The Deal We Called Marriage のすべてのチャプター: チャプター 11 - チャプター 19

Nakakasilaw na araw ang bumungad sakin. Ang sakit sa ulo, dagdag pa ‘tong parang may tumutugtog na rock band sa loob ng bungo ko. Sinisi ko agad ‘yung wine kagabi. At ‘yung fries. At ‘yung mga walang preno kong kaibigan na nagdeklara pa ng “relationship evolution” between me and Callisto. Whatever that means. I groaned and buried my face sa unan. Pero kahit anong pilit kong bumalik sa tulog, may amoy na sumingit sa ilong ko. Kape, fresh at matapang. Siyempre, alam ko na kung sinong may kagagawan niyon. Si Callisto Maxim. The man who doesn’t know how to rest. Feeling ko allergic siya sa tulog. He probably filed it under “unproductive.” Paglabas ko sa kitchen, nandun nga siya, nakasandal sa counter, tie already perfect, scrolling through his phone like he owns the morning. Parang di manlang tinamaan ng hangover. “Tao ka pa ba?” sabi ko, sabay abot ng mug. “Well, good morning to you too,” sagot niya, kalmado pa rin. “Two sugars, no cream, right?” Napataas ako ng kilay. “

Kung makakapatay ang katahimikan, malamang naka-ukit na pangalan namin sa sahig ng Ember’s bar.Si Rafe, naging sober bigla.Si Luca, nakanganga.Si Bianca, mukhang nagfa-flashback sa lahat ng conversation namin ever since college.Si Dane, may “told you so” face na nakakainis.At si Tessa… Diyos ko, parang nanonood ng Maria Clara at Ibarra: Live Edition.Si Callisto? Siyempre, kalmado.Lumingon sya sakin with a silent question in his eyes, parang sinasabi nyang,‘Do we tell them or pretend this never happened?’I was left with no choice so I just sighed.“Well,” I said, voice cracking halfway, “surprise?”Bianca blinked. “You married him?”“It’s not what it looks like!” mabilis kong sagot, sabay tawa na pilit. Kasi ‘yun lang ang kaya kong gawin kapag nagpa-panic: ngumiti na parang may control ako kahit wala naman.“Oh?” si Luca, naka-lean pa sa table. “Kasi sa nakikita ko, mukhang it’s exactly what it looks like. You got married, didn’t tell anyone, and then casually show up on

Umaga na. Mapusyaw ‘yung liwanag, parang nagdadalawang-isip kung sisikat ba talaga o mananatiling kulay-abo. Tahimik, wala akong ibang naririnig maliban sa ambon at mahinang ugong ng mga sasakyan sa labas.Saglit akong nagising nang hindi sigurado kung nasaan ako. Hanggang sa maramdaman kong may kamay na nakayakap sakin.Hindi ‘yung tipong casual lang o aksidenteng napadikit. Buong yakap.‘Yung braso ni Callisto, mahigpit na nakapulupot sa bewang ko at yung dibdib niya, nakasandal sa likod ko, mainit kahit malamig pa ‘yung hangin sa loob ng condo.At sa pagitan ng mga segundo, maririnig mo ‘yung hinga niya. Mabagal, malalim at masyadong… intentional.Natigilan ako. Kasi sure ako, gising ‘to.Walang tulog na ganito kaingat huminga.Walang tulog na ganito kabagal humaplos.Kasi ‘yung mga daliri niya at hinahaplos nang marahan sa tagiliran ko, ‘yung klase ng dampi na halos hindi mo maramdaman. Maingat ang paraan ng paghaplos nya, hindi siya nagmamadali.Parang may gusto lang siyang p

Ang tahimik ng biyahe pauwi.Walang tugtog, walang salita. Tanging ilaw lang ng headlights na humahati sa dilim, at ‘yung tunog ng gulong na parang mahinang bulong sa kalsada. Walang nang nagsalita sa amin ni Callisto mula nang umalis kami sa bahay ng mga magulang niya. Mabigat pa rin ‘yung hangin, puno ng mga bagay na hindi nasabi.Pagdating namin sa penthouse, pagbukas pa lang ng elevator, dumiretso na siya sa bar. Tinanggal niya ‘yung tie nya, niluwagan ang kwelyo ng polo, at kinuha ang bote ng whiskey. "I need a drink.” eto ang unang beses na nagsalita siya simula kanina.Nilapag ko ang clutch sa counter. “Understandable.”Lumingon siya, may konting ngiti sa mata. “You joining me or going to bed, love?”Ayan na naman.Hindi dapat ako kinikilig, pero may kung anong humaplos sa dibdib ko.Nagdalawang-isip ako saglit bago ako lumapit. “Pour me one.”Hindi siya ngumiti nang buo, pero may bahagyang kurba sa labi niya habang nagbubuhos ng alak sa dalawang baso.Umupo ako sa stool, siy

Buong umaga, paulit-ulit lang sa utak ko yung sinabi ni Tessa.“Meet new people. You’re not married for real, right?”Tama.Pero habang binibigkas ko ‘yun sa isip ko, parang unti-unti siyang nagiging kasinungalingan.Nasa harap ako ng salamin, sinusuklay ang buhok kong kulot sa dulo. Yung mga hibla, parang may sariling isip—hinahaplos ang balat ko, parang pinapaalala yung gabing ayokong maalala.Yung halik.Yung init.Yung tibok ng puso ko na parang tumatakbo sa marathon na hindi ko alam kung gusto kong matapos.Dapat wala ‘yun.Dapat parte lang ng usapan.Pero hindi na siya mukhang kasunduan.Parang totoo na.Huminga ako nang malalim, pilit nilulunok yung memorya. Brunch lang naman ‘to. Walang special. Casual jeans, soft blouse, light makeup—normal girl, normal day. Safe.Pero kahit ready na ako, nakatayo pa rin ako sa tabi ng pinto, parang may hinihintay.O baka may gustong pigilan.Tahimik ang penthouse.Si Callisto, nandun sa counter, sleeves rolled, may hawak na tablet na sumisin