คนดูควรเริ่มจากหนังแนวผู้ใหญ่ฝรั่ง เรื่องไหนก่อน?

มีหนังตลกครอบครัวเรื่องหนึ่งที่ฉันชอบหยิบมาดูซ้ำเสมอคือ 'Home Alone'. การดูหนังเรื่องนี้ทำให้รู้สึกเหมือนได้กลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง เพราะมุกกายภาพและกับดักที่ Kevin วางไว้ทั้งโหดแบบตลกและคิดมุมมองเด็ก ๆ ออกมาอย่างเฉียบคม ฉันชอบช่วงที่บ้านเงียบและกล้องจับมุมมองของ Kevin คนเดียวในบ้าน มุกไม่ต้องพึ่งคำพูดมากนัก แต่การแสดงสีหน้าและจังหวะตัดต่อทำให้ทั้งเด็กและผู้ใหญ่หัวเราะได้พร้อมกัน อีกอย่างที่ทำให้หนังดูได้ทั้งครอบครัวคือความอบอุ่นตอนท้าย เมื่อครอบครัวกลับมารวมกัน มันไม่ใช่แค่ตลกแต่มีความอ่อนโยนที่ทำให้ผู้ใหญ่ยิ้มตามได้ด้วย ถ้าวันหยุดหรือคืนวันอาทิตย์อยากหาของว่างและเสียงหัวเราะ หนังเรื่องนี้เป็นตัวเลือกที่ง่ายและได้ผลเสมอ ฉันมักเปิดให้หลานดูแล้วหัวเราะด้วยกันจนเป็นกิจกรรมเล็ก ๆ ที่ทุกคนรอต่อกัน

เริ่มกันที่สิ่งที่ทำให้คนรักหนังหัวเราะแบบคลาสสิกก่อนเลย ถ้าต้องเลือกหนังตลกฝรั่งสักเรื่องให้คนรักหนังดูเป็นเรื่องแรก ผมมักจะแนะนำให้เริ่มจากความเรียบง่ายของมุกและเคมีนักแสดงที่จับต้องได้จริง ๆ เช่น 'Some Like It Hot' ที่ยังคงสอนให้รู้ว่าคอมเมดีที่ดีไม่จำเป็นต้องยัดมุกเยอะ แต่ต้องมีจังหวะและการแสดงที่เฉียบคม ฉากรถไฟกลางคืน หรือการเล่นบทปลอมตัวของตัวหลักยังฮาและน่าชื่นชมในเชิงเทคนิคการแสดง ยังมีความเป็นไปได้ว่าใครบางคนจะชอบความแปลกและล้อเลียนแบบบริติช ผมจึงมักตามด้วย 'Monty Python and the Holy Grail' เพื่อเปิดโลกมุขแบบซูเรียลที่กระเด้งจากฉากหนึ่งไปอีกฉากหนึ่งโดยไม่ต้องอินกับพล็อตมากนัก การดูเรื่องนี้เหมือนนั่งฟังเพื่อนเล่าเรื่องฮา ๆ ที่ย้ายเฟรมเร็ว แต่ยังคงอุดมไปด้วยไหวพริบและการล้อประเพณี จบด้วยตัวเลือกที่ใช้ไอเดียซ้ำแล้วไม่รู้เบื่ออย่าง 'Groundhog Day' ซึ่งผมมองว่าเป็นคอมเมดีเชิงปรัชญา—มันทำให้หัวเราะได้พร้อมกับคิดตาม และเป็นหนังที่เหมาะจะดูซ้ำเมื่ออยากได้ทั้งมุกและความอบอุ่นใจ หนังทั้งสามแบบนี้ช่วยให้คนรักหนังค้นพบแนวตลกที่ชอบได้รวดเร็ว ไม่มากไป ไม่น้อยเกินไป และมีทั้งมุกกายภาพ บทพูด และไอเดียให้เลือกตามอารมณ์ของวันนั้น ๆ

ไม่มีใครลืมความบ้าบอของ 'Dumb and Dumber' ในยุค 90 ได้ง่ายๆ — มุกกวน ๆ และเคมีของตัวละครสองคนมันชนิดที่ทำให้ห้องเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะทุกครั้งที่ฉายซ้ำ ฉากรถพังกินลมและการเดินทางงุ่มง่ามที่เต็มไปด้วยความโง่น่ารักมันเข้าถึงง่ายมาก ผมชอบว่าแม้จะเป็นมุกสไตล์ slapstick แบบสุดโต่ง แต่มันยังคงมีหัวใจอยู่ข้างใน ตัวละครไม่ได้แค่ทำเพื่อฮาอย่างเดียว แต่ยังแสดงให้เห็นมิตรภาพประหลาด ๆ ที่ผมโคตรอินไปด้วยเวลาเห็นคนสองคนยืนด้วยกันท่ามกลางความเงอะงะ ในมุมมองของคนดูรุ่นกลาง ๆ อย่างผม ตอนนั้นมันเป็นหนังที่ทุกคนคุยถึง ความฮามันแพร่กระจายเหมือนไวรัสจากปากต่อปาก และแม้เวลาจะผ่านไป นี่ก็ยังเป็นหนึ่งในหนังตลกที่ผมเอาไว้เปิดเวลาต้องการหัวเราะแบบไม่ต้องคิดเยอะ สรุปคือถ้าจะเลือกเรื่องฮิตแทบจะไม่มีใครไม่พูดถึง 'Dumb and Dumber'

