'ถ้าหนูอายุ 20 นายจะเอาหนูทำเมียไหม' :::::::::::::: เรื่องราวของเด็กสาววัยรุุ่นที่ถูกพ่อ...ที่ผีการพนันเข้าสิง นำเธอมาขายให้เป็นนางบำเรอของหนุ่มใหญ่นักธุรกิจคนหนึ่ง ซึ่งนิยมเลี้ยงนางบำเรอไว้ในบ้านอีกหลัง ซึ่งตัวเขานั้นทั้งหล่อและรวยมากๆ แต่เพราะเขาอายุ 42 แล้ว จึงไม่นิยมมีเซ็กซ์กับเด็กอายุต่ำกว่ายี่สิบ แต่ยินดีรับเด็กสาวไว้เพราะเวทนา กลัวพ่อเธอจะขายให้คนอื่น แล้วถูกส่งต่อไปยังซ่อง
เพราะที่บ้านล้มละลายจันทร์เจ้าไร้หนทางจึงยอมทิ้งศักดิ์ศรีมาขอความช่วยเหลือจากเขา อดีตลูกคนใช้ที่เคยอาศัยอยู่ที่บ้านของเธอที่ตอนนี้ทำธุรกิจจนกลายเป็นเศรษฐีร่ำรวยมหาศาล เตชินไม่เคยคาดฝันมาก่อนว่า คุณหนูที่เคยกดขี่เขามาตลอดชีวิตจะยอมคุกเข่าให้เขาในวันนี้ วันนี้จันทร์เจ้าไม่ใช่ลูกสาวเจ้าป่าแต่กำลังกลายเป็นเหยื่อให้เขาขย้ำ "เธอจะตอบแทนฉันยังไงในการช่วยเหลือเธอครั้งนี้ล่ะ" เตชินมองจันทร์เจ้าอย่างเหยียด ๆ จันทร์เจ้าก็แค่คุณหนูตกอับที่หิวเงินคนหนึ่ง เขารู้ว่าตอนนี้จันทร์เจ้าพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อเงินเท่านั้น หญิงสาวเชิดใบหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง แม้จะเกลียดเขาแค่ไหนแต่เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว "ฉันเคยช่วยคุณพ่อ ฉันมีความสามารถเป็นเลขาได้" เตชินหัวเราะทั้งมองเธอด้วยสายตาหื่นกระหาย "เลขาเหรอแค่เลขาคงไม่พอ นอกจากว่าเธอจะทำหน้าที่เป็นนางบำเรอบนเตียงของฉันด้วย"
“พี่วิน!...นี่มันอะไรกัน” รินลณีร้องออกมาอย่างตกใจ หัวใจเธอเต้นแรงเหมือนมันจะหลุดออกมาจากอก ร่างกายชาไปทั้งร่าง ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะยืนไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะมาเห็นภาพแบบนี้ “พี่พัฒน์ ผมชอบพี่ ...รินณีเราเลิกกันเถอะ”นาวินก็ตกใจพอกัน ภาพที่เธอเห็นเขาคงปฏิเสธไม่ได้เพราะมันชัดเจนมากขนาดนี้...ชายหนุ่มได้แต่พูดว่า “ขอโทษ” “ไอ้เลว” รินลณีด่าออกไปทั้งน้ำตา..เธอวิ่งขึ้นรถไฟฟ้ากลับคอนโดมิเนียม โดยไม่ได้สนใจเสียงเรียกของนาวิน ส่วนระพีพัฒน์นะเหรอเขาก็ยังยืนเอามือล้วงกระเป๋าเสื้อกาวน์แบบไม่ได้สนใจอะไร นี่มันอะไรกัน มันคือโลกที่ชะนีแบบเธออยู่ยากจริง ๆ เธอกลับมาร้องไห้ต่อที่ห้อง ภาพอดีตของเธอกับนาวินไหลผ่านเข้ามาในหัวเธอไม่หยุด เพราะเขาเป็นเกย์ใช่ไหม? เธอกับเขาเลยเข้ากันได้ดี ไม่ว่าจะไปทำผม ชอปปิงเขาไม่เคยบ่น ไม่เคยว่ามันน่าเบื่อ
ทันทีที่ฉินเจียวเยี่ยนข้ามมิติมา ก็จัดการรวบหัวรวบหางท่านอ๋องเจ้าสำราญที่เป็นพระเอกธงแดงของละครสั้นแพลตฟอร์มออนไลน์ที่นางกำลังเล่นละครอยู่ จะทำอย่างไรดี เพราะตัวละครที่นางข้ามมานั้น มันไม่ใช่นางเอก แต่เป็นนางร้ายที่โดนปักธงตายต่างหาก แถมยังเป็นธงตายจากท่านอ๋องที่นางกำลังนั่งคร่อมอยู่ด้วย เอาเถอะ ธงตายนั้นเป็นเรื่องของอนาคต แต่ซิกแพคแน่น ๆ ใต้ร่างนี้ เป็นเรื่องปัจจุบัน กองทัพต้องเดินด้วยท้อง นางขอกินให้หนำใจก่อน เรื่องที่เหลือค่อยว่ากัน!? ..... เมื่อครู่ ใครเป็นคนพูด แม่นางตรงหน้าก็ไม่ได้ขยับปากแต่อย่างใด แต่เหตุใด ข้าจึงได้ยินเสียงเล่า? หรือว่า... นี่คือเสียงในใจของนาง?
