บททั้งหมดของ ทาสรักพญามังกร: บทที่ 61 - บทที่ 70

แต่...ติดอยู่ที่หยางโจวหมิง ถ้ามองในสายตาของคนที่ผ่านโลกมานานอย่างนายอรรถวัฒน์ ความเป็นลูกกำพร้าของพญามังกรดำดูจะหนักหนาสาหัสกว่าธัชชัยหลายเท่า ยิ่งเขาต้องเป็นทุกอย่างให้น้องสาวเพียงคนเดียว ดูแลกิจการทุกอย่างของบิดาตั้งแต่อยู่ในวัยแรกรุ่น แบกภาระอันหนักอึ้งไว้บนบ่าตามลำพัง ดูน่ายกย่องที่เขาทำทุกอย่างได้ดีเยี่ยม สุขุมและรอบคอบเสมอ นี่ล่ะคือข้อแตกต่าง“แกต้องเป็นพ่อที่ดีได้ ถ้าแกรู้จักปล่อยวาง อีกไม่นานหรอกเจ้าธัช ความจริงจะต้องเปิดเผย เชื่อพ่อสิ”“ตอนนี้ผมไม่สนแล้วว่าความจริงจะเป็นอย่างไร เพราะผมยังไม่รู้เลยว่าตัวเองควรจะทำอะไรต่อไป คุณพ่อครับ ผมบอกไม่ได้ว่ารักเหม่ยลี่หรือเปล่า แต่ผมผูกพันกับลูกในท้องของเธอมาก หยางโจวหมิงจะต้องพรากพ่อพรากลูกแน่ๆ เขาเจ็บแค้นที่ผมพาน้องสาวเขาหนีมา เขาไม่ต้องการให้สายเลือดของเราไปปะปนอยู่กับสายเลือดตระกูลหยางแน่นอน ผมจะทำยังไงต่อไปดีครับพ่อ”“ส่งตัวหยางเหม่ยลี่กลับฮ่องกง แล้วขอขมาหยางโจวหมิงซะ แต่ถ้าแกยังยึดติดกับความเกลียดชังที่มีให้ตันหยงล่ะก็ ตามใจแกล่ะกัน พ่อก็แนะนำในสิ่งที่ถูกต้องเท่านั้น”มือหนาของนายอรรถวัฒน์ตบลงบนบ่ากว้างหนักๆ แอบหวังลึกๆ ว่าบุตรช

มือน้อยรูดขึ้นรูดลง ก่อนจะโฉบใบหน้าลงหาสัดส่วนผยอง เหลือบตาขึ้นมองเจ้าของร่างแกร่ง เห็นเขาเองก็รั้งรอและปรารถนาจะให้เธอทำในสิ่งที่คิดจะทำ ดังนั้นหญิงสาวจึงจรดริมฝีปากทาบบนส่วนปลาย ก่อนจะวาดปลายลิ้นโฉบเฉี่ยบความใหญ่โตและงดงาม ใบหน้าของเธอแดงซ่าน เพราะความตั้งใจจะยั่วยวนให้ชายหลง เธองัดกลยุทธที่เขาเคยทำให้ มาประยุกต์แล้วสร้างความกระสัน ทั้งมือและลิ้นกำลังเพลิดเพลินเหมือนเด็กได้ของเล่น ทว่าคนที่นอนอยู่ก็เกร็งตัว ใบหน้าเหยเก ริมฝีปากขบแน่นอย่างสกัดกั้นอารมณ์“โอ้...สุดยอด”เขาชมจากใจ เธอทำให้เขาพุ่งความสนใจอยู่ที่ปลายลิ้นสีแดงสด ดวงตาสีสนิมมองความน่ารักที่กำลังล้อเล่นอยู่กับกายแกร่ง เธอทำราวกับเขามอบไอติมสุดโปรดให้เป็นของขวัญ และเขาก็ชอบท่าทีของเธอมากจริงๆสรัญรัตน์ตั้งหน้าตั้งตาปรนเปรอเขาเต็มที่ เธอกลืนกินความใหญ่โตเข้าปากเล็กๆ มันทำได้ยากจนต้องตัดใจเปลี่ยนเป็นแทะเล็มข้างๆ จากโคนถึงปลายถ้าเขาจะปล่อยให้เธอลงมือฝ่ายเดียว ก็ดูจะเห็นแก่ตัวมากไปหน่อย เขาจึงรั้งสะโพกนุ่มให้หมุนมาตรงหน้า คราวนี้เป็นเธอเองที่ต้องร้องถามเสียงระรัว“คุณจะทำอะไร!”“ก็ทำในสิ่งที่เธอกำลังทำนี่ไง แลกกัน ฉันไม่อยากให้

