ความรักทรมาน

ฉันเป็นแค่นักศึกษาที่ไม่มีเงินจ่ายค่าเล่าเรียน เป็นเวลากว่าห้าปีแล้วที่ฉันเป็นคนรักลับ ๆ ของหัวหน้าแก๊งมาเฟีย ดันเต้ คอสเตลโล ต่อหน้าคนทั่วไป ฉันคือช่างซ่อมงานศิลป์ส่วนตัวของเขา ในที่ส่วนตัว เขามักใช้เวลายามค่ำคืนทำให้ฉันเป็นของเขา ทั้งกอดฉันไว้แน่น และจูบจนฉันแทบขาดใจ ต่อมาครอบครัวของเขาก็จัดการเรื่องการหมั้นหมายให้เขา กับอิซาเบลล่า รอสซี่ คุณหนูผู้สูงส่งจากตระกูลฝ่ายตรงข้าม ในงานเลี้ยงฉลองงานหมั้นของพวกเขา อิซาเบลล่าใช้เศษแก้วแทงเข้าที่หลังมือของฉัน เขาบังคับให้ฉันขอโทษเธอ โทษฐานที่ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย ฉันกลั้นน้ำตาไว้ แล้วก้มศีรษะให้อิซาเบลล่า พออิซาเบลล่าแพ้พนัน แล้วต้องเล่นเกมรัสเซียนรูเล็ต โดยมีกระสุนหนึ่งนัด ต่อลูกโม่ปืนหกช่อง เขาก็บังคับให้ฉันไปเล่นแทนเธอ มือฉันสั่นขณะที่ยกปืนจ่อศีรษะตัวเอง “คุณเคยช่วยชีวิตฉันไว้ครั้งหนึ่ง” ฉันบอกเขา “ตอนนี้คุณเอามันคืนไปได้เลย” ในตอนที่ฉันหายไปจากโลกของเขาแล้ว หัวหน้าแก๊งมาเฟียผู้ไร้ความปรานี ผู้ซึ่งควบคุมทุกอย่างอยู่ในกำมือ… กลับเสียสติไปอย่างสิ้นเชิง

ในวันแต่งงาน พ่อของเฮ่อซือเหยียนฆ่าตัวตายที่บ้านใหม่ของเรา เขาได้ทิ้งจดหมายลาไว้โดยกล่าวโทษว่าฉันเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาต้องจบชีวิตลง ตั้งแต่นั้นมา เหอซือเหยียนก็เกลียดฉันเป็นอย่างมาก เขาบอกว่า "หลินชูถง เธอควรใช้ชีวิตอยู่ในนรกและสำนึกผิดไปตลอดชีวิต" หลังจากนั้นก็เป็นไปตามที่เขากล่าวไว้ ฉันต้องใช้ชีวิตอย่างเร่ร่อน กลายเป็นใบ้และเป็นบ้า ใช้ชีวิตได้แย่กว่าสุนัขเสียอีก แต่แล้วเขาก็รู้สึกเสียใจในที่สุด

คบกันมาสิบปี แฟนหนุ่ม เจียงซู่ เพิ่งจะยอมตกลงแต่งงานกับฉัน เพียงเพราะตอนถ่ายพรีเวดดิ้ง ช่างภาพให้เราถ่ายรูปจูบกันไม่กี่ช็อต เขากลับขมวดคิ้วอ้างว่ากลัวสกปรก แล้วผลักฉันออกพลางเดินหนีไปคนเดียว ฉันได้แต่เอ่ยคำขอโทษกับทีมงานแทนเขาอย่างทำตัวไม่ถูก ในวันที่หิมะตกหนักเรียกรถไม่ได้ ฉันจึงต้องลุยกองหิมะกลับบ้านทีละก้าวอย่างยากลำบาก แต่ในเรือนหอ ฉันกลับได้เห็นเจียงซู่กำลังกอดจูบกับรักแรกอย่างแนบแน่นไม่ยอมแยกจาก “ซินซิน…แค่คุณเอ่ยปากแค่คำเดียว ผมยอมหนีงานแต่งทันที!” หลายปีที่เฝ้ารักอย่างโง่งม กลับกลายเป็นเรื่องตลกในพริบตา หลังจากร้องไห้จนหมดสิ้น ฉันกลับเลือกที่จะหนีงานแต่งก่อนเจียงซู่เสียเอง ต่อมา ในวงสังคมต่างเล่าลือกันไปทั่ว ว่าคุณชายตระกูลเจียงออกตามหาคู่หมั้นเก่าไปทั่วโลก เพียงเพื่อขอให้เธอกลับมา…

