นักข่าวควรอ่านสัมภาษณ์พงศกรเกี่ยวกับการเขียนเรื่องใด?

สำนวนการเล่าแบบอบอุ่นผสมอารมณ์ขันของ 'พงศกร' ทำให้นึกถึงนักเขียนที่เน้นความใกล้ชิดกับผู้อ่านและมีน้ำเสียงเป็นมิตรแบบเดียวกัน ฉันชอบที่งานแนวนี้มักจะใส่รายละเอียดชีวิตประจำวันเล็กๆ น้อยๆ ให้คนอ่านยิ้มได้ ดังนั้นถ้าจะหาคนที่อ่านสนุกและมีจังหวะเล่าเรื่องคล้ายๆ กัน จะเสนอให้ลองอ่านงานของ 'Rainbow Rowell' โดยเฉพาะ 'Eleanor & Park' ที่บรรยากาศโรแมนซ์แบบอ่อนโยนกับมุกตลกที่ไม่เกินงาม เหมาะกับคนอยากได้เรื่องเบาๆ แต่มีความจริงใจ อีกคนที่ฉันนึกถึงคือ 'Banana Yoshimoto' กับ 'Kitchen' — ถึงจะโทนต่างออกไปบ้าง แต่การจับความเศร้าเล็กๆ แล้วแปลงเป็นความอบอุ่นกลับทำได้ดีมาก แบบเดียวกับพงศกรที่มักไม่ดราม่าจนเกินไปซึ่งทำให้การอ่านราบรื่นและเพลิดเพลิน ฉันเก็บคำพูดบางประโยคจากทั้งสองคนไว้ในใจ เวลาต้องการเขียนบรรยากาศอ่อนโยนก็หยิบมาเป็นแรงบันดาลใจได้เสมอ

อยากแนะนำให้เริ่มจากเล่มเปิดของซีรีส์หลักก่อน เพราะมันคือประตูสู่โลกและตัวละครที่พงศกรสร้างไว้ไว้อย่างชัดเจน การอ่านเล่มแรกของซีรีส์ช่วยให้เข้าใจบริบท เสียงเล่า และจังหวะการพัฒนาของเรื่องได้ตั้งแต่ต้น ฉันมักชอบวิธีนี้เพราะเมื่อผูกพันกับตัวเอกแล้ว การอ่านเล่มต่อ ๆ ไปจะมีความหมายและอารมณ์ที่ต่อเนื่องมากขึ้น นอกจากนี้เล่มเปิดมักจะขยายโลกในภาพรวม พาผู้อ่านไปรู้จักกฎเกณฑ์ สถาบันต่าง ๆ และความขัดแย้งหลัก ซึ่งทำให้การกลับมาอ่านภาคต่อเป็นเรื่องเพลิดเพลินกว่าเดิม ถ้าเล่มเปิดมีความยาวมากและกลัวว่าจะยาวเกินไป ให้เลือกอ่านบทนำหรือโพรโลกของเล่มนั้นก่อนเพื่อทดสอบน้ำเสียง ถ้ารู้สึกถูกจริตก็ทยอยอ่านตามลำดับเชิงเวลาของซีรีส์จะดีที่สุด เพราะจะได้เห็นพัฒนาการตัวละครครบ ๆ และสัมผัสการต่อสู้ทางอารมณ์ที่ผู้แต่งตั้งใจวางไว้

ชื่อ 'พงศกร' ฟังดูคุ้นเคย แต่มันเป็นชื่อที่ค่อนข้างกว้างและมักปรากฏในบริบทต่าง ๆ ทำให้การบอกว่ามีมังงะเรื่องอะไรแน่นอนภายใต้ชื่อนี้ต้องระวังคำพูดหน่อย โดยส่วนตัวแล้ว ฉันพบว่าส่วนใหญ่เมื่อเห็นชื่อ 'พงศกร' ในเครดิต มักเป็นผู้ร่วมงาน นักวาดประกอบ หรือนักเขียนที่ทำงานร่วมกับทีม มากกว่าจะเป็นชื่อที่โดดเด่นขึ้นหน้าเป็นผู้แต่งหลักของมังงะยาว ๆ ในตลาดหลักของญี่ปุ่น ดังนั้นถ้าใครกำลังมองหาชื่อเรื่องยาว ๆ ที่แน่นอน อาจจะไม่เจอผลงานที่ลงชื่อแค่ 'พงศกร' ในแผงหนังสือทั่วไป วิธีคิดแบบแฟนที่ติดตามผลงานหลายปีคือมองที่เครดิตท้ายเล่มหรือหน้าโปรไฟล์ของงานนั้น ๆ เพื่อดูบทบาทจริง ๆ ของคน ๆ นั้น บางครั้งเขาจะใช้ชื่อเต็ม ชื่อเล่น หรือเพนเนม ทำให้ผลงานที่เกี่ยวข้องกระจายตัวอยู่ตามเว็บตูน เว็บบอร์ด และหนังสือรวมเล็ก ๆ ซึ่งเป็นเรื่องปกติสำหรับวงการการ์ตูนบ้านเรา — นี่คือมุมมองที่ฉันยอมรับและสังเกตมานาน

