All Chapters of ดั่งต้องมนตร์อสูร: Chapter 1 - Chapter 10

เมื่อตอนที่ครอบครัวย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ ด้วยความที่พี่สาวของเธอเป็นเด็กที่สวยน่ารัก ฉลาด และรู้จักเข้าสังคมตั้งแต่ยังเล็ก จึงมีเพื่อนบ้านที่เป็นลูกเศรษฐีในละแวกนั้นมาเล่นด้วยทั้งชายและหญิงไม่เคยขาด แต่เธอกลับไม่เคยมีเพื่อนเลย เหตุก็เพราะว่าไม่เคยได้ออกไปไหน เอาแต่เก็บเนื้อเก็บตัวอยู่ในบ้าน นั่นก็เนื่องมาจากที่บิดาสั่งห้ามไม่ให้เสนอหน้าไปบอกใครต่อใครว่าเธอเป็นลูกสาวอีกคนของท่านจำได้ว่าครั้งหนึ่งพี่สาวของเธอชวนเพื่อนมาเล่นที่บ้าน แล้วทั้งหมดก็พากันรวมหัวกลั่นแกล้งเธอ โดยเรียกให้มาเล่นด้วย ขณะที่พวกเขากำลังเล่นกันอยู่ริมสระน้ำ พอเธอเดินเข้าไปหาพี่สาว ลัยลากลับผลักเธอตกน้ำ เธอว่ายน้ำไม่เป็นพยายามร้องตะโกนอ้อนวอนให้ทุกคนช่วย แต่คนพวกนั้นกลับพากันหัวเราะเยาะอย่างสนุกสนาน ไม่สงสารซ้ำยังทำเป็นเรื่องตลกขบขับ ทั้งที่เธอหายใจพะงาบๆ กำลังจะจมน้ำขาดใจตายอยู่ตรงหน้า ร่างเล็กพยายามตะเกียกตะกายขึ้นจากผืนน้ำด้วยกำลังที่มีอยู่เพียงน้อยนิด ไม่ต่างอะไรกับลูกหมาตกน้ำ แต่มันก็ไม่เป็นผลในที่สุดร่างอ่อนแรงก็หมดสติและจมดิ่งลงสู่ก้นสระลัยลาเห็นอย่างนั้นจึงแสร้งทำเป็นร้องเรียกให้คนในบ้านมาช่วย ไม่นานก็มี

คฤหาสน์มิโลสลาฟ เมืองเบิร์น ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ร่างผึ่งผายของเบอนันเดส มิโลสลาฟ มหาเศรษฐีหนุ่มใหญ่ วัยสามสิบเจ็ดปี เจ้าของฟาร์มปลูกพืชและเลี้ยงสัตว์ที่ใหญ่ที่สุดในสวิตเซอร์แลนด์และแอฟริกา ผู้กุมบังเหียนบริษัทจำหน่ายและส่งออกอาหารสัตว์รายใหญ่ที่สุดในโลก มือหนากำลังสาละวนเปิดเอกสาร ถึงแม้เวลาจะล่วงเลยมากว่าห้าทุ่มครึ่งแล้ว ชายหนุ่มก็ยังนั่งทำงานที่ค้างคาอยู่ภายในห้องนอนอย่างขะมักเขม้น และขณะนี้เขาก็กำลังปวดหัวกับตัวเลขในบัญชีของแผนกการตลาดอยู่ สงสัยว่าทำไมทางแผนกถึงใช้เงินเยอะนักในช่วงสามเดือนที่ผ่านมา ช่วงนี้เบอนันเดสงานยุ่งมากจนแทบไม่มีเวลาปลีกตัวไปไหน เพราะใกล้ปลายปีจะมีการเช็กยอดขายและเช็กคุณภาพผลิตภัณฑ์ แล้วไหนยังจะต้องบินไปตรวจการดำเนินการขยายฟาร์มเลี้ยงสัตว์ในแอฟริกาอีก ภาระอันหนักอึ้งเหล่านี้จะถูกแบ่งเบาไปบ้างไม่มากก็น้อย เมื่อน้องชายเพียงคนเดียวจบการศึกษาในไม่ช้านี้ น้องชายคือความภาคภูมิใจสูงสุดของเขาเฟรดเดอริค มิโลสลาฟ หรือเฟรด หนุ่มหน้าใสวัยยี่สิบเจ็ดปี ผู้เงียบขรึม ชอบเก็บเนื้อเก็บตัว ขี้อายและพูดน้อย นิสัยต่างกับพี่ชายราวฟ้ากับเหว แต่เขาก็เป็นที่รักของคนที่ได้รู้จัก เพร

