กมลเนตร เรืองศรี จะมีผลงานใหม่ออกเมื่อใด?

แหล่งที่ฉันชอบดูงานแฟนอาร์ตเกี่ยวกับเติ้งเสี่ยวผิงมักกระจัดกระจายระหว่างแพลตฟอร์มต่างประเทศกับแพลตฟอร์มจีนโดยมีสไตล์และคอนเทนต์ที่ต่างกันชัดเจน บนเว็บไซต์อย่าง 'Pixiv' หรือ 'DeviantArt' งานมักจะมุงไปทางสไตล์มังงะ, ชิบิ หรือรีแคสต์แบบแฟนตาซี ที่เห็นบ่อยคือการเอาคาแรกเตอร์ประวัติศาสตร์มาใส่ชุดร่วมสมัยหรือปรับเป็นแนวคอมมิค ส่วนใหญ่คนวาดจะเล่นกับงานเส้น สี และอิมเมจที่ขัดกับภาพทางการ ทำให้เกิดผลงานที่ทั้งขบขันและชวนคิด ในฝั่งจีนเอง แพลตฟอร์มอย่างเว่ยป๋อ ('Weibo') กับ 'Bilibili' จะมีงานที่เข้าถึงวัฒนธรรมท้องถิ่นมากกว่า ทั้งมีม ภาพตัดต่อ และแอนิเมชันสั้น บางครั้งเป็นการล้อการเมือง บางครั้งเป็นมุกประวัติศาสตร์ โทนของคอมมูนิตี้ต่างกันจนสนุกดี แต่ก็ต้องยอมรับว่าคอนเทนต์บางประเภทอาจถูกเซ็นเซอร์หรือหายไปเร็ว ฉันมักเก็บลิงก์งานที่ชอบไว้ในโฟลเดอร์ส่วนตัวเพื่อกลับมาชมอีกครั้ง เพราะบางชิ้นมีมุมมองแปลกใหม่ที่ทำให้คิดตามนาน ๆ

บางคนอาจสับสนว่า 'ปูยี' เป็นตัวละครจากอนิเมะไหน แต่ในความเป็นจริงชื่อ 'ปูยี' มักหมายถึงบุคคลจริงคือ ไอซิน-จอโรกโย่ ปูยี (Aisin-Gioro Puyi) ซึ่งเป็นจักรพรรดิองค์สุดท้ายของราชวงศ์ชิงในจีน ฉันมองเขาเป็นตัวละครประวัติศาสตร์ที่ชีวิตเต็มไปด้วยการเปลี่ยนผ่าน ตั้งแต่ขึ้นครองราชย์เป็นเด็กเล็กในตำแหน่ง 'ซว่านถง' จนถึงการถูกสละราชสมบัติในยุคสาธารณรัฐ และต่อมาถูกดึงเข้าไปในบทบาทเป็นจักรพรรดิหุ่นเชิดของมณฑลแมนจูกูโอภายใต้การยึดครองของญี่ปุ่น ผมชอบดูงานเล่าเรื่องที่หยิบเอาชีวิตของเขามาใช้เป็นกรณีศึกษา เพราะภาพของปูยีช่วยสะท้อนประเด็นเรื่องอำนาจ ความเป็นชาติ และการสูญเสียตัวตน ในแง่สื่อสมัยใหม่ ปูยีถูกนำเสนอมากในภาพยนตร์และละครโทรทัศน์ เช่น 'The Last Emperor' ที่เล่าเรื่องชีวิตเขาแบบเข้มข้น ทำให้คนทั่วโลกรู้จัก แต่ในแวดวงอนิเมะญี่ปุ่นเอง การนำปูยีมาเป็นตัวละครหลักนั้นค่อนข้างน้อย ฉันมักคิดว่าคงเป็นเพราะบริบทประวัติศาสตร์และการเมืองเฉพาะตัวของเขาทำให้ยากต่อการตีความลงในรูปแบบอนิเมะแนวแฟนตาซีหรือชวนดูทั่วไป

