LOGINShare
บทที่ 2
Latest chapter
หนีไม่พ้น บทที่ 9
มุมมองของแคลร์รถของลูกน้องอารอนแล่นฝ่าความมืด ไฟถนนค่อยๆ ลับหายไปหลังเราอย่างรวดเร็วแอรอนกอดฉันไว้แน่น จูบของเขาแผ่วเบาและกระจายไปทั่วแก้มของฉัน แต่ละจูบนั้นแฝงไปด้วยความอ่อนโยนที่ทำให้หัวใจฉันเต้นแรงในดวงตาของเขามีหลายอย่างซ่อนอยู่ ทั้งความรัก ความกังวล และความอ่อนแอที่เขาแทบไม่เคยให้ใครเห็นหัวใจฉันเต้นผิดจังหวะเล็กน้อย โดยไม่ทันตั้งตัวฉันเอื้อมมือขึ้นไป นิ้วสัมผัสบริเวณกรามของเขาเบาๆ“ไม่เป็นไร” ฉันพูดเบาๆ “เธอไม่ได้จะทำร้ายฉันจริงๆ หรอก”เขาก้มหน้าลง ถอนหายใจสั่นไหว"เป็นความผิดของผมเอง ต่อไปนี้ผมสาบานเลยว่าจะไม่ยอมให้คุณต้องเจ็บปวดอีก ไม่แม้แต่นิดเดียว"จากนั้นเขาก็ซบหน้าลงกับไหล่ของฉัน ร่างกายของเขาสั่นเทาฉันหัวเราะเบา ๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อ"ตลกจัง... ฉันโดนทำร้าย แต่กลับเป็นนายที่พังทลายลง"เขาไม่ตอบ เพียงแต่กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ราวกับว่าความปลอดภัยของฉันจะช่วยให้เขามั่นคงได้เช่นกันหมอทำการรักษาบาดแผลของฉันอย่างรวดเร็วอาการของฉันไม่รุนแรงมาก แต่อารอนยืนยันจะให้ฉันพักสองวันเขาปฏิเสธงานทุกอย่าง ไม่รับโทรศัพท์ และไม่ออกห่างจากฉันเลย ราวกับการปล่อยมือคือสิ
หนีไม่พ้น บทที่ 8
มุมมองของแคลร์“แคลร์” เสียงของเขาเบาลง “คุณจะทำอะไรก็ได้ เจอเพื่อน ทำงาน หรือหายไปสักพัก….”“ผมจะไม่ห้ามคุณ แต่…อย่าจากไปตลอดกาลเลยนะ”น้ำเสียงของเขาสั่นไหวในแบบที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน ใต้ความหยิ่งผยองนั้นมีความเป็นมนุษย์ซ่อนอยู่ความเงียบปกคลุมไปทั่วรถในที่สุดร่างฉันก็ผ่อนคลาย และดวงตาของเขา... ก็ค่อยๆ กลับมาคมชัดอย่างที่ฉันคุ้นเคยและในขณะนั้นเอง ฉันก็ตระหนักได้ว่า...เขาทำลายฉันได้ ถ้าเขาต้องการ แต่เขาเลือกที่จะไม่ทำฉันถอนหายใจออกมา ก่อนยอมแพ้ต่อการดิ้นรน“นายรู้ได้ยังไงว่าฉันหนีออกมาได้?”เขามองโทรศัพท์ที่อยู่ข้างๆ แล้วยิ้มเล็กน้อย“มีเครื่องติดตามซ่อนอยู่ในนั้น”ความโกรธพุ่งขึ้นมาทันที ฉันยกโทรศัพท์จะทุบมัน แต่เขากลับมองฉันเงียบ ๆหลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็พูดออกมาด้วยเสียงเบา ราวกับรู้สึกผิด“ผมเพิ่งจะมาเข้าใจตอนนี้ว่าผมผิดต่อคุณแค่ไหน ผมรักคุณในแบบของผมเอง โดยไม่เคยหยุดคิดเลยว่าจริงๆแล้วสิ่งที่คุณต้องการคืออะไร ขอโทษนะ แคลร์”“เบลล่าพูดถูก… ถึงผมพาคุณกลับมาได้ ก็ได้แค่แคลร์ที่ไม่รักผมอยู่ดี”เขาหยุดชั่วครู่ แววตาของเขาฉายแววไม่สบายใจเล็กน้อย“ตลอดห้าปีที่เรา
