All Chapters of หนีไม่พ้น: Chapter 1 - Chapter 9

9 Chapters

บทที่ 1

มุมมองของแคลร์ในคืนนั้น อารอนไม่เหมือนทุกทีดิบกว่าหนักหน่วงกว่าผู้ปกครองสูงสุดของอาณาจักรมาเฟียโมเร็ตติผลักฉันเข้ามุมครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับว่าเขาตั้งใจจะระบายพลังทั้งหมดที่มีอยู่ภายในตัวฉันออกมาอากาศอบอวลไปด้วยความปรารถนา เหงื่อ และควันจากบุหรี่โคฮิบะที่บ่มมานานเปลวไฟแห่งความปรารถนายังไม่จางลงบนผิวของฉันเลยเขาก้มลงมา ลมหายใจร้อนระอุและหอบถี่ของเขากระทบข้างหูฉัน“แคลร์” เขาพึมพำ เสียงทุ้มต่ำแหบพร่า “วิเวียนจะกลับมาในอีกไม่กี่วัน”ตอนนั้นฉันแทบหยุดหายใจแต่นั่นก็แค่เสี้ยวอึดใจ ฉันรีบดึงสติกลับมาอย่างรวดเร็วชายผู้กุมบังเหียนแห่งโลกใต้ดิน อำนาจของเขานั้นเด็ดขาดเหงื่อจาง ๆ เคลือบอยู่บนแผงอกได้รูปของเขา สะท้อนแสง เผยเสน่ห์ดิบเถื่อนออกมาเย้ายวนใจ… แต่ก็อันตรายแต่ในไม่ช้า ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะไม่มีความหมายอะไรสำหรับฉันอีกต่อไปวิเวียนคือลูกสาวคนขับรถของอารอน ชายผู้รับกระสุนแทนเขา และไม่มีวันได้กลับมาบ้านอีกเลยนับแต่นั้นมา แอรอนจึงดูแลเธอเป็นพิเศษ ด้วยความรู้สึกผิด และความรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณที่เขาไม่มีวันชดใช้หมดเธอไม่ใช่นักแสดงแนวหน้า แทบไม่มีใครรู้จักนอกจากในนิ
Read more

บทที่ 2

มุมมองของแคลร์หลังจากวิเวียนกลับมา อารอนก็ไม่โทรหาฉันแม้แต่ครั้งเดียวฉันน่ะหรอ? จะไม่ยัดเยียดตัวเองให้เขาอีกต่อไปแล้ว เพื่อแค่ให้เขาเหลือบมอง ฉันจะไม่ทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อใกล้ชิดเขาอีกแล้วฉันเลือกโอบกอดความสุขและอิสระของตัวเองแทน ฉันกับเบลลากิน ดื่ม และหัวเราะกันตลอดทั้งวัน ปล่อยให้โลกภายนอกจางเลือนไปบ่ายวันนั้น ขณะที่เราจิบไวน์แดง กินทรัฟเฟิลดำกับคาเวียร์กันเพลินๆ โทรศัพท์ของเบลล่าก็ดังขึ้น เป็นข่าวแจ้งเตือน"อะไรเนี่ย?!" เธอพึมพำพลางยื่นหน้าจอมาทางฉันในรูปเป็นมือของวิเวียน พร้อมเพชรสีชมพูเม็ดใหญ่โตจนดูน่าขบขันและแน่นอน ภาพกระจายทั่วทุกโซเชียล“แหวนราคาห้าล้านดอลลาร์?! อารอนซื้อของแพงขนาดนั้นให้ยัยนั่นในงานประมูลเนี่ยนะ? มันควรเป็นของเธอต่างหาก!” เบลล่าเดือดดาลฉันยิ้มบางๆ “ถ้าเธออยากได้…ก็ให้ไปเถอะ”เบลล่ายังโมโหไม่หยุด “แล้วสื่อก็ถามกันให้วุ่นว่าวิเวียนจะแต่งงานกับอารอนหรือเปล่า ยัยนั่นก็ทำท่าทีเล่นตัว ไม่ตอบไม่ปฏิเสธ หน้าไม่อายสุด ๆ!”เธอโกรธจนแทบขว้างโทรศัพท์ทิ้งฉันตักไอศกรีมป้อนให้เธอหนึ่งคำ“อย่าโมโหเลย ไม่คุ้มหรอก ฉันโอเคดีแล้ว”เราลุกขึ้นเพื่อจะเดินอ
Read more

