All Chapters of หนึ่งใจแต่หลายรัก: Chapter 11 - Chapter 20

“คุณน่ากินที่สุด”ราตรีกระตุกยิ้ม กระถดกายลงมาคุกเข่าตรงหว่างขาแล้วครอบริมฝีปากรูดรัดแท่งเนื้อร้อนผ่าวของคมน์“ซี้ดดดด... ”คนโดนดูดพริ้มตาคราง ราตรีต้องอ้าปากจนกว้างเพื่อที่จะครอบลงมาจัดการกับความใหญ่โตของเขา“ชอบไหมคะ”แม่ม่ายสาวใหญ่ถามเหมือนติดตามผลงาน“ชอบสิครับ”คมน์ยิ้ม ราตรียกนิ้วขึ้นกรีดช่อผมบางส่วนที่ร่วงลงมาบดบังใบหน้าขึ้นไปทัดเอาไว้หลังใบหู เหลือบตาขึ้นมองหน้าพ่อเลี้ยงที่เอื้อมมือลงมาตะล่อมบีบนมหล่อนไปพลาง ขณะราตรีกำลังผงกศีรษะขึ้นๆ ลงๆ จัดการกับความแข็งแกร่งตรงหน้าอย่างชำนิชำนาญ ปลายลิ้นของหล่อนตวัดรัวหัวมังกรของเขาอย่างมีลีลา ทำเอาเจ้าของไร่องุ่นครางกระเส่า“กินของผมอยู่คนเดียวไม่ยุติธรรม... ให้ผมกินของคุณบ้างสิ”คมน์บอกหลังจากราตรีจู่โจมความเป็นชายชาตรีของเขาด้วยริมฝีปากอยู่นานเป็นครู่ คำว่า ‘กิน’ ทำเอาแม่ม่ายใจเต้นแรง เพราะหล่อนอยากโดนกินใจจะขาดคมน์รีบขยับลงมา จัดท่าทางให้ราตรีขึ้นมานั่งแทนที่เขา หล่อนรีบเอนหลังพิงผนังกระท่อม ชันเช่าขึ้นมา ถ่างอ้าซ่าในท่าเตรียมพร้อมให้เขากิน“อ๊อย... ซี้ด”ราตรีพริ้มตา พ่อเลี้ยงงุดหน้าเข้าดูดเลียดุดัน แบะบีบกลีบเนื้ออวบขาว ทะลักเป็นร่อ

พ่อเลี้ยงรวบสะโพกของราตรี กดกลีบลงมาบดขยี้กลืนดุ้นเอ็น‘อู้ว... ’คนที่กำลังแอบดูอุทานในใจ ‘ให้ตายเถอะโรบิ้นให้ดับดิ้นเถอะโรเบิร์ต’ ไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้มาเห็นอะไรแบบนี้ ลีลาการร่วมรักของพ่อสามีสะดุดตาสะใภ้เข้าอย่างจังเห็นชัดว่าคมน์ช่างดูบึกบึนและแข็งแกร่งเหลือเกิน ทั้งเนื้อทั้งตัวตึงเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ เขามีความเป็นชายชาตรีในทุกกระเบียดนิ้ว ทำเอาสะใภ้อย่างแพรนวลใจเต้นแรง หล่อนแทบไม่ละสายตาจากภาพของการร่วมเพศสุดเร่าร้อน... อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเปลี่ยนจากราตรีที่ร้องครางอยู่ใต้ร่างของเขามาเป็นหล่อนก็คงจะดีไม่น้อย “อูย... เสียวเหลือเกินพ่อเลี้ยงขา”ราตรีเสียงกระเส่า ค่อยๆ หย่อนสะโพก โยก คลึง บด วนจนเนื้อกับเนื้อสนิทแน่นเข้าด้วยกัน น้ำหล่อลื่นของสาวใหญ่หลั่งซ่านออกมาอาบเลื่อมอาวุธประจำกายของคมน์ “โอว... ของพ่อเลี้ยงใหญ่เหลือเกิน... อ๊อย” ราตรีกัดริมฝีปาก กดสะโพกโยกย้ำลงมาจนมิดสุดโคนของความยาวใหญ่ คมน์สอดมือรองสะโพกแล้วยกขึ้นเพื่อจะมองเนื้อกับเนื้อเสียบแน่นเข้าด้วยกัน“แน่นเหลือเกินพ่อเลี้ยงจ๋า”ใบหน้าของแม่ม่ายสาวใหญ่บิดเบ้ทรมาน คมน์เข้าใจความรู้สึกว้าเหว่ของห

หล่อนบีบบี้หัวนมตัวเอง เหลือบมองภาพสะท้อนในบานกระจกเงา แลเห็นปลายถันสีชมพู ชี้งอนเป็นตุ่มไตแข็งตั้ง ในทันทีที่โดนบีบเค้น“อ๊อย... ซี้ด”อารมณ์ที่ค้างมาจากเจมส์ ภาพของการร่วมเพศในกระท่อมและความปรารถนามืดดำที่สะสมอยู่ในอารมณ์ของแพรนวล... ทำให้หล่อนแอบจินตนาการว่ามือที่กำลังบีบหัวนมตัวเองอยู่นั้นก็คือปลายลิ้นสากและริมฝีปากของพ่อผัว นิ้วที่กรีดผ่าร่องสวาทอยู่ในตอนนี้คือลิ้นของเขาที่ไชชอนเข้ามาบดขยี้กุหลาบงามของหล่อนด้วยความหิวกระหาย... เหมือนอย่างที่ได้เห็นคมน์ทำกับราตรี“พ่อคมน์ขา... อูย... เอาแรงๆ ค่ะ... กระแทกแรงๆ ซี้ด... นวลชอบที่สุด”แพรนวลจินตนาการถึงภาพดุ้นเนื้อขนาดเท่าๆ ท่อนแขนของหล่อนกำลังเสียบรัวเข้ามา หากในความเป็นจริง... สิ่งที่จะไขว่คว้าเอามาได้ในเวลานี้ก็มีเพียงดุ้นนิ้วน้อยๆ ของตัวเอง สอด เสียบเข้ามาในร่องสวาท ทดแทนแก่นกายของพ่อเลี้ยงคมน์ที่หล่อนแอบถวิลหาจนเป็นสาเหตุให้เกิดอาการหนาวๆ ร้อนๆ เหมือนจะเป็นไข้ “อ๊อย... ” แพรนวลพริ้มตา แนบเน้นฝ่ามือกับหน้าท้องแขม่วเกร็ง ลูบล้วงลงมาตามรูปรอยของร่องเนื้อนูนแน่นเหนือรอยแยกตรงกึ่งกลางกาย กดนิ้วหัวแม่มือบดคลึงลงตรงจ