แต่งงานกับเซิ่งหวยอานปีที่สอง เขาพาผู้หญิงข้างนอกกลับเข้ามาในบ้าน ตอนที่สบตากับฉัน เซิ่งหวยอานยิ้มอย่างไม่แยแส : “หนานอี้ บางที คุณเองก็น่าจะลองบ้างนะ” “คนที่ทั้งอ่อนเยาว์และมีชีวิตชีวา ช่างแตกต่างออกไปเสียจริง” ฉันรู้ว่าเขาเพียงพูดหยั่งเชิงเท่านั้น แต่ไหนแต่ไรมาเขาชอบทรมานและแกล้งฉันเสมอ ทว่าเขาไม่รู้ว่าครั้งนี้ ฉันหวั่นไหวเข้าจริงๆแล้ว หลังจากนั้น เขาจ้องไปที่รอยขีดข่วนตรงช่วงท้องและเอวของ “เด็กสาว” ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ “เสิ่นหนานอี้ คุณกล้าที่จะจริงจังแบบนี้ได้อย่างไร?”

ตอนที่พ่อแม่โทรมาบอกว่า ให้ฉันไปดูหน้าคู่ดูตัวของเพื่อนสมัยเด็กที่บ้านของเขานั้น เจ้าเพื่อนสมัยเด็กคนนี้กำลังนอนหลับสนิทอยู่ข้างกายฉัน ฉันนึกว่าเป็นเรื่องล้อเล่น จึงกระซิบพูดเบาๆ ว่า "สวี่ซิงเหอ พวกเขาบอกว่าจะหาคู่ดูตัวให้นายด้วยล่ะ" เขาครางรับ "อืม" ในลำคออย่างงัวเงีย ก่อนจะรวบตัวฉันเข้าไปกอด "ซินซินเด็กดี เดี๋ยวเธอช่วยหาชุดให้ฉันสักชุดนะ แล้วก็ช่วยเซ็ตผมให้ฉันด้วย" พอเห็นฉันตัวแข็งทื่อไม่ขยับเขยื้อน สวี่ซิงเหอก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับแค่นหัวเราะ: "เดี๋ยวนะ เป็นอะไรไป? เราสองคนก็เป็นแค่คู่นอนกันไม่ใช่เหรอ เธอคงไม่ได้คิดว่าฉันจะแต่งงานกับเธอจริงๆ หรอกนะ?"

เมื่อใกล้เลิกงาน เพื่อนร่วมงานเสียวหย่ามาหาฉันและอยากให้ฉันทํางานกะกลางคืนแทนเธอ ฉันปฏิเสธเพราะมีธุระหลังเลิกงาน คืนนั้น ระหว่างเข้าเวรเธอก็ถูกไล่ออกจากหน่วยงานเพราะออกจากหน้าที่โดยไม่ได้รับอนุญาต ด้วยเหตุนี้ จางเมิ่งหย่าจึงเกลียดฉันและผลักฉันลงบันไดเมื่อฉันท้องใกล้คลอด “หน่วยงานที่ฉันสอบเข้าได้อย่างยากลําบาก ถ้าไม่ใช่เพราะแก ฉันก็คงไม่ถูกไล่ออก” “ถ้าฉันต้องมีชีวิตที่ยากลําบาก แกก็อย่าคิดว่าจะมีชีวิตที่ดีเหมือนกัน” สุดท้ายฉันตกเลือดจนตาย หนึ่งศพสองชีวิต พอลืมตาอีกครั้ง ฉันกลัยกลับไปในวันที่จางเมิ่งหย่าหาฉันขอเปลี่ยนกะ ที่แท้คนที่เธอทิ้งหน้าที่ไปรนัดส่วนตัวโดยพลการด้วยก็คือสามีของฉัน

