All Chapters of หวง ฤทธิ์ รัก: Chapter 101 - Chapter 110

“เอ่อ ฉันมาลาคุณน่ะ” คนฟังนึกใจหายแต่งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา เช่นเดียวกับมีพบก็ต้องมีพรากจากเป็นธรรมดา “คุณจะกลับไทยแล้วเหรอ?” “ค่ะ” คนที่ว่าตอบเสียงอ่อยๆ ด้วยอาลัยเพื่อนรู้ใจที่ต่างฝ่ายต่างก็ไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับอีกฝ่าย หากแต่ทั้งสองกลับคุยกันถูกคอ จากนั้นก็เปรยออกมา“ฉันคิดว่าบางทีตัวเองควรจะกลับไปเอาไอ้ที่ฝังอยู่ในหัวออกเสียที หลังจากที่หลีกหนีความจริงมานาน”เสียงขื่นๆ ในตอนท้ายทำให้คนฟังนึกสะท้อนในอก “ดีแล้ว ฉันเห็นด้วยอย่างยิ่ง” “บางทีฉันก็กลัวตาย ทั้งที่ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่อใคร แต่มันก็อดที่จะกลัวไม่ได้ แต่ก็ไม่แน่หรอก ฉันอาจจะเปลี่ยนใจให้มันตายไปพร้อมกับฉันก็ได้” เสียงของคนพูดสะท้านเหมือนกลั้นสะอื้น“ไปรักษาเถอะ ถึงจะไม่มีใครยินดีกับการมีลมหายใจอยู่ต่อของคุณ แต่ขอให้คุณรู้ไว้ เพื่อนคนนี้ยังต้องการคุณเสมอ ฉันเป็นกำลังใจให้นะคะ” คนตาบอดบอกอย่างจริงใจ จนอีกฝ่ายต้องเอื้อมมากุมมือเรียวเอาไว้ แล้วเอ่ยเสียงสั่นๆ“ฉันคงคิดถึงคุณแย่”“ฉันก็คงคิดถึงคุณเช่นกัน ขอให้คุณโชคดีนะ หวังว่าสักวันเราจะได้เจอกันที่เมืองไทย”ปานระพีบีบมืออีกฝ่ายคืนบ้าง แล้วก็ต้องสะท้านเล็กน้อย เมื่ออยู่ๆ

แว่วเสียงชนิดหนึ่งซึ่งบอกถึงความฮึกเหิม ถือดี ของคนที่กำลังทำให้ร่างอ้อนแอ้นตกอยู่ในสภาพไม่ต่างจากดินน้ำมัน แล้วพ่อคุณก็ทำให้เธอสะดุ้งเฮือก ด้วยการมาหยุดหายใจราดรดเนินสาว ลมหายใจผ่าวระอุโลมเล้าผิวเนื้อไวต่อสัมผัส จนร่างน้อยเกร็งไปหมด ไม่นานก็เบิกตากว้างเมื่อใบหน้าหล่อๆ ซุกเข้าหา การตาบอดทำให้ประสาทสัมผัสของเธอไวขึ้น ฉะนั้นแค่เขาแตะนิดแตะหน่อยเธอก็เตลิดเสียแล้ว “คุณหวง…”เสียงสั่นระริกเจือครางนิดๆ ถูกพ่นจากปากอิ่ม ขณะที่เจ้าตัวส่ายหน้าอย่างท้อแท้ เมื่อสามีจับขาเรียวให้กางออกจนสุด แล้วลากลิ้นขึ้นลงตรงรอยแยกของกลีบดอกไม้ บ้างกระดกถี่ๆ ใส่ปุ่มกระสัน “ว่างายยยยย…ลูกหมูน้อย”เธอเกลียดเสียงยานคางกวนประสาทนั่นชะมัด แต่กัดฟันเม้มปากข่มอารมณ์ได้ไม่นาน สุดท้ายก็ต้องยอมจำนน “ฉัน…ไม่ไหวแล้ว”เสียงที่เปล่งออกมาฟังดูกระท่อนกระแท่นกว่าเก่า เพราะถูกอีกฝ่ายล้วงควักกายสาวด้วยลิ้นร้อนร้าย จนต้องดิ้นพล่าน ความเสียววิ่งปราดไปทั้งสรรพางค์ “แปลว่า อยากให้ผมพาทำลูกแล้วช่ายป่ะ”“ฮื้อ…คนบ้า จะมาถามอะไรเล่า คุณก็รู้อยู่แล้ว”“ผมไม่รู้”เสียงห้าวเจือแหบสวนกลับอย่างซื่อๆ ได้ชวนน่าหมั่นไส้ จนกำปั้นน้อยต้อ

“ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ?”“ว่ามาเลยจ้ะที่รัก”“ถ้าคนที่เราไว้ใจโกหกเรา เราควรจะให้อภัยเขาไหมคะ” ขาดคำเธอก็สัมผัสได้ว่าเจ้าของมือตัวแข็งทื่อ ลมหายใจที่เป่าราดรดหน้าผากมนของเธอพลันสะดุด และนั่นก็ทำให้ข้อสงสัยในใจของปานระพีเริ่มชัดแจ้งขึ้น “เอ่อ…ยายว่าเราควรจะมองเจตนาของเขาเป็นหลักนะ ถ้ามันเป็นการโกหกสีขาว ก็อย่าถือสาเขาเลยจ้ะ บางทีคนที่ฉลาดไปหมดก็โง่ในเรื่องความรักนะจ๊ะ” “แปลว่าหนูควรจะให้อภัยเขางั้นเหรอคะ”“จ้ะ”“แล้วคุณยายล่ะคะ เคยโกหกคนที่ตัวเองรักหรือเปล่า”“เอ่อ ก็มีบ้างจ้ะ”“งั้นคุณยายมีอะไรจะสารภาพไหมคะ”เสียงที่ฟังดูกระด้างขึ้นทำให้คนที่กำลังถูกไล่บี้เลิกคิ้ว ทว่ายังไม่ทันจะได้จับต้นชนปลาย แม่สาวตาบอดก็ล้วงมือเข้ามาในเสื้อ วินาทีที่ฝ่ามือน้อยแตะเข้าตรงรอยแผลที่ยังไม่ตกสะเก็ดดีตรงท้องร่างของคนที่ว่าก็ตัวแข็งทื่อ ลมหายใจเหมือนถูกสูบออกไปจากปอดเสียดื้อๆ “คนบ้า!” กำปั้นน้อยๆ ซัดตุ้บเข้าที่อกกว้าง ก่อนที่หญิงสาวจะตัดพ้อต่อว่าด้วยความคับข้องใจเหลือคณา “ถึงฉันจะตาบอดฉันก็ไม่ได้โง่นะเว้ย! อย่าได้บังอาจมาโกหกฉันอีกเชียว” ต่อว่าเสียงเขียวเสร็จร่างบางก็ทำท่าจะลุกหนี หากไม่ถูกมือหน

หลังจากจอมพลกับปิยฉัตรกลับไปได้สองวัน คืนนี้ก็เป็นโอกาสเหมาะที่เขาจะหาจังหวะบอกรักเมียออกไปตรงๆ หลังจากเรียกความกล้าด้วยการกินเหล้าย้อมใจอยู่เป็นนานสองนาน ให้ตาย! คนอย่างมหรรณพกลายเป็นคนขี้ขลาดตาขาวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ! หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จ เขาก็จัดการอุ้มเธอขึ้นห้องนอน แล้วมาตระกอดกอดร่างที่ผอมลงไปเยอะแต่ช่วงนี้เหมือนจะเริ่มมีน้ำมีนวลชวนน้ำลายหก“แพรจ๋า…”“ฮื่อ…เหม็นเหล้าค่ะ” เธอพ้อน้อยๆ ดันหน้าหล่อออกห่าง“งั้นแพรไปอาบน้ำให้หน่อยสิจ๊ะ นะเมียจ๋า”“คุณลืมไปแล้วเหรอคะ ว่าแพรตาบอด”เธอเอ่ยเสียงสะท้านไหว หน้าเศร้า ทำเอาเขาแทบยกมือขึ้นตบหัวตัวเอง รีบกอดกระชับร่างน้อย จุมพิตหน้าผากมนอย่างปลอบประโลม แล้วกระซิบด้วยความเสียใจ“ผมขอโทษ”“ไม่ต้องขอโทษหรอก คุณไม่ได้ผิดอะไร” “งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะ แล้วจะรีบกลับมานอนกอด”เขาหายไปเกือบสิบห้านาที กลับมาอีกทีพร้อมเสียงฮัมเพลงเบาๆ แต่ทำเอาคนที่แสร้งทำเป็นหลับตัวแข็งทื่อ เพราะเพลงที่ปานระพีได้ยินนั้น มันเป็นเพลงที่เธอร้องให้มหรรณพฟังตอนเขานอนรักษาตัวอยู่ในห้องไอซียู ที่จริงเธอไม่ได้เป็นติ่งของนักร้อง แต่เมื่อมีโอกาสได้ฟังเกือบจะทุกวัน จ

งานจบ ปานระพีกำลังจะกลับ โดยมีสามีโอบประคองไม่ห่าง คุณชายหมอธีรเดชก็เดินเข้ามาดักหน้า และขอคุยกับเธอเป็นการส่วนตัว ท่ามกลางความไม่พอใจของคนหวงเมีย แต่มหรรณพกลับทำอะไรมากไปกว่าสบถไม่ได้ “อย่าทำหน้าเหมือนของรักษาหายอย่างนั้นสิ แค่ขอคุยธุระกับคุณแพร ไม่ได้จะขโมยไปไหนเสียหน่อย”คุณชายหมอมาดนิ่งเอ่ยเสียงเรียบ กระตุกมุมปากนิดๆ ขณะตบไหล่มหรรณพเบาๆ และนั่นก็ทำเอาคนโดนขยี้ปมเรื่องถูกขโมยเมียไปหน้าตึง ตาขุ่นคลั่ก ใจจริงอยากถามธีรเดชว่ามีเรื่องอะไรจะคุยกับเมียเขา แต่ก็ไม่เอ่ยปากออกไปแม้แต่ประโยคเดียว เพราะกลัวเสียเหลี่ยม อีกทั้งลึกๆ ก็ให้เกียรติและเคารพการตัดสินใจของปานระพี ฉะนั้นจึงทำอะไรไม่ได้ นอกจากปล่อยให้ไอ้คุณชายที่มีความกวนโอ๊ยซุกซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากผู้ดีดูสุขุมนุ่มลึกคุยกับเมียเขาตามลำพัง เพราะคำว่าธุระ ซึ่งธุระก็หมายถึงเรื่องส่วนตัว “คุณชายมีอะไรก็ว่ามาเถอะค่ะ”ทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้าของสามีถอยห่างออกไปอย่างให้พื้นที่ส่วนตัวด้วยท่าทางฮึดฮัด ปานระพีก็เอ่ยเป็นทำนองเปิดทาง เพราะเห็นว่าดึกมากแล้ว และเธอก็อยากกลับบ้านเต็มทน “คุณช่วย เอ่อ…เมียผมได้ไหม” ธีรเดชเข้าประเด็