May Balak Bang Mag-Retire Si Gege Akutami Ayon Sa Interview?

Sobrang saya ko na pag-usapan ‘Jujutsu Kaisen’ at ang mga opisyal na spin-off na konektado kay Gege Akutami — oo, may mga opisyal na proyekto na lumabas na nag-eexpand ng mundo niya. Ang pinaka-kilalang example ay ang ‘Jujutsu Kaisen 0’, isang prequel na tumutok kay Yuta Okkotsu at naging base ng isang pelikula na opisyal na inilabas; ito ang perfect na entry point kung gusto mong makita ang iba pang tonality at lore ng serye bago pumasok sa main timeline. Nakakatuwa dahil naroon pa rin ang handwriting ng author sa core themes kahit ibang focus ang karakter. Bukod doon, may mga opisyal na side stories, light novels at short manga na nag-eexplore ng background ng mga pangunahing tauhan — may mga nobela at manga one-shots na opisyal na inilathala sa Japan at ilang beses ay na-localize o sinubukang i-translate para sa internasyonal na audience. Ang anime mismo ay nagdala ng karagdagang content tulad ng prequel arcs at special shorts na nagbibigay ng dagdag na context sa relasyon ng mga karakter. Hindi lahat ng ito ay direktang isinusulat ng Akutami, pero kadalasan under supervision o based sa materyal na nilikha niya. Bilang tagahanga, natuwa talaga ako na hindi lang basta isang linear na kwento ang ‘Jujutsu Kaisen’ — may mga extra na nagpa-deepen ng mga karakter at lore. Kung trip mo ang worldbuilding at mga character-centered stories, sulit i-chase ang official prequel at side material; napakayaman ng universe at kakaiba pa rin ang vibe kapag iba ang viewpoint.

Sobrang saya kapag pinag-uusapan ko ang pinanggalingan ng inspirasyon ni Gege Akutami para sa 'Jujutsu Kaisen' — parang naglalakad ka sa gitna ng isang palengke ng mga ideya kung saan nagtatagpo ang shōnen, horror, at lumang mitolohiya. Sa pananaw ko, kitang-kita kung paano niya hinugot ang malakas na tropes mula sa mga naunang shōnen: kontra-bahay, mentor-student dynamics, at mabilis na pacing ng laban. Pero hindi lang ito basta-basta shōnen; may halong malalalim na elemento ng kawalan at existential dread na madalas kong maiugnay sa mga gawa ng mga may-akda na marunong maglaro ng liwanag at dilim sa parehong pahina. Nakakatuwang isipin kung paano niya pinagsama-sama ang aksiyon at takot nang hindi nawawala ang puso ng karakter-driven storytelling — kaya naman ramdam mo agad kapag naglalaban sina Yuji at mga kaibigan niya na may personal stakes na mas malalim kaysa sa simpleng panalong-bagsak ng kalaban. May mga tuwirang estetika ring nagpapakita ng impluwensya ng horror manga at sinaunang kuwento ng multo sa Japan — ang grotesque na disenyo ng mga sumpa, ang weird body horror, at ang biglaang pagbabago ng tono mula sa komedya papuntang nakakatakot. Para sa akin, parang pinagsama ni Akutami ang modernong J-horror (yung tipong nakakakilabot kahit simple lang ang imahe) at yung klasikong yōkai folklore na pinalitaw sa malikhaing paraan. Bukod pa doon, ramdam din ang impluwensya ng mga mangaka na magaling sa pacing at panel composition — yung paraan ng paggamit ng negative space at sudden close-ups na nagpapalakas ng tensiyon. Hindi mawawala ang pagkakagusto niya sa moral ambiguity; maraming karakter dito na hindi klarong mabuti o masama, at yun ang nagpapasabog ng engagement ko bawat chapter. Sa dulo, hindi lang ako natutuwa dahil sa malalakas na laban o mahusay na horror beats — kundi dahil ramdam kong pinaghalo ni Akutami ang kanyang mga paboritong sangkap sa isang bagay na tunay na sariling-tinig. May optimism pa rin sa kuwento kahit madilim ang tema, at yun ang nag-uuwi sakin bilang mambabasa: gusto kong tumira sa mundong nilikha niya kahit pa may mga multo at sumpa, dahil bawat karakter may sariling dahilan at kalakasan na nagiging dahilan para magmahal ka sa serye.

