื่องปล้ำคนตรงหน้าเธอคงไม่ทำ แต่ถ้าวายุจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อนก็อาจจะโอนอ่อนยินยอมก็ได้ เพราะว่าเธอนั้นแอบชอบหนุ่มรุ่นน้องมานาน

“ผมแค่ไม่ชอบนอนกับคนไม่สนิท โดยเฉพาะกับผู้หญิง”

หญิงสาวหน้าเสียเล็กน้อยที่เขาบอกว่าไม่สนิท ฝืนปั้นหน้ายิ้มอย่างไม่คิดอะไรส่งไปให้เขา

“อ่อ นายคงชอบความเป็นส่วนตัวสินะ งั้นเดี๋ยวพี่พาไปติดต่อห้องพัก”

“ไม่เป็นไรครับ ผมไปเองดีกว่า”

เธอเห็นว่าหนุ่มรุ่นน้องพยายามบ่ายเบี่ยงทุกทาง จึงไม่เซ้าซี้อะไรมากเกรงว่าเขาจะรำคาญ แค่วายุยอมมาทำกิจกรรมร่วมกันก็ยังถือว่ามีโอกาส

มารีนโยนกระเป๋าทิ้งไว้กลางที่นอนโดยที่ยังไม่ได้หยิบเสื้อผ้าออกมาแขวนไว้ในตู้ เธอไม่อาจหักล้างความคิดว่าวายุคงกำลังพูดจาอ่อนหวานกับสาวรุ่นพี่คนนั้นได้ คิดจะออกไปเดินเล่นเสียหน่อย แต่ก็เจอเพื่อนชายคนสนิทเดินมาทางนี้พอดีจึงได้เอ่ยทักขึ้น

“อ้าว ไอ้วา ทำไมสะพายกระเป๋าออกมาด้วย ห้องนั้นไม่ถูกใจมึงเหรอ”

“มึงนอนกับใคร” เสียงทุ้มเอ่ยถาม

“นอนคนเดียวดิ จะให้หิ้วผู้ชายมานอนด้วยหรือไง”

“อีกห้องก็ว่างใช่ปะ”

“ก็ใช่น่ะสิ”

“งั้นกูขอนอนด้วย”

วายุเอ่ยเสร็จก็เดินผ่านเธอเข้าไปด้านในทันที หญิงสาวเหลียวมองแผ่นหลังของเพื่อนพร้อมกับความคิดในใจว่า ห้องไม่ถูกใจหรือว่าคนไม่ถูกใจกันแน่ ด้วยความรู้สึกพึงพอใจอย่างบอกไม่ถูก ก่อนที่เธอจะรีบก้าวเท้าตามเข้าไปด้านในแล้วปิดประตู

“ทำไมมึงไม่นอนหลังนั้น หรือว่าเข้าไปแล้วรู้สึกถึงพลังงานบางอย่างเลยไม่กล้านอน”

“ก็แค่ไม่อยากนอนที่นั่น”

เขาเอ่ยพลางหยิบเสื้อผ้าที่ถูกรีดมาอย่างดีออกจากกระเป๋า นำมาใส่ไม้แขวนแล้วเอาไปห้อยไว้ในตู้

“ไม่อยากนอนที่นั่น แต่อยากมานอนกับกูว่างั้น”

มารีนโพล่งบางคำออกไปอย่างลืมตัว เขาเล่นมาขอนอนด้วย เธอก็พูดออกไปตามจริง ส่วนคนในห้องนอนก็รีบตอบกลับมาโดยไม่ต้องรอคิด แบบที่เธอเองก็พูดออกมาโดยไม่คิดเช่นกัน เธอคงจะทำตัวห้าวเหมือนผู้ชาย จนเพื่อนคิดว่าเธอเองก็เป็นเพื่อนชายคนหนึ่งไปแล้วหรือเปล่า เขาถึงได้กล้ามาขอนอนด้วย

“อืม กูอยากนอนกับมึง”

คำตอบของวายุทำให้ความคิดบางอย่างก่อขึ้นในหัวของเพื่อนสาวอย่างห้ามไม่อยู่ พลันทำให้ใบหน้าสวยเจือไปด้วยสีเลือดฝาดจนเห็นได้ชัดและมีอุณหภูมิที่สูงขึ้นอย่างฉับพลัน ดวงตาคู่หวานเลิ่กลั่กไม่กล้าจ้องมองคนตัวสูงอย่างตรงไปตรงมา

“ออกไปกันได้แล้ว”

ในขณะที่ตกอยู่ในภวังค์ความคิด จนทำให้ดวงตาไม่สามารถมองเห็นภาพเพื่อนชายขณะเดินเข้ามาใกล้ แล้วโน้มใบหน้ากระซิบที่ข้างหู พลันทำให้หญิงสาวสะดุ้งโหยง หัวใจเต้นแรงแทบจะล่วงหล่นลงมา พอได้สติมารีนก็รีบยกมือขึ้นทาบอกข้างซ้าย หมุนตัวหันไปมองเพื่อนที่เดินออกไปรออยู่นอกห้องนอนแล้ว

“ไอ้วา กูตกใจหมด”

“ไปเดินเล่นกัน”

มารีนเดินตามเพื่อนรักออกไปตามคำเชิญชวน ในขณะที่คนอื่นกำลังเก็บของหรือนอนพักเอาแรงกันอยู่ในห้อง เพราะว่าช่วงบ่ายจะต้องเดินเก็บขยะริมชายหาด แล้วต่อด้วยกิจกรรมรอบกองไฟในช่วงหัวค่ำ มีกินเลี้ยงสังสรรค์จนถึงดึก แต่ทั้งสองคนกลับพากันไปนั่งรถกอล์ฟพาทัวร์ส่วนต่าง ๆ ของรีสอร์ต

หญิงสาวเรือนผมปลิวไสวตามแรงลม นั่งอยู่เบาะด้านหลังคนขับ ข้างกายก็คือเพื่อนชายที่นั่งอยู่ด้วยกัน มองวิวข้างทางก่อนจะหันไปถามเขา

“ไหนบอกว่าเดินเล่น แบบนี้มันไม่ได้เรียกว่าเดิน”

“เอาน่า ยังไงก็ได้กินลมชมวิวเหมือนกัน”

ทั้งคู่นั่งรถเล่นกันอย่างสำราญใจ พอได้เวลาก็เข้าไปเช็กชื่อกับหัวหน้าชมรมอีกครั้ง หลังทำการแจกจ่ายไม้คีบคนละอัน ถุงขยะคนละใบ ให้กับนักศึกษาทั้งสี่สิบห้าคน ก็พากันเดินเรียบไปตามชายหาดเพื่อเก็บขยะที่กองเกลื่อนหาดทราย