นักแปลจะแปลหอมกลิ่นความรักนิยายให้คงอารมณ์อย่างไร?

การรักษาอารมณ์รักของนิยายในภาษาปลายทางต้องเริ่มจากการจับ 'จังหวะคำ' ให้ได้ก่อน แล้วค่อยมองเรื่องจินตภาพและความหมายโดยรวม

พอจับจังหวะได้ การเลือกคำที่มีน้ำหนักพอเหมาะก็สำคัญมาก บางประโยคไม่ต้องแปลให้ยืดยาวเท่าต้นฉบับ หากการย่อสั้นลงทำให้ความละมุนยังคงอยู่ นี่คือแนวคิดที่ฉันใช้เมื่อต้องแปลฉากสารภาพรักใน 'Call Me by Your Name' ซึ่งคำไม่กี่คำสามารถทำให้ความอ่อนหวานทะลุผ่านได้โดยไม่ต้องประดับประดา ส่วนฉากเล็กๆ ที่เน้นสัมผัสหรือกลิ่นใน 'Ao Haru Ride' ก็สอนให้รู้ว่าบางครั้งการคงคำที่เป็นกันเองและใกล้ชิดที่สุดจะทำให้ผู้อ่านรู้สึกเชื่อมโยงกับตัวละครมากกว่าเลือกคำหวือหวา

สรุปสั้นๆ ว่าโฟกัสที่จังหวะ เลือกคำที่พอดี และอย่ากลัวที่จะปล่อยความเงียบในบรรทัด เพราะช่องว่างนั้นเองที่ให้ผู้อ่านเติมความรู้สึกได้ตามจินตนาการของตัวเอง และมันคือเคล็ดลับเล็กๆ ที่ทำให้กลิ่นของความรักยังคงอยู่ในบทแปล

กลิ่นของคำพูดที่อบอวลไปด้วยความรักไม่ได้เกิดขึ้นจากคำสวยๆ เพียงอย่างเดียว แต่เกิดจากการจัดจังหวะ การเลือกภาพพจน์ และช่องว่างระหว่างบรรทัดที่ปล่อยให้ผู้อ่านหายใจได้บ้าง

การแปลนิยายรักสำหรับฉันเริ่มต้นด้วยการฟัง 'น้ำเสียง' ของต้นฉบับก่อนเสมอ ไม่ใช่แค่ความหมายตรงตัวแต่เป็นท่วงทำนองของประโยค เช่นประโยคสั้นๆ ที่สื่อถึงความเขินอายหรือประโยคยาวลื่นไหลที่เปิดให้ผู้อ่านจมลงไปกับความทรงจำ การแปลแบบตรงตัวอาจทำให้ฉากโรแมนติกดูแข็ง การทิ้งช่องว่างเล็กๆ ระหว่างบทสนทนา การเลือกคำวิเศษณ์ที่ไม่เยิ่นเย้อนัก และการรักษาจังหวะสั้นยาวของประโยคเป็นสิ่งที่ฉันใส่ใจมาก เพราะมันคือหัวใจที่ทำให้ผู้อ่านรู้สึกเหมือนตัวละครกำลังพูดกับตัวเองหรือกับคนที่รักจริงๆ

ในเชิงเทคนิค ฉันมักจะคงสัญชาตญาณของผู้เขียนต่อภาพประสาทสัมผัส หนึ่งฉากอาจเน้นกลิ่น เช่น กลิ่นกาแฟกับลมหายใจอุ่นๆ ส่วนอีกฉากเน้นเสียงหรือสัมผัส การยึดแบบนี้ช่วยให้การเลือกคำในภาษาเป้าหมายไม่หลุดบริบท ตัวอย่างที่ชัดเจนคือการแปลฉากใน 'Norwegian Wood' ที่เนื้อหาชุ่มไปด้วยความโหยหาและความเหงา การใช้คำเรียบง่ายแต่หนักแน่นช่วยรักษาอารมณ์โดยไม่ต้องพยายามประดิษฐ์ถ้อยคำให้สวยเกินไป ขณะเดียวกันฉากที่มีภาพพจน์จัดจ้านอย่างใน 'The Night Circus' ต้องการการเลือกคำที่หรูและมีประกายเวลาแปล เพื่อให้ผู้อ่านยังได้สัมผัสความมหัศจรรย์นั้นในภาษาใหม่

ท้ายที่สุด ความกลมกลืนระหว่างบทบรรยายกับบทสนทนาคือสิ่งที่ทำให้ความรักในเรื่องคงอยู่ ผู้แปลต้องกล้าเลือกตัดหรือเติมในจุดที่จำเป็น แต่ต้องรักษาแก่นของความสัมพันธ์เอาไว้เสมอ ผลงานที่ผ่านมาทำให้ฉันเห็นว่าการแปลดีไม่ใช่การซ่อนตัวตนของผู้แปล แต่คือการสวมรองเท้าของผู้เขียนแล้วเดินให้ผู้อ่านคนใหม่ได้รู้สึกเหมือนกำลังเดินร่วมกันกับตัวละคร และนั่นแหละคือความสุขเล็กๆ ที่ยังคงทำให้ฉันหลงใหลในงานนี้