บทที่ 3

มุมมองของแคลร์ช่วงนี้ฉันกิน ดื่ม เที่ยวเล่นอย่างไม่แคร์อะไรฉันไม่ต้องกังวลเรื่องกิจวัตรประจำวันของอารอน หรือคอยระมัดระวังเรื่องธุรกิจของเขาอีกต่อไปชีวิตรู้สึกไร้ภาระ เหมือนปล่อยใจไปอย่างสบายและเกือบจะมีความสุขสุด ๆบางครั้งเพื่อนๆ ก็ส่งข่าวคราวเกี่ยวกับวิเวียนมาให้ฉัน แต่ฉันก็แค่ยิ้มแล้วปล่อยผ่านไปเมื่อก่อน ฉันคงติดตามทุกโพสต์ในโซเชียลมีเดียของเธอ เลื่อนดูทุกรูป คอยล่าหาหลักฐานเพียงนิดเดียวที่บอกว่าเธอกับอารอนอยู่ด้วยกันจากนั้นฉันก็จะสร้าง "การพบกันโดยบังเอิญ" หวังอย่างหมดใจให้เขาสังเกตเห็นว่าฉันเอาใจใส่มากแค่ไหนแต่ตอนนี้ ทั้งหมดนั้นกลายเป็นเรื่องไร้ความหมายโดยสิ้นเชิงข้อความจากเพื่อนๆ ถูกอ่านผ่านๆแค่พริบตาเดียว แล้วก็ลืมไปอย่างรวดเร็วฉันแทบจะลบการมีอยู่ของพวกเขาออกจากความคิดไปแล้วลึกๆ ข้างใน ฉันก็ไม่แคร์อีกต่อไปแล้วจริงๆอีกไม่กี่วันจากนี้ ฉันจะจากเมืองนี้ไปอย่างสมบูรณ์แค่คิดถึงเรื่องนั้นก็ทำให้รู้สึกโล่งอก ไร้กังวลแล้วดังนั้นเมื่ออารอนโทรมา ซึ่งเป็นเรื่องไม่ค่อยเกิดขึ้นในช่วงนี้ ฉันรับสายด้วยน้ำเสียงเริงร่า“แคลร์?” น้ำเสียงเขามีความประหลาดใจเล็กน้อย “เธอ…ดูม
Read more

บทที่ 4

มุมมองของแคลร์หลายวันมานี้ อารอนโทรหาฉันไม่หยุดตั้งแต่วันที่เขาชวนฉันไปกินข้าวทุกครั้งที่เขาโทรมา ฉันก็จะนึกถึงเสียงกระซิบแผ่วหวานปนยั่วยวนของวิเวียนคืนนั้น พอคิดแล้ว ฉันก็ปล่อยให้โทรศัพท์ดังจนเงียบไปเองจากนั้นก็มีข้อความเข้ามาอารอน: แคลร์ ได้โปรด ออกมาหน่อย ผมแค่อยากเจอคุณฉัน: ขอโทษนะ ฉันไม่อยากเป็นตัวเลือกของใครอีกต่อไปแล้วที่ผ่านมาต่อให้โกรธเขาแค่ไหน เพียงแค่เขายื่นมือมา ฉันก็จะเช็ดน้ำตา ฝืนยิ้ม แล้ววิ่งเข้าหาเขาทันทีแต่ทุกอย่างก็จะเปลี่ยนเมื่อวิเวียนกลับมายิ่งเธอปรากฏตัวบ่อยเท่าไร เขาก็ยิ่งหมดความอดทน ทั้งกับฉัน… และกับความสัมพันธ์ของเราเขาเลิกเป็นฝ่ายที่พยายาม เหลือแต่ฉัน ที่ต้องเป็นคอยขอโทษ และขอร้องให้เขาอยู่เสมอพอมองย้อนกลับไป ฉันรังเกียจตัวเองตอนนั้นเหลือเกินสิ่งที่ฉันต้องการที่สุดตอนนี้มีเพียงดินเนอร์ครั้งสุดท้ายในวันที่ 19 ก่อนจะไปจากที่นี่เพื่อปิดฉากทุกอย่างบ่ายวันนั้น ฉันม้วนผมเป็นลอนคลื่นอ่อนๆคล้ายเมื่อห้าปีก่อน เส้นผมสีน้ำตาลเกาลัดทิ้งตัวลงบนไหล่เหมือนน้ำตกสายไหมเบลล่าโทรมาตอนที่ฉันกำลังแต่งหน้าเสร็จพอดี“เฮ้ รู้ไหม? ฉันได้ข่าวว่าวิเวียนกับอารอ
Read more