แฟนๆมักจะยกเรื่องหนึ่งขึ้นมาเสมอเมื่อพูดถึง 'พงศกร'. เรื่องนั้นเป็นนิยายที่ถูกดัดแปลงเป็นละครจนกลายเป็นกระแสหลัก ไม่ใช่แค่เพราะการโปรโมท แต่เพราะตัวละครและโมเมนต์บางฉากฝังหัวคนอ่านได้จริงๆ การได้เห็นฉากจากหน้ากระดาษกลายเป็นภาพบนจอทำให้คนที่ไม่เคยอ่านต้นฉบับอยากติดตาม แล้วคนที่เคยอ่านก็เริ่มเปรียบเทียบ วิเคราะห์และแปลความกันเต็มฟอรัม. ความดังของงานนี้สำหรับฉันวัดจากสองอย่างคือบทสนทนาที่ถูกยกมาใช้บ่อยและคอมมูนิตี้ที่ยังคงสร้างคอนเทนต์ต่อ เช่น แฟนอาร์ต เพลงประกอบ หรือคอสเพลย์ แม้เวลาจะผ่านไป สิ่งที่ทำให้ผลงานชิ้นนี้โดดเด่นในสายตาแฟนคือการผสมความเรียลของความสัมพันธ์กับจังหวะการเล่าเรื่องที่จับใจ ตราบเท่าที่วงสนทนายังมีคนอ้างถึงฉากสำคัญ นั่นแปลว่าเรื่องนี้ยังมีชีวิต — และนั่นแหละที่ทำให้แฟนๆมองว่าเป็นงานที่ดังสุดของ 'พงศกร' ในแง่การเข้าถึงผู้ชมวงกว้างและติดตรึงใจ

เพลงประกอบนิยายของพงศกรที่กลายเป็น OST ดัง มักจะมีคนพูดถึงชื่อของบอย โกสิยพงษ์กันบ่อยครั้ง เพราะสไตล์เมโลดี้และการเรียบเรียงของเขาเข้าถึงอารมณ์ของตัวละครได้ดีมาก ในมุมมองของแฟนมือใหม่แบบฉัน เพลงของบอยมักทำให้เรื่องราวที่อ่านอยู่มีภาพชัดขึ้น เหมือนกำลังดูฉากสำคัญในหัวเลย ความจริงแล้วผมชอบวิธีที่เขาสร้างชั้นเสียงกับเครื่องดนตรี บรรยากาศอบอุ่นผสมกับความเศร้าเล็ก ๆ ทำให้เพลงติดหูและถูกนำไปขับร้องจนกลายเป็น OST ดัง หลายคนที่รู้จักนิยายเพราะได้ยินเพลงก่อนแล้วก็ค่อยอ่านหนังสือ ผลงานในลักษณะนี้ทำให้ชื่อทั้งนักแต่งเพลงและนักเขียนถูกพูดถึงพร้อมกัน ทั้งสองฝ่ายได้ประโยชน์ตรงที่เพลงช่วยขยายอารมณ์ให้คนจดจำฉากสำคัญได้ยาวนานกว่าหนังสือเพียงอย่างเดียว

