กริฟฟิน กลัค ให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับบทบาทล่าสุดที่ไหน?

ฉันเริ่มจากภาพหนึ่งภาพเสมอ ภาพเล็ก ๆ ของคู่ตัวละครสองคนที่มีเคมีบางอย่าง — อาจเป็นการสบตาในฝนหรือการจับมือทั้งที่ไม่ควรทำ — แล้วฉันก็ขยายภาพนั้นให้เป็นฉาก ถ้าอยากได้ความโรแมนติกที่ซึ้งจริง ๆ ฉันใส่รายละเอียดสามอย่างลงไป: ความขัดแย้งเล็ก ๆ ระหว่างความปรารถนากับความกลัว การแสดงออกที่ไม่พูดตรง ๆ และสิ่งแวดล้อมที่สะท้อนอารมณ์ เช่น แสงไฟถนนในคืนฝนหรือเสียงกีตาร์เหงา ๆ ในงานเทศกาล เทคนิคที่ฉันใช้บ่อยคือการเริ่มต้นด้วย 'ภาพลอย' ก่อนค่อยย้อนกลับไปอธิบายจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ ให้ผู้อ่านรู้สึกเหมือนกำลังดูมิวสิกวิดีโอช็อตสั้น ๆ มากกว่าบทบรรยายยาว ๆ ฉันชอบอ้างอิงวิธีการเล่าเรื่องจากฉากใน 'Your Name' — การจับคู่ภาพกับเสียงและจังหวะเรื่องราวทำให้ความรู้สึกรักดูใหญ่ขึ้นโดยไม่ต้องพูดเยอะ จบฉากด้วยการปล่อยให้ผู้อ่านค้างอยู่ระหว่างความหวังกับความไม่แน่นอน แค่นั้นแหละความโรแมนติกมันจะเย้ายวน เพราะความไม่แน่ใจทำให้คนคิดต่อและจินตนาการเพิ่มขึ้น — นี่แหละวิธีที่ฉันเริ่มแต่งเรื่องราวคู่รัก แล้วค่อยเติมชั้นของอารมณ์ด้วยบทสนทนาและความทรงจำเล็ก ๆ ของตัวละคร

อยากชวนให้เริ่มจากจุดที่เรื่องราวค่อยๆ ปะติดปะต่อกันจนทำให้โลกของโทลคีนชัดขึ้น นั่นคือ 'The Fellowship of the Ring' ในเวอร์ชันภาพยนตร์ของปี 2001 ฉากเปิดที่ชาวฮอบบิทในชายนั้นอบอุ่นและเรียบง่าย แต่พอเข้าสู่การประชุมของเอลรอนด์และการก่อตั้งพรรค เพื่อนร่วมทางแต่ละคนก็เริ่มมีน้ำหนักทั้งทางอารมณ์และความหมาย ฉันชอบวิธีที่หนังเว้นจังหวะให้เราเชื่อมกับตัวละครก่อนจะปล่อยให้การผจญภัยขยายตัวออกไป การดูภาคแรกก่อนทำให้ฉากสำคัญในภาคต่อๆ มาอย่าง Weathertop หรือ Helm's Deep มีแรงกระแทกมากขึ้น เพราะคุณได้เห็นรากเหง้าของความสัมพันธ์และการตัดสินใจของตัวละคร อีกอย่างคือดนตรีและภาพที่หนังตั้งไว้จะทำให้ความยิ่งใหญ่ของ 'The Return of the King' ในตอนท้ายรู้สึกคุ้มค่า ฉันมองว่าถ้าอยากอินจริงๆ เริ่มจากภาคแรกแล้วค่อยไล่ต่อเป็นวิธีที่ให้ผลทางอารมณ์ดีที่สุด