บทที่ 5

มุมมองของอารอนเสียงปลายสายคมกริบจนแทบตัดอากาศได้“ลาก่อน อดีตสามีของฉัน”แล้ว... ความเงียบก็ลอยเข้ามา เสียงสัญญาณตัดสายดังหึ่งอยู่ข้างหูของผมผมลองโทรซ้ำอีกครั้ง ไร้การตอบรับอดีตสามีของฉัน...กล่องแหวนกดลึกเข้ามาที่ฝ่ามือ ผมก้มลงมองและเห็นรอยบุ๋มจาง ๆ ที่มันทิ้งไว้บนผิวหนังข้างในเป็นเพชรสีชมพูสะท้อนแสงวาบ สวยไร้ตำหนิ หายาก และเม็ดใหญ่กว่าเม็ดที่วิเวียนใส่อยู่ฉันซื้อมันจากนักสะสมส่วนตัว จินตนาการถึงวันที่สวมมันให้แคลร์ด้วยตัวเอง ปิดฉากเก่าเพื่อเริ่มต้นใหม่แล้วตอนนี้... เธอกลับเรียกผมว่า “อดีตสามี”เธอหมายความว่าแบบนั้นจริงๆผมไม่ได้เป็นอะไรกับเธออีกต่อไปแล้วผมจ้องหน้าเบลล่า ความรู้สึกร้อนผ่าวเกิดขึ้นในดวงตา“เธออยู่ไหน?” เสียงของผมเบาลงแฝงไปด้วยความอันตราย เป็นเสียงที่ดังขึ้นก่อนที่อะไรๆ จะพังทลายผมยื่นมือไปหาเธอ แต่หยุดตัวเองไว้กลางคัน กำนิ้วมือก่อนจะปล่อยลงข้างลำตัวเธอรีบถอยหนี ดวงตาเบิกกว้าง แต่ยังคงความท้าทาย“แคลร์ไม่ได้บอกฉัน บอกแค่จะขึ้นเครื่อง ขึ้นรถไฟ หรือไม่ก็ขึ้นรถบัส ขอแค่เป็นที่ที่นายหาไม่เจอ"คำพูดเหล่านั้นทิ่มแทงผมแรงกว่าที่คิดผมสูดลมหายใจช้า ๆ
Read more