หนีไม่พ้น บทที่ 7
มุมมองของแคลร์เมื่อฉันตื่นขึ้นมา โลกดูนิ่งสนิทอย่างน่าขนลุกฉันรู้สึกปวดหัว ความคิดสับสนวุ่นวาย ไม่ชัดเจนสลับกันไปภาพสุดท้ายที่ฉันจำได้คือตอนอารอนโถมตัวเข้ามาใกล้ กดผ้าขนหนูชุบน้ำไว้ที่หน้า กลิ่นเคมีจาง ๆ ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดสนิทห้องรอบตัวฉันดูไม่คุ้นเคยเลยมันประณีตและสมบูรณ์แบบเกินกว่าจะเป็นของฉันผ้าม่านสีครีมไหวเอนตามสายลม กระทบเฟอร์นิเจอร์ไม้มะฮอกกานีที่เงาวับใต้แสงนุ่ม ๆทุกรายละเอียดล้วนบ่งบอกถึงถูกการควบคุม จากตัวเขานิ้วของฉันลังเลที่จะจับลูกบิดประตู เพราะคิดว่ามันคงล็อกอยู่ แต่ที่จริงแล้วมันไม่ได้ถูกล็อกประตูเปิดได้ง่าย ๆ ฉันจึงก้าวออกมาเขากำลังรอฉันอยู่นั่งอยู่บนโซฟาชั้นล่างราวกับว่านี่เป็นวันปกติธรรมดาวันหนึ่งเมื่อเขามองขึ้นมา สีหน้าของเขาแสดงออกถึงบางสิ่งบางอย่างที่ไม่สามารถคาดเดาได้จากนั้นเขายิ้มและเดินเข้ามา ก้มศีรษะลงจูบหน้าผากฉัน“ตื่นสักทีนะ” เขาพึมพำ “เธอนอนหลับปุ๋ยเหมือนเด็กเลย”ฉันรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว ชีพจรเต้นแรงจนได้ยินเสียงในหู“เรา...อยู่ที่ไหน?”"ไม่ไกลหรอก" เขาพูดสั้นๆ "แค่สิบนาทีจากบ้านเอง"เขาพูดคำว่า "บ้าน" ราวกับว่าคำนั้นยังคง
หนีไม่พ้น บทที่ 6
มุมมองของแคลร์ฉันเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน ใช้ชีวิตอย่างเงียบสงบเพียงลำพังที่ตรงนี้ไม่ไกลจากอาณาเขตของอารอนนัก แต่อยู่ในอาณาเขตของตระกูลฟัลโคเน่ ศัตรูที่โหดเหี้ยมที่สุดของเขาที่นี่ เขาคงไม่สามารถหาฉันเจอได้ง่ายๆแน่การทิ้งอารอนกับวิเวียนไว้ข้างหลังทำให้รู้สึกโล่งใจอย่างมากฉันไม่ต้องตื่นนอนตอนเช้ามาพะวงถึงคนน่ารังเกียจและกระทำอันน่าขยะแขยงของพวกเขาอีกแล้วความรู้สึกเสียดายแวบขึ้น ทำไมฉันไม่ทำแบบนี้เร็วกว่านี้ฉันทิ้งซิมการ์ดเก่า ซื้อซิมใหม่ในชื่อปลอม ติดต่อกับเบลล่าแค่คนเดียวเท่านั้น"แคลร์... เธอไม่รู้ใช่ไหม แอรอนตามหาเธอแทบคลั่งแล้ว" เลล่าพูดอย่างระมัดระวัง“ลูกน้องบางคนต้องถูกเปลี่ยนเพราะทำงานไม่สำเร็จ… ส่วนวิเวียนก็ถูกส่งไปต่างประเทศแล้ว”“ช่วงนี้อารอนอารมณ์รุนแรงมาก ใครๆ ก็ต่างกลัว”รอยยิ้มจางๆปรากฏบนใบหน้าของฉัน“สำหรับเขายังยึดติดอยู่กับความรักนั้น วันหนึ่งเมื่อเขาเห็นความจริง ฉันก็จะไม่สำคัญกับเขาอีกต่อไป”บ่ายวันนั้น ฉันใช้เวลาอยู่ริมทะเลสาบหลายชั่วโมงสายลมพัดเบาๆในปลายฤดูใบไม้ร่วง พัดผ่านผืนน้ำด้วยความเย็นยะเยือกที่ซึมผ่านเสื้อโค้ทของฉันเมื่อฉันกลับมาถึงที่พัก
