นักเขียนของ ลับลวงใจ ให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับแรงบันดาลใจอะไร?

บทสัมภาษณ์ของนักเขียน 'ลับลวงใจ' ชี้ว่าแรงบันดาลใจมาจากเหตุการณ์จริงและเรื่องเล็ก ๆ รอบตัว ซึ่งทำให้ฉันนึกถึงงานแนวจิตวิทยาอย่าง 'Monster' ที่เล่นกับความดีความชั่วของคนแบบไม่ชัดเจน
การที่เขาเอาข่าวท้องถิ่น เหตุการณ์ในชีวิตประจำวัน รวมถึงบทสนทนาที่ไม่สำคัญมาผสมเข้ากับเรื่องราวหลัก ทำให้ฉากธรรมดากลายเป็นจุดเปลี่ยนได้ ฉันชอบวิธีที่นักเขียนทำให้ผู้อ่านต้องเป็นผู้สรุปเอง บางฉากจึงรู้สึกเหมือนกระจกที่สะท้อนคนอ่านมากกว่าตัวละคร เมื่ออ่านสัมภาษณ์แล้ว มุมมองต่อบทบาทการโกหกและการปกป้องตัวเองในเรื่องดูชัดเจนขึ้น และนั่นทำให้การกลับไปอ่านเรื่องเดิมมีรสชาติใหม่ ๆ เสมอ

การสัมภาษณ์นักเขียน 'ลับลวงใจ' ทำให้ผมต้องหยุดอ่านและคิดซ้ำหลายรอบ

ในบทสัมภาษณ์นั้นเขาพูดถึงแหล่งแรงบันดาลใจที่ไม่ใช่ภาพยนตร์หรือหนังสือนิยายเพียงอย่างเดียว แต่เป็นชั้นของความสัมพันธ์เล็ก ๆ รอบตัว การเมินเฉยที่สะสม และการเปลี่ยนแปลงของสังคมเมืองที่ทำให้ผู้คนต้องปลอมหน้าไปมากกว่าเดิม ซึ่งมุมนี้ทำให้ผมมองเรื่องราวของตัวละครในมิติที่ซับซ้อนขึ้นกว่าครั้งก่อน ๆ ในแง่การสร้างตัวละคร เขาเล่าว่าชอบเริ่มจากสถานะทางอารมณ์หนึ่งแล้วค่อยๆ บิดมันให้เป็นกับดักจิตใจ จะเห็นได้จากการให้ข้อมูลเล็กน้อยแต่เฉียบคมเพื่อให้ผู้อ่านเติมเต็มช่องว่างเอง

เทคนิคการเล่าเรื่องที่นักเขียนหยิบใช้สะท้อนถึงนักเขียนแนวจิตวิทยาที่ผมชอบ เช่นการวางปมอย่างละเอียดและการหยอดเบาะแสที่พอให้คิดไปไกลกว่าตัวบท ซึ่งทำให้ผมคิดถึงความตั้งใจที่จะไม่ชี้นำผู้อ่านตรง ๆ แบบเดียวกับงานสายเกมจิตวิทยาที่เคยเล่น เพราะเมื่อผมถูกกระตุ้นให้คาดเดา มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของความสนุก ความไม่แน่นอนทำให้ตัวละครดูมีชีวิตและน่าเชื่อถือขึ้นเรื่อย ๆ

ฉากหนึ่งในบทสัมภาษณ์ที่พูดถึงการเอาชนะความอ่อนแอด้วยการโกหกตัวเองยังติดตาอยู่ เพราะมันอธิบายได้ชัดว่าทำไมตัวละครบางคนจึงทำสิ่งโหดร้ายแต่เรากลับเห็นอกเห็นใจ การสัมภาษณ์แบบนี้ไม่ได้ให้คำตอบสุดท้าย แต่มอบกระจกให้ผู้อ่านสะท้อนความคิดของตัวเองแทน ผลลัพธ์คือผมกลับไปอ่านฉากสำคัญซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อหาเบาะแสเพิ่มขึ้น และท้ายที่สุดการอ่านกลายเป็นการตั้งคำถามมากกว่าการรับสารเพียงอย่างเดียว