นักเขียนแฟนฟิคควรแต่งแฟนฟิคผี ญี่ ปุ น แนวใดเพื่อดึงคนอ่าน?

ลองนึกภาพแฟนฟิคผีญี่ปุ่นที่เริ่มด้วยกลิ่นชื้น ๆ ของป่าริมหมู่บ้าน คืนหนึ่งมีเด็กคนหนึ่งเจอกับรอยเท้าเปียกบนบันไดศาลเจ้า นั่นแหละเป็นทางที่ผมชอบมาก — ทำให้เรื่องเริ่มด้วยบรรยากาศก่อนจะเปิดเผยความลี้ลับ จังหวะของความหลอนในแนวญี่ปุ่นไม่ได้อยู่ที่เลือดสาดเสมอไป แต่เป็นการเล่นกับความเงียบ การรอคอย และรายละเอียดเล็ก ๆ ที่คนอ่านรู้สึกคุ้นเคย เช่นเสียงลมผ่านต้นไผ่ กลิ่นท่อไอของรถเก่า หรือผ้าคาดผมที่เปื้อนดิน

ถ้าจะดึงคนอ่าน ผมมักเลือกผสมสองมู้ดหลัก: แบบคลาสสิก 'kaidan' ที่เน้นผีผูกพันกับบาปหรือความอยุติธรรม (หยิบแรงบันดาลใจจากเรื่องราวเก่า ๆ อย่าง 'Yotsuya Kaidan' แต่เล่าในมุมมองใหม่) กับมู้ดที่เป็นจิตวิทยาเชิงปัจจุบัน อย่างการปล่อยให้ผีเป็นกระจกสะท้อนปมของตัวละครหลักแบบใน 'Shiki' หรือบรรยากาศโรงเรียนที่เปื้อนความลับแบบ 'Another' การผสมแบบนี้ช่วยให้คนอ่านที่ชอบโทนสยองแบบดั้งเดิมและคนที่ชอบความซับซ้อนทางอารมณ์มาพบกัน

เทคนิคการดึงคนอ่านของผมมีสองอย่างที่ชอบใช้บ่อย: หนึ่งคือให้ผีไม่ใช่แค่ศัตรู แต่เป็นตัวละครที่มีแรงจูงใจ ทำให้ผู้อ่านเริ่มเอาใจช่วยหรือเข้าใจอย่างค่อยเป็นค่อยไป สองคือการเล่นรูปแบบเล่าเรื่อง เช่นให้บางบทเป็นบันทึกของผู้รอดชีวิต บางบทเป็นข่าวท้องถิ่น บางบทเป็นบทสัมภาษณ์ญาติที่ไม่เต็มใจจะพูด วิธีการแบบนี้ทำให้เรื่องมีเท็กซ์เจอร์และอ่านสนุกโดยไม่ต้องพึ่งฉากตกใจตลอดเวลา สุดท้ายการใส่รายละเอียดวัฒนธรรมเล็ก ๆ น้อย ๆ—พิธีบูชา เสียงกลองชินโต ความเชื่อเรื่องวิญญาณ—จะทำให้แฟนฟิคของเรามีเอกลักษณ์และดึงคนอ่านที่ชอบกลิ่นอายญี่ปุ่นเข้ามาได้เยอะ ผมมักจบเรื่องด้วยภาพเล็ก ๆ ที่ค้างอยู่ในหัวผู้อ่าน ให้ความหลอนยังสะท้อนหลังอ่านจบ ไม่ใช่แค่หน้าหนึ่งของความตื่นเต้นเท่านั้น

ทางเลือกหนึ่งที่ชอบคือทำเป็นแฟนฟิคแนวสืบสวนผสมผี ที่ตัวเอกต้องไขปริศนาเกี่ยวกับเหตุการณ์เหนือธรรมชาติ โดยผมให้มุมมองสลับกันระหว่างคนไขคดีและวิญญาณ วิธีนี้ได้ทั้งคนชอบสมองลอจิกและคนชอบบรรยากาศหลอน ตัวอย่างเกมสไตล์เดียวที่ให้ไอเดียคือ 'Fatal Frame' (หรือ 'Project Zero') ที่เน้นกล้องจับผี—แต่แฟนฟิคเราอาจเปลี่ยนอุปกรณ์เป็นโน้ตบุ๊กเสียงเก่า ๆ หรือเทปที่เก็บความทรงจำ

อีกไอเดียคือมิกซ์ความตลกชิค ๆ กับความหลอน ให้เรื่องมีโมเมนต์เบรกความตึงเครียดแบบใน 'Mieruko-chan' ทำให้ผู้ชมไม่ได้เหนื่อยกับความสยองตลอดเวลา แต่ยังรู้สึกอยากกลับมาอ่านต่อเพราะอยากเห็นปฏิกิริยาแปลก ๆ ของตัวละครสุดน่ารัก และถ้าต้องการเข้าถึงกลุ่มคนอ่านวัยรุ่น ให้เล่นกับความสัมพันธ์—ผีที่เป็นอดีตคนรักหรือเพื่อนเรียน ทำให้ดราม่าและความเศร้าดันพาให้คนอ่านลงคอมเมนต์และแชร์

ผมมักลงท้ายแฟนฟิคแนวนี้ด้วยเอ็นดิ้งที่ก้ำกึ่ง ไม่ต้องตอบทุกคำถาม ให้ผู้อ่านมีที่ว่างจินตนาการต่อ นี่แหละเป็นเสน่ห์ที่ทำให้คนกลับมาอ่านซ้ำและคุยกันยาว ๆ