Sobrang nakakatuwang isipin na nang unang lumabas ang gawa ni Gege Akutami, ramdam ko agad na may kakaiba sa istilo niya — madilim, mabilis ang kwento, at direkta sa emosyon. Ayon sa mga publikadong tala, nag-debut siya professional noong 2014, kaya kung ikokonekta mo iyon sa karaniwang binabanggit na taon ng kanyang kapanganakan (1992), nasa mga 22 taong gulang siya nang mag-debut. Hindi agad siya sumikat sa pandaigdigang lebel; unti-unti muna ang mga one-shot at short works bago siya tuluyang nagkaroon ng malaking breakout. Bilang tagahanga na lagi nagba-browse ng manga credits at interview snippets, makikita ko kung paano naglatag ng pundasyon ang early work niya para sa huling pag-igting ng estilo sa 'Jujutsu Kaisen'. Ang serye na yan ang nagdala sa kanya sa mainstream noong huling bahagi ng dekada, pero ang proseso — ang pag-develop ng tema, pacing, at karakter — nagsimula talaga noong debut niya. Ang edad na 22 ay medyo karaniwan para sa mga bagong manga creators na nagsusubok pa lang sa industry, pero nakakabilib na makakamit niya agad ang ganitong klaseng creative identity sa murang edad. Sa totoo lang, gustong-gusto ko ang trajectory na iyon: parang nakita mo ang isang talent na mabilis matuto at dumoble ang impact mula sa mga short works hanggang sa pagiging headline act. Parang nanonood ka ng isang underdog story na unti-unting nagiging malaking hit, at exciting isipin saan pa siya dadalhin ng talento niya.

Talagang naging misyon ko noon hanapin ang official art ni Gege Akutami dahil sobrang hilig ko sa estilo niya mula pa sa manga panels hanggang sa promo illustrations. Sa Pilipinas, ang pinaka-praktikal na unang hintuan ay ang Kinokuniya sa BGC — madalas silang may stock ng imported artbooks at special editions mula sa Japan. Kapag may bagong artbook o official illustration collection para sa 'Jujutsu Kaisen', doon madalas umuuna ang mga nag-iimport. Pwede ring tumingin sa mga malaking bookstore tulad ng Fully Booked; hindi laging pare-pareho ang stock nila pero minsan nagpo-preorder sila kapag may demand. Kung hindi available locally, ang next ko na option ay mag-order sa mga trusted Japanese retailers tulad ng Amazon Japan, CDJapan, o AmiAmi, at gumamit ng proxy/forwarding service (Buyee, Tenso) para magpadala papunta sa Pilipinas. Importanteng tandaan: hanapin lagi ang publisher logo (madalas Shueisha para sa Japanese release) at ISBN o product code upang masiguradong original. Iwasan ang napakamurang kopia sa mga unknown sellers — kadalasa'y peke o low-res prints lang iyon. Sa huli, mas masaya kapag legit dahil sinusuportahan mo ang creator; na-feel ko talaga yung satisfaction nung nahawakan ko ang official artbook ko, yung klase ng detalye at papel na pang-proper collection.

Sobrang naiintriga ako kapag pinag-uusapan ang istilo ni Gege Akutami kumpara sa iba pang mangaka — parang laging may maliit na prank at malalim na suntok sa emosyon sa gitna ng kanyang mga pahina. Para sa akin, ang pinaka-kitang-kita ay sa artwork at paneling. Hindi siya perpekto sa bawat linya; madalas sketchy, minsan magulo, pero ang resulta ay buhay at expressive. Sa 'Jujutsu Kaisen' halata ang paggamit niya ng negatibong espasyo at biglaang contraste ng light at shadow para gawing mas eerie o mas nakakatawa ang isang eksena. Hindi ito yung polished, sobra detalyadong mga background na makikita mo kay Oda; mas rough at cinematic ang dating — parang indie film na biglang sumasabog sa aksyon. Sa storytelling naman, hilig niya ang moral ambiguity: hindi laging malinaw kung sino ang bayani o kontrabida, at madalas na may existential undertone na magpapaisip sa’yo pagkatapos mong basahin. Ang humor at horror naglalakad na magkadikit sa kanyang trabaho — bigla kang tatawa, tapos sasadsad sa lungkot o takot. Iba ito sa mga tradisyonal na shonen na linear ang pagtahak; sa kanya, unpredictable ang pacing at may mga sudden character deaths na hindi mo nakikitang susunod. Personal, gustung-gusto ko yung rollercoaster na 'to: nakakabaliw pero nakakaadik, at palagi akong curious sa susunod niyang gagawin.