“อย่าทำอะไรพวกผมเลยนะครับ พวกผมก็แค่ทำตามคำสั่ง ถ้าไม่ทำกลับไปก็โดนดี ไว้ชีวิตพวกผมเถอะครับ”หยางโจวหมิงลุกขึ้นอย่างช้าๆ สาวเท้าเข้าไปหาพวกมันทั้งสองชวนให้หวาดเสียว คล้ายกับพญามัจจุราชกำลังจ้องเอาชีวิตของพวกมัน ปลายรองเท้าหนังเงาแว้บมาหยุดอยู่ตรงหน้า สลัดขวัญให้โบยบินจนตัวสั่นเทิ้ม มัจจุราช ขนาด .38 มม. สีเงินวาวแกว่งไปมาอยู่ตรงหน้าคนดวงกุด“กูให้มึงเลือกเอา ระหว่างมีใครคนหนึ่งในพวกมึงจะยิงตัวเอง กับพวกมึงฆ่ากันเอง เพราะกูต้องการแค่คนเดียวกลับไปบอกจางซินหวง ว่ากู...รับคำท้าของมัน”“ห๊า!!!” พวกมันเงยหน้าขึ้นตาเหลือกโพลน ตัวของมันพะเยิดขึ้นลงเพราะหายใจเหนื่อยหอบ ความกลัวเล่นเข้ามาจนจุกอก และความตายก็รอคอยอยู่ตรงหน้า“ถ้ามึงไม่ทำ คนของกูจะฆ่าพวกมึงทั้งคู่ เอาพวกมันไปปล่อยที่อื่น แล้วจัดการกับซากหมาขี้เรื้อน อย่าให้เหลือคราบเลือดของมันให้สกปรกห้อง”ว่าแล้ว ร่างสูงของพญามังกรดำผู้เหี้ยมโหดสมคำเล่าลือ เดินกลับไปวางปืนพกไว้บนโต๊ะ มุมปากกระตุกแสยะรอยยิ้มน่ากลัวออกมา แล้วเดินนำฉีอู่ออกไปจากห้อง“ฉีอู่ เรื่องของไอ้คนที่ชื่ออุทิศ ฉันรู้แล้วว่ามันอยู่ที่ไหน”“ที่ไหนครับคุณชาย”“มันเป็นพวกเดียวกับ

กลีบปากอิ่มถูกทับทาบดูดกลืนความหวานซึมซับความกำซาบซ่าน ชายหนุ่มละเลียดลิ้นชิมรสผิวปากฉ่ำชื้น เรียวปากอิ่มเผยอแยกรอคอยบางสิ่งบางอย่าง บางสิ่งที่เธอคงต้องถวิลหาหากไม่ได้พานพบกัน ไม่นานชายหนุ่มก็มอบสิ่งนั้นเติมเต็มความต้องการทั้งของเขาและของเธอ รสหวานแผ่ซ่านไปทั่วเรียวลิ้น การดูดรัดหยอกเย้าเร่งเร้ากับลิ้นนุ่ม สร้างความตื่นเต้นจนขนบนกายลุกชัน“ตันหยง ถ้าฉันจะถามสักนิด เธอจะตอบได้ไหม”อีกครั้งที่เขาไม่คิดจะปล่อยให้ความอยากรู้ไม่ได้รับความกระจ่างแจ้ง จุมพิตถูกทอดถอนแต่ยังคลอเคลียอยู่เหนือปากอิ่ม“อะไรคะ อย่าถามมากนักนะคะ เพราะตันหยงไม่อยากตอบ”คิ้วเข้มขมวดมุ่นงุนงงกับคำบอกกล่าว“ทำไม ทำไมถึงไม่อยากตอบคำถามของฉัน”สรัญรัตน์มอบรอยยิ้มแสนหวาน เกลี่ยปลายนิ้วไล้โครงหน้าคมคาย“เพราะมันจะทำให้เสียเวลาอันมีค่าของเราไงคะ”พูดออกไปแล้วหน้าก็แดงซ่านด้วยความขวยเขิน“จริงเหรอ เธอกำลังจะบอกว่าเวลาที่อยู่กับฉัน เป็นเวลาอันมีค่าของเธอสินะ”หัวใจของหยางโจวหมิงพองโตจนคับอก เขาเผยรอยยิ้มที่ทำให้โลกสดใสให้เธอ“ช่วงเวลาทุกวันทุกนาทีในชีวิต ตันหยงถือว่ามันมีค่ามากที่สุด”“ขี้โกงนี่นา ถ้างั้นต้องถูกลงโทษ”ร่างหนาท

“เขาไปหาจางซินหวง เขาจะต้องไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคะคุณพ่อ”นี่เองที่เป็นสาเหตุทำให้เธอร่ำไห้ปริ่มว่าจะขาดใจ คนเป็นพ่อทำไมจะดูไม่ออกว่าลูกสาวมอบหัวใจให้พญามังกรดำไปเรียบร้อยแล้ว“โธ่...ตันหยงลูกพ่อ”ความรักที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วก็จะจบลงอย่างรวดเร็ว นายอรรถวัฒน์ไม่รู้ว่าฝ่ายชายจะรู้สึกยังไงกับเธอ หากแต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะต้องทำหน้าที่ของพ่อให้ดีที่สุด เขาจะต้องพาลูกกลับบ้าน ส่วนอนาคตจะเป็นยังไงต่อไป เขาแน่ใจว่าพญามังกรดำต้องรู้ดีว่าควรทำอย่างไรหยางเหม่ยลี่ก้าวขึ้นบันไดบ้านของตัวเองอย่างช้าๆ เป็นเดือนแล้วสินะที่เธอไม่ได้เหยียบบันไดบ้าน กลับมาครั้งนี้พี่ชายของเธอจะลงโทษน้องสาวหัวดื้ออย่างไร เธอก็พร้อมจะรับโทษทุกอย่างแล้วจะบอกว่าเธอจะไม่ไปไหนอีกแล้วกลับมาแล้ว เธอก็อยากจะนอนแช่น้ำอุ่นๆ ให้สบายใจสักนิด แต่ไฉนบ้านช่องถึงได้เงียบเชียบแบบนี้ พี่ชายของเธอหายไปไหน“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะเหม่ยลี่”“น้าอี้เฟย!” หยางเหม่ยลี่สวมกอดแม่นมด้วยความคิดถึง แล้วหอมแก้มย่นๆ ทั้งซ้ายขวาอย่างที่เคยกระทำ แก้มของคนที่เลี้ยงดูนอกจากพี่ชายแล้ว ยังหอมและนุ่มเสมอ“สบายดีหรือเปล่าเหม่ยลี่”“สบายดีค่ะน้าอี้เฟย แ