All Chapters of The Face She Borrowed: Chapter 1 - Chapter 10

Tahimik ang gabi sa ospital. Ang liwanag mula sa kisame ay maputlang puti, malamig, at tila nanunuot sa balat. In the middle of the room lay a woman, wrapped in bandages from head to toe. Only the faint rhythm of her breathing and the hum of the machines proved she was still alive. According to the doctors, her survival was nothing short of a miracle. The Range Rover she and Eleanora Zobel had been riding in exploded after crashing into a highway barrier in Tagaytay. Wasak, nagliyab, at natagpuang halos abo ang nasa loob. Isa lamang ang natagpuang may pulso, walang iba kundi ang babae ngayon na nakaratay sa kama. Isang buwan na ang lumipas. Sa wakas, kumilos na ang mga daliri niya. Sumunod ang mga pilik-mata. Dahan-dahan niyang iminulat ang mga mata nito at tila naguguluhan, parang ito ang unang beses niyang nakakita ng liwanag. Nanuyo ang lalamunan niya, at bawat hinga ay parang may kalabit ng sakit sa dibdib. Nilingon siya ng nurse na nakabantay. “Miss, you’re awake! Wait lang

Pagkalipas ng tatlong buwan, tuluyan nang bumalik ang kulay sa mga pisngi ni Mirella o sa katauhan ngayon ng lahat, si Mrs. Eleanora Zobel. Sa harap ng malaking salamin, pinagmasdan niya ang sarili. Ang babaeng nakatingin sa kaniya ay may tindig ng isang Zobel: matatag, elegante, at walang bakas ng kahinaan. Ngunit sa ilalim ng mapanlinlang na ganda, nandoon pa rin ang mga matang kay Mirella: matatalas, mapanuri, at may lihim na alam. “Mrs. Zobel, you have a meeting in five minutes,” ani ng bago niyang assistant, isang dating kasabayan niya noon bilang sekretarya. Ngumiti siya ng banayad. “Let’s go.” Pagbukas pa lang ng pinto ng boardroom, agad na tumahimik ang lahat. Ang mga direktor, department heads, at shareholders ay sabay-sabay na tumayo bilang pagbati. Sa dulo ng mesa, nakaupo si Lord Cassian Zobel, ang mister na halos hindi pa rin siya matingnan nang diretso simula nang siya’y makalabas ng ospital. Nakasalubong niya ang malamig nitong titig, ngunit sa pagkakataong ito, h

Tila gulat ang naging reaksyon ni Mirella sa halik ng kaniyang asawang si Cassian. Hindi niya alam kung itutulak ba niya ito palayo, ngunit kung gagawin niya iyon ay mahahalata na parang tinatanggihan niya — gayong mag-asawa sila. Hindi pa rin niya alam kung ano nga ba talaga ang ugnayan nila, kaya nagpasya siyang tugunan ang halik na iyon. Mainit ngunit mabagal ang halikan ng dalawa. Bawat galaw ni Cassian ay parang sinasadya, may pag-angkin, may pagtatanong. Ramdam ni Mirella ang paglalim ng halik, ang mga daliring dumadampi sa kaniyang balat na para bang may hinahanap na katotohanan. Pagkahiwalay ng kanilang mga labi, ilang pulgada lang ang pagitan. Nakaangat ang sulok ng labi ni Cassian, may ngiting mapang-asar at mapanukso. “I like this version of you,” mahina niyang sabi, may bahid ng pagtataka. Nanatiling tahimik si Mirella. Ang mabilis na tibok ng puso niya ay parang sagot na hindi niya masabi. May kakaibang init sa pagitan nila, pero higit na malakas ang kabog ng alin

Mabilis na ipinatawag ang security at agad din dinakip ang ginang. “Don’t let her come near here or near my wife ever again,” utos ni Cassian. Pilit na pumipigil ang ginang, nag-aalburuto. “Bitawan niyo ako! Ano ba! Bigyan niyo na ako ng pera! Pera ang kailangan ko!” “Wait—” saglit na pag-aawat ni Cassian habang kinukuha ang pitaka. Kinuha niya ang sampung libong piso, at binalibag ang pera sa mukha ng ginang. Agad naman itong pinulot ng ginang. Ngumisi muna ang tiyahin bago umalis. “Babalikan ko kayo. Hindi pa ako tapos sa inyo—lalo na sayong babae ka! Hanggang hindi mo naibibigay ang gusto ko!” banta ng tiyahin. Tahimik na tumingin si Mirella sa sahig nang marinig iyon, pilit na itinatago ang pag-alimpungat. Hindi niya gustong makita ni Cassian kung gaano siya naapektuhan ng mga panunukso ng tiyahin. Mahalagang kamag-anak man iyon, alam niyang hangga’t may buhay ang kanyang tiyahin, pera lang ang habol nito. Hindi niya inasahan na mas gugustuhin pa nitong mamatay kaysa magpakit

Flashback… Cassian’s POVI watched from the top of the stairs, silent, as the same scene unfolded again. My mother’s voice breaking and my father’s tone like ice.“Where are you going, Rafael?! You’re leaving again?! It’s our anniversary today!” she cried, clutching the edge of his sleeve like it could make him stay.He didn’t even flinch. “I have something important to take care of,” he said flatly, adjusting his cufflinks as if her words were nothing but noise.Mother let out a shaky laugh, the kind that hurt to hear. “So that’s it? Another important errand? Am I really that worthless to you?”Father finally turned, his eyes cold. “Stop it, Lucia. You’re only making a fool of yourself.” His voice was calm. “You’re pathetic.”The silence that followed was heavier than my mother’s sobs. I was just only twenty-one, old enough to understand that my family was about to fall apart.I followed my father that night, keeping my distance as he drove across the city. He stopped at a small apa