“แหวนไปไหน” “คะ” หญิงสาวรีบหดมือหนีในทันที “พี่ถามว่าแหวนไปไหน” คริษฐ์ยังย้ำคำถามเดิมแล้วจ้องหน้าคู่หมั้นสาวแบบไม่พอใจ “คืออยู่ที่ออฟฟิศมันต้องล้างแก้วกาแฟบ่อย ๆ รุ้งก็เลยถอดเก็บเอาไว้ค่ะกลัวมันจะสึกเสียก่อน” คำตอบของหญิงสาวค่อยทำให้คริษฐ์รู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อย “ถ้าถอดออกพี่จะถือว่ารุ้งขอถอนหมั้นพี่นะ” “ก็ไม่ได้ถอนสักหน่อย แค่ถอดเก็บเอาไว้เฉย ๆ” “งั้นก็ใส่เสียสิ เดี๋ยวนี้เลย” คริษฐ์ถลึงตาใส่แกมบังคับ “ใส่ก็ใส่ค่ะ” คนพูดตัดพ้อเล็กน้อย แล้วหันไปหยิบกระเป๋าด้านข้างมาเปิดเพื่อหยิบแหวนหมั้นของตนออกมาสวมใส่ จากนั้นก็หันหลังมือให้เขาดู
ภาคมองหน้าเลขาบนตัก ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ แต่ตอนนี้กูขอเอาก่อนได้ไหมวะ ตอนนี้เขาแข็งจนทนไม่ไหว อะไรก็ได้ไม่ว่าจะมือ จะรู จะอะไรก็ช่าง..แม่ง! ขอกูแตกก่อน ไม่ได้แตกมานาน คนที่เคยคิดว่าจะไม่กินไก่ของตัวเองชักเริ่มร้อนรน "ไม่พูดก็ไม่พูด ช่วยหน่อยได้ไหม มือก็ได้" ภาคขออย่างหน้าไม่อายเพราะ ตอนนี้เขาไม่ไหวแล้ว "ทำยังไงคะ" รริดาหันหน้าไปมองเขา ดูจากอาการปวดร้าวของเขาแล้ว เธอก็สงสารเขาไม่ใช่น้อย แค่ใช้มือก็คงพอได้ เธอก็เคยดูมาบ้างในคลิปโป๊ต่างๆ ที่มีการใช้มือ "ผมขอถอดกางเกงก่อนนะ" ภาคถอดเสื้อกับกางเกงพาดไว้กับราวแขวนผ้า จากนั้นเขาก็มานั่งพิงหัวเตียง "..." รริดามองผู้ชายที่สวมกางเกงในบรีฟสีขาว แบบรัดแน่นพอดีตัวจนมองเห็นอะไรต่ออะไรที่ขดเป็นลำอยู่ภายใต้กางเกงใน ไหนบอกว่าไม่แข็งไง นี่มันขยายเต็มตัวแล้วมั้ง เพราะปลายหัวพ้นขอบกางเกงในออกมาแล้ว "คุณ ถอดชุดไหม เดี๋ยวชุดยับ" เขาถาม "ไม่! ฉันแค่ใช้มือชุดจะยับได้ไง"