พงศกรมีวิธีทำให้เรื่องธรรมดาดูไม่ธรรมดาเลยทีเดียว — น้ำเสียงของเขาชวนให้ดำดิ่งโดยไม่ต้องใช้ฉากอลังการ ฉันชอบที่เขาใส่รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ จนฉากชีวิตประจำวันกลายเป็นสิ่งที่หนักแน่นและมีความหมาย เช่น ในตอนหนึ่งของ 'เสียงพัดผ่าน' ที่ตัวละครยืนมองหน้าต่างฝนตกแล้วค่อยๆ ปลดปล่อยความทรงจำเก่าๆ ออกมา ฉากแค่นั้นแต่กลับตรึงใจเพราะคำบรรยายที่เป็นธรรมชาติและไม่เวิ่นเว้อ โครงเรื่องของพงศกรมักจะบาลานซ์ระหว่างการเดินเรื่องแบบค่อยเป็นค่อยไปกับการเปิดเผยข้อมูลสำคัญอย่างพอดี ผลคือไม่รู้สึกเบื่อ แต่ก็ไม่กระโดดโลดเต้นจนทำลายอารมณ์ ตัวละครของเขาจับต้องได้ มีความขัดแย้งภายในที่ทำให้ผู้อ่านอยากเอาใจช่วย อย่างใน 'เมืองล่มสลาย' ที่เขาใช้บทสนทนาแสนเรียบง่ายเปิดเผยปมซับซ้อนของตัวละครได้อย่างแนบเนียน นี่แหละคือเหตุผลว่าทำไมผลงานของเขาถึงคงอยู่ในความทรงจำของฉันนานหลังอ่านจบ

เราเคยสังเกตว่าข้อมูลเกี่ยวกับสำนักพิมพ์ที่ตีพิมพ์งานของพงศกรก่อนหน้านี้ค่อนข้างกระจัดกระจายและไม่ค่อยมีการสรุปชัดเจนไว้เป็นที่เดียว ในมุมของแฟนที่ตามผลงานอ่านข่าวและโพสต์ต่าง ๆ ผมเห็นแนวโน้มว่าศิลปินหรือผู้เขียนไทยหลายคนมักเริ่มจากการลงงานบนแพลตฟอร์มออนไลน์ หรือลงในนิตยสารท้องถิ่น แล้วค่อยมีการรวมเล่มกับสำนักพิมพ์ขนาดเล็กหรือสำนักพิมพ์เฉพาะทางที่เน้นกลุ่มผู้อ่านแคบ ๆ จึงไม่แปลกถ้ารายชื่อสำนักพิมพ์ของพงศกรจะไม่โดดเด่นในแหล่งข้อมูลหลัก สรุปแบบที่รู้สึกได้คือ หากต้องการภาพรวมที่ชัดขึ้น ควรมองทั้งการตีพิมพ์แบบดั้งเดิม การตีพิมพ์อิสระ และการเผยแพร่ผ่านแพลตฟอร์มดิจิทัล เพราะแต่ละช่องทางจะทำให้ชื่อสำนักพิมพ์ปรากฏแตกต่างกันไป และนั่นก็ทำให้เส้นทางของพงศกรน่าสนใจในแง่การกระจายผลงาน

เพลง 'สายลมกลางคืน' ที่พงศกรหยิบมาเป็นเพลงเปิดทำให้หัวใจฉันพองขึ้นทันที ไม่ใช่แค่เพราะเมโลดี้หวานๆ แต่เพราะการวางอาร์เรนจ์ที่ค่อยๆ เปิดเผยรายละเอียดทีละชั้น ทำให้ทุกครั้งที่ได้ยินรู้สึกเหมือนได้อ่านฉากสำคัญของเรื่องซ้ำแล้วซ้ำเล่า สายเสียงซินธิไซเซอร์กับเปียโนที่สลับกันนำพาอารมณ์ ถือเป็นจุดแข็งสุดเพราะมันบาลานซ์ระหว่างความหวานและความเศร้าได้อย่างลงตัว ตอนแรกฟังแล้วอาจคิดว่าเป็นเพลงป็อปทั่วไป แต่พอฟังดีๆ จะพบว่ามีการคอร์ดเปลี่ยนที่คาดไม่ถึง ซึ่งช่วยยกระดับฉากที่มันใช้ได้อย่างมาก ฉันชอบที่มันไม่ยัดเยียดอารมณ์ แต่เชิญชวนให้คนฟ้อนไปกับเรื่องราวอย่างเป็นธรรมชาติ ถ้าต้องเลือกม้วนเทปหนึ่งมาฟังซ้ำในคืนฝนตก เพลงนี้จะเป็นตัวเลือกแรกของฉัน มันให้ความอบอุ่นแบบเหงาๆ และยังคงติดหูจนอยากกลับไปค้นหาจังหวะเล็กๆ ที่ถูกซ่อนอยู่ในแต่ละพาร์ท เป็นเพลงที่รู้สึกว่าเหมาะกับการเป็นธีมหลักจริงๆ