ในมุมของนักแปล ฉันมักเริ่มจากคำถามง่ายๆ ว่าเป้าหมายคืออะไร: ต้องการให้บทพูดอ่านลื่นไหลเหมือนคนไทยพูดจริงๆ หรืออยากรักษาสไตล์เดิมให้ผู้อ่านรู้สึกถึงบรรยากาศดั้งเดิมของต้นฉบับ ความสมดุลตรงนี้คือหัวใจของการแปลมังงะโรแมนติกแฟนตาซี เพราะบทพูดไม่ได้มีแค่ข้อมูล แต่ยังส่งอารมณ์ สถานะความสัมพันธ์ และมุกที่ต้องไปถึงผู้รับ ฉันจึงให้ความสำคัญกับน้ำเสียงของตัวละครก่อนเป็นอันดับแรก — ว่าพูดแบบเป็นทางการ มือโปร ปากร้าย ติดดาร์ก หวานซึ้ง หรืออายและเขินอาย การเลือกคำที่สื่อระดับความสนิทสนมและน้ำเสียงเหล่านี้ในภาษาไทย ตลอดจนการกำหนดรูปแบบการพูด เช่น ใช้คำย่อ คำลงท้าย หรือเครื่องหมายวรรคตอนที่สื่ออารมณ์ เป็นกุญแจที่จะทำให้บทพูดรู้สึกเป็นธรรมชาติมากขึ้น การลงมือแปลจริง ฉันแบ่งงานเป็นชั้นๆ ก่อนอื่นอ่านทั้งตอนเพื่อเก็บบริบท แล้วมาร์กบรรทัดที่มีไอเดียหลัก อารมณ์สำคัญ หรือมุกวรรณยุกต์ที่อาจหลุดจากภาษาไทยได้ง่าย ต่อไปคือเทคนิคเล็กๆ น้อยๆ ที่ฉันชอบใช้: เก็บตารางคาแรกเตอร์—คำลงท้ายที่นิยมใช้ของแต่ละคน เช่น ใส่ 'จ๊ะ' 'นะ' หรือคำที่เป็นเอกลักษณ์ แยกคำศัพท์โลกแฟนตาซีที่อาจต้องคงคำเดิม (เช่นชื่ออาวุธ เมือง หรือคำเวทย์) กับคำที่แปลเป็นไทยเพื่อให้เข้าใจง่าย ถ้าคำเวทย์มีจังหวะหรือสัมผัส ลองเปลี่ยนคำให้มีท่อนคล้องจังหวะเดียวกันแทนการแปลตามตัวอักษร ตัวอย่างเช่นในงานที่ต้องการโทนหวานฉันมักลดความตรงไปตรงมาของประโยคลง ใช้การเว้นวรรคหรือเส้นประ เพื่อให้ความรู้สึกเขินหรือล่องลอยโดยไม่ต้องเติมคำโรแมนติกที่หนักเกินไป เรื่องเสียงพากย์และออนโนมาโตเปีย (คำเลียนเสียง) ก็สำคัญมากสำหรับความเป็นมังงะ: เสียงหัวใจเต้นอย่าง 'ドキドキ' เมื่อลงเป็นไทยไม่ควรแค่ใส่คำถอดเสียง แต่ควรเลือกคำที่คนอ่านไทยรับรู้ได้ทันที เช่น 'ตึกตัก' หรือใส่บรรยายสั้นๆ ว่า 'เธอรู้สึกใจเต้นแรง' ขึ้นอยู่กับจังหวะหน้าเพจและภาพประกอบ สำหรับบทสนทนาโรแมนติกที่มีความหมายซ้อน ความพยายามที่จะรักษาฟันเฟืองความหมายไว้โดยไม่ทำให้ประโยคเป็นทางการเกินไปเป็นความท้าทาย ฉันมักเลือกใช้สำนวนที่คนไทยใช้จริง เช่น การใช้คำถามย้อนกลับเล็กน้อยหรือคำลงท้ายที่ทำให้ประโยคดูเป็นกันเอง ลดการใช้สำนวนตรงจากภาษาอื่นที่อาจฟังแปลก ๆ ในบริบทไทย ในฐานะคนแปล ฉันยังให้ความสำคัญกับความสม่ำเสมอทุกตอน—การเลือกคำว่าเรียกคู่พระ-นาง การตัดสินใจว่าแปลชื่อเฉพาะอย่างไร ต้องคงไว้ทั้งซีรีส์ การอ่านออกเสียงทดลองก่อนส่งบ้างก็ช่วยให้จับจังหวะคอมมาดี้หรือความเศร้าได้ดีขึ้น สุดท้ายที่สุด ความพอใจของฉันมาจากตอนที่บทพูดร้อยเรียงกับภาพแล้วเกิดเคมีขึ้นจริงๆ — ไม่ว่าจะเป็นจังหวะเขิน ๆ ที่ทำให้ยิ้ม หรือบทเถียงที่ทำให้หน้าเพจนั้นมีพลัง แม้มันจะเป็นงานที่ต้องละเอียด แต่ผลลัพธ์ที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวละคร 'มีชีวิต' ในภาษาไทยนั้นคุ้มค่ามาก

