ครูวิทย์จะใช้ รูปโครงกระดูก ในการสอนเรื่องกระดูกอย่างไร

ตั้งแต่เริ่มออกแบบบทเรียนผมมักคิดถึงการใช้เทคโนโลยีเพื่อขยายประสบการณ์การเรียนรู้ แทนที่จะให้หุ่นโครงกระดูกนิ่งๆ ไว้คนเดียว ผมชอบใช้แอป 3D ที่ซูมเข้า-ออกได้ ให้เด็กๆ หมุนโครงกระดูกดูมุมต่างๆ แล้วจับภาพหน้าจอมาเขียนโน้ตประกอบ

ผมมักทำกิจกรรมดังนี้:
1) ให้เด็กสแกนโครงกระดูกด้วยแท็บเล็ตแล้วใช้ฟีเจอร์ AR แสดงชื่อกระดูกเป็นป้ายลอยเหนือชิ้นนั้น
2) แบ่งชั้นเป็นสถานี มีสเตชันสแกน X-ray แบบจำลอง ให้เดาว่ากระดูกชิ้นไหนหักและอธิบายการรักษา
3) ให้โปรเจกต์ระยะสั้น: ออกแบบกระดูกจากเครื่องพิมพ์ 3D โดยคำนึงถึงความเบาและความแข็งแรง

การใช้เกมมิงเล็กๆ เช่น ใบงานแบบตอบคำถามที่ให้แต้มแลกเวลาทดลองจริง ทำให้บรรยากาศแข่งขันกันแบบสร้างสรรค์ ยิ่งผมจับคู่กิจกรรมดิจิทัลกับการสาธิตของโครงกระดูกจริง เด็กๆ จะเข้าใจทั้งโครงสร้างและหน้าที่ได้เร็วขึ้นกว่าเดิม

ลองนึกภาพห้องเรียนที่เสียงหัวเราะดังขึ้นเมื่อฉันท้าให้เพื่อนๆ เล่นเป็น 'ระบบโครงร่าง' ของร่างกายหนึ่งคน นั่นคือวิธีที่ฉันมักใช้เมื่ออยากให้บทเรียนกระดูกเป็นเรื่องเข้าถึงง่ายและจับต้องได้: แบ่งนักเรียนเป็นกลุ่มเล็กๆ แต่ละคนต้องสวมบทบาทเป็นกระดูกชิ้นหนึ่งแล้วเคลื่อนไหวร่วมกันเพื่อลองสร้างการเดินหรือการนั่ง

เทคนิคอีกแบบที่ฉันชอบคือการใช้ศิลปะช่วยจำ ให้เด็กวาดการ์ตูนสั้นเกี่ยวกับกระบวนการซ่อมแซมกระดูกหลังหัก หรือทำสร้อยคอจากดินน้ำมันแทนกระดูกเชิงกรานและเอามาจับประกอบเป็นโครง การทำงานด้วยมือช่วยให้รายละเอียดทางกายวิภาคไม่ดูยากเกินไป และยังเป็นกิจกรรมที่เด็กๆ ภูมิใจนำเสนอ

ท้ายที่สุดฉันมักปิดบทเรียนด้วยคำถามเชิงสร้างสรรค์ เช่น 'ถ้ากระดูกเป็นเครื่องดนตรี จะเป็นอะไรและเพราะอะไร' วิธีนี้ทำให้ความรู้เรื่องกระดูกติดตัวนานขึ้นและเปิดพื้นที่ให้เด็กคิดเชื่อมโยงกับโลกจริงอย่างไม่รู้สึกว่าถูกบังคับอ่านท่องจำ

เราเคยเปลี่ยนหุ่นโครงกระดูกพลาสติกให้กลายเป็นตัวละครในละครสั้นๆ ของชั้นเรียนมาแล้ว และผลลัพธ์น่าประหลาดใจมาก วิธีที่ฉันใช้คือเล่นบทบาทและสร้างสถานการณ์เพื่อเชื่อมโยงกระดูกกับการเคลื่อนไหวจริง: ให้เด็กๆ ผลัดกันเป็นนักผ่าตัด นักกายภาพ หรือแม้แต่คนป่วยที่บอกอาการ โดยใช้หุ่นโครงกระดูกชี้ตำแหน่งที่เจ็บ เช่น เอาหมุดสีติดที่กระดูกต้นแขนแล้วให้คนอื่นเดาว่าเจ็บเพราะอะไร เทคนิคนี้ทำให้คำว่า 'กระดูกนอก-ใน' หรือ 'ข้อพับ' ไม่ใช่ศัพท์แห้งอีกต่อไป

ในบทเรียนอื่นๆ ฉันจะให้แต่ละกลุ่มรับผิดชอบโครงกระดูกหนึ่งตัว ตั้งชื่อให้มัน แล้วทำโปสเตอร์อธิบายหน้าที่ของกระดูกแต่ละชิ้นด้วยภาพวาดและคำสั้นๆ วิธีนี้ทำให้เด็กๆ เรียนรู้เรื่องชื่อกระดูก การเชื่อมต่อของข้อ และความแตกต่างระหว่างกระดูกยาวกับกระดูกแผ่นได้อย่างเป็นระบบโดยที่พวกเขาไม่ได้รู้สึกว่ากำลังท่องจำอย่างเดียว

อีกเทคนิคที่มักได้ผลคือการเชื่อมโยงกับเรื่องจริง เช่น ยกตัวอย่างการหักกระดูกจากกีฬาประจำโรงเรียนแล้วให้วิเคราะห์วิธีป้องกันหรือฟื้นฟู ทั้งยังสอดแทรกการทดลองเล็กๆ อย่างการทดสอบความแข็งแรงของวัสดุจำลองกระดูกเพื่อให้เข้าใจแนวคิดการรับแรงโดยไม่ต้องใช้ศัพท์ยาก งานทั้งหมดนี้จบด้วยการให้เด็กเล่าเรื่องสั้นว่าถ้าร่างกายเป็นเมือง กระดูกแต่ละชิ้นจะเป็นตึกอะไร วิธีการแบบนี้ทำให้บทเรียนสนุกและฝังความรู้ได้ค่อนข้างลึก