เราเป็นคนที่ชอบหาอะไรเบาสบายดูรวมกันทั้งบ้าน แล้ววันที่ไปกันพร้อมหน้าพ่อแม่ลูก หนังที่มักจะเด้งขึ้นมาในหัวเสมอคือ 'Home Alone' — มันคือสูตรคอมเมดี้ที่เข้าถึงง่ายและทำให้ทุกคนหัวเราะพร้อมกันโดยไม่ต้องคิดเยอะ ความตลกในเรื่องมาจากการเล่นกับความไม่เท่ากันของสถานการณ์: เด็กตัวคนเดียวต้องรับมือกับโจร และวิธีแก้ปัญหาของเขาเต็มไปด้วยการวางกับดักที่ทั้งเจ็บตัว ตลก และซ้ำยังเป็นบทเรียนเรื่องความรับผิดชอบและการเห็นคุณค่าของครอบครัว ฉันชอบวิธีที่หนังผสมความหวานกับแอ็กชันตลก ๆ ได้อย่างลงตัว เด็ก ๆ จะหัวเราะกับสไลซ์ของกายกรรม การตกหลุมพราง และผู้ใหญ่หลายคนก็จะยิ้มหน้าแดงกับความคลาสสิกของฉากต่าง ๆ ที่ไม่เน้นภาษาหนัก ๆ เพลงประกอบและบรรยากาศเทศกาลยังช่วยยกอารมณ์ให้อบอุ่น เหมาะสำหรับคืนที่อยากได้อะไรที่ดูแล้วไม่เครียด แต่มีจุดให้คุยหลังจบเรื่อง เช่น ความหมายของคำว่า 'บ้าน' และการให้อภัยในครอบครัว มองจากมุมของคนที่เคยดูพร้อมพ่อแม่และเด็กเล็กแล้ว ข้อดีอีกอย่างคือความเรียบง่ายของโทนเรื่อง—ไม่มีเนื้อหาหนักเกินไป ไม่มีมุกล้อเลียนที่ไม่เหมาะสม ทำให้ทุกคนดูได้โดยไม่กังวลมาก และเมื่อจบฉันมักจะรู้สึกอบอุ่น มีบางฉากที่ยังทำให้หัวเราะได้แม้จะผ่านมานานแล้วก็ตาม

แสงเทียนสลัวกระทบผนังแล้วทุกอย่างดูไม่มั่นคงอีกต่อไป—นั่นเป็นจุดเริ่มที่ทำให้ฉันกล้าพูดว่าบรรยากาศคือหัวใจของหนังผีฝรั่งสำหรับฉัน ฉันชอบบรรยากาศที่สร้างจากความไม่แน่นอนมากกว่าการโชว์เลือดสาด หนึ่งในเทคนิคที่ใช้งานได้เสมอคือการควบคุมแสงเงาและมุมกล้องแบบที่เห็นในฉากบ้านเก่าของ 'The Conjuring' แสงจากมุมต่ำ เงายืด และพื้นที่มืดที่ไม่ได้ให้คำตอบชัดเจน ทำให้สมองต้องเติมเรื่องขึ้นมาเอง ซึ่งมักจะน่ากลัวกว่าการเห็นสิ่งชัด ๆ เสียงประกอบที่ไม่ลงจังหวะหรือมีความถี่แปลก ๆ ก็เป็นอาวุธเด็ด เสียงครางเบาที่เหมือนมาจากระยะไกลหรือเสียงที่หยุดและเริ่มใหม่จะกระตุ้นความไม่สบายใจของเรา อีกองค์ประกอบที่มักถูกมองข้ามคือการใช้พื้นที่เล็ก ๆ และขยับมุมกล้องช้า ๆ จนทำให้ความใกล้ชิดเกิดขึ้น เช่นฉากที่แม่และลูกอยู่ในห้องเดียวกันแต่มุมกล้องเลือกจับรายละเอียดเล็ก ๆ อย่างของเล่นที่ขยับหรือเงาที่ผิดปกติ ฉากแบบนั้นใน 'The Babadook' ทำให้ความสัมพันธ์และความเจ็บปวดกลายเป็นตัวกระตุ้นความน่ากลัว การแสดงที่ดูเป็นธรรมชาติและไม่โอเวอร์จากนักแสดงช่วยให้ผู้ชมเชื่อว่ามีบางอย่างผิดปกติอยู่จริง เมื่อรวมทั้งหมดเข้ากับการเว้นวรรคให้ผู้ชมได้คิดเองมาก ๆ—นั่นแหละคือสภาพแวดล้อมที่ทำให้ฉันนอนไม่หลับในคืนหลังดูหนังผีฝรั่งสุดคลาสสิก