ความนุ่มนวลจากพล็อตรักแบบค่อยเป็นค่อยไปคือสิ่งที่ฉันมองหาในแฟนฟิคแนว 'shī' เสมอ และถ้ากำลังหาเรื่องที่อ่านแล้วหัวใจอุ่น ๆ แนะนำให้ลองเรื่องที่เน้นตัวละครโตขึ้นพร้อมกันแบบช้า ๆ เรื่องที่ฉันชอบมากคือแฟนฟิคที่เอาโทนคล้าย ๆ 'Mo Dao Zu Shi' มาผสมด้วยความเงียบ ขรึม และฉากเล็ก ๆ ที่ทำให้ใจสั่น ตัวเรื่องนั้นเล่าเรื่องการฟื้นฟูความไว้เนื้อเชื่อใจกันหลังเหตุการณ์ใหญ่ ไม่ได้พาทุกอย่างไปไคลแมกซ์เร็ว แต่ให้เวลาในการรักษาแผลและพูดคุยตรง ๆ ฉากโปรดของฉันคือฉากที่สองคนเดินใต้ไฟโคมในคืนหนาว พูดน้อยแต่สายตาบอกทุกอย่าง ฉันชอบการเขียนบรรยายความเงียบที่มีความหมาย จนทำให้ประโยคสั้น ๆ หนึ่งประโยคเทียบค่าได้กับบทสนทนายาว ๆ ถ้าชอบแนวนี้ แนะนำมองหาเรื่องที่ให้ความสำคัญกับมิตรภาพก่อนความรักและค่อย ๆ เปลี่ยนจากเพื่อนเป็นคนรัก เพราะการเปลี่ยนแปลงแบบนั้นเวลาที่มันเกิดมันจะหวานมากกว่าการติดปุ๊บปั๊บ สุดท้ายแล้วฉากเรียบง่ายที่มีรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ จะกลายเป็นฉากประทับใจที่ฉันจำได้เสมอ

เรื่องบ้านฮอกวอตส์ของทอม ริเดิ้ลมีเหตุผลซับซ้อนกว่าที่หลายคนคาดคิดและมันเกี่ยวพันทั้งสายเลือด ความทะเยอทะยาน และทักษะเฉพาะตัว จากมุมมองของฉัน การถูกคัดเข้าบ้าน 'สลิธีริน' ไม่ได้เป็นเรื่องบังเอิญ—ความสามารถที่พูดภาษาอสรพิษได้กับเชื้อสายที่สืบเนื่องจากซาลาซาร์ สลิธีริน ทำให้เขาเหมาะสมอย่างชัดเจน ฉากความทรงจำใน 'Harry Potter and the Chamber of Secrets' ช่วยชี้ให้เห็นว่าแนวคิดเรื่องความบริสุทธิ์ของสายเลือดและอุดมการณ์ที่มุ่งมั่นเป็นส่วนหนึ่งของตัวตนเขามาตั้งแต่ยังเรียนที่โรงเรียน ทัศนคติที่มุ่งสู่ความเป็นผู้นำและการควบคุมคนอื่นทำให้ค่าคุณลักษณะของเขาตรงกับสิ่งที่สลิธีรินให้คุณค่า ฉันเคยคิดว่าไม่ได้มีเพียงเลือดหรือพลังเท่านั้นที่ตัดสิน แต่ยังมีการเลือกว่าอยากเป็นคนแบบไหน ซึ่งทอมเลือกทางที่เหมาะกับสลิธีรินอย่างแท้จริง — นี่คือเหตุผลหลักที่หมวกคัดสรรหรือระบบการคัดสรรในเรื่องตัดสินใจแบบนั้นในท้ายที่สุด

ใครจะคิดว่าฉากสารภาพรักใน 'มาตุภูมิแห่งหัวใจ' จะทำให้ใจฉันพะว้าพะวงได้ขนาดนี้ ฉากนั้นเริ่มด้วยเสียงฝนโปรยลงมาเล็กน้อย ไฟถนนสะท้อนบนพื้นเปียก และเธอกับเขายืนอยู่ใกล้ชิดภายใต้ร่มเดียวกัน ฉันจำความรู้สึกของการได้เห็นนิ้วทั้งสองแตะกันอย่างแผ่วเบาได้อย่างชัดเจน เพราะมันไม่ใช่ท่าทางหวือหวา แต่เป็นการแสดงออกที่บอกว่าอีกฝ่ายรับรู้ทุกคำที่พูด ฉากตัดมาที่ใบหน้าที่ยิ้มเล็ก ๆ ขณะที่คำสารภาพค่อย ๆ หลุดออกมา ทั้งคู่ไม่มีดนตรีประกอบดังเพียงแต่เสียงฝนและการหายใจก็เพียงพอให้หัวใจดังขึ้น การเล่าในตอนนั้นใส่รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าเป็นคนเฝ้ามองอยู่ข้าง ๆ มากกว่าจะถูกดึงเข้าไปดูในฉากเวอร์ ๆ ความเงียบที่เต็มไปด้วยความหมาย ทรงผมที่เปียกเล็กน้อย แววตาที่ไม่กล้าสบตรง แต่เลือกจะทำในสิ่งที่กล้าพอ—ทั้งหมดนี้รวมกันเป็นฉากสารภาพที่เพอร์เฟ็กต์สำหรับคนที่ชอบความละมุนไม่หวือหวา ฉันชอบตรงที่มันให้ความหวังแบบอบอุ่น แทนที่จะให้ความรู้สึกของชัยชนะหรือดราม่าจนเกินไป มันเหมือนกับการยืนยันว่าแม้โลกจะยุ่งเหยิง ความสัมพันธ์ที่จริงใจยังคงงอกงามอยู่ได้ — นี่แหละคือเหตุผลที่ฉากนี้ยังคงติดตาและกลับมาทำให้ใจเต้นได้ทุกครั้งที่นึกถึง