หนีไม่พ้น บทที่ 5
มุมมองของอารอนเสียงปลายสายคมกริบจนแทบตัดอากาศได้“ลาก่อน อดีตสามีของฉัน”แล้ว... ความเงียบก็ลอยเข้ามา เสียงสัญญาณตัดสายดังหึ่งอยู่ข้างหูของผมผมลองโทรซ้ำอีกครั้ง ไร้การตอบรับอดีตสามีของฉัน...กล่องแหวนกดลึกเข้ามาที่ฝ่ามือ ผมก้มลงมองและเห็นรอยบุ๋มจาง ๆ ที่มันทิ้งไว้บนผิวหนังข้างในเป็นเพชรสีชมพูสะท้อนแสงวาบ สวยไร้ตำหนิ หายาก และเม็ดใหญ่กว่าเม็ดที่วิเวียนใส่อยู่ฉันซื้อมันจากนักสะสมส่วนตัว จินตนาการถึงวันที่สวมมันให้แคลร์ด้วยตัวเอง ปิดฉากเก่าเพื่อเริ่มต้นใหม่แล้วตอนนี้... เธอกลับเรียกผมว่า “อดีตสามี”เธอหมายความว่าแบบนั้นจริงๆผมไม่ได้เป็นอะไรกับเธออีกต่อไปแล้วผมจ้องหน้าเบลล่า ความรู้สึกร้อนผ่าวเกิดขึ้นในดวงตา“เธออยู่ไหน?” เสียงของผมเบาลงแฝงไปด้วยความอันตราย เป็นเสียงที่ดังขึ้นก่อนที่อะไรๆ จะพังทลายผมยื่นมือไปหาเธอ แต่หยุดตัวเองไว้กลางคัน กำนิ้วมือก่อนจะปล่อยลงข้างลำตัวเธอรีบถอยหนี ดวงตาเบิกกว้าง แต่ยังคงความท้าทาย“แคลร์ไม่ได้บอกฉัน บอกแค่จะขึ้นเครื่อง ขึ้นรถไฟ หรือไม่ก็ขึ้นรถบัส ขอแค่เป็นที่ที่นายหาไม่เจอ"คำพูดเหล่านั้นทิ่มแทงผมแรงกว่าที่คิดผมสูดลมหายใจช้า ๆ
หนีไม่พ้น บทที่ 4
มุมมองของแคลร์หลายวันมานี้ อารอนโทรหาฉันไม่หยุดตั้งแต่วันที่เขาชวนฉันไปกินข้าวทุกครั้งที่เขาโทรมา ฉันก็จะนึกถึงเสียงกระซิบแผ่วหวานปนยั่วยวนของวิเวียนคืนนั้น พอคิดแล้ว ฉันก็ปล่อยให้โทรศัพท์ดังจนเงียบไปเองจากนั้นก็มีข้อความเข้ามาอารอน: แคลร์ ได้โปรด ออกมาหน่อย ผมแค่อยากเจอคุณฉัน: ขอโทษนะ ฉันไม่อยากเป็นตัวเลือกของใครอีกต่อไปแล้วที่ผ่านมาต่อให้โกรธเขาแค่ไหน เพียงแค่เขายื่นมือมา ฉันก็จะเช็ดน้ำตา ฝืนยิ้ม แล้ววิ่งเข้าหาเขาทันทีแต่ทุกอย่างก็จะเปลี่ยนเมื่อวิเวียนกลับมายิ่งเธอปรากฏตัวบ่อยเท่าไร เขาก็ยิ่งหมดความอดทน ทั้งกับฉัน… และกับความสัมพันธ์ของเราเขาเลิกเป็นฝ่ายที่พยายาม เหลือแต่ฉัน ที่ต้องเป็นคอยขอโทษ และขอร้องให้เขาอยู่เสมอพอมองย้อนกลับไป ฉันรังเกียจตัวเองตอนนั้นเหลือเกินสิ่งที่ฉันต้องการที่สุดตอนนี้มีเพียงดินเนอร์ครั้งสุดท้ายในวันที่ 19 ก่อนจะไปจากที่นี่เพื่อปิดฉากทุกอย่างบ่ายวันนั้น ฉันม้วนผมเป็นลอนคลื่นอ่อนๆคล้ายเมื่อห้าปีก่อน เส้นผมสีน้ำตาลเกาลัดทิ้งตัวลงบนไหล่เหมือนน้ำตกสายไหมเบลล่าโทรมาตอนที่ฉันกำลังแต่งหน้าเสร็จพอดี“เฮ้ รู้ไหม? ฉันได้ข่าวว่าวิเวียนกับอารอ
You may also like