Sabi nila, kapag pinag-uusapan ang mga panayam ni Gege Akutami, parang lumalabas ang lahat ng layer ng proseso ng paggawa ng manga — at totoo 'yan sa mga naibahagi niya. Mahilig ako magbasa ng ganitong usapan kasi hindi lang puro teknikal: madalas siyang nag-uusap tungkol sa pinanggagalingan ng ideya, mga akdang naging impluwensya niya, at kung paano niya binubuo ang mga karakter. Sa mga panayam, pinapansin mo ang detalye ng worldbuilding — paano niya iniisip ang mga curse mechanics, hierarchy, at ang moral na grey areas ng mga tauhan. Isa pang paborito kong tema ay ang creative routine: paano siya nagse-sketched, kung gaano katagal bago maging final ang isang pahina, at ang papel ng editorial feedback. Nakakatuwa ring marinig ang mga kuwento tungkol sa mga assistant at kung paano nagbabago ang isang chapter dahil sa real-time na feedback mula sa team o editor. May mga pagkakataon ding napag-uusapan ang pressures ng serialization — deadlines, pagbabago ng plano, at ang emosyonal toll sa paggawa ng long-running series. Hindi mawawala ang mga panayam na tumatalakay sa adaptasyon: ang paglipat ng 'Jujutsu Kaisen' mula manga papuntang anime at pelikula, ang pakikipag-collab sa studio, pati na rin ang pag-select ng voice actors at music na nagbibigay buhay sa mundo. Sa huli, mahilig akong magmuni-muni pagkatapos ng bawat interbyu: maraming technical notes, pero higit sa lahat, nakakakita ka ng malalim na pagmamahal sa storytelling at sa mga karakter — at iyon ang dahilan kung bakit laging nakaka-inspire.

Teka, may naiisip akong eksena na agad lumilitaw kapag naririnig ko ang pangalan ni Gege Akutami: si Satoru Gojo na nakangisi habang naka-blindfold. Para sa akin, siya talaga ang pinaka-iconic na karakter na nilikha ni Akutami, at hindi lang dahil sa powers o sa visual design—bagay na mahirap kalimutan talaga. Ang kombinasyon ng mysterious na blindfold, puting buhok, at nakakabighaning aura niya ang nagsilbing perfect recipe para maging instant symbol ng serye na ‘Jujutsu Kaisen’. Hindi lang aesthetic ang dahilan; napakalaki rin ng papel niya sa dynamics ng kuwento. Siya ang teacher, trickster, at powerhouse na nagbibigay ng pag-asa at sabit sa ibang karakter. Ang mga abilities niya—lalo na ang konsepto ng 'Infinity' at ang paraan ng pagka-present nito sa action scenes—ang nagbigay ng distinct na identity sa buong serye. Sa social media at conventions, halos bawat cosplay lineup may Gojo, at mura ang salita kapag sinabing siya ang mukha ng franchise. Sa huli, personal kong feel na ang pagiging iconic ni Gojo ay dahil natatangi siyang kombinasyon ng charisma, design, at narrative importance. Kahit ilang seasons pa ang dumaan, may mga eksenang mananatili sa memorya ko dahil sa kanya—ito ang feeling kapag may karakter na tumitimo sa kultura ng fandom.

Tara, pag-usapan natin ang pinagmulang mistulang misteryo ng mga sumpa sa mundo ni Gege Akutami — medyo madilim pero sobrang engaging pag tiningnan nang mas malalim. Sa loob ng ‘Jujutsu Kaisen’, ang pinakapayak na paliwanag ay: ang mga sumpa (cursed spirits) ay likha ng nakokolektang negatibong emosyon ng mga tao. Lahat tayo, kahit hindi natin alam, ay nagme-generate ng cursed energy mula sa takot, galit, selos, kalungkutan, at iba pa; kapag napakalaki o tumagal ang negatibong damdamin sa isang lugar o grupo ng tao, nagkoalesce ito at nagbubuo ng mistulang espiritu — isang cursed spirit. Madalas mahuhulma ang mga ito sa anyo ng pinakamatinding takot o resentments ng tao, kaya naman iba-iba ang itsura at lakas nila. May layers pa: may mga espesyal na pangyayari kung saan ang pagkabuo ng isang sumpa ay hindi basta-basta. Halimbawa, ang mga special grade curses (tulad ni Sukuna dati) ay resulta ng napakalakas na emosyon o trauma, o minsan mula sa isang makapangyarihang sorcerer na naging sumpa. Mayroon ding mga cursed wombs o cursed objects na produktong sinadyang ginawa o na-trap ang enerhiya, at may mga human curses na parang Mahito na tila 'napanday' mula sa abstrak na pagkasuklam sa tao — siya mismo ay nag-evolve dahil sa kaniyang kakayahang manipulahin ang kaluluwa. Bilang karagdagang insight: hindi lang ito metaphysical na konsepto — Akutami ay naglalaro rin ng ideya ng kolektibong konsensya, societal fears, at banal/pagkakasala motifs mula sa Shinto at Buddhist folklore. Kaya nagreresulta ito sa worldbuilding na feeling-real: ang sumpa ay literal na produkto ng sangkatauhan, at kapag nilinis o binago natin ang socio-emotional landscape, maaaring mabawasan din ang mga ito. Sa huli, ang pinaka-scary sa kuwento ay hindi lang ang anyo ng mga sumpa, kundi ang ideya na tayo mismo ang pinagmumulan nila — nakakapanindig-balhibo pero sobrang thought-provoking din.