มองย้อนกลับไปในหนังตลกฝรั่งยุค 2000s ฉันมองว่าคนที่เล่นได้สุดยอดที่สุดคงต้องยกให้ 'Will Ferrell' แบบไม่ลังเลมากนัก เพราะเขามีความสามารถทำให้ตัวละครโง่ๆ กลายเป็นของน่าจดจำและมีความอบอุ่นในเวลาเดียวกัน สิ่งที่ชอบเป็นพิเศษคือการบาลานซ์ระหว่างความเว่อร์วายกับความจริงจังของบท ใน 'Elf' ฉากที่เขาเอาน้ำตาลใส่กาแฟแล้วหัวเราะอย่างซื่อบริสุทธิ์ ทำให้คนดูพาไปยิ้มตามได้ง่ายๆ ส่วนใน 'Anchorman' มุขสะสมการประชันความหลงตัวเองของ Ron Burgundy กลายเป็นไอคอนยุคหนึ่ง ทั้งการพูดคุยทั้งเสียงและภาษากายทำให้ฉากข่าวกลายเป็นเวทีโชว์ทักษะการเล่นดนตรีตลกของเขาอีกชั้นหนึ่ง อีกมุมที่ประทับใจคือความกล้าที่จะเล่นกับร่างกายและน้ำเสียง ใน 'Talladega Nights' เขาใส่อารมณ์ของคนขับแข่งที่ยึดติดกับความสำเร็จจนเกินไป แต่ก็ยังมีมุมน่ารัก ทำให้ขำพร้อมเห็นด้านมนุษย์ของตัวละคร แกไม่ได้ขายแค่ตลกโปกฮาเท่านั้น แต่ยังสร้างชั้นอารมณ์ให้คนดูเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย นี่แหละที่ทำให้การแสดงของเขาโดดเด่น และเป็นเหตุผลว่าทำไมเวลาใครถามว่าใครคือหน้าเป็นของหนังตลกยุคนั้น ชื่อของเขามักเป็นชื่อแรกที่ผมพูดออกมาอย่างไม่ลังเล

เริ่มจากรายชื่อนักแสดงตลกที่ผมชื่นชอบและมักจะโผล่ในหนังฝรั่งคลาสสิกบ่อย ๆ: ในยุคหนึ่งคงต้องพูดถึง 'Ghostbusters' ที่มี Bill Murray และ Dan Aykroyd เมื่อดูฉากที่พวกเขาเผชิญหน้าผีด้วยมุกแห้ง ๆ แล้วผมยังขำไปด้วยเสมอ Eddie Murphy ใน 'The Nutty Professor' เป็นอีกคนที่เปลี่ยนบทบาทได้หลากหลายจนตลกทั้งจากคำพูดและคอสตูม ส่วน 'Airplane!' ที่มี Leslie Nielsen นั้นตลกแบบ Deadpan ที่ยังคงทำให้ผมหยุดหัวเราะไม่ได้เมื่อดูซ้ำ แล้วก็ต้องพูดถึง Jim Carrey ใน 'Dumb and Dumber' กับมุกสไตล์ physical comedy ที่ถ้าดูแล้วก็เหมือนโดนช็อตพลังงานตลกเต็ม ๆ สไตล์ของแต่ละคนต่างกันมาก — บางคนเล่นมุกเสียงแหบ บางคนแสดงคาแรคเตอร์จนกลายเป็นมุกคงที่ บางคนทำหน้าตาแล้วได้มุกเลย เหล่านี้คือชื่อที่ผมมักแนะนำให้เพื่อน ๆ ลองดูเมื่ออยากหัวเราะหนัก ๆ และแต่ละเรื่องก็มีฉากเด่นที่ผมมักจะย้อนกลับไปดูบ่อย ๆ

เชื่อไหมว่าการนั่งดูภาคต่อที่ไม่ต้องตามภาคแรกบางครั้งเป็นความสุขแบบไม่ต้องอธิบายมากเลย เวลาฉันอยากหาอะไรเบาสมองแล้วไม่อยากป่วยกับครอสโอเวอร์หรือโลจิกให้ปวดหัว 'Shrek 2' คือหนึ่งในตัวอย่างที่ทำได้ยอดเยี่ยม — โทนยังคงตลกร้าย ความสัมพันธ์ตัวละครชัดเจน และพล็อตภาคนี้จัดเป็นเรื่องย่อยตัวเองได้อย่างดี คนดูใหม่ก็เข้าถึงมุก อารมณ์ขันสไตล์สลับซีน และตัวละครหลักได้ทันที อีกเรื่องที่ผมชอบแนะนำคือ 'Toy Story 2' — แม้มีกล่าวอ้างถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า แต่เนื้อเรื่องของภาคสองพาไปผจญภัยใหม่ มีหัวข้อชัดเจนเกี่ยวกับคุณค่าและการเลือกทาง ช่วงไคลแมกซ์ทำให้ผมหยุดหายใจแล้วหัวเราะในเวลาเดียวกัน เหมาะสำหรับคนที่อยากเริ่มจากภาคต่อแล้วค่อยย้อนกลับมาหาภาคแรกภายหลัง สนุกได้โดยไม่ต้องติดกับดักเนื้อเรื่องตอนก่อนๆ