บททั้งหมดของ อัญมณีอสูร: บทที่ 81 - บทที่ 90

“เจ้าคงไม่ได้ลืมวิเวียนใช่มั้ยชอว์” วิเวียนทำความเคารพท่านนายนก่อน และเธอก็หันไปก้มศีรษะให้ชอว์อย่างอ่อนช้อยและยั่วยวน            “เท่าที่ผมจำได้ เธอไม่น่าจะมาอยู่ที่นี่นะครับ”            “ไปถามไถ่กันเองเถอะ!” นายนพูดจบลุกขึ้นและเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ชอว์อยู่เพียงลำพังกับวิเวียน            “สวัสดีค่ะท่านชอว์ คุณดูสบายดีนะคะ” วิเวียนทักทายชอว์เสียงหวาน สายตาที่ชอว์จับจ้องมองเธอและที่เธอมองกลับเขามันทำให้เกิดภาพในอดีตของพวกเขาทั้งสองคน            “คุณไม่น่าเลือกวังนี้เลย”            “ที่ไหนมันก็ไม่ต่างกันเพราะท่านก็ไม่ได้อยู่ที่นี่”          &nb

ตอนที่ค้นหาเธอเองก็ไม่แน่ใจว่าชอว์จะเป็นเก็บมันไว้เหรอมั้ย การค้นหาเธอต้องใช้สติและสมาธิอย่างมาก ชอว์มีจุดเด่นในเรื่องการมองเห็นความผิดปกติไปจากเดิมเขาจะตื่นตัวเร็วมาก การย้ายของบางชิ้นเธอจำเป็นต้องมองมันและจดจำไว้ก่อนจะจับต้องมัน เพื่อที่ทุกอย่างจะได้อยู่คงเดิม เธอใช้เวลาสองสามชั่วโมงในการค้นหา เธอปฎิเสธการไปทานมื้อเย็นตอนที่ซีขึ้นมาตาม เพราะเธอต้องเจอมันก่อนที่ชอว์จะกลับมา เขาเก็บมันไว้ในลิ้นชักเล็กในตู้เสื้อผ้าที่ถูกล็อคไว้ซึ่งไม่เป็นปัญหาที่เธอจะสามารถใช้อุปกรณ์เล็กๆสเดาะกุญแจนั้น แต่เมื่อเธอได้มันมา เมื่อเปิดดูกลับทำให้เธอแปลกประหลาดยิ่งนัก อัญมณี อาร์เชอร์ คำนำหน้าของเธอก็ไม่ใช่ Miss แต่เป็น Mrs.            “ลาก่อนชอว์” หนูอัญปิดและเก็บพาสปอร์ตปลอมไว้ใต้หมอน พรุ่งนี้เธอจะจากเขาไป หวังว่าเวลาที่เธอคาดไว้จะได้ตามนั้น ช่วงนี้ชอว์คงยุ่งอยู่กับเรื่องประเทศอามันต์ เธอยังไม่หลับไปทันที เธออดครุ่นคิดไม่ได้ว่าทำไมนะชอว์ถึงมั่นใจเหลือเกินว่าเขาจะได้ประเทศนี้มาเป็นของเขา ทั้งๆที่เขาบอกว่าจะให้เธอช่วยทำงานให้เขาในเ

“เจ้านายกำลังคิดว่าหนูอัญหนีไปกับแผงพ่อค้าหาบเร่เหรอครับ”            “มันก็มีแต่กลุ่มคนเหล่านี้เท่านั้นที่จะมีเหตุผลในการออกนอกประเทศและเป็นกลุ่มคนเดียวที่หนูอัญจะหาผลประโยชน์ได้ในเวลาอันสั้น...และตอนนี้ฉันคิดว่าพาสปอร์ตของเธอคงไม่ได้อยู่บนห้องแล้ว” ม่อนเบิกตากว้างอย่างเหลือเชื่อ หนูอัญผู้หญิงคนนี้เนี่ยนะ! เธอวางแผนให้กับตัวเองได้ขนาดนี้ด้วยเวลาอันสั้น กับสิ่งแวดล้อมแบบนี้เนี่ยนะ เธออายุสิบเก้าจริงๆเหรอ....ม่อนกล่าวขอตัวออกไปเช็คว่ามีขบวนหาบเร่คนไหนบ้างและพวกเขาก็จะมาวิเคราะห์หาอีกครั้งว่าจะติดตามขบวนไหนดีที่มีความเป็นไปได้ที่สุดที่หนูอัญจะขอร่วมทางไปได้            “ขบวนพ่อค้ากาเลนเหรอครับ?” ซีเอ่ยถามเมื่อชอว์ที่เงียบอยู่สักพักเพื่อดูรายละเอียดกลุ่มพ่อค้าที่ม่อนไปเอาข้อมูลมา            “ทำไมละครับนาย” ม่อนเองก็อยากรู้ว่าทำไมเจ้านายเขาถึงเลือกขบวนนี้