เราเป็นคนที่ชอบสังเกตนิสัยเล็ก ๆ ของตัวละคร แล้วมักจะชอบมิโดริมะเพราะรายละเอียดเรื่อง 'ของโชคดี' ของเขามันเจาะลึกกว่าคำว่าโชคลางธรรมดา มิโดริมะไม่ได้ยึดติดกับของชิ้นเดียวตลอดเวลา แต่จะยึดตามลัคนาของตัวเองในแต่ละวันและถือเอา 'ของโชคดี' ที่ตรงตามดวงเป็นสิ่งที่ต้องพกติดตัว ไม่ว่าจะเป็นของจุกจิกเล็ก ๆ อย่างตุ๊กตา พวงกุญแจ หรือแม้แต่วัตถุที่คนทั่วไปคิดว่าไร้ความหมายสำหรับคนอื่น การที่เขาทำแบบนี้สะท้อนถึงการควบคุมชีวิตด้วยระบบที่เขาเชื่อว่ามีเหตุผล เช่นเดียวกับนักกีฬาใน 'Haikyuu!!' ที่มีพิธีกรรมก่อนแข่งเพื่อสร้างความมั่นใจ สำหรับฉันแล้ว ของโชคดีของมิโดริมะไม่ใช่แค่เครื่องราง แต่เป็นกระจกที่สะท้อนความเปราะบางและความมีระเบียบในตัวเขา มันทำให้ฉากที่เขาลงเล่นกับอารมณ์ธรรมดา ๆ ดูมีมิติขึ้น เพราะเบื้องหลังความเย็นชาของเขามีความพยายามที่จะจัดการกับสิ่งที่ควบคุมไม่ได้ เช่นโชคชะตา ซึ่งฉันว่าเป็นการออกแบบตัวละครที่ฉลาดและอบอุ่นในทางของมันเอง

ไม่คิดเลยว่าการได้พูดถึงเรื่องนี้จะพาให้ผมหยิบชื่อ 'Kamisama Kiss' ขึ้นมา — ต้นฉบับมังงะเรื่องนี้เขียนโดย Julietta Suzuki ซึ่งเป็นคนแต่งที่แฟนๆ รู้จักกันดีจากการผสมผสานความโรแมนติกกับโลกของยักษ์และปีศาจแบบนุ่มนวลและคมคาย ในมุมมองของคนอ่านรุ่นหน่อยๆ ฉันชอบวิธีที่ Suzuki สร้างความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครหลักกับภูตผีในโลกญี่ปุ่นโบราณ เรื่องราวไม่ใช่แค่ความรักหวานๆ แต่แฝงด้วยการเรียนรู้ตัวตน การให้อภัย และการเติบโต การตีความความเชื่อและพิธีกรรมท้องถิ่นถูกนำเสนออย่างมีสีสัน ทำให้ฉันติดตามจนจบ และเมื่อเทียบกับฉบับแปลไทยที่เคยอ่าน มันยังคงรักษาจังหวะเรื่องและเสน่ห์ไว้อย่างดี จบบทไหนแล้วมักอยากย้อนกลับไปอ่านซ้ำเพื่อจับรายละเอียดเล็กๆ ที่ผู้เขียนใส่ไว้ทั้งในบทพูดและภาพประกอบ นี่แหละเหตุผลที่ฉันมักแนะนำชื่อของ Suzuki ให้กับคนที่หามังงะแนวโรแมนติก-แฟนตาซีแบบอบอุ่นๆ