ฉันให้กำเนิดลูกทั้งหมดห้าคนกับฉินเฉิน แต่ลูกทั้งสี่คนของฉันต้องจากไปโดยกะทันหัน ตอนแรกฉันคิดว่ามันเป็นแค่อุบัติเหตุ จนกระทั่งวันที่ฉันนำกับข้าวไปให้ฉินเฉิน และบังเอิญได้ยินบทสนทนาระหว่างเขากับผู้ช่วยเข้า "โชคดีที่เด็กคนนี้เข้ากับไขกระดูกของซินซินได้" "ไม่งั้นฉันคงต้องทุบเขาให้ตายไปด้วยอีกคน " ตอนนั้นเองที่ฉันได้ตาสว่าง แต่ฉันก็ไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้โวยวายอะไร เพียงแค่เงียบสงบเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา จนกระทั่งถึงวันที่บริษัทของเขาก้าวเข้าสู่ตลาดหุ้น ฉันได้เปิดโปงเรื่องราวทั้งหมดต่อหน้าทุกๆคน ว่าเขาคือคนที่ทำให้ลูกทั้งสี่คนของฉันต้องตาย ในวันนั้นเอง ฉินเฉิน ผู้บริหารที่หยิ่งยโสแบบเขา ก็คุกเข่าลงบนพื้นแล้วร้องไห้อย่างน่าสมเพช พร้อมพูดว่าขอโทษฉัน

สามีใหม่ของฉันต้องการจะฆ่าฉัน ณ เวลานี้ เขากำลังถือมีด แล้วเดินเข้ามาหาฉันทีละก้าวๆ บังคับให้เดินไปที่ระเบียงห้อง อาวุธแหลมคมทิ่มแทงทะลุทรวงอกของฉัน เขายื่นมือผลักฉันตกลงไปจากตึกชั้น 20 แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็สังเกตเห็นคราบน้ำตาบริเวณหางตาของเขา เขาพูดว่า "ไม่เจอกันนาน หวังว่าจะสบายดีนะ คนรักที่สมบูรณ์แบบของผม"

ปีที่แฟนหนุ่มประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนสูญเสียการมองเห็นนั้น ฉันก็หายตัวไปอย่างเงียบงัน ต่อมาเมื่อเขากลับมามองเห็นได้อีกครั้ง ใช้ทุกวิถีทางตามหาฉันจนเจอ บีบให้ฉันอยู่ข้างกายเขา ทุกคนต่างบอกว่าฉันเป็นรักแท้ของเขา แม้จะโดนฉันทอดทิ้งก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ จนกระทั่งต่อมา เขาปรากฏตัวต่อหน้าฉันพร้อมคู่หมั้น “กู้เชี่ยน รสชาติของการถูกหักหลังมันรู้สึกดีไหม?” ฉันส่ายหน้าหัวเราะเบา ๆ ไม่เป็นไรหรอก ต่อให้ทรมานก็ทรมานแค่ไม่กี่วัน ถึงอย่างไรฉันก็ใกล้จะลืมเขาแล้ว

ฉันแต่งงานกับสามี ฮั่วเจ๋อซวี่ มาแปดปี ตลอดเวลานั้น เขาพาผู้หญิงกลับบ้านทั้งหมดเก้าสิบเก้าคน ฉันมองดูเด็กสาวคนที่หนึ่งร้อยตรงหน้า เธอจ้องมองฉันอย่างท้าทาย แล้วหันไปถามเขาว่า “คุณฮั่วคะ นี่คือภรรยาที่ไม่ได้เรื่องของคุณเหรอคะ?” ฮั่วเจ๋อซวี่เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ตอบอย่างเกียจคร้านว่า ใช่ เด็กสาวคนนั้นเดินเข้ามาตบหน้าฉันเบา ๆ พร้อมหัวเราะแล้วพูดว่า “คืนนี้ตั้งใจฟังให้ดีนะ ว่าผู้หญิงที่เก่งเขาเป็นยังไง!” คืนนั้น ฉันถูกบังคับให้นั่งฟังเสียงครวญครางที่ห้องนั่งเล่นตลอดทั้งคืน เช้าวันรุ่งขึ้น ฮั่วเจ๋อซวี่สั่งให้ฉันทำอาหารเช้าเหมือนเช่นเคย แต่ฉันปฏิเสธ ดูเหมือนเขาจะลืมไปว่า ฉันกับเขาแต่งงานกันด้วยข้อตกลง และวันนี้คือวันที่สามก่อนที่ข้อตกลงจะสิ้นสุดลง