ชอว์มองหนูอัญอย่างผิดหวัง ทำไมสายตาที่เธอมองเขาถึงเป็นแบบนั้น เขาเจ็บปวดเหลือเกินที่หนูอัญคิดได้ว่าเขาจะฆ่าเธอได้ แม้เมื่อก่อนเขาจะข่มขู่เธอเรื่องนี้บ่อยครั้งแต่การปฎิบัติที่เขาทำกับเธอ เธอยังคิดอยู่ได้อย่างไรว่าเขาจะฆ่าเธอได้ หรือเธอลืมคำพูดที่เขาให้ไว้ล่าสุดแล้วหรือว่าเขาจะไม่มีทางฆ่าเธอ ในที่สุดอสูรไร้ใจอย่างเขาก็ต้องมีวันนี้ เขาเจ็บเพราะความรัก ความรักมันทำร้ายเขาได้ในที่สุดเพราะแววตาเธอหาได้มีความรู้สึกเดียวกันกับเขาที่มีให้กับเธอ แววตาเธอบ่งบอกว่าหวาดกลัวเขาไม่น้อย            พรึ่บ! ชอว์ใช้อีกมือกระชากผ้าขนหนูที่พันร่างบางล่วงหล่นไปกองแทบเท้าเธอทันทีด้วยการกระชากเพียงครั้งเดียว ฟืดดดด หนูอัญสูดหายใจเข้าปอดอย่างแรงเธอกำลังรอความตายแบบไร้ศักดิ์ศรี เขาจะฆ่าเธอหมกไว้ในห้องนี้แบบเปลือยเปล่า สิ่งที่สมองหนูอัญคิดได้อยู่เงียบๆในใจ            “เราจะมีเซ็กส์กัน”            !!! พรึ่บ! คำพูด

ควับ! ชอว์คว้าร่างที่กำลังจะถดถอยหนีห่างจากเขาไว้ทันที “ไม่ ไม่ ไม่...” หนูอัญกรีดร้องออกมา เธอเข้าใจสิ่งที่ชอว์พยายามแล้ว ร่างกายเธอไม่อาจรับเขาได้แน่นอน เขาจะฆ่าเธอด้วยสิ่งนั้นใช่มั้ย เขาแทงเธอให้ตายด้วยมีดเสียยังดีกว่าจะทิ่งแทงเธอด้วยแท่งเนื้อนั้น            หมับ!!! ชอว์กดไหล่บางให้นอนอยู่กับที่นอน เรียวขาเล็กพยายามแนบเบียดปิดช่องทางการถูกทิ่มแทงอย่างสุดกำลัง ปากก็ร้องปฎิเสธ ดวงตาหยาดเยิ้มไปด้วยสายธารน้ำ แขนข้างหนึ่งที่เป็นอิสระพยายามกดจิกข่วนเนื้อหนังที่แข็งป่านหินผาของเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ทุกอย่างก็สูญเปล่า พละกำลังชอว์เหนือกว่าเธอร้อยเท่าพันเท่า ร่างกายเขาก็ใหญ่โตกว่าเธอสามสี่เท่า            ชอว์แทรกตัวเข้าไปอยู่ระหว่างขาเล็กได้อย่างง่ายดาย หนูอัญถูกอยู่ในท่าบังคับเรียวขาแยกห่างจากกัน ร่างกายท่อนบนไม่อาจขยับด้วยฝ่ามือเดียวของชอว์ที่ตรึงเธอไว้ “ไม่!!!! ไม่!!! ไม่!!!” เสียงร้องลั่นด้วยความหวาดกลัวดังคับห้องแคบจนสามารถทะลุออกนอก