All Chapters of The Deal We Called Marriage: Chapter 1 - Chapter 10

Hindi ako dumiretso ng uwi pagkatapos ng deal namin ni Callisto.Like, seriously. Sino bang matino ang uuwi agad pagkatapos mag-propose ng fake marriage sa sariling barkada?Yung mga building, may ilaw pa rin kahit disoras na.Mga kotseng nagra-racing pa rin sa EDSA as if may finish line.Ako? Nagda-drive lang nang walang direksyon. Kasi kung may direksyon man, baka bumalik ako sa condo at sabihing, “Wait lang, joke lang ‘yung kasal!”Pero heto, bago ko pa ma-overthink ‘yung kalokohan na to, napunta na ako sa bahay ni Lola.Automatic ‘yon, every time I screw up, dito ako napapadpad. Parang built-in GPS ng konsensya ko.Pagpasok ko sa gate, narinig ko agad ‘yung pamilyar na krrk, yung tunog ng gate na ilang taon ko nang sinasabing ipapaayos pero never ko namang ginawa.Pagpasok ko sa loob, same smell, lavender at lumang libro.Yung amoy ni Lola na parang sinasabing “ayosin mo sarili mo, apo.”Tinanggal ko heels ko sa may pinto at naglakad papunta sa study niya.Tahimik. Malamig. A

Kung sasabihin mo sa’kin last week na ikakasal ako ng 10 AM, on a random Wednesday, naka-off-white na dress na in-order ko lang online… tatawanan lang talaga kita.As in, ‘yung tawang may halong, “Girl, okay ka lang?”Pero heto ako ngayon, nakatayo sa harap ng malabong salamin sa city hall restroom, sinisilip kung pantay ba ‘yung lipstick ko at kung may natira pa bang dignidad sa bangs kong ayaw makisama.Yung ilaw sa taas, ‘yung fluorescent na parang pagod na sa buhay, kumikindat-kindat. Parang sinasabi, “Good luck, girl.”Huminga ako nang malalim.Kaya mo ‘to, Alex.Tumunog bigla ang phone ko. Message from Mr. Efficiency himself.Callisto: Parking. Be there in two.Wala parin hello, walang good morning, walang emoji.Tinitigan ko muna ‘yung screen sandali, gusto kong matawa na parang gusto ko na ring umatras. He actually meant it. This is happening. In two minutes.Sinuksok ko ang phone sa bag ko at tiningnan ulit ang sarili sa salamin.“Okay,” sabi ko sa repleksyon ko. “Let’s r

Kung may medalya para sa domestic survival, dapat akin na ‘yung gold. Kasi ngayon, harap-harapan akong nakikipaglaban sa kaaway kong hindi ko alam kung roommate ba o reincarnation ni Marie Kondo.Literal na giyera ang loob ng closet ni Callisto. Kalahati ng damit ko nagbagsakan na sa sahig, habang ‘yung ibang dresses ko nakikipagsiksikan sa mga coat niya. May scarf pa akong nakalaylay sa gitna, parang white flag na sumu-surrender.“You realize you’re invading my space, right?” boses ni Callisto, galing sa hallway. Kalmado, pero may warning shot vibes.“Invading?” tinaasan ko ng kilay habang hawak ‘yung blouse na muntik nang mapigtas sa hanger.“Excuse me, last time I checked, ikaw ang nagyaya na lumipat ako rito. Shared apartment, ‘di ba? Eh ‘di syempre may gamit akong kasama. Hindi naman ako multo na nawawala bigla pagpasok ng pinto.”Lumabas siya sa doorway, naka-cross arms, serious pa rin.“‘Shared, huh? From where I’m standing, mukhang may deposition na nagaganap. ‘Yung mga sapa

It started with one word. Love.Isang beses niya lang sinabi, as a joke. Pero ngayon? Parang naging part na ng araw-araw niyang script.“Morning, love.”“Coffee’s ready, love.”“Pass the files, love.”At bawat beses na sinasabi niya ‘yon na parang announcer lang sa isang business news, kalmado lang at walang effort. Samantalang ako?Two seconds akong nagla-lag bago magpanggap na wala lang.Hindi ko alam kung saan ko ibabaon ‘yung kilig o inis o kung anong halo-halong kuryente na dumadaan sa system ko every time marinig ko ‘yung boses niyang tinatawag akong “love.”Isang linggo na since dumalaw ‘yung lawyer ng lola ko, at sigurado akong ginagawa lang ‘to ni Callisto para asarin ako.Kasi bakit nga ba hindi, diba? Alam niyang maiirita ako. Alam niyang mapapatingin ako sa kanya kahit ayoko.Kalmado lang siyang pumasok sa kusina, naka-white shirt, at amoy shampoo. Parang walking commercial.Habang ako, pagba-butter pa lang sa toast, sobrang haggard na.Ang unfair talaga.“Good

The morning-after effect was real. Yung tahimik na honesty kagabi parang hangin, nandito pa rin, kahit ‘di mo na pansin. Everything felt… different. Ang tahimik ng mundo pero sa loob ko, ang ingay. From too much thinking and too much replaying of every line he said. At kung kailan gusto ko lang magpaka-normal, fate decided to be funny again. Kung kailan Friday night at late na ‘ko sa inuman, dun pa namatay ‘yung kotse ko. Right when I needed to go out. Right when I was supposed to meet the group sa Ember. Habang nakatayo sa tabi ng kotse at nagmukhang tanga, when a familiar black sedan stopped beside me. The window rolled down. “Car trouble?” Callisto asked. “No,” napabuntong-hininga ako. “Nagmo-moment lang ako with my engine.” Hindi manlang sya nag-react. “Get in.” “Pwede naman akong mag-book ng cab” “You’ll wait twenty minutes for one.” Click. Door unlocked. “We’re heading to the same place anyway.” I hesitated. “Pag nagkasabay tayo, magtatanong ‘yung m