บทที่ 6

มุมมองของแคลร์ฉันเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน ใช้ชีวิตอย่างเงียบสงบเพียงลำพังที่ตรงนี้ไม่ไกลจากอาณาเขตของอารอนนัก แต่อยู่ในอาณาเขตของตระกูลฟัลโคเน่ ศัตรูที่โหดเหี้ยมที่สุดของเขาที่นี่ เขาคงไม่สามารถหาฉันเจอได้ง่ายๆแน่การทิ้งอารอนกับวิเวียนไว้ข้างหลังทำให้รู้สึกโล่งใจอย่างมากฉันไม่ต้องตื่นนอนตอนเช้ามาพะวงถึงคนน่ารังเกียจและกระทำอันน่าขยะแขยงของพวกเขาอีกแล้วความรู้สึกเสียดายแวบขึ้น ทำไมฉันไม่ทำแบบนี้เร็วกว่านี้ฉันทิ้งซิมการ์ดเก่า ซื้อซิมใหม่ในชื่อปลอม ติดต่อกับเบลล่าแค่คนเดียวเท่านั้น"แคลร์... เธอไม่รู้ใช่ไหม แอรอนตามหาเธอแทบคลั่งแล้ว" เลล่าพูดอย่างระมัดระวัง“ลูกน้องบางคนต้องถูกเปลี่ยนเพราะทำงานไม่สำเร็จ… ส่วนวิเวียนก็ถูกส่งไปต่างประเทศแล้ว”“ช่วงนี้อารอนอารมณ์รุนแรงมาก ใครๆ ก็ต่างกลัว”รอยยิ้มจางๆปรากฏบนใบหน้าของฉัน“สำหรับเขายังยึดติดอยู่กับความรักนั้น วันหนึ่งเมื่อเขาเห็นความจริง ฉันก็จะไม่สำคัญกับเขาอีกต่อไป”บ่ายวันนั้น ฉันใช้เวลาอยู่ริมทะเลสาบหลายชั่วโมงสายลมพัดเบาๆในปลายฤดูใบไม้ร่วง พัดผ่านผืนน้ำด้วยความเย็นยะเยือกที่ซึมผ่านเสื้อโค้ทของฉันเมื่อฉันกลับมาถึงที่พัก
Read more

บทที่ 7

มุมมองของแคลร์เมื่อฉันตื่นขึ้นมา โลกดูนิ่งสนิทอย่างน่าขนลุกฉันรู้สึกปวดหัว ความคิดสับสนวุ่นวาย ไม่ชัดเจนสลับกันไปภาพสุดท้ายที่ฉันจำได้คือตอนอารอนโถมตัวเข้ามาใกล้ กดผ้าขนหนูชุบน้ำไว้ที่หน้า กลิ่นเคมีจาง ๆ ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดสนิทห้องรอบตัวฉันดูไม่คุ้นเคยเลยมันประณีตและสมบูรณ์แบบเกินกว่าจะเป็นของฉันผ้าม่านสีครีมไหวเอนตามสายลม กระทบเฟอร์นิเจอร์ไม้มะฮอกกานีที่เงาวับใต้แสงนุ่ม ๆทุกรายละเอียดล้วนบ่งบอกถึงถูกการควบคุม จากตัวเขานิ้วของฉันลังเลที่จะจับลูกบิดประตู เพราะคิดว่ามันคงล็อกอยู่ แต่ที่จริงแล้วมันไม่ได้ถูกล็อกประตูเปิดได้ง่าย ๆ ฉันจึงก้าวออกมาเขากำลังรอฉันอยู่นั่งอยู่บนโซฟาชั้นล่างราวกับว่านี่เป็นวันปกติธรรมดาวันหนึ่งเมื่อเขามองขึ้นมา สีหน้าของเขาแสดงออกถึงบางสิ่งบางอย่างที่ไม่สามารถคาดเดาได้จากนั้นเขายิ้มและเดินเข้ามา ก้มศีรษะลงจูบหน้าผากฉัน“ตื่นสักทีนะ” เขาพึมพำ “เธอนอนหลับปุ๋ยเหมือนเด็กเลย”ฉันรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว ชีพจรเต้นแรงจนได้ยินเสียงในหู“เรา...อยู่ที่ไหน?”"ไม่ไกลหรอก" เขาพูดสั้นๆ "แค่สิบนาทีจากบ้านเอง"เขาพูดคำว่า "บ้าน" ราวกับว่าคำนั้นยังคง
Read more

