นักเขียนของนิยายคนกับม้าคนไหนบรรยายการขี่ม้าดีที่สุด?

ไม่มีอะไรจะเทียบกับความตื่นเต้นตอนที่คำบรรยายเกี่ยวกับการขี่ม้าทำให้ฉันรู้สึกเหมือนลูบขนนุ่มแล้วขึ้นหลังม้าไปกับตัวละครนั้นจริง ๆ — นั่นทำให้นักเขียนบางคนโดดเด่นกว่าคนอื่นๆ สำหรับฉันมีหลายคนที่ทำได้ยอดเยี่ยมแต่โดดเด่นในรูปแบบต่างกัน เช่นโทลคีนที่สร้างโลกของขี่ม้าในเชิงพิธีกรรมและกวี, โทลสตอยที่จับความเป็นจริงของการขี่ม้าในสงคราม, และคอร์แมค แม็คคาร์ธีที่เล่าเรื่องการขี่ม้าแบบคาวบอยด้วยภาษาที่เรียบง่ายแต่ทรงพลัง

ในแง่ของการบรรยายที่ให้ความรู้สึกมีชีวิต โทลคีนใน 'The Lord of the Rings' คือหนึ่งในคนโปรดของฉัน เขาไม่ได้แค่บอกทิศทางหรือความเร็ว แต่ถักทอความสัมพันธ์ระหว่างม้ากับคนขี่เอาไว้ ทำให้ฉากของเหล่ารหัสชาวโรฮันมีความเป็นพิธีและหนักแน่น คำบรรยายของม้า การเดินขบวน การไหลของขนม้าภายใต้แสงพระอาทิตย์ ช่วยสร้างบรรยากาศชนเผ่าอัศวินซึ่งไม่ใช่แค่การขี่ก็จบ แต่เป็นวัฒนธรรม ในทางตรงกันข้าม โทลสตอยใน 'War and Peace' จะพาเราเข้าไปในโลกของกองทัพและยุทธวิธี การขี่ม้าที่ถูกบรรยายออกมานั้นเต็มไปด้วยรายละเอียดเทคนิค ทั้งการจัดวางแถวม้า, ท่าขี่ในสนามรบ, และความเหนื่อยล้าของม้าและคนหลังจากการชนนั่นทำให้ฉากคาวบอยในสงครามมีความสมจริงจนเห็นภาพชัดเจน

อีกแบบที่ต่างไปคือคอร์แมค แม็คคาร์ธี ใน 'All the Pretty Horses' เขาใช้ประโยคน้อยนิดแต่มีพลัง เหมือนจะไม่บรรยายมากแต่ทำให้เรารับรู้ความหนักเบาของซอกม้า แรงกระแทกที่ส่งผ่านเอวคนขี่ กลิ่นฟางและฝุ่นที่ฟุ้งขึ้นตอนม้าก้าว เหตุการณ์ทั้งม้าทั้งคนกลายเป็นประสบการณ์เดียวกัน ผมยังชอบแอนนา ซิวเวลล์ใน 'Black Beauty' ที่ให้มุมมองเป็นม้าเอง ทำให้รู้สึกถึงการขี่ในมิตรภาพ ความเจ็บปวด และศีลธรรมในการเลี้ยงดู ซึ่งต่างจากฉากแอ็กชันของโทลสตอยหรือโทลคีน แต่กลับให้ความเข้าใจลึกซึ้งต่อความเป็นสัตว์และการขี่ที่มีความรับผิดชอบ

ส่วนตัวฉันมักจะกลับไปหาแนวที่หลากหลาย ขึ้นอยู่กับอารมณ์อยากได้อะไร ถาโถมแบบสนามรบก็จะเลือกโทลสตอย อยากได้ความยิ่งใหญ่แบบมหากาพย์ก็โทลคีน แต่ถ้าต้องการความเงียบ สัมผัสจริง ๆ และความโหยหาในชีวิตคนขี่ม้า คอร์แมค แม็คคาร์ธีคือคำตอบสุดท้าย ในด้านเทคนิคถ้าต้องเลือกคนเดียวที่บรรยายการขี่ม้าดีที่สุด ฉันมองว่าไม่มีคำตอบตายตัว แต่ถ้าต้องเอาใจฉันให้ชนะ ฉันขอเลือกคนที่ทำให้การขี่ม้าไม่ใช่แค่อาศัยยานพาหนะ แต่เป็นประสบการณ์ร่วมระหว่างคนและม้า — นั่นคือเหตุผลที่ฉันหลงรักฉากขี่ม้าในงานของโทลคีนกับแม็คคาร์ธีเป็นพิเศษ