บทสัมภาษณ์ผู้แต่งหงส์ร่อน มังกรรำ พูดถึงแรงบันดาลใจอะไร?

คนเขียนพูดสั้นและตรงว่าแรงบันดาลใจของ 'หงส์ร่อน มังกรรำ' เกิดจากความผสมระหว่างภาพยนตร์เต้นรำยุคเก่า ดนตรีพื้นบ้าน และเรื่องเล่าประวัติศาสตร์ท้องถิ่น ในการสัมภาษณ์มีการยกตัวอย่างฉากดวลบนสะพานซึ่งผสมท่วงท่าเต้นเข้ากับการฟันดาบ ทำให้ภาพความรุนแรงแล่นไปพร้อมกับความงาม ผู้เขียนยังกล่าวถึงแรงกระตุ้นจากงานบุญในชุมชน เช่น งานเต้นรำในวัดที่เห็นแสงเทียนทอผ้าเป็นลาย ทำให้ฉากงานเลี้ยงในวังของเรื่องมีบรรยากาศทั้งอบอุ่นและน่ากลัวไปพร้อมกัน ท่วงทำนองในการบรรยายมักได้จากเพลงโบราณที่ผู้เขียนฟังตอนกลางคืน ผลลัพธ์คือเนื้อเรื่องที่เดินด้วยจังหวะพอเหมาะ—ไม่เร่งและไม่ยืดเยื้อ—เหมือนเพลงช้า ๆ ที่ค่อย ๆ คลี่ออกมา เป็นสิ่งที่ทำให้ฉากโรแมนติกกับฉากดราม่าทำงานร่วมกันได้ดีและยังคงทิ้งความค้างคาให้ผู้อ่านนานหลังจากปิดหนังสือ

ต้นกำเนิดของแรงบันดาลใจที่ผู้แต่งเล่าถึงในบทสัมภาษณ์กับ 'หงส์ร่อน มังกรรำ' มีมิติหลากชั้นและกลิ่นอายศิลปะชัดเจนมากกว่าที่คิด แม้เนื้อเรื่องจะถูกนำเสนอเป็นนิยายแฟนตาซีผสมดราม่า แต่พอฟังผู้แต่งพูดจริง ๆ แล้วจะรู้สึกได้เลยว่าแรงบันดาลใจหลักมาจากภาพเคลื่อนไหวแบบการร่ายรำของตัวละคร: การเคลื่อนไหวของดาบถูกมองเป็นท่าเต้น จังหวะการต่อสู้ถูกมองเป็นดนตรี ฉากสงบของแม่น้ำและปีกของนกฮัมมิงเบิร์ดที่โบยบินกลายเป็นสัญลักษณ์ของความปรารถนาและอิสรภาพ ซึ่งผู้แต่งบอกว่ามาจากความหลงใหลในศิลปะการแสดงพื้นบ้านและดนตรีบรรเลงที่เคยได้ยินมาตั้งแต่เด็ก

การหยิบจับภาพโบราณและความทรงจำส่วนตัวมาแต่งเรียงกลายเป็นอีกมุมหนึ่งที่เด่นชัด ผู้แต่งเล่าว่าบทสนทนาเล็ก ๆ ในเรื่องมักได้แรงบันดาลใจจากจดหมายเก่า ๆ หรือคำพูดที่เคยได้ยินจากคนเฒ่าคนแก่ในหมู่บ้าน เช่น การใช้สำนวนที่แฝงความเคารพต่อธรรมชาติและชะตากรรม การเปรียบเทียบระหว่างหงส์กับมังกรจึงไม่ได้เป็นแค่สัญลักษณ์ของคู่รักหรือศัตรู แต่ยังสะท้อนความขัดแย้งของวัฒนธรรมดั้งเดิมกับโลกสมัยใหม่ด้วย เห็นได้จากฉากที่ผู้แสดงในเรื่องต้องเลือกระหว่างทางที่ปลอดภัยกับทางที่หัวใจเรียกร้อง ซึ่งผู้แต่งบอกว่ามาจากการเฝ้าดูคนรอบตัวตัดสินใจในสถานการณ์ยาก ๆ

นอกจากองค์ประกอบเชิงภาพและความทรงจำส่วนตัวแล้ว ยังมีแรงบันดาลใจจากงานฝีมือและศิลปะการตกแต่งเสื้อผ้า เช่น ลวดลายผ้าปักและการจัดวางสีที่ผู้แต่งใช้เป็นแนวทางในการบรรยายเสื้อผ้าตัวละคร ทำให้ฉากต่าง ๆ มีความละเอียดอ่อนและมีเนื้อหาเชิงสัญลักษณ์มากขึ้น ฉากเทศกาลโคมไฟในเรื่องซึ่งเต็มไปด้วยสีสันและการเคลื่อนไหวจึงไม่ใช่แค่โชว์ความงาม แต่เป็นการรวมเอาแรงบันดาลใจทั้งหมด—ดนตรี การเต้น ความทรงจำ และศิลปะงานฝีมือ—มาไว้ด้วยกัน ส่วนสุดท้ายของการสัมภาษณ์ทำให้รู้สึกว่าผู้แต่งไม่ได้ตั้งใจเล่าแค่เรื่องโรแมนซ์หรือการต่อสู้ แต่มุ่งจะให้ผู้อ่านได้สัมผัสจังหวะชีวิตบางอย่างที่คล้ายการรำ เหลือไว้ให้คนอ่านได้คิดต่อเอง ซึ่งเป็นสิ่งที่ยังจุดประกายให้ฉันกลับมาอ่านซ้ำ ๆ อยู่บ่อยครั้ง