บทที่ 8

มุมมองของแคลร์“แคลร์” เสียงของเขาเบาลง “คุณจะทำอะไรก็ได้ เจอเพื่อน ทำงาน หรือหายไปสักพัก….”“ผมจะไม่ห้ามคุณ แต่…อย่าจากไปตลอดกาลเลยนะ”น้ำเสียงของเขาสั่นไหวในแบบที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน ใต้ความหยิ่งผยองนั้นมีความเป็นมนุษย์ซ่อนอยู่ความเงียบปกคลุมไปทั่วรถในที่สุดร่างฉันก็ผ่อนคลาย และดวงตาของเขา... ก็ค่อยๆ กลับมาคมชัดอย่างที่ฉันคุ้นเคยและในขณะนั้นเอง ฉันก็ตระหนักได้ว่า...เขาทำลายฉันได้ ถ้าเขาต้องการ แต่เขาเลือกที่จะไม่ทำฉันถอนหายใจออกมา ก่อนยอมแพ้ต่อการดิ้นรน“นายรู้ได้ยังไงว่าฉันหนีออกมาได้?”เขามองโทรศัพท์ที่อยู่ข้างๆ แล้วยิ้มเล็กน้อย“มีเครื่องติดตามซ่อนอยู่ในนั้น”ความโกรธพุ่งขึ้นมาทันที ฉันยกโทรศัพท์จะทุบมัน แต่เขากลับมองฉันเงียบ ๆหลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็พูดออกมาด้วยเสียงเบา ราวกับรู้สึกผิด“ผมเพิ่งจะมาเข้าใจตอนนี้ว่าผมผิดต่อคุณแค่ไหน ผมรักคุณในแบบของผมเอง โดยไม่เคยหยุดคิดเลยว่าจริงๆแล้วสิ่งที่คุณต้องการคืออะไร ขอโทษนะ แคลร์”“เบลล่าพูดถูก… ถึงผมพาคุณกลับมาได้ ก็ได้แค่แคลร์ที่ไม่รักผมอยู่ดี”เขาหยุดชั่วครู่ แววตาของเขาฉายแววไม่สบายใจเล็กน้อย“ตลอดห้าปีที่เรา
Read more

บทที่ 9

มุมมองของแคลร์รถของลูกน้องอารอนแล่นฝ่าความมืด ไฟถนนค่อยๆ ลับหายไปหลังเราอย่างรวดเร็วแอรอนกอดฉันไว้แน่น จูบของเขาแผ่วเบาและกระจายไปทั่วแก้มของฉัน แต่ละจูบนั้นแฝงไปด้วยความอ่อนโยนที่ทำให้หัวใจฉันเต้นแรงในดวงตาของเขามีหลายอย่างซ่อนอยู่ ทั้งความรัก ความกังวล และความอ่อนแอที่เขาแทบไม่เคยให้ใครเห็นหัวใจฉันเต้นผิดจังหวะเล็กน้อย โดยไม่ทันตั้งตัวฉันเอื้อมมือขึ้นไป นิ้วสัมผัสบริเวณกรามของเขาเบาๆ“ไม่เป็นไร” ฉันพูดเบาๆ “เธอไม่ได้จะทำร้ายฉันจริงๆ หรอก”เขาก้มหน้าลง ถอนหายใจสั่นไหว"เป็นความผิดของผมเอง ต่อไปนี้ผมสาบานเลยว่าจะไม่ยอมให้คุณต้องเจ็บปวดอีก ไม่แม้แต่นิดเดียว"จากนั้นเขาก็ซบหน้าลงกับไหล่ของฉัน ร่างกายของเขาสั่นเทาฉันหัวเราะเบา ๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อ"ตลกจัง... ฉันโดนทำร้าย แต่กลับเป็นนายที่พังทลายลง"เขาไม่ตอบ เพียงแต่กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ราวกับว่าความปลอดภัยของฉันจะช่วยให้เขามั่นคงได้เช่นกันหมอทำการรักษาบาดแผลของฉันอย่างรวดเร็วอาการของฉันไม่รุนแรงมาก แต่อารอนยืนยันจะให้ฉันพักสองวันเขาปฏิเสธงานทุกอย่าง ไม่รับโทรศัพท์ และไม่ออกห่างจากฉันเลย ราวกับการปล่อยมือคือสิ
Read more
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status