ช่วงล่างตั้งแต่เอวลงไปกลายเป็นอัมพาต ต้องใช้ชีวิตอยู่บนรถเข็นมาตลอดหลังจากประสบอุบัติเหตุร้ายแรง“วันนี้คุณดื้อจัง... ทานข้าวสักนิดนะคะ”แพรนวลพยายามป้อนข้าวต้ม หล่อนทำทุกอย่างในฐานะภรรยา แม้คมน์จะจ้างพยาบาลพิเศษมาช่วยดูแล แต่แพรนวลก็ยังเอาใจใส่ดูแลสามีไม่ห่าง“ผมไม่หิว”เจมส์ส่ายหน้า รู้ว่าแพรนวลพยายามทำหน้าที่ของภรรยา“สักนิดก็ยังดีนะคะ... รู้หรือเปล่าว่าคุณผอมลงไปมาก”แพรนวลใจเย็น หล่อนรู้ว่าต้องอดทนกับคนป่วยที่พยายามปรับตัวรับสภาพของตัวเอง“ไม่กิน... ”เจมส์ดื้อ ตั้งแต่ป่วยเขาก็กลายเป็นอีกคนที่เอาแต่ใจตัวเอง“อย่าดื้อสิคะที่รัก”แพรนวลว่า แต่ก็เข้าใจสามี รู้ว่าเจมส์สิ้นหวังที่จะกลับมาเป็นเหมือนเก่า เพราะแพทย์ผู้ทำการรักษาบอกว่าโอกาสที่เจมส์จะกลับมาใช้ชีวิตได้ตามปกตินั้นแทบเป็นไปไม่ได้เลย แม้กายภาพบำบัดอาจช่วยได้บ้าง แต่อย่าหวังว่าเขาจะกลับมามีสภาพร่างกายเหมือนคนปกติทั่วไป“เจมส์... วันนี้เป็นไงบ้าง”เสียงทุ้มกังวานที่ดังมาจากทางด้านหลังทำให้หญิงสาวหันไปมองพ่อเลี้ยงคมน์ที่กำลังเดินเข้ามาในห้อง“วันนี้เจมส์ดื้อมากค่ะพ่อคมน์... เจมส์ไม่ยอมกินข้าว”แพรนวลรีบฟ้องบิดาของเขา“ไม่กินแล้วจ

ตอนบ่าย ขณะพยาบาลพิเศษที่จ้างมาดูแลเจมส์กำลังไสรถเข็นออกมาที่สนามหญ้าหน้าบ้าน“วันนี้เป็นไงบ้าง”พ่อเลี้ยงคมน์ถามลูกชายที่นั่งอยู่บนรถเข็น“ก็อย่างที่เห็นนี่แหละครับ”เจมส์ฝืนยิ้มให้บิดา“พ่อกำลังจะออกไปไหนครับ?”เจมส์ถาม“พ่อจะไปตกปลา... อยากไปด้วยกันมั้ย... มีอาหารเครื่องดื่มพร้อมสำหรับปิคนิค... ไปกับพ่อนะ”คมน์ชวน ปกติเขามักจะชอบออกไปตกปลาตอนบ่าย กางเตียงผ้าใบนอนเล่นใต้ต้นไม้ หรือไม่ก็ผูกเปลนอนจิบเบียร์และอ่านหนังสือไปพลาง“ว่าไง... ไปมั้ย... เดี๋ยวพ่อจัดการเอารถเข็นขึ้นรถให้... ไม่ได้ลำบากอะไรนักหนา”คมน์ถามอีกครั้ง เพราะอยากให้เจมส์ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง ทว่าชายหนุ่มกลับส่ายหน้าปฏิเสธ“ไม่ดีกว่า... ”เจมส์ไม่อยากให้ใครๆ ต้องพลอยหอบหิ้วตนไปเป็นภาระ“น่าจะไปเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง”คมน์ยังไม่ละความพยายาม เพราะรู้ว่าตั้งแต่เป็นอัมพาตเจมส์ก็เก็บตัวเงียบอยู่แต่ในบ้าน ความพิการทำให้ชายผู้เคยร่าเริง คุยเก่ง ชอบพบปะสังสรรค์เพื่อนฝูง ต้องกลายเป็นคนเก็บเนื้อเก็บตัว หมดความเชื่อมั่นในตัวเองอย่างที่เห็น“ผมฝากนวลไปด้วยได้ไหมครับพ่อ... นวลน่าจะอยากเล่นน้ำ” เจมส์ถามพ่อเลี้ยง“ไม่มีปัญหา... ว่าแต่