กรุงเทพมหานคร ประเทศไทยบริษัทนี้เป็นบริษัทที่สามแล้วที่โรฮันนาตัดสินใจมาสมัครงานในวันนี้ เดินย่ำต๊อกหาสมัครงานจนส้นรองเท้าสึกไปสองคู่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะได้งานทำซักที งานสมัยนี้มันหายากเหลือเกิน มันเป็นเพราะวุฒิการศึกษาของเธอต่ำหรือเป็นเพราะอะไรกันแน่ หญิงสาวได้แต่นั่งทอดถอนใจและแอบครุ่นคิดอยู่คนเดียวเงียบๆ ‘กรอกใบสมัครทิ้งไว้ แล้วทางเราจะติดต่อกลับไปนะคะ’นี่คือคำตอบที่เธอได้รับจากห้าบริษัทเป็นอย่างน้อยในรอบสามวันที่ตระเวนไปหางานทำวันนี้เป็นวันที่สี่แล้วที่โรฮันนาออกมาเดินย่ำเท้าหาสมัครงาน ร่อนใบสมัครไปหลายที่แต่ผลก็คือ บริษัทที่เธอไปสมัครไว้ไม่มีใครโทรมาเรียกสาวน้อยผู้อาภัพไปสัมภาษณ์งานเลยแม้แต่ที่เดียว ถึงกระนั้นหญิงสาวก็ยังไม่ถอดใจ ไปกรอกใบสมัครไว้ทุกที่ที่มีการประกาศรับพนักงานวุฒิปริญญาตรีไม่ว่าจะได้งานในตำแหน่งอะไรโรฮันนาก็พร้อมที่จะทำมันอย่างตั้งใจ ขอเพียงแค่บริษัทเหล่านั้นให้โอกาสเธอได้เข้าไปทำงาน การโดนปฏิเสธทำให้หญิงสาวถึงกับเดินคอตกน้ำตาซึมออกมา น้อยใจในโชคชะตาของตัวเองเหลือเกิน เธอก็แค่หวังว่าจะออกมาหางานทำ เพื่อจะได้มีเงินเก็บไว้เลี้ยงตัวเองในอนาคต ลำพังเงินจากร้านข

“แล้วคุณจะให้ฉันชดใช้ยังไง” เมื่อเห็นว่าคงไม่มีทางที่เขาจะเชื่อในสิ่งที่เธอพูดแน่ โรฮันนาจึงยอมจำนนในโชคชะตาที่มันโหดร้ายอย่างไม่มีที่สิ้นสุดของตนรอคำตอบพร้อมมองเขาอย่างหวาดหวั่น ยกมือขึ้นกอดตัวเองโดยอัตโนมัติ จนชายหนุ่มเข้าใจในความหมายทันที เบอนันเดสเหยียดยิ้มที่มุมปาก แล้วมองปราดตั้งแต่หัวจรดเท้าของเชลยสาวตรงหน้าด้วยสาตาดูแคลน“หึ…ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะเอาเธอมาทำเมียหรอก แค่เห็นหน้าเธอฉันก็เอาไม่ลงแล้ว สะอิดสะเอียน แต่ฉันจะเอาเธอมาเป็นทาสรับใช้รองมือรองตีนฉัน จนกว่าฉันจะพอใจต่างหากล่ะ” เขาช่างโหดร้ายยิ่งนัก จับเธอมาทารุณยังไม่พอ ยังคิดจะทำร้ายจิตใจเธออย่างเลือดเย็นอีก “คุณมันคนไม่มีเหตุผล ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้ทำ ได้โปรดส่งฉันกลับบ้านเถอะนะฉันขอร้อง” หญิงสาวพร่ำเอ่ยอ้อนวอนเจ้าของใบหน้าดุดัน ทั้งที่รู้แก่ใจดีว่ามาถึงขั้นนี้แล้วเขาคงไม่ปรานี“หยุดพล่ามได้แล้วยัยหน้าจืด เธอจะต้องอยู่ชดใช้ความเลวระยำที่นี่จนกว่าฉันจะพอใจ” เบอนันเดสสั่งเสียงกร้าวแล้วเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันจนดังกรอด ยิ่งแค้นใจเมื่อเห็นคนที่ทำให้น้องชายตายยังคงทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวและไม่ยอมรับในการกระทำเลวๆ ของตน“คุณไม่มี

“อ้าว…นาย สวัสดีครับ”เสียงเอ่ยทักของบุคคลที่สามทำให้เบอนันเดสหยุดหาเรื่องหญิงสาว แล้วหันไปสนใจผู้มาใหม่แทน“หวัดดีเชส นายมาก็ดีแล้ว ฉันกำลังจะพาคนงานใหม่ไปรู้จักกับนายอยู่พอดี” เบอนันเดสทักทายผู้จัดการฟาร์มด้วยท่าทางเป็นกันเอง ช่างต่างจากคำพูดและกิริยาท่าทางที่เขาใช้กับเธอโดยสิ้นเชิง“นายอย่าบอกนะครับว่า…เธอคนนี้” เชสชี้มาที่ร่างของโรฮันนาแล้วเลิกคิ้วเป็นคำถาม และยิ่งงงเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นสายตาของเบอนันเดสที่ใช้มองหญิงสาวตรงหน้า ถ้าดูไม่ผิดมันเต็มไปด้วยความเคียดแค้นชิงชัง แล้วแม่สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มไปทำอะไรให้พ่อหนุ่มเลือดร้อนโกรธเคืองหนอ“ใช่” เบอนันเดสพยักหน้ารับเบาๆ “เอ่อ…จะไหวเหรอครับ” เชสมองโรฮันนาแล้วก็ถามด้วยความสงสัย ผู้หญิงเอเชีย ตัวเล็กหุ่นบางร่างน้อยจะมาทำงานในฟาร์มได้อย่างไร มีหวังเธอได้เป็นลมเป็นแล้งวันละหลายๆ รอบแน่“ไม่ไหวก็ต้องไหว” ชายหนุ่มบอกเสียงเข้มดุดัน ย้ำชัดว่ายังไงเขาก็จะให้เธอทำงานที่เขามอบหมายให้อย่างแน่นอน“สอนงานให้เขาด้วยนะ” เบอนันเดสหันไปบอกผู้จัดการฟาร์ม แล้วขึงตาใส่หญิงสาวเหมือนจะสั่งเป็นนัยว่าอย่าบังอาจคิดออกนอกลู่นอกทางเป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นจะหาว่าเ