ฉันยังจำความรู้สึกตอนดูตอนจบของ 'โรงเรียน นักสืบ q' ครั้งแรกได้แม่น ตอนนั้นมันเป็นความรู้สึกที่คละเคล้าระหว่างเศร้าและอิ่มใจจนดูไม่ออกว่าควรยิ้มหรือร้องไห้ ทฤษฎีแฟนๆ ที่ฉันชอบที่สุดมักเน้นไปที่ความตั้งใจของผู้สร้างในการทิ้งช่องว่างให้คนดูเติมเรื่องราวเอง หนึ่งในทฤษฎีคือว่าจริงๆ แล้วเหตุการณ์สุดท้ายเป็นการทดสอบขั้นสุดท้ายของโรงเรียน การกระทำของตัวเอกทั้งหมดถูกวางแผนให้เป็นบททดสอบเชิงศีลธรรม ซึ่งอธิบายได้ว่าทำไมฉากท้ายดูเหมือนจะไม่มีคำตอบชัดเจน แต่กลับเต็มไปด้วยนัยสำคัญ อีกทฤษฎีที่ทำให้ฉันสะเทือนใจคือแนวคิดว่าตัวเอกอาจต้องแลกบางสิ่งที่รักเพื่อความยุติธรรม ทฤษฎีนี้มักอ้างอิงสัญลักษณ์ซ้ำๆ เช่นหนังสือพกหรือเสี้ยวแสงในฉากกลางคืนว่าเป็นตัวแทนของความทรงจำที่ถูกลบออก ซึ่งช่วยอธิบายฉากจบที่มีความทรงจำหายไปบางส่วนและความสัมพันธ์ที่ไม่เหมือนเดิมสุดท้าย ทฤษฎีสุดท้ายที่ฉันชอบเป็นแนวสมมติฐานว่าเรื่องทั้งหมดเป็นมุมมองของผู้ร้ายในย่อหน้าสุดท้าย ทำให้การกระทำของฮีโร่ถูกตั้งคำถามและเปิดพื้นที่ให้แฟนๆ สร้างสังคมความคิดว่าใครคือคนร้ายจริงๆ สิ่งที่ผมชอบคือการที่แฟนทฤษฎีเหล่านี้ไม่ได้แยกแยะกันเป็นจริงหรือเท็จอย่างเด็ดขาด แต่กลายเป็นการเล่นร่วมกันระหว่างผู้ชมกับงานศิลป์ การพูดคุยถึงทฤษฎีต่างๆ ทำให้ฉากจบของ 'โรงเรียน นักสืบ q' ยังมีชีวิตอยู่ในหัวฉันเสมอ แม้จะจบไปแล้ว ความรู้สึกนั้นยังอุ่นอยู่ในมุมเล็กๆ ของใจ

ฉันมักเริ่มสังเกตเทวดาประจำตัวในหนังจากการเล่นกับแสงก่อนเสมอ เพราะแสงที่นุ่มและการย้อนแสงมักถูกใช้เป็นสัญลักษณ์ของสิ่งที่ไม่อยู่ในโลกปกติ ฉากที่มีฮาโลหรือแสงรอบหัวตัวละครมักจะบอกเป็นนัยว่านี่ไม่ใช่คนธรรมดา กล้องที่เคลื่อนอย่างลอยได้หรือการใช้มุมสูงก็ทำให้ตัวละครดูเหมือนไม่ยึดติดกับพื้นผิวโลก นอกจากแสงแล้ว เสื้อผ้าสีอ่อน ชุดที่เรียบง่าย หรือองค์ประกอบอย่างปีก ขนนก และวัตถุโปร่งแสงมักโผล่มาเป็นสัญลักษณ์ซ้ำ ๆ ที่ช่วยยืนยันสถานะของเทวดา ภาพยนตร์บางเรื่องเลือกวิธีละเอียดอ่อนกว่านั้น เช่นการแยกสีขาว-ดำกับสี การใส่โทนสีอิ่มตัวเมื่อมนุษย์เห็นความรักหรือการมีชีวิต และกลับไปใช้สีหม่นเมื่อเทวดาสื่อสารกับคนดูตัวเดียว เช่นฉากจาก 'Wings of Desire' ที่ใช้มุมกล้องลอยและเสียงพากย์ภายในหัวเป็นเครื่องมือบอกเล่า หรือบางเรื่องอย่าง 'City of Angels' ใช้ดนตรีและแสงนุ่มเพื่อเน้นความเป็นมิตรมากขึ้น เทคนิคเหล่านี้ช่วยให้เราสังเกตเทวดาได้โดยไม่ต้องมีปีกชัดเจน ในฐานะแฟนหนัง ฉันชอบจับจุดเล็ก ๆ เช่นว่าตัวละครนั้นไม่มีเงาหรือคนรอบข้างมีปฏิกิริยาแบบไม่อธิบายได้ บางครั้งหากผู้กำกับอยากให้การปรากฏตัวของเทวดาต้องรู้สึกจริงจัง เขาจะใช้ช็อตยาวเพื่อให้เวลาสงบและคนดูได้รู้สึกถึงความเป็นไปได้เหนือธรรมชาติ โดยรวมแล้วเทคนิคภาพ เสียง การจัดวางฉาก และพฤติกรรมของตัวละครคือกุญแจหลักในการสังเกต และการดูซ้ำจะเปิดเผยเงื่อนงำเล็ก ๆ ที่ซ่อนอยู่ซึ่งทำให้ฉากนั้นอบอุ่นและน่าเชื่อถือสำหรับฉัน

บอกเลยว่าช่วงปี 2023 มีผลงานแฟนตาซีที่ทำให้ใจพองโตหลายเรื่อง แต่ถ้าต้องเสนอเรื่องแรกผมคงเลือก 'The Witcher' ซีซัน 3 ที่กลับมาพร้อมโทนเข้มข้นขึ้นและการขับเคลื่อนตัวละครที่หนักแน่นขึ้น ฉันชอบวิธีที่เรื่องราวขยายโลกและความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครมากกว่าแอ็กชันล้วน ๆ ซีซันนี้ให้ความสำคัญกับผลกระทบทางอารมณ์ของการต่อสู้และการตัดสินใจ เช่น ความไม่แน่นอนของชะตากรรมระหว่าง Geralt กับ Ciri ที่ทำให้ฉากบางฉากมีความหม่นแต่ทรงพลัง มอนสเตอร์ที่ยังคงถูกออกแบบมาให้รู้สึกแปลกและอันตราย แสงเงา การถ่ายภาพ และคอสตูมช่วยสร้างบรรยากาศยุคกลางแฟนตาซีได้อย่างจับต้องได้ ประเด็นที่ทำให้ผมติดใจเป็นพิเศษคือการบาลานซ์ระหว่างตลกร้ายกับความเศร้า นี่ไม่ใช่แฟนตาซีแบบสดใส แต่เป็นนิทานสำหรับผู้ใหญ่ที่มีทั้งความโหดและความละมุนในเวลาเดียวกัน ถ้าชอบฉากการเมือง การต่อสู้และปมชะตากรรมของตัวละคร 'The Witcher' ซีซัน 3 ให้ความคุ้มค่าด้วยบทที่ไม่ปล่อยให้หลายจุดเป็นแค่ฉากโชว์พลัง จบแล้วยังนั่งคิดต่อได้อีกนาน

นี่เป็นรายการที่ฉันมักแนะนำให้พ่อแม่ดูเป็นตัวอย่างเมื่อต้องเลือกหนังตลกให้ลูกดู ความตลกใน 'The Super Mario Bros. Movie' มาในรูปแบบที่เข้าใจง่าย—มุกภาพ การแสดงสีหน้า และการผจญภัยที่ไม่พึ่งความรุนแรงมากเกินไป ฉันชอบตรงที่หนังใส่อารมณ์ของเกมที่เด็กหลายคนคุ้นเคยเข้ามา ทำให้พวกเขาหัวเราะไปกับสถานการณ์ที่คุ้นเคย เช่น การกระโดด การตามหาเหรียญ หรือมุขประชดตัวละครคุ้นเคย แต่ผู้ใหญ่ก็ยังมีมุกที่ฟังแล้วอมยิ้มได้ เมื่อพาเด็กไปดู ฉันมักจะเตือนเรื่องช่วงที่มีฉากบู๊เบา ๆ และตัวละครบางตัวมีการทำลักษณะตลกเชิงเสียดสีเล็กน้อย เหมาะสำหรับเด็กประถมต้นถึงกลาง แต่ถ้าลูกยังเล็กมาก เช่น ก่อนวัยเรียน ก็อาจเลือกตอนไม่ดึกหรือดูพร้อมกันที่บ้านจะดีกว่าโดยคอยอธิบายฉากที่เข้าใจยาก เด็กจะได้ทั้งความสนุกและความปลอดภัยจากการที่มีผู้ใหญ่คอยชี้แนะตอนดูเสมอ

นิยามของ 'วีรบุช' เรื่องเล่า หรือแม้แต่ชื่อที่ใส่ไว้บนปกหนังสือ มักไม่ใช่สิ่งที่นักเขียนจะบอกตรง ๆ ในบทสัมภาษณ์ แต่สิ่งที่สะท้อนกลับมาคือเส้นทางการเปลี่ยนแปลงภายในมากกว่าเหตุการณ์ภายนอก การได้อ่านบทสัมภาษณ์เกี่ยวกับงานของใครสักคนมักเหมือนการเปิดกล่องความทรงจำของผู้สร้าง: บางตอนเล่าเรื่องความล้มเหลวที่กลายเป็นบทเรียน บางตอนเผยช่วงเวลาที่แรงบันดาลใจมาถึงแบบไม่คาดฝัน ผมชอบตรงที่นักเขียนมักจะใช้คำว่า 'การเดินทาง' เป็นเครื่องมือเชื่อมโยงตัวละครกับตัวเอง การอ้างอิงถึงงานอย่าง 'The Hero with a Thousand Faces' หรือการพูดถึงฉากใน 'Fullmetal Alchemist' มักจะถูกหยิบมาเป็นตัวอย่างว่าไม่น่าจะมีวีรบุรุษแบบเดียว แต่มีการทดสอบ ความสูญเสีย และการตัดสินใจที่ทำให้คนเปลี่ยนไป ท้ายที่สุดการสัมภาษณ์ที่ดีทำให้ผู้อ่านรู้สึกว่าเส้นทางของฮีโร่ไม่ใช่สูตรสำเร็จ แต่เป็นกระบวนการที่นักเขียนเองก็ยังยืนอยู่ตรงกลางและเขียนไปพร้อมกับการเรียนรู้ของตัวเอง การอ่านบทสัมภาษณ์แบบนี้ทำให้ผมมองตัวละครเป็นผลงานที่หายใจได้ มากกว่าจะเป็นแค่แผนผังพล็อต

เคยสงสัยไหมว่าดาวบริวารทำให้ดาวฤกษ์ดูเหมือน 'โคลงเคลง' ได้อย่างไร? ฉันชอบคิดภาพดาวและบริวารเป็นคู่เต้นรำสองคนที่จับมือกันแล้วหมุนไปรอบจุดศูนย์กลางร่วมกัน—จุดนั้นคือจุดศูนย์กลางมวลหรือ barycenter ซึ่งไม่ได้อยู่ตรงกลางของดาวเสมอไป เมื่อบริวารมีมวลพอประมาณหรืออยู่ใกล้ ดาวฤกษ์เองก็จะเคลื่อนที่เล็กน้อยไปรอบจุดนั้นด้วย ผลที่ตามมาทางสังเกตคือการ 'โคลง' นั้นสามารถวัดได้หลายวิธี เช่น การเปลี่ยนแปลงของความถี่แสงที่เรามองเห็น (Doppler/radial velocity) ซึ่งเป็นเทคนิคที่ทำให้ค้นพบดาวเคราะห์นอกระบบดวงแรกๆ อย่าง '51 Pegasi b' หรือการวัดตำแหน่งเชิงมุมเล็กๆ ด้วย astrometry เทคนิคเหล่านี้เผยให้เห็นว่าความเร็วเชิงเส้นและอัตราเรืองแสงที่เปลี่ยนแปลงได้บอกอะไรเกี่ยวกับมวลและระยะของบริวารได้บ้าง แม้จะมีข้อจำกัดเช่นมุมเอียง (i) ที่ทำให้เรารู้เพียงมวลขั้นต่ำ m·sin(i) แต่การรวมหลายวิธีเข้าด้วยกันมักให้ภาพที่ชัดเจนกว่า และนั่นแหละคือเสน่ห์ของการตามดูดาวที่ไม่เคยนิ่